MANUEL GARCIA CASTRO

Magar, Manuel García Castro, fotógrafo de "Faro de Vigo", escolmou dos seus milleiros de negativos, máis de trescentos humildes cartaces en branco e negro, para concentrar nun segundo libro outra memoria das últimas catro décadas da cidade de Vigo. Este segundo volume, dun proxecto máis ambiciosos que iniciara xa xubilado cunha exposición antolóxica e coa edición dun primeiro libro "Vigo por Magar" (Xerais 2002), é unha crónica xornalística inqueda e aguda, como foi sempre o traballo de reporteiro do seu autor. Porque esta é unha síntese histórica vivísima, intensa, ás veces divertida e irónica, outras tráxica e melancólica, dunha cidade que, a pesar de todas as dificultades, soubo sempre atopar unha fenda para a renovación e para o entusiasmo. Cada unha destas fotografías de Magar agocha unha historia secreta que podemos rememorar ou imaxinar. Cada cartaz é un microrrelato visual de vidas anónimas e de esforzos ou tristezas colectivas. No libro amósase o esforzo da cidade dos obreiros nas factorías de Barreras e Citröen, a das pescantinas do Berbés, a das tetilleiras da praza, mais tamén a cidade que na rúa reclama os seus dereitos. Así como a presenza dunha longa galería de familias, alcaldes, concelleiros, empresarios, bancarios, comerciantes, xornalistas, médicos, empregados, escritores, músicos, escolares, antigos alumnos, taxistas, bombeiros, policías municipais, candidatas a "Miss Vigo", funcionarios, peñas de amigos ou de xentes de máis posibles que frecuentaban as instalacións do Aero Club ou do Real Clube Náutico. Nin se oculta a importancia do deporte nunha comunidade con vontade de cidade olímpica, sexan os fondistas do Celta, os regatistas de esnais, os pelotaris do frontón do Carme, os balonmanistas do Vulcano, os futbolistas modestos, os derbis do Gran Peña-Turista, ou do Celta Xuvenil, xermolo do que logo sería o primeiro Celta europeo de xogadores galegos.

Vigo por Magar constitúe unha síntese histórica dos últimos corenta anos da cidade olívica.Historias de vidas anónimas e de esforzos ou tristezas colectivas. A soidade dos Herbello en 1962, os últimos habitantes de Cíes, o romance da Avenida de Beatriz, incrustado nunha pintada a brocha coa que un namorado quixo chamar a atención dunha veciña da que anos despois chamarían Avenida das Camelias; o estrondo dun atasco de tranvías en Policarpo Sanz (en 1967), pouco antes da chegada dos Vitrasas.No libro amósase o esforzo das carrexonas do Berbés, das mulleres traballadoras do rural, das mariscadoras ou das empregadas de Regojo, presentes en varias fotos moi potentes. Ou a traxedia do naufraxio do petroleiro Polycomander, os incendios da Panificadora e do Hotel balneario de Mondariz, o choque ferroviario de Rande ou a chegada dos féretros do accidente do río Órbigo, acontecementos recollidos en instantáneas estarrecedoras. Tampouco faltan as escenas da ledicia do ?Gordo? que caíu na Seara ou o tipismo das romaxes de san Mauro, san Blas, que se mesturan cos concertos de Raphael en Castrelos ou de Madonna en Balaídos. Nin as visitas de Franco, a manifestación pola Autonomía ou os días de folga xeral, os conflictos do naval que Magar soubo recoller con espírito crítico e comprometido.Nesta síntese apaixonada non faltan os retratos de tipos populares: Manolito Soler ou a Karina Falagan dos setenta; escenas dos vellos oficios desaparecidos: o sereno, os limpabotas ou a última fotógrafa da Alameda. Nin a presencia dunha longa galería de alcaldes; nin do deporte, dende o Vulcano de balonmán ao primeiro Celta europeo de xogadores galegos. Con todo, o eixo do libro, prologado fermosamente polo xornalista Fernando Franco, é a propia cidade de Vigo: dende o seu patrimonio desaparecido ata o proceso de crecemento urbano contemporáneo.Vigo por Magar provoca no lector un recordo que non é pasado. As fotos deste libro serven para restaurar a memoria da cidade de Vigo.