Xosé Carlos Caneiro

Desde la duda de decidirnos por cuál es el protagonista de la narración, el lector disfrutará buceando en el alma melancólica de Juan Campos, un gigoló con ansias de literato, su entrañable amigo peluquero, los variopintos amantes que les rodean, una niñas desaparecidas, una millonaria extravagante, el crimen organizado, la venganza mas fria y un largo pero dinamico viaje desde la frontera entre Galicia y Portugal hasta Nemi, un paraje cerca de Roma, donde la diosa Diana se baña en el espejo de su lago. Sus aguas esconden secretos inconfesables desde la epoca de los emperadores romanos.

Poesía, música e Caneiro en estado puroNeste novo libro-disco Xosé Carlos Caneiro, axudado pola voz de Emilio Rúa, agasállanos cunha viaxe poética moi singular. Nas súas propias palabras, tiradas do prologo do libro, contanos: Queria cambiar o mundo: velaqui a razon da miña poesia. O mundo concreto e sensible, cercano: aquel que doia, levantaba, acariñaba ou cuspia. Queria cambiar o mundo, prometo. (?) Creo que a poesia e o que fai mover o silencio. Non encontro definicion mais certa para este libro de versos e cancions. Poema e canto. Para os gregos eran a mesma cousa; en realidade, cantor e poeta resultaban identica voz. Orfeo congregaba coa sua lira a homes e mulleres, tamen a ninfas e deuses e musas inspiradoras, para que contemplasen o movemento invisible do silencio. As veces choraban os seres reunidos, arrancadas as bagoas polo silencio. As veces repousaban a sua alma e deixaban correr entusiasmo: naufragos de ventura, felices. Como escritor non encontrei ainda maior felicidade que un poema que emocione a quen o escoita (creo que a poesia sen emocion e unha mentira mais; unha acrobacia intelectual, hermetica, criptica e voraz: carcome a literatura). Recito. Sempre. Camiño por diante, asfalto, nubes, quilometros, verso por verso. (?) Con Despois de ti, a chuvia so pretendo mover o silencio. Emilio Ru...

Todas las vidas de Madame Bovary narra la historia de Hermelinda, engañada durante gran parte de su existencia por un marido que decide abandonarla para refugiarse en una casa de huéspedes muy peculiar llamada El Gatopardo. Lugar de encuentro de perdedores, soñadores y amantes clandestinos, sera el escenario en el que se desarrollaran la multitud de historias que inundan y se solapan a lo largo de esta novela. Asistimos, asi, a una fiesta grotesca, en una obra narrativa que desmitifica el fracaso, mientras que construye un mundo de ficcion lleno de pasion literaria, impulsos vitales, humor y gran sensibilidad.Xose Carlos Caneiro se proyecta como un ambicioso novelista en la linea narrativa de Emilia Pardo Bazan y Emile Zola, y en Todas las vidas de Madame Bovary se puede observar una marcada influencia de esa corriente naturalista que impulso Zola y que reproduce todos los aspectos de la realidad, sean sublimes o vulgares, con objetividad documental. Esto se deja sentir, sobre todo, en lo que se refiere a la estructura de causa-efecto, que se mantiene aun hoy de plena actualidad, y fundamentalmente en la denuncia del abuso psicologico y el desamparo de la mujer.ARGUMENTOS COMERCIALESMagnifica apuesta para el dia de los enamorados por la argumentacion de la novela especialmente dedicada a las mujeres que gusta...

Un libro de ensaios dun escritor é a porta de entrada máis directa á súa obra literaria, no caso de Os dominios de Caín, de Xosé Carlos Caneiro, o autor vai máis alá e fai un intenso alegato a prol da literatura. Con paixón pero tamén con rigor, Caneiro achégase ao universo literario, aos seus autores favoritos. Como dicía Borges, cada escritor inventa os seus propios precursores. Editorial Galaxia publica na súa colección de ensaios un libro que é unha auténtica confesión de amor, de amor á literatura. A paixón do escritor pola literatura amósase tamén na súa paixón pola lectura. Neste libro de ensaios sobre estética e liberdade na literatura, Xosé Carlos Caneiro define o seu propio territorio literario, comparte cos lectores e lectoras todo un universo de lecturas, autores e personaxes, precisamente aqueles que configuran o que Caneiro define como "literatura a contracorrente". Fronte á "ditadura do simplismo", Os dominios de Caín constitúen unha defensa da literatura como maneira de entender a vida. O libro é unha interesante e polémica reflexión sobre o destino da literatura, sobre a función do escritor e a arte literaria, sobre as relacións entre estética e mercado e sobre a literatura como liberación.

