Manuel Rivas, página 4 de 11

Premio Torrente Ballester 1995 Premio Nacional de Literatura 1996 Dezaseis narracións que enxergan o milagre do mundo no soño dun saxofonista ou na brancura luminosa do leite fresco. Este libro, un dos mais recoñecidos do autor, e un conxunto de relatos que rescatan a grandeza do pequeno. Manuel Rivas ofrecenos unha interpretacion lirica, dura e delicada a vez, dun pais habitado polo tempo e por xentes que reclaman o seu dereito a ter unha historia que contar. Un libro de extrema sensibilidade, que conten os contos que foron levados ao cine no filme A lingua das bolboretas. Premio Nacional de Narrativa e Premio Torrente Ballester, este libro de relatos de Manuel Rivas (A Coruña, 1957) supuxo a sua consagracion definitiva como narrador. Un orixinal universo literario que enxalza a grandeza do pequeno, que descobre o milagre do mundo no soño dun saxofonista ou na brancura luminosa do leite fresco. Unha ollada dura e, ao tempo, delicada sobre ese territorio no que a realidade linda cos soños, onde se agocha a verdade de cadaquen.

Una conversaci#n descarnada entre un retrato femenino y el hombre que lo observa. Un ensayo que se transforma en ficci#n y una ficci#n que se pega a la realidad en forma de estremecedora denuncia. Mujer en el ba#o es tambi#n el libro de otros muchos porqu#s contempor#neos. #Qu# sucede cuando el escritor, siguiendo el consejo de Italo Calvino, levanta la nariz del papel? Consciente de que escribir siempre compromete, el autor dirige la mirada contra lo que define como "pol#ticamente canalla". La hipocres#a conservadora, el rechazo a los inmigrantes, el periodismo fax- cista y de canap#s, el mosquito de la desmemoria, el "apartheid" social desde la infancia, el abandono de la ense#anza p#blica, el triunfo del liderazgo higoc#ntrico , el capitalismo impaciente y el "s#ndrome Everest", el canibalismo cultural o la suspensi#n de las conciencias en el crimen terrorista son algunas de las cuestiones-l#mite, de la vanguardia de riesgo en que se sit#a esta obra, que nunca renuncia a la iron#a y al humor como herramientas contra el cinismo y la indiferencia.

Publicados originalmente com o título Un Millón de Vacas , os contos reunidos em O Segredo da Terra são já uma referência indispensável na obra de Manuel Rivas e um autêntico clássico da recente literatura galega. Contos escritos com uma prosa limpa e sincera, cheia de ternura, de graça e vivacidade, através da qual sentimos as asperezas e as fendas da terra nestas histórias embebidas de ingenuidade, de optimismo e de ironia. Esta é a Galiza quotidiana, descrita com grande sensibilidade e com a explosão de humor que brota dos contrastes e da espontaneidade. Esta é a escrita ágil, sagaz e rica do que é hoje o escritor galego mais universal.

A literatura vem a ser a nossa intra-história e o caminho que aqui vai abrindo a escrita é uma passagem clandestina, com troços inquietantes, que nos conduz à paisagem da emoção. Os relatos de As Chamadas Perdidas rebelam-se contra a fatalidade. Os personagens lutam, corpo a corpo, contra a tristeza. Fazem-se fortes no seu fio de esperança e com os seus socos de humor e ironia.

Manuel Rivas (A Coruña, 1957) és un dels màxims exponents de la literatura hispànica actual. De la seva obra en prosa hom destaca Un millón de vacas (1989, Premi de la Crítica), En salvaxe compaña (1

Relato infantil que se adapta ós esquemas clásicos das narracións de aventuras protagonizadas por piratas, actualizando o xénero mediante a inserción de referencias que o sitúan de cheo nos nosos tempos.A historia transcorre nunha pequena cidade chamada Atlán, na Costa da Morte. O heroe, Bala Perdida, un pirata con pata de pao, posúe unha estricta conciencia que lle obriga a devolver un tesouro tinguido de sangue: o ouro que os nazis roubaron ós xudeus. Bala Perdida contacta coa redactora dun xornal de Atlán, o Celtic News, Rosa Ribeiro O´Flaherty, para que o axude. Tras moitas aventuras, o tesouro volve a mans dos seus verdadeiros donos e ademais descóbrese que o pirata agocha un bo corzazón e moitos lazos que o unen a Rosa.

