Ixiar Rozas

Yako, uharte batean munduratu zen neska, lur bilakatu da. Sua izan zen hasieran, gehiegi berotzen zuen bere gorputzak. Haizeak eramaten zuen ondoren, bere gorputza arinegia bihurtu zelako. Orain lurra tinkoago zapalduko du Aezihan barrena, bere lagunekin batera, bere senitarte berriarekin batera. Eta horrela iritsiko da bere bidaia luzearen bukaerara. Edo beste bidaia baten hasierara. Sua, ura, lurra eta airea denak, sua, ura, lurra eta airea behar dituelako.

Ejercicios de ocupación es el quinto título de la colección Cuerpo de Letra, centrada en los estudios sobre la danza y el pensamiento contemporáneos. Además de recuperar dos textos de autores que h

Ingurumenarekiko kezka azaltzen duten ipuin sail berri bat da. 4 eta 7 urte bitarteko haurrentzako zuzendutakoa da.

Uharte batean munduratu zen Yako, gehiegi maite zuen emakumea. Zeruaren koloreko urek inguratzen zuten uhartea, lurralde urrun eta ia ezezagun hura osatzen zuten gainerako uharteak bezalaxe. Arrantzale batek aurkitu zuen Yako, hondarrean, zumezko otarretxo batean. Artean ez zekien arren, hango biztanleen desberdina zen, eta lurralde are desberdinago batetik zetorren. Urteekin jakingo zuen hori. Eta urteekin jakingo zuen triste bizi daitezkeela ere, berak bezala, gehiegi maite dutenak. Bidaia luze bati ekingo dio Yakok, barruko sugarra itzaliko dion lekuraino. Han bere maitasunarekin fundituko da.

En Luego les separa la noche un coro de voces forma una red invisible en una ciudad, París. Las vidas de estos personajes se van entrelazando creando un microcosmos lleno de realidades individuales, mundos oniricos y pequeñas o grandes obsesiones. A lo largo de toda la novela la autora se esta cuestionando el grado de inhumanidad y soledad que late hoy en nuestras ciudades. Son paginas llenas de interrogantes, en los que la misma figura del narrador literario se pone en entredicho.

Edo zu edo ni emakume batek bere bizitza pertsonalean egiten duen aukeraketaz mintzo da. Erabakia hartu ondoren bidaia-bazterrean geratzen diren gauzez. Kasualitateaz eta maitasunaz mintzo da. Hirurogei urte inguruan dabilen emakumeak berealdiko astindua emango dio bizitzari. Atzean geratuko dira ordu arteko guztiak. Bizitza luze bat. Edo zu edo ni. Erabaki ausarta baina askatzailea. Bizitza eraberritu baten agindua eta haren gertutasunaren larrimina sentiarazten dio irakurleari eleberri honek. Horrela, derrigor egin behar zuen eztanda harreman zaharrak: edo zu edo ni. Horixe da mundu zaharraren epaia. Ordurako, ordea, Grazianak hartua zuen bere erabakia.

Abdou, Sara, Edmun eta Niko dute izena, baina Babak, Charlotte, John, Maddi edo Kike izan zitezkeen. Hiri handi batera trenez iristen den etorkina, Edmun ezagutu arte dena bi aldiz pentsatzen zuen emakumea, hiru begi dituen argazkilaria eta maitasuna pareta bateko pitzaduren zehar egiten duen opilgilea. Abdou, Sara, Edmun eta Niko; Sartu, korrontea dabil elaberriaren mikrokosmosa osatzen duten pertsonaietako batzuk. Korrontea dabilela ikusterakoan sartzea erabaki dutenak. Sartu ostean hiriaren hatzaparren menera geratzen direnak, horrek beren bizitzetan izango dituen ondorioak aurretik kalkulatu gabe. Eta behin barruan daudela ezingo dute atzera egin. Bizi. Eta hiriko edozein metro karratuan zoriona bilatu; hori besterik ez.

https://pamiela.com/media/Unisonoa_fitxa.pdf

Escribo aquí porque la voz se ha desbocalizado. En el pensamiento siempre ha prevalecido la palabra. El reino de la palabra y el significado ha hecho sombra a la voz. Le han restado voz, le han quitado la carne, le han borrado el cuerpo. En el reino del significado, la palabra no emana de la boca, de la garganta, ni de los pliegues del cuerpo. Y la voz ha sido contemplada e investigada de manera superficial. La unicidad, la unicidad que nos hace únicos ante los otros, ha sido arrinconada. Se ha olvidado la fuerza de la voz, de la palabra y, por tanto, la fuerza que puede desestabilizar los códigos del lenguaje. Pero hay voz. La voz de todos y de nadie. Este texto habla sobre hacedores y hacedora de voz. Beltzuria es una reflexión estética y ética sobra la materialidad de la voz.

