Antton Kazabon

Beldurrez eta misterioz osatutako kontakizuna duzu hau Ausartuko al zara irakurtzen?Tira, andereño. Tomasek ez dakien zerbait baldin badakizu, esan eta kito!Lasai, Oihan. Urguilutar batzuek diotenez, mutil hil berri horren hilobiko harri losa mugitua aurkitu omen dute.Eta hildako mutikoa banpiro bilakatu bada? Ez ahaztu mutikoaren lepoko zauriak oso arraroak zirela.Bai, horixe eta bera, Marina. Zu eta zure fantasiazko mundua.Zer fantasia eta zer fantasio, Oihan! Saguzarrak, katu beltzak, hildako mutikoaren lepoko zauri susmagarria, hilobiko harri losa mugitua Ireki begiak, motel!

Sumatu nituenean zuhaitzak hizketanharriak erre zirensurik gabeko ketan.Antton Kazabon, Oiartzun, 1954. Txikitan Gurutze auzoko eskolan ibili zen eta, eskola munduak erakarrita, magisteritza ikasketak egin zituen. Ondoren herriko Haurtzaro ikastolan lanean hasi eta 1991 arte aritu zen bertan. 1994 arteko hiru urte horiek Gipuzkoako Ikastolen Elkartean egin zuen lan Bertsolaritza ikastetxeetan izeneko proiektuan, ikasmateriala sortzen, irakasleak prestatzen eta bertso eskolak koordinatzen. 1994an ikastolara itzuli, eta gaur arte.Ikasleei irakurtzeko zaletasuna pizteko ahaleginetan, irudiz jositako kontakizun laburrak argitaratzen hasi zen orain dela ia 20 urte. Geroztik genero gehienak landu ditu oiartzuarrak. Narrazioa, poemak, bertsoak...Guztira 50 liburu kaleratu ditu orain arte, gehienak haur eta gazte literaturakoak direlarik.Marrazkiak: Lide Martiarena

Mizel ez da oso gustura bizi. Aitak asko edaten du eta etxean ez da eroso sentitzen. Lagunak utzi eta zerbaiten bila abiatzen da. Lagun berriekin erretzen hasten da, edaten... Herriko mingain luze eta mizto gaiztoek ez diote asko laguntzen. Baina eskerrak baduen lagun on bat, oso laguna duen norbait.

.

Parke bakartia, Antton Kazabon Amigorena, Igor Ramos Peula (IL.): Martin Eztabilondo iritsi zen noizbait herriko alkate izatera. Eta behin etxe handiko eserlekurik handi, gozo eta erosoenean atzealde biribil eta mamitsua jarriz gero, herritarren eskaerak bete egin behar. Eta herritarrek gauza bakarra nahi zuten. Gauza bakar baten falta sumatzen zuten herrian; etxeak, kaleak, autoak, fabrikak, zaratak eta kea besterik ez zuten herri hartan. Parke eder bat nahi zuten herriaren erdi-erdian.

Bixigu deitzen diote lagunek liburu honetako protagonistari, Markoxi. Ezizen hori bere aurrekoengandik datorkio. Hondartza izkinako harkaitz baten ondoan elkartzen dira ia egunero Markox eta bere lagunak. Han egiten dituzte beren jolasak eta hizketaldiak, eta itsasoan igeri saio ederrak ere bai. Baina badago misterioren bat Markoxen inguruan, arraro samarrak dira haren jokaera batzuk, eta egunetik egunera arraroagoak gainera. Lagunak ere konturatzen dira horretaz, baina ez dakite oso ondo zer gertatzen zaion mutilari. Azkenean, ordea, liburua irakurri ondoren, dena argi eta garbi geratzen da.

Irungo neska beltzaranak biziarazi zidan hurrengo esperientzia ikaragarriak beldurtu ere egin ninduen, eta etxera erretiratzea erabaki nuen. Hura niretzat gehiegizkoa zela pentsatu nuen. Latza izan zen, errepika ezina, bikaina, baina horrelako batekin aski nuela pentsatu nuen. Eta oraindik ere tarteka, han-hartako bizipen hartara irudimenezko joan-etorri laburrak egin ohi ditut barruak eskatzen didanean. Beharbada, amona Inexik horretaz zer pentsatuko lukeen gehiegi pentsatu gabe.Bai, badakit zer esan zenidan. Alexek batxilerra non egingo zuen bazenekiela. Baina gero eta gehiago nabaritzen zaizu Alexengana sentitzen duzun atrakzioa. Eta lasai, Aloña. Hori zuk ezin duzu kontrolatu. Baietz usteko duzu, irudituko zaizu, baina sentimenduak ezin ditugu guk nahi dugun bidetik eraman. Hauek gu eramaten gaituzte nahi duten lekura eta nahi duten bidetik. Beraz, alferrik zabiltza. Zuk bihotzari kasu egin, eta horren aurka ez borrokarik egin, galtzaile aterako zara eta.

