XOSE COBAS

Uli está farto de que seu pai sempre lle diga o mesmo. Sempre o mesmo. Cada vez que ten un pensamento que o ilusiona, un desexo de que as cousas cambien, sempre ten que escoitar: ¡Ti aínda cres nos peixes de cores! Uli pensa que ten que demostrarlle a seu pai que hai algo máis que o diñeiro, o traballo e os negocios... Ten que atopar os peixes de cores. Na súa viaxe atopa un vento exiliado, unha rapaza que toca o saxo, un vello que ama o mar rodeado de sereas, a un neno da guerra... Tódolos que temos pequenas e grandes ilusións andamos tralos peixes de cores. E atopalos ten moito de rebeldía.

Los caminos andados en soledad engendran juegos. Artes que se graban en el corazón de los chicos... Y allí, donde anidan los amores antiguos, los juegos se quieren hacer compartidos... Quieren ser cosa de dos porque estar en compañia del ser amado es un camino de felicidad. Un sendero que nos puede llevar a sentir un revoloteo de mariposas que nos recorre el cuerpo entero. Desde la boca hasta ese interior que antes parecia vacio...Walking down solitary roads often gives rise to games, and these games remain close to the hearts of children... and in the place where past loves make their nest, solitary games are shared. By sharing with the ones we love, we discover the road to happiness. When we take this road, we feel a fluttering of butterflies all through our body, from the mouth to the deepest spot in our soul that once seemed empty...

Un libro para darlle cor ao amor. Hai unha gran forza que goberna o mundo. Esa forza chámase amor. Das cores do amor, e de amores de todas as cores, fala este libro.