Ramón Otero Pedrayo

Este libro escribiuno Otero Pedrayo na vellez, pero non chegou a publicalo en vida. Trátase dunha fonda e aguda interpretación da vida e obra da poeta galega, escrita no máis xenuíno estilo oteriano. Concibida en forma de dialogo dramatico, nela deixa Otero voar libremente a sua imaxinacion desbordada, que as veces chega as dificiles alturas onde se esconde o lirismo que envolve a esvaida figura da sua protagonista.

Este libro recolle nun único volume un conxunto de relatos de Otero Pedrayo aparecidos entre os anos 1925 e 1935 en diversas revistas e coleccións populares. Son contos que amosan unha actitude de reflexion ideoloxizante en torno ao ser e a cultura de Galicia, e nos que estan presentes os principais elementos constitutivos do mundo literario oteriano. O conxunto completase con dous relatos publicados en 1974 e 1978.

Ramón Otero Pedrayo(1888-1976) es una de las más relevantes figuras de la llamada"Generación NÓS", en la que se incluyen nombres tan ilustres como los de Castelao, Vicente Risco y Florentino Cuevillas. Al celebrarse el centenario del nacimiento del autor, la Fundacion Pedro Barrie de la Maza, de la que fue Premio Vitalicio, se ha sumado a los diversos homenajes que realzan la memoria del fecundo escritor, con la publicacion de estas cuatro novelas, una de ellas"La fiesta del Conde Berstein"inedita, en las que las caracteristicas humanas, culturales y de capacidad expresiva en castellano son muy evidentes y valiosas. En este segundo volumen se incluyen las novelas"Adolescencia"y"La Vocacion de Adrian Silva".

Este libro aparecido en 1934 provocou certo desconcerto. Por primeira vez Otero Pedrayo non falaba de Galicia nunha das súas novelas, senón que nos contaba a vida de Zacarías Werner (1768-1823) e nos introducia coa sua capacidade evocadora na Europa daquel tempo.

Colección de artículos publicados por Ramón Otero Pedrayo en el diario La Región, de Ourense, entre 1958 y 1960

Unha singular e ambiciosa síntese de autores e estilos da arte, un texto ata agora inédito do gran escritor ourensán. Durante os anos 1966 e 1967, Ramón Otero Pedrayo escribiu, en castelán, esta obra extensa ata agora nunca publicada. Escrita cun inconfundible estilo literario e baseada nunha cultura enciclopédica, abrangue a historia da arte desde a prehistoria ata o século XX; e salienta pola especial atención que o autor lle dedica á música, singularmente a Bach e a Mozart, cun capítulo sobre a música no Romanticismo no que se detén en Beethoven. Tamén cómpre destacar o interese que Otero Pedrayo amosa polo cinema, ao que considera a arte que caracteriza o século XX. Todo isto fai deste libro unha lectura de gran importancia para coñecermos mellor o pensamento do autor ourensán, o seu xeito de analizar a arte tendo en conta factores relacionados coa xeografía, coa identidade e co territorio, sen esquecer o papel da literatura como complemento e inspiración da expresión plástica.

Neste volume recóllese parte do espallado labor de Otero Pedrayo en xornais e revistas, concretamente en Finisterre e Sonata. Sinopse: Este volume é un importante testemuño dos seus dotes como escritor; nel esta presente o ensaista e o autor de ficcion, duas facetas da sua producion literaria nas que Otero destacou especialmente.

As pezas de Teatro de máscaras formaban parte do plan teatral que Castelao concibira durante os anos da República para impulsar un xénero que, a pesar dos esforzos anteriores, vivía nunha atonía sen folgos. O manuscrito permaneceu inedito ata 1975. Desde enton, estas pezas non deixaron de producir a admiracion da ampla familia teatral galega, que elixiu varias delas para montar alguns dos seus espectaculos mais fermosos.

O señorito da Reboraina é a derradeira novela escrita por Otero Pedrayo e a única que publicou en galego despois da Guerra Civil. Publicada por vez primeira en 1960, narra a vida do fidalgo don Xoán Manuel Pereira de Castro, un singular personaxe que dá orixe a unha documentada novela de humor e aventuras que parodia o mundo da fidalguía.

A profesora Aurora Marco reune neste volume unha serie de textos e bocetos dramáticos, concebidos ao xeito do “Teatro de Máscaras” e publicados en diversos xornais galegos, nos que se patentiza toda a grandeza literaria e artistica do autor de Trasalba, considerado por moitos especialistas como o mais orixinal dramaturgo galego.

A vida nunha aldea galega do interior trazada con pinceladas de rexa finura e graduada matización; un cadro de variados personaxes pintados sempre con mestría e seguridade. O mesón dos ermos é un fermoso poema en prosa poboado dunha rica variedade de personaxes, psicoloxicamente ben trazados que culmina na figura magnífica do Xepe. A soberbia descrición da paisaxe e o uso dunha lingua dunha riqueza e viveza expresivas inusitadas fan desta novela unha das máis logradas de todas cantas escribiu Otero Pedrayo.

Un gozoso conxunto de semblanzas de figuras moi importantes na vida do gran escritor ourensán. Neste libro Otero Pedrayo debuxa finamente os contornos sentimentais, intelectuais e humanos de personaxes que tiveron unha gran significación na súa vida. Publicado por primeira vez en 1952, este fermoso canto á amizade é un dos títulos menores máis admirados de Otero Pedrayo.

A publicación por primeira vez en formato libro dos anacos da novela de Joyce que viran á luz na revista Nós na tradución de Otero Pedrayo. Con este libro recupérase un texto emblemático para as letras galegas. Vai acompañado dun estudo introdutorio da profesora Kery Ann McKevitt. Nel claréxanse definitivamente as fontes empregadas e as circunstancias nas que Otero Pedrayo realizou unha tradución que encarna a vocación de modernidade e animou o espírito dunha época, polo que merece a atención das novas xeracións. Publicada en 1926, esta tradución de fragmentos do Ulises non só foi a primeira que se realizou a calquera das linguas peninsulares, senón que representa a vontade de toda unha xeración literaria galega por vencellarse ao movemento anovador que naquelas datas se estaba a desenvolver na literatura do resto de Europa.