Anton Risco

Tres situación determinadas que dan lugar a tres relatos de lectura agradable que buscan a complicidade co lector. Tres relatos de lectura amena e agradable, nos que tres personaxes diferentes tratan de dar resposta a unha pregunta elemental: ¿que facer da súa vida nun lugar e ante unha situación determinada? A resposta ven dada por un individuo perdido na selva, dous naúfragos e un grupo de tres amigos. Todo iso bucando a complicidade entre autor e lector.

Antón contoume que escribira Tánata despois de lle ser diagnosticada a enfermidade que nolo levou. El deuma a ler, aínda con outro remate, algúns meses despois do diagnóstico. Ruco Lezcano sostén que escribiuna antes de ter coñecido o que habia. Sexa premonicion ou certidume da propia morte, non vai facer isto variar a dimension de paralelismo entre Xoan o protagonista principal e o autor da novela. O argumento narrativo ao igual que en Mascarada e totalmente anovador ata a trasgresion, e moi incorrecto politicamente, o cal nestes tempos de mansedume sempre e de agradecer. Un escultor ben recoñecido acha no maleteiro do seu coche o cadaver dunha dona nova e atractiva. Tras denunciar na policia o feito, atopase con que ten que apandar coa morta e non se lle ocorre mellor xeito de facelo que disecala e convertila nunha escultura do seu estudio. E enton cando comezan os problemas reais. A pulsion erotica a que move a morta vai desencadear na familia e amigos do protagonista unha enfiada de acontecementos que rematara nun imprevisto, mais loxico por inevitabel, final. So nos ciclos naturais a morte e criadora de vida. Eis pois aqui o fondo real da novela o encontro na liña final do amor e a morte, no borde da conxuncion de ambalas duas. Eros e Tanatos atraendose, amosandose o un ao outro o que de cada un deles ten do outro. A morte fisica convertida nun obxecto de desexo erotico sen para isto ter que cruzar a barreira da destruccion. Coma pode supoñer o lector esta tension non se pode manter indefinidamente e a traxedia e obrigada. Anton Risco vai facer unha excelente novela neste dificil equilibrio mantido ao longo de 144 paxinas que se len dunha xeira e sen descanso. Moi poucos seran os lectores que comecen o libro e lles dure mais dun par de dias. Falar de ritmos narrativos, precision de linguaxe, temporalizacion e outros recursos narrativos na obra de Anton coido que e unha obviedade nun autor que foi en vida premiado e recoñecido e que xa forma parte das historias da literatura e que de seguro hai ser do coñecemento do gran publico mais cedo que tarde. Tanata e a primeira obra que sae do prelo tralo pasamento do Anton, mais non vai ser a derradeira pois deixou tras de si un bo feixe de creacion literaria que vai permitir que siga nesta santa compaña de vivos nos vindeiros anos. Neste eido si que o autor sobreviviulle a Tanata; mesmo fora porque para disecal

¿É Rosalía de Castro a mesma autora hoxe que hai cen anos? ¿En que cambiou a lectura da súa obra? ¿Cómo mudaron os códigos de interpretación, as interferencias que actúan sobre o texto, as expectativas, os lectores? Anton Risco, profesor da Universidade Laval, no Quebec, ofrecenos nestas paxinas unha importante reflexion sobre a obra literaria e a sua interpretacion critica, sobre os mecanismos de creacion e lectura (as multiples lecturas posibles, tantas coma lectores, que son outras tantas recreacions), sobre os clasicos e a contemporaneidade.De Apollinaire a Pondal, de Petrarca a Cunqueiro, de Michel Butor a Mendez Ferrin, cada obra propon o lector un pacto (un contrato) do que o autor e so parcialmente responsable, pero que debemos coñecer, pois unicamente dende a sua comprension e aceptacion seremos quen de valorar axeitadamente a verdadeira dimension dos textos.

Inútiles, pois, os órganos sexuais, por algún tempo conserváronse en calidade de puros instrumentos de pracer. Mais chegou o intre no que tales diversións eróticas foron tidas por monótonas, limitadas e, polo mesmo, perigosas, xa que as xentes pescudaban nelas cada vez mais arabescos e barroquismos enfeblecedores, patoloxicos. Encomezaron logo os gobernos a multiplica-las campañas negativas contra toda practica sexual e deste xeito non tardou a xente en telas por vergoñentas, barbaras, primitivas, dexenerativas, dignas so da vida animal mais rudimentaria.

Introducción para o coñecemento da vida e obra do controvertido intelectual ourensán. Este volume, prologado por Manuel Fraga, recolle materiais diversos sobre a figura de Risco: unha biografía escrita por Carlos Casares, unha entrevista de Arturo Lezcano a Antón Risco, fillo do escritor, e un exhaustivo compendio da súa bibliografía.

Novela fantástica protagonizada polos administrados aos que don Torcuato despoxa das súas propias personalidades. As historias de don Torcuato, un cacique ourensán dos nosos días, que chega a despoxar de substancia persoal aos seus administrados. Moitos destes, a pesar de que aparecen na novela como se fosen homes e mulleres dotados de vida individual, non pasan de ser metamorfoses do seu amo e señor, verdadeiro Proteo do noso tempo

Relato intenso e abafante dunha vida, narrado cunha prosa poliédrica. Nesta novela danse cita os mitos e figuras da cultura occidental da man dun narrador omnipresente que vai ensarillando o relato. Novela totalizadora coa que o autor obtivo o Premio Liceo Rubia Barcia Cidade de Ferrol, exprésase nela a obsesión polo tempo circular e a esperanza do eterno retorno.

Un argumento sorprendente, protagonizado por unha nai, unha filla e as súas respectivas parellas nun escenario inhabitual. Durante as súas vacacións, fóra da rutina cotiá, estes catro personaxes poñen en práctica unha especie de psicodrama co que intentan aclarar os conflitos que dificultan as súas relacións persoais. Comeza así un xogo do que ninguén sospeita as consecuencias

Seres marxinados que bivacan nun Ourense recreado por Antón Risco desde un ángulo novo. Un neno negro e orfo, unha vella mendiga, unha prostituta madura, un frautista heroinómano e un home de letras inadaptado e tolo son os personaxes principais deste novela. Un grupo de humanidades exluídas e maltratadas que porén non esgotaron a súa capacidade para esperar e para soñar.