An Alfaya

A mi primo Down se le dan muy bien los trabajos manuales y le encantan las flores. Además, yo creo que es chino, aunque mamá dice que no. Tambien me riñe por llamarle Down y me repite que se llama Guillermo. Pero yo se que a el le gusta que le llame asi,

"Solejant" és un espai imaginari creat via WhatsApp entre dues creadores unides des de la distáncia per l amistat; un lloc on les paraules tenen ales de colors que dibuixen en l aire versos amb formes de sols; un viatge poetic cap el centre de les emocions.

Se vas a Montealto, achégate onda o Manuel, e pregúntalle por que se mantén asomado ao peitoril da súa xanela, sen atreverse a baixar á praza. ¿Será que lle asusta pescudar a escuridade no mundo da Morena? ¿Por que non creu na premonición da Milagreira? Dille que Oliva provén dun misterio e medroulle un soño no ventre con forma de media lúa fouciña. ¿De quen será a semente? Coméntalle que Eusebio, o Comecabrascrúas de Montealto, ten unha alma que ansía a gloria, aínda que semella un brután cun corazón de mazá. Quizais se atreva a falarche da tola do muíño, de Candela, do párroco Aniceto, da señorita Flora, do salgueiro ou da voracidade do río Galeno. Se cadra, o Manuel quedou preso nas redes daquel prodixio do pasado que tinguiu a Montealto de inquedanzas, e non ten respostas, senón preguntas, igual ca min, igual ca ti tras mergullarte nesta lenda que agocha os segredos da lúa.A lenda da lúa de Montealto é unha novela ateigada de referencias aos sentidos: a calor, os olores, o tacto e o sabor das cousas. A sensualidade agroma en cada palabra, buscando describir cada unha das reaccións psicolóxicas e fisiolóxicas dos protagonistas.

Para a xente da súa aldea, Silvano é un neno raro: gústalle escribir poesías. A incomprensión que sente desaparece cando coñece a Omar Grandal, dono dunha compañía de teatro ambulante, que lle transmite a sua paixon polos versos e lle confia o coidado dos seus cabalos Zoa e Azor. Pero o seu curman Tomas e os amigos deste estan sempre prestos a facerlle sabotaxes.

O fotógrafo Cristovo do Val, fuxindo da dolorosa experiencia do desamor, mergúllase nas desoladas ruelas de Areaquente, un páramo baleiro, devorado pola seca e polas tormentas de area; Areaquente, un mundo propio forxado por personaxes que vagan nun antes, nun durante en un despois perpetuos, nesa irrealidade real de ficción e verdade, maxistralmente ben tecida por An Alfaya, quen, palabra a palabra, nos conduce polos camiños da dor eterna, da soidade e do illamento dos seres do páramo. Así, a través da historia dos amores cruzados entre Bernarda, Filomena, Primitivo, Elixio e Aurelio, espectros nun mundo sen tempo, asistimos aos seus soños, temores, angustias, traizóns e lembranzas para decatarnos de que todo é arrastrado cara ao nada, cara ao lado escuro dese espazo que se transformou en luz. Precisamente será con esa luz coa que debuxe as imaxes Cristovo do Val, eterno buscador de fotos con cheiro. Esta obra foi elixida gañadora do Premio Lueiro Rey de Novela Curta, organizado polo Concello do Grove, por un xurado presidido por Manuel Quintáns Suárez, e do que formaron parte Francisco Martínez Bouzas, Armando Requeixo Cuba, Ánxela Gracián e Ramón Caride Ogando, gañador da convocatoria anterior, actuando como secretario, con voz e sen voto, Antón Mascato, concelleiro de Cultura, e que se reuniu no Grove o día 6 de abril do 2009.

Ventura sábese insignificante no seu contorno familiar e social. Os seus actos non deixan pegadas. É un ser anónimo entre os anónimos. Porén, un mangado de acontecementos fortuítos farásaltar a espita da sua existencia de perdedor, poñendo en marcha un enredo que deixara tras de si unha estela de falsidades encadeadas.

