Os escultores do presente volume son centrais no discorrer da arte galega das tres últimas décadas e, de xeito especial, ó longo dos anos sesenta e setenta, posto que eles son os protagonistas da transformación da estatuaria, de corte moi tradicional, de monolítica talla directa, en favor dunha concepción máis ampla, for na poética das formas e das linguaxes que sintonizan cos contextos internacionais do Vangardismo, for doutros materiais, entre os cales adquiren certa prestancia algúns históricos, como o bronce ou o barro, e os máis experimentais, como o ferro, o aceiro, o formigón e os industriais. Acontece isto igualmente na consideración da escultura como monumento público e na opción das renovadas poéticas do espacio, da natureza ou da desaparición da peaña, xa a finais dos setenta. Así, pois, os trece escultores que presentamos non son só trece olladas da diverxencia ou da pluralidade de linguaxes que existiron na Galicia dos últimos corenta anos, son tamén síntomas dun diálogo necesario, en termos de linguaxe plástica, entre este Noroeste e o mundo, é dicir, entre o territorio que lles dá unha filiación cultural e unha marca de tradición, e as experiencias estéticas que definiron a arte internacional no último medio século.