Toxos e flores é un libro abertamente romántico e enxebre. ¿Pódese falar de romanticismo ás portas do século XXI? Na prosa de Manuel Rivas hai rebeldía e hai humor, hai heterodoxia e espírito anovador ao tempo que un fondo amor polas boas herdanzas. E hai, sobre todo, un espeso tapiz refulxente: a Sagrada Terra, ATerra Nai, O Antigo Reino de Galicia. A fermosa nación da espiña e da chorima, da cruz e do grial, dos toxos e das flores. Nesta segunda edición revisada, Manuel Rivas inclúe catro novos traballos: os que tratan de Reimundo Patiño, Ramón Sampedro, Lois Pereiro e a Xeración Doente. Teñen en común que habitaban na escaleira de incendios do hotel Vida, que encarnan a creación como unha aposta existencial sen apaños e insubornable.Complétase a edición co texto de O pregón de Monte Alto, que Manuel Rivas recitou e cantou na compaña de Os Diplomáticos de Monte Alto na noite do 4 de setembro de 1998; documento sonoro recollido no CD adxunto.

E resultou que o último reí de Galicia foi preso polo seu. irmán D. Afonso, reí de León, e viviu cativo ata a morte no Castelo de Luna, dezaoito anos con grillóns nos pés, que así pediu que lle deran sepultura en Terra de Foris, encadeado como vivira.E por iso vive agora no bosque, alo pola Serra da Pena Forcada, que hai quen o viu entre Canladron e Home do Lazo, un corvo branco con grillons de prata e bola de acibeche.E todos eses que vedes, dixo a señora sinalando de supeto para a fiestra onde se miraban os campos de fora, eses todos, os que van contra o vento, son os seus guerreiros. ¡Os trescentos corvos de Xallas!

O complexo tinglado do xornalismo, que o autor tan ben coñece por experiencia personal, as praias e nigth clubs onde as garotas son se acaso harpías leves ou suavísimos animais, o periplo odiseico da peseta emprendido polos galegos emigrantes no corazon da Galiza tantas veces; ananizada do Oeste do Atlantico, as siluetas rapidas, axiles, como de celuloide, que atravesan o espacio cosmopolita tan ben captado, a procura subterranea dun eden/paraiso nalgun lugar onde os flaxes distantes das divas do cine seguen a facer estragos, en contacto co aillamento da natureza salvaxe, fan que esta obriña fique no noso espacio mental como a saga/fuga dunha presencia (Marcos Andrade), como a travesia anfibia dun 'reptil vello, saido da invernia e o desacougo e a impotencia' cara o 'sol de merengue na Nazare oceanica, camiño de Rio... para sentir o indice do sol aloumiñando o embigo...'

Case quince anos despois da súa publicación, Un millón de vacas é un referente inexcusable na obra de Manuel Rivas e un auténtico clásico da literatura recente. Aquí estaba xa a forza da linguaxe poética do autor de O pobo da noite, En salvaxe compaña, O lapis do carpinteiro ou dos mais recentes Galicia. Galicia e A man dos paiños, a traves deses relatos breves, escritos por quen ten a dobre vocacion de xornalista e poeta.Un millon de vacas reeditase por novena vez en Xerais Narrativa (tras varias edicions en Xerais Peto) e despois de ter vendido trinta mil exemplares, cando as vacas entoleceron, nunha edicion aumentada cun novo e fermoso relato do autor, Madonna (Conto de Nadal) que Rivas escribiu no pasado mes de decembro.Son, os de Un millon de vacas, relatos escritos cunha prosa limpa e sincera, chea de tenrura, de gracia e vivacidade, a traves das que sentimos as raigañas e as fendas da terra nestas historias ateigadas de inxenuidade, de optimismo e de ironia. Esta e a Galicia cotia, descrita con grande sensibilidade e cunha explosion de humor que nace dos constrastes e da espontaneidade. Esta e a escrita axil, sagaz e rica de quen hoxe se configura como o escritor galego mais universal. E este e o primeiro libro co que seduciu a milleiros de lectores e lectoras.