O cademo azul é un libro moi emotivo centrado no tema do contaxio da SIDA, por unha transfusión de sangue, nunha nena de once anos. Ambientado na cidade de Vigo, a protagonista, Ánxelica, vai escribindo no cademo azul que lle regalou o seu avó os seus sentimentos máis profundos. A historia váisenos desvelando ó longo das catro estacións do ano, en anaquiños moi breves, cunha linguaxe moi sinxela. Texto valente, verosímil, ben construído, reivindica sen sentimentalismos maniqueos os valores da amizade e a solidariedade entre os preadolescentes, acentuando o necesario respecto á diferencia con todas aquelas persoas que padecen a SIDA.

Adentrarse neste libro é facelo noutra forma de entender o mundo. Un mundo poboado de seres diferentes.Os Seres con Raíces na Cara. Como? Non sabes quen son? Velaquí a porta de entrada ao lugar no qu

O cademo azul é un libro moi emotivo centrado no tema do contaxio da SIDA, por unha transfusión de sangue, nunha nena de once anos. Ambientado na cidade de Vigo, a protagonista, Ánxelica, vai escribindo no cademo azul que lle regalou o seu avo os seus sentimentos mais profundos.A historia vaisenos desvelando o longo das catro estacions do ano, en anaquiños moi breves, cunha linguaxe moi sinxela. Texto valente, verosimil, ben construido, reivindica sen sentimentalismos maniqueos os valores da amizade e a solidariedade entre os preadolescentes, acentuando o necesario respecto a diferencia con todas aquelas persoas que padecen a SIDA.

O caderno azul, libro moi emotivo centrado no tema dun contaxio de SIDA, por unha transfusión de sangue, nunha nena de once anos. Ambientado na cidade de Vigo, a protagonista, Ánxelica vai escribindo no caderno azul que lle regalou o seu avo os seus sentimentos mais profundos. Narrado cunha linguaxe moi sinxela, e empregando unha tecnica narrativa como se fose a dun collage, en anaquiños moi breves a autora vainos desvelando a historia o longo das catro estacions do ano. Texto valente, verosimil, ben construido, reivindica sen sentimentalismos maniqueos os valores da amizade e a solidariedade entre os preadolescentes, acentuando o necesario respecto a diferencia con todas aquelas persoas que padecen a SIDA. Fermosamente ilustrado por Ricardo Perez Rilo, constitue unha homenaxe para todos aqueles nenos e nenas que sofren unha enfermidade. Un libro oportuno e conmovedor.

Novela breve, pero intensa, desenvolve nos seus tres capítulos a desafortunada historia de Martín que se verá involucrado en dous homicidios involuntarios que marcarán traxicamente toda a súa existencia. O destino xoga con Martin, poñendolle nas mans unha recortada e enfrontandoo a un fuxido da xustiza nos seus anos mozos. A partir dese intre a arma converterase no seu sinal de identidade. So a lembranza de Mariña, a que fora a sua mestra e fonte dos seus soños adolescentes, lle dara pulos para resistir. Pero outro atranco do destino deixara pegadas de morte as suas costas, condenandoo definitivamente a ser unha victima das circunstancias. Unha novela sobre o sentido traxico da existencia, tecido sobre unha inquebrantable historia de amor.

Un grupo de teatro llega al pueblo de Silvano. El chico los ayuda durante la semana de representación a la vez que descubre su fascinación por esta actividad y su sensibilidad hacia la poesía. Una de sus tareas es cuidar los caballos de la compañía, Zoa y Azor. Sin embargo, Tomás, que envidia a su primo Silvano, provocará una desgracia: deja abierta la jaula donde están los caballos y son atropellados por un coche. Zoa queda malherida y Azor muere. Silvano carga con las culpas, aunque al cabo del tiempo la situación se aclara.

