Ramón Otero Pedrayo, página 2 de 4

Ramón Otero Pedrayo (1888-1976) es una de las más relevantes figuras de la llamada"Generación NÓS", en la que se incluyen nombres tan ilustres como los de Castelao, Vicente Risco y Florentino Cuevillas. Al celebrarse el centenario del nacimiento del autor, la Fundacion Pedro Barrie de la Maza, de la que fue Premio Vitalicio, se ha sumado a los diversos homenajes que realzan la memoria del fecundo escritor, con la publicacion de cuatro novelas, una de ellas"La fiesta del Conde Berstein"inedita, en las que las caracteristicas humanas, culturales y de capacidad expresiva en castellano son muy evidentes y valiosas. En este primer volumen se incluyen las novelas"Las palmas del convento"y"La fiesta del Conde Bernstein"

Compilación de relatos na que atopamos a un Otero Pedrayo claro e sinxelo na narración, amante do ben contar.

Colección de artículos publicados por Ramón Otero Pedrayo en el diario La Región, de Ourense, entre 1958 y 1960

Unha singular e ambiciosa síntese de autores e estilos da arte, un texto ata agora inédito do gran escritor ourensán. Durante os anos 1966 e 1967, Ramón Otero Pedrayo escribiu, en castelán, esta obra extensa ata agora nunca publicada. Escrita cun inconfundible estilo literario e baseada nunha cultura enciclopedica, abrangue a historia da arte desde a prehistoria ata o seculo XX; e salienta pola especial atencion que o autor lle dedica a musica, singularmente a Bach e a Mozart, cun capitulo sobre a musica no Romanticismo no que se deten en Beethoven. Tamen compre destacar o interese que Otero Pedrayo amosa polo cinema, ao que considera a arte que caracteriza o seculo XX. Todo isto fai deste libro unha lectura de gran importancia para coñecermos mellor o pensamento do autor ourensan, o seu xeito de analizar a arte tendo en conta factores relacionados coa xeografia, coa identidade e co territorio, sen esquecer o papel da literatura como complemento e inspiracion da expresion plastica.

Neste volume recóllese parte do espallado labor de Otero Pedrayo en xornais e revistas, concretamente en Finisterre e Sonata. Sinopse: Este volume é un importante testemuño dos seus dotes como escritor; nel esta presente o ensaista e o autor de ficcion, duas facetas da sua producion literaria nas que Otero destacou especialmente.

A publicación deste libro en 1957 significou o reencontro do autor coa narrativa galega, logo de máis de vinte anos. Nas narracións curtas deste volume predominan dúas liñas temáticas: o reflexo do mundo en crise no que se esta a verificar unha profunda transformacion do sistema de valores e da orde tradicional imperante, e, a narracion de sucesos relacionados co mundo do sobrenatural.Vinte relatos que amosan a mestria de Otero Pedrayo no deseño de rexos caracteres rurais ou na vision lirica da terra que nutriu o conxunto da sua vasta obra narrativa.

Como indica Xosé Manuel Salgado no estudo introdutorio que abre este libro, Santiago de Compostela subxugou a Otero Pedrayo, quen se aplicou á tarefa de inventar a Compostela literaria. O resultado desa arela é O espello no serán, unha fermosa homenaxe á cidade pola que Otero se sentiu gozosa e inevitablemente cativado desde o instante mesmo de visitala por vez primeira.

Unha interpretación novelística do ser e o devir histórico de Galicia, na que a narración e a reflexión histórica e cultural camiñan inseparablemente unidas. Esta novela, integrada por materiais moi diversos e non sempre puramente narrativos, ten como protagonistas os rapaces que nacen ao galeguismo da man do Seminario de Estudos Galegos. O discorrer do relato, ateigado de ricas referencias interpretativas, é unha boa mostra do carácter fondamente orixinal, mestura de reflexión cultural e vizosa narración novelesca, que caracteriza boa parte da obra de Otero Pedrayo.

As pezas de Teatro de máscaras formaban parte do plan teatral que Castelao concibira durante os anos da República para impulsar un xénero que, a pesar dos esforzos anteriores, vivía nunha atonía sen folgos. O manuscrito permaneceu inedito ata 1975. Desde enton, estas pezas non deixaron de producir a admiracion da ampla familia teatral galega, que elixiu varias delas para montar alguns dos seus espectaculos mais fermosos.

Don Ramón Otero Pedrayo foi o primeiro columnista de prensa en escribir habitualmente en galego. En Teoría de Galicia aparecen editados, por vez primeira en libro, os 72 escritos que o Patriarca das Letras Galegas publicou, entre 1926 e 1963, na revista Vida Gallega. Neste coidado volume de catrocentas paxinas danse a man prosas liricas e cronicas da epoca, ensaios e relatos de ficcion. A vision conxunta de todos estes escritos enxerga toda unha teoria de Galicia. A parte dos textos recollense nesta edicion varios manuscritos ineditos do autor e fotografias dunha vida consagrada a cultura e a defensa do pais. O profesor, historiador e escritor Marcos Valcarcel asina o estudo introdutorio Otero Pedrayo no xornalismo galego.