Rivas, �cunha importante obra narrativa, recoñecida e aclamada por público e crítica (Un millón de vacas, Premio da Crítica Española, 1990; En salvaxe compaña, Premio da Crítica, 1994; e ¿Que me quer

Galicia, Galicia é un exercicio que aúna liberdade, imaxinación e humor as tres mellores lanzadeiras do tear da tradición cultural galega. O estilo de Galicia, Galicia non é de arroutada senón dunha tranquila satira enfiada con sutileza o longo de dez anos de periodismo critico. A liberdade e a mais preciosa posesion da imaxinacion, dise na significativa cita de Ambrose Bierce que abre este libro. Galicia, Galicia é un exercicio que aúna liberdade, imaxinación e humor as tres mellores lanzadeiras do tear da tradición cultural galega. O estilo de Galicia, Galicia non é de arroutada senón dunha tranquila satira enfiada con sutileza o longo de dez anos de periodismo critico. A lectura de No mellor pais do mundo, por exemplo, escrita no comezo da xeira Fraga, resulta hoxe dunha comicidade delirante pero e tamen dunha sorprendente e cumprida profecia.

Un millón de vacas é un dos máis divertidos e interesantes libros de relatos que saíron na nosa Lingua. Relatos breves, concisos, cheos de humor e ironía, punxintes, con remates "lóxicos", máxicos e extraordinarios. (XGG, A Nosa Terra, Vigo). Os seus contos estan cheos de gracia e son de moi facil Lectura, pero hai neles, por debaixo da prosa lixeira, ductil e xugosa que turra polo lector, moita sabedoria, moito oficio, non pouca dor solidaria e unha fantasia de fondo que fan de cada narracion unha pequena alfaia literaria. (Xavier Costa Clavell, La Voz de Galicia, A Coruña). Na obra de Rivas notase o amor polo breve, a paixlon polo sucinto, o cariño polo detalle. (Baldo Corton, El Progreso, Lugo). A Un millon de vacas debolle o pracer da Lectura gracias os seus dezasete relatos. Unha prosa precisa e, o tempo, difuminada, que adoita deixar os finais suspendidos e sacar muito xogo dos dialogos o desgaire. (Vicente Araguas, Leer, Madrid).

La mirada del verdugo por si misma casi nunca ofrece una redención de sus hechos. Sin embargo, Rivas, con una habilidad sobrenatural para las palabras, nos ofrece la mirada de ese verdugo en uno de los tiempos más oscuros de la historia reciente de España, una mirada atemperada por el lápiz de un carpintero perteneciente a un pintor muerto de un disparo en la cabeza. Herbal es el guardia de prisiones, celador, perseguidor y sombra del Doctor Da Barca. El odio de Herbal hacia la persona de este joven mádico gallego es difuso a veces, acerado otras, pero siempre constante a lo largo de esta historia donde se mezcla la crónica negra de España en sus peores momentos con un sentimiento de lo mágico y lo numinoso, lo gallego y lo mundano, por decirlo de algún modo. Así pues esta es la historia de la relación entre dos hombres destinados a verse desde ambos lados del muro, donde el que guarda prisiones envidia al prisionero por razones que vagamente comprende. Sin embargo Herbal -este hombre duro de nombre vegetal y pecho dábil- no está sólo. Está acompañado por el alma de ese pintor al que mató -como acto de piedad, rápidamente- de un tiro en la cabeza que reside en el lápiz de carpintero con el que este dibujaba el Pórtico de la Gloria. La presencia del pintor en el alma de Herbal le ayuda, de algún modo a sobrevivirse a si mismo, pues Herbal es en el fondo un hombre brutal en una ápoca baldía y yerta para la esperanza, y el Lápiz le da la posibilidad de mirar el mundo con otros ojos diferentes a los que los demás le atribuyen. Y le educa en la percepción de la belleza, que a veces consiste en no matar al lobo. (...)

¿Puede refugiarse el alma en una barra de pan? ¿O tener la forma de una guitarra eléctrica llamada Sirena en manos de un joven pescador? Desde la antigüedad, la búsqueda más intensa del ser humano es