A mi primo Down le encantan las margaritas azules y para dormir cuenta flores. Yo creo que es chino, aunque mamá dice que no, y se enfada si le llamo Down. No entiende que él lo prefiere a esa ridiculez de Guille. Los mayores son raros, tan raros, que la tío Serafín se le ha caído un tornillo de la cabeza.

Di a autora que este é un libro escrito co corazón. Quizais sexa esa cualidade, ese deixarse levar pola fervenza dunha historia narrada desde a emoción e o sentimento, o primeiro que chama a atención cando nos adentramos nas paxinas de ¡Sireno, Sireno! Porque co que nos atopamos e cunha invitacion a ollar a realidade desde unha perspectiva nova, a traves dos ollos dunhas personaxes ante as que e dificil sentir indiferencia. O protagonista da historia e un neno do que nunca coñecemos o seu nome. Iso reforza a sensacion de que se nos esta a falar de todos os nenos, desa etapa da infancia na que, os poucos, se vai descubrindo a vida e se experimentan as dificultades para conciliar a realidade e o desexo. O neno esta a vivir unha situacion dificil: o pai morreulle hai pouco nun accidente, a nai permanece ainda baixo a impresion desa perda, el sentese so e incomprendido, o mestre que ten e un barbaro (a escola e un camiño de pedras puntiagudas)... Asi que, ante esa realidade hostil, reacciona repregandose sobre si mesmo. E crea un mundo autonomo, a sua medida, onde a figura do Sireno (a escultura de Francisco Leiro, unha obra magnifica situada no centro de Vigo) adquire un forte caracter simbolico. Porque o protagonista vai atopar a saida do labirinto a traves da arte. Sera a sua paixon pola pintura quen o leve o Sireno, seran as suas sensacions ante a estatua quen o conduzan a establecer unha relacion con ela e, de paso, coa imaxe de seu pai. O Sireno sera o seu complice, o confidente dos seus problemas, o espello no que se atopa reflectido. E sera, tamen, quen faga de fio de Ariadna, de axuda para orientarse entre as reviravoltas que a vida lle presenta (o Sireno fala a lingua que so pode escribirse coa tinta dos soños). Neste breve comentario, compre tamen unha referencia as personaxes (a nai que vende enciclopedias, o pai apaixonado pola pintura, a avoa inconformista chea de ganas de vivir...), que son un dos mellores acertos deste libro. Como tamen e un acerto o mundo que a autora conseguiu crear, un mundo onde as emocions e os sentimentos nos resultan moi proximos e cribles. Unha proba mais de que ¡Sireno, Sireno! e unha novela escrita con paixon, que aposta polas vivencias e os sentimentos. Unha novela chea de vida.

Lucía, a piques de iniciar os estudos de xornalismo, vai rememorando nunha viaxe en tren a súa relación con Soa, unha esmoleira a quen coñeceu cando pretendía deter unha vaga de insolidariedade cos indixentes que se produce no seu barrio. Illa Soidade é unha novela iniciática que nos descobre unha vida marcada pola paixón e a soidade, con reflexións sobre a autonomía persoal e o respecto polo diferente. Afastándose de tópicos e concedéndolle voz a persoas que teñen o seu propio espazo nunha sociedade que habitualmente as silencia, a novela retrata o mundo da indixencia, da mendicidade, dos sen teito, dos esmoleiros, dos vagabundos. Cada unha destas persoas é unha illa deshabitada que vai conformando arquipélagos de soidade. Lucía procura nesta escuridade un pouco de luz para todas elas.

Una historia sobre la amistad y los misterios de la vidaAquela semana de setembro, Rosa e os seus amigos descobren a verdade sobre o Folerpas, o home misterioso do que os adultos reniegan. Van de sorpresa en sorpresa: a facenda do tio Apolinar voa, aparece un mozo aforcado, o vello vagabundo esta medio cego... e unha rara planta de cor anil convertese no elo dunha commovedora historia de amor