Zer gertatzen da ahotsaren espazioan.Zer, ahotsa desagertu aurretik.Eta ondoren, ahotsa desagertu ondoren?Ahotsak mukuru egiten du, gainezka, gehiegikeria modura.Pentsamenduan beti gailendu da hitza. Hitzaren etaesanahiaren erreinuak itzala egin dio ahotsari. Hitzak ahotsailundu du. Esanahiak ahotsa kendu dio hitzari, haragia,gorputza ezabatu dio. Esanahiaren erreinuan hitza ez daeztarritik irteten, ezta gorputzaren tolesduretatik ere. Etaahotsa orokortasunez izan da begiratua, ulertua, ikertua.Bakartasuna, besteekin bakarrak egiten gaituen bakartasuna,alboratua izan da, ertz batean geratu da.Beltzuria ahotsaren espazio politikoaren inguruko gogoetada, horretarako bizitza istorio batzuk zeharkatzen dituelarik.

Ixiar Rozas (Lasarte-Oria, 1972) Guionista y periodista, inicia su andadura literaria con la novela Edo zu edo ni. Su novela más reciente, Luego les separa la noche (Erein, 2003) es la traducción que la propia autora ha realizado de Sartu, korrontea dabil (Erein 2002), finalista del Premio Euskadi del mismo año. Su bibliografia abarca diversos generos: poesia, novela juvenil, cuento y teatro. Es co-creadora e impulsora del proyecto Periferiak. Gidoigilea eta kazetaria da. Edo zu edo ni du lehenengo literatur- lana. Luego les separa la noche (Erein, 2003) Sartu, korrontea dabil (Erein, 2002) nobelaren itzulpena da, zeina Euskadi Sarien finalista izan zen. Genero desberdinak jorratzen ditu: poesia, gazteentzako nobela, ipuingintza eta antzerkia. Periferiak egitasmoaren sortzailea eta bultzatzailea da. Una sola noche habla sobre la ultima noche. Es la unidad de tiempo para un Apocalipsis que se ha hecho cotidiano. La presidiaria es el centro de esta obra sin centro. Una mujer sola, su carcelera, se ahoga en su vida de silencios y renuncias. La voz insoportable de un periodista redobla el peso de los silencios que el mismo produce, tras la pantalla, a traves del hilo del telefono, frente al rostro contenido de la mujer alguna vez amada. Un pintor se debate entre ausencias que sus dibujos no pueden colmar. Una pareja de mendigos habla, bebe y proyecta proyectos absurdos, ahora que todo tiene que terminar. Un niño sin nombre espera nacer. Y todos andamos, ridiculamente, con zapatos naranjas. (...)

Kanpoan erabatekoa zen isiltasuna. Ez Zurten zaunkarik, ezta txorien kanturik ere. Goiz elurtu baten isiltasuna zegoen. Logelako atearen ondoan, kartoizko kutxa bat aurkitu zuen Yakok. Kutxaren barruan, beste bi kutxa zeuden, bakoitza izen batekin: Yako eta Zana. Irrikaz ireki zituzten. Yakoren kutxan egurrezko zapata batzuk zeuden, eta paper batean idatzita: Ez zaitu haizeak gehiago eramango. Zanarentzat, berriz, egurrezko txirula bat eta honako hitzak: Ikusezina dena ere begi- bistakoa egiten du musikak. Baina nondik atera ziren opari haiek?

Este libro reúne escritos sobre la voz, la escritura y el deciren los que Ixiar Rozas ha trabajado desde hace años. Durante este tiempo la autora se ha acompañado de una investigación trans—arte