Miren Agur Meabe

Inesek jatetxe batean lan egiten du asteburuetan. Ederretako ikaslea da eta tatuajeak gustatzen zaizkio. Larunbat gau batean istripua izango du bizikletarekin, elurraren erruz. Esnatzean, hala ere, Erdi Aroan aurkituko da eta Inexa izango da denentzat. Nola itzuli etxera? Nola itzuli XXI. mendera? Bizitza oso bat pasatu beharko du mundu zahar horretan, zorion eta zoritxarren artean, urteko lehen elurrak berriz ere...

Katta eta lagunek Bitxis Beach-eko kontzertuan hartuko dute parte, bakoitzak bere instrumentuarekin. Giro aparta dago, baina egun beroak arriskutsuak izan daitezke

Kattak arazo bat izan du eta basotik alde egin du. Hirira doan bidean, hainbat jende topatu du, ez oso atsegina. Zer gertatuko zaio azkenean?

Katta eta kuadrilla udalekuetara heldu dira. Jende arrotza topatu dute han: abereak eta oihaneko animaliak. Nola konponduko ote dira?

Katta eta lagunak zinera joan ziren andereñoarekin, dinosauroen bizitza ezagutzeko. Baina bazen dinosauro bat… A zer-nolako larrian jarri zituen!

AMETSETAN: Udaberriarekin batera, basoa kolore berriz jantzi da. Neguko lozorrotik irtenda, Katta, inguruak miatzeko gogoz, zuhaitzera igo eta ia iritsi da zeruraino. Amets batean bezala hegaldatuko da lainoetan eta, etxera itzultzean, udaberriak garai berri baten zantzuak ekarri dizkiola konturatuko da.Gaiak: fantasia, udaberria, bizitza berria.

1936ko gerrari buruz idatzitako liburu historiko nahiz fikziozkoen artean toki berezia beteko du Miren Agur Meabek idatzi duen nobela xume baina eder honek. Urtebete itsasargian gaztetxoentzako eleberri bat da, gaztetxo bat duena protagonista eta kontalari. Jon gaztetxo bilbotar bat da, gerra hastean gurasoek Garraitzetara bidaltzen dutena (Lekeitioren irudikapen literarioa), osaba farozainarengana.

Kattak oinatzak ikusi ditu elurretan. Oinatzei segika, otsoko goseti batekin topo egin du. Ai ene ! Lortuko al du salbu ateratzea?

Izugarri gustatzen zait zopa. Fideo-zopa, letra-zopa, izartxo-zopa, berakatz-zopa, txitxirio-zopa, barazki-zopa, arrain-zopa edota arroz-zopa. Gustatzen zait nire izena: Mitxu. Izen labur eta gutxi entzuna. Musika-eskalaren hirugarren nota gehi -txu, maitasuna edo txikitasuna adierazten duen atzizkia. Eta Mirentxuren laburdura.

Autora:Agur Meabe Versió:Maria Josep Escrivà

Aspertu egiten da Kleo itsaslamina. Surflaria izateko hain du handia grina. Marraxo jator batek lagunduko dio, beldurra bazterturik izan baita fio.

Garik sei urte ditu, eta haurtxo bat balitz bezala maite eta zaintzen du Ros astakumea. Eta zergatik hori?Rosek uste duelako… Gari dela bere ama!

Non todo o mundo che está feito da mesma pasta… ¿E que? Haiche persoas moi distintas e peculiares, algúns viven en dúas casas. A diversidade &am

Tengo un problema. Tengo un problema desde el lunes pasado. Y ya es miércoles. Éste es mi problema: no me gusta la nueva maestra. Se ríe poco, lanza miradas feroces y

Sukarra baduzu, eta eztul eta eztul eta eztul ari bazara, bi gauza gerta litezke: supositorio bat ipintzea, edo ez ipintzea. Ipintzen ez badizute, lasai, ez da ezer gertatzen. Baina supositorioa ipintzen badizute, bi gauza gerta litezke…

"No sóc pobreta. No m'he fet gran de sobte. Tinc nou anys i últimament ho he passat regular. Res més. És que els meus pares s'han separat". "Ara visc amb la mare de dilluns a divendres, dos caps de setmana al mes i la meitat de les vacances. Els altres caps de setmana i l'altra meitat de les vacances les passo amb el pare". Fragments de Visc en dues cases.

El código de la piel es un poemario con agudas observaciones sobre el paso del tiempo en el cuerpo y en la mente. Escrito como un código personal para conservar la memoria, los poemas dibujan la realidad cotidiana de la mujer que incorpora sus vivencias a la descripción de su cuerpo. Poemas breves y notas de hastío que cicatrizan en una poesía que se presenta como un bálsamo para frenar cualquier ansia destructiva son el trasfondo de una visión que persigue el amor y la ternura, pero que encuentra, con un tono melancólico, una melodía corrosiva que retrata el mundo doméstico. Una piel que pierde la sensibilidad y muestra sus arrugas habla de heridas propias y ajenas. En El código de la piel una voz femenina que huye de la expresión desbordada refleja un mundo íntimo de sentimientos complejos que se escuchan con franqueza en un registro poético preciso y elaborado.