Bilduma honetako liburuak euskaraz sortutakoak dira eta gero beste bilduma paralelo batean gaztelaniaz ere argitaratzen dira. Albumak dira eta marrazkiak koloretan dira orrialde guztietan. Adin tarte

Osaba Pirulok zaldia eta astoa ditu. Zaldiaren izena Kaxinto da, eta astoarena, Petra. Kaxinto zaldi ederra da eta osabak bere gainean trostan ibiltzen ditu ilobak. Petra, berriz, makilaz jotzen du; gutxietsi eta mespretxatu egiten du zaldi gorriaren ondoan. Eta umeek lastima handia sentitzen dute.

Tristan pailazoa da. Gortinaren atzetik atera orduko, umeei barrea eragiten die. Eguberrietako saio hartan, ordea, Tristanek istorio bat kontatu zien umeei: istorio hartan bere bizitza kontatzen ari zen. Eta Tristan triste jarri zen

Gaur egun gurasoak dira etxeko zama daramatenak. Gurasoak, etxeko lanak egiten dituztenak. Gurasoak, etxeko martxaz eta seme-alabez arduratzen direnak. Gurasoak, agintzen dutenak. Gurasoak. Baina ez pentsa hori beti horrela izan denik. Ez horixe! Lehen ez zen horrela, eta Marik eta Martxelek dute aldaketaren errua.

Urdintxok zalantza handiak ditu bere buruarekin. Aterkia dela uste du, baina ez zaio euria gustatzen. Eta gainera, Alexanderrek harrika bota du gaixoa. Ez ote du inork maite?

Hogeita bi ipuin idatzi dizkigu Antton Kazabonek. Ipuin laburrak dira, korapilo bihurririk gabeak, ondo harilduak. Ipuin guztien eraikuntzan erabiltzen diren nahikari eta usteek, atsotitz batean dute errematea, esaera zahar batean laburbiltzen da gertatutakoa, hor adierazten da zer ematen den ontzat, zer txartzat. Esan dezadan euskara estandarrean datozela hogeita bi ipuinak eta hezur-haragizko edozein euskaldunek nekerik gabe atsegin handiz irakurri eta ulertuko dituela horietan kontatzen den guztia. Euskal hiztunek, literaturazaleek, euskaraz hitz egiten ondo antzean dakitenek, ikasteko bidean direnek eta irakurtzeko liburu erraz eta atseginen eske direnek, pozik hartuko dute esku artean hogeita bi ipuinez osatutako liburu metafora eta esapide joriz ongi hornitutako hau.

Poema liburu honetan estilo desberdinetako poemak aurki daitezke; hala nola: Itsasontzia kulunkan itsasoa kulunkari. Eta amaren bihotz samurra umearentzat opari Itsasontzia kulunkan itsasoa kulunkari.

"Bosniako gerra bete-betean, heriotik ihesi, Bartzelonara iritsi ginen, itsasontzi zahar batean ezkutaturik, ama, arreba eta ni, Nezir. Serbiarrak gure hiritik hurbil zeudela, haien sarraskien berri jakin baikenuen, ihesi abiatu ginen, etxeak eta lurrak utzirik. Hantxe geratu zen aitonaren etxalde handia, hantxe gure etxea, baratze eta guzti. Auzoko guztiok alde egin genuen; arimarik ere ez zen geratu. Gure auzotik igarotzen ziren iheslariek berri beldurgarriak ematen zizkiguten; sua eta kea ikusi genituen hiriaren beste aldean, eta eztandak, tiroak." Liburu honetan hamabi istorio eta hamabi marrazki dibertigarri biltzen dira. Bai idazleak, bai marrazkilariak hizkuntzarekin jolastu dute eta hasiera batean sexuaren inguruko zerbaitez ari direla perntsatzen badugu ere, bestelako ustekabekoa eramango dugu. Umorea erabiliz buruan bueltaka darabilkigun gai batez jardun du idazleak.

Elurrak negu beltza zuritu zuen batean, Otsoto otsoa menditik jaitsi eta herrira hurbildu zen gosea asetzeko asmotan. Negu gogorra zen urte hartakoa, eta janaria urri mendian. Harrapakin eskasi handia eta sabelak gur-gur egiten zion Otsotori. Otsoto bizi zen mendian garai batean baziren oreinak eta altzeak, baina gizakiaren eraginez, gutxitzen joan ziren. Askotan haratustela ere jango, baina hura ere falta, ordea. Horregatik, Otsoto gizakiarengana zihoan janari bila. Mendian ehizarik ezean, etxabereak ziren Otsotoren salbazio bakarra. Ez zuen lehenengo aldia herrirantz jaisten zena. Ederki ezagutzen zituen herriko baserriak eta etxaldeak. Bazekien non zegoen janari erraza... 7/8 URTETIK GORAKOENTZAT Javier Erostarberen marrazkiak