Ámote é unha novela de amor ou, tal vez, un soliloquio que quere converterse nunha gran novela de amor. O protagonista é un periodista misántropo, bebedor, entusiasta, bohemio e romántico que se namora de todas as mulleres que coñece. Nunca e correspondido.Para espantar a tristeza crea o seu propio amor, que nunca sabemos se e ficticio ou real. Unha dama de ollos verdes que o acompaña dende a sua infancia, que o amoa desesperadamente e o axuda a sobrevivir. Cunha prosa envolvente, atenta aos sentimentos e de forte poder evocador, Caneiro crea un universo narrativo elaborado desde a emocion da palabra e o triunfo da ficcion. Cun protagonista inesquecibel, con voz e personalidade propia, que racha as convencions e chega a facerse palpable, omnipresente, mesmo veraz. Desde o Bardamu de Louis Ferdinand Celine, nunca un personaxe novelesco falou de maneira tan directa e sincera ao lector. O amor, a emocion da palabra en si mesma, o sentimentos do ser humano, a soidade, a ilusion e a felicidade son os temas duna novela que nos conta unha historia dunha paixon irrepetibel, froito da capacidade creadora dun dos grandes narradores galegos de hoxe.

Tres relatos tristes que conteñen a esencia da literatura de Caneiro. Xosé Carlos Caneiro ofrécenos en Triloxía dos tristes tres románticos relatos que teñen como asunto a tristeza de amor. Estas fermosas narracións, que nos traen á memoria o ritmo e a melodía dun bolero esquecido, reflicten na súa breve plenitude o mundo literario dun dos escritores galegos máis loados e premiados dos últimos anos.

As presencias gráficas da vila de Ourense e da provincia na chamada «Idade de Ouro da Postal» (1900/1930) -tempos estelares da comunicación escrita, epistolar, testemuñal, presencial, relacional, mes

Celia Maradal graba en un magnetófono un delirante monólogo dirigido simultáneamente a la casa que habita, a su padre muerto, a su madre inmovilizada, a su novio y a sus hermanos. Este monólogo constituye buena parte de la novela, que se verá interrumpido por los cuentos que Celia lee en voz alta a su madre. En La Rosa de Borges se enlazan las voces, los recuerdos, los deseos y frustraciones de unos personajes para los que la literatura no sólo es un refugio o un desahogo, sino el sentido más hondo de su existencia.

Un xogo de apócrifos é unha estensa narración de catrocentas páxinas -lonxitude pouco frecuente na narrativa galega actual- que ten por fío conductor a historia de Silesio Braun, un escritor internado nun sanatorio psiquiatrico que leva toda a vida intentando rematar a sua primeira novela. Certo dia recibe un regalo: os contos escritos por un home que llos concede para que poda editalos como propios. Reescribeos e suplanta, diante da persoa que o coida, unha monxa chamada Berta, e os seus achegados, o autor do libro.Hai nesta novela dous planos, tan independentes como empastados: os trinta e seis contos e as anotacions do propio Silesio Braun (un caderno de bitacora no que se confuden tamen os paragrafos desa pretendida novela sobre a figura de Bach que nunca consegue rematar). En cada un dos capitulos da novela hai a presencia doutras tantas citas apocrifas que serven de xustificacion e exaltacion da mentira, de xustificacion da falsedade, de xustificacion, en definitiva, da literatura. Ideas basicas da novela son, pois, amor, esperanza, existencia e fracaso.

Paraíso es el regreso de Caneiro a Ébora, uno de los lugares más fascinantes de la historia de la literatura gallega. No todas las historias de amor tienen un final feliz. Algunos ni siquiera comien

O raposo Colabranca vivía só pendente de si mesmo e da súa branquísima beleza. Ata que a fraga enteira se puxo en perigo. Agora tócalle escoller

«Ébora», a última novela de Xosé Carlos Caneiro, galardonada simultaneamente cos premios Blanco Amor e Eixo Atlántico de narrativa galega e portuguesa, correspondentes ao ano 2000, é unha recreación,