Este libro recolle nun único volume un conxunto de relatos de Otero Pedrayo aparecidos entre os anos 1925 e 1935 en diversas revistas e coleccións populares. Son contos que amosan unha actitude de reflexion ideoloxizante en torno ao ser e a cultura de Galicia, e nos que estan presentes os principais elementos constitutivos do mundo literario oteriano. O conxunto completase con dous relatos publicados en 1974 e 1978.

Este libro escribiuno Otero Pedrayo na vellez, pero non chegou a publicalo en vida. Trátase dunha fonda e aguda interpretación da vida e obra da poeta galega, escrita no máis xenuíno estilo oteriano. Concibida en forma de dialogo dramatico, nela deixa Otero voar libremente a sua imaxinacion desbordada, que as veces chega as dificiles alturas onde se esconde o lirismo que envolve a esvaida figura da sua protagonista.

A romaría de Xelmírez pertence á serie de novelas historicas que Otero publicou entre 1930 e 1935. O bispo Xelmírez viaxa a Roma no 1104. Ao longo do camiño, Otero desprega as súas grandes dotes de historiador e xeografo para ofrecernos unha intelixente e fermosa panoramica da cultura, a politica e a relixion da Europa de enton. Adentrarse nas paxinas desta novela acaba sendo un reto que ha deixar ao lector gustosamente rendido ante a xenialidade dunha das mellores obras da literatura galega do seculo XX. A primeira edicion apareceu en 1934 en Santiago, publicada pola Editorial Nos. A presente inclue unha extensa introducion, un tratamento coidado do texto e abundantes notas co fin de facilitarlle ao lector o acceso ao fermoso mundo oteriano.

A publicación por primeira vez en formato libro dos anacos da novela de Joyce que viran á luz na revista Nós na tradución de Otero Pedrayo. Con este libro recupérase un texto emblemático para as letras galegas. Vai acompañado dun estudo introdutorio da profesora Kery Ann McKevitt. Nel claréxanse definitivamente as fontes empregadas e as circunstancias nas que Otero Pedrayo realizou unha tradución que encarna a vocación de modernidade e animou o espírito dunha época, polo que merece a atención das novas xeracións. Publicada en 1926, esta tradución de fragmentos do Ulises non só foi a primeira que se realizou a calquera das linguas peninsulares, senón que representa a vontade de toda unha xeración literaria galega por vencellarse ao movemento anovador que naquelas datas se estaba a desenvolver na literatura do resto de Europa.

Un gozoso conxunto de semblanzas de figuras moi importantes na vida do gran escritor ourensán. Neste libro Otero Pedrayo debuxa finamente os contornos sentimentais, intelectuais e humanos de personaxes que tiveron unha gran significación na súa vida. Publicado por primeira vez en 1952, este fermoso canto á amizade é un dos títulos menores máis admirados de Otero Pedrayo.

A recuperación do texto dese guión demostra a súa capacidade para observar os cambios producidos na sociedade galega e adaptarse a eles ao tempo que explica algunhas das cuestións que non eran doadas de entender na sua obra literaria da posguerra. Igual que en 1929 publicara A lagarada para un futuro teatro galego, agora escribiria para unha futura cinematografia galega. O interese do autor de Arredor de si polo cinema e a sua vontade de colaborar nel mostran a modernidade dun escritor que nunca renunciou a levar a literatura aos outros eidos da realidade.

A prosa sempre viva e potente dun dos nosos escritores de máis talento de toda a historia, a través de nove relatos excepcionais. Estes nove relatos teñen diversos estilos e intencións, que van desde os que poderiamos chamar intelectuais ata os que se poderían inscribir no mellor realismo de Otero Pedrayo. Son estes últimos, de maneira especial, os que revelan o extraordinario talento narrativo do seu autor, verdadeiro mestre da pintura de tipos e circunstancias relacionados coa vida galega.

Velaquí a correspondencia entre dúas figuras chave da cultura galega dos anos centrais do seculo XX: Sebastián Martínez-Risco e Ramón Otero Pedrayo. Máis de cento cincuenta cartas do autor de Trasalba e sesenta de quen foi presidente da Real Academia Galega. Desde o ano 1926 ate o 1976, en que morre Otero Pedrayo, os dous autores tratan asuntos variados, nos que predominan a actividade cultural, fundamentalmente arredor da Real Academia Galega, dos seus actos e iniciativas, xunto co proceso de elaboracion das propias obras e as suas peripecias editoriais. Non faltan aspectos intimos e persoais que poñen ao descuberto a calidade humana dos dous amigos: tristezas e alegrias por avatares familiares, humildade e modestia ao rexeitaren honras e louvanzas, xenerosidade no cumprimento de tarefas en prol da causa galeguista, conflitos e tensions coa sociedade do seu tempo, desinterese por prebendas persoais. Un canto a amizade como refuxio durante a longa noite de pedra, en pleno exilio interior.