PARA DESPOIS DO ADEUS

Nos tempos da Habana, gardamos sempre unha fotografía da estación; nela estamos Andrea e mais eu; a miña irmá cos ollos de chorar e os labios enfuciñados. Sempre me acordou o por que. Na mañá e na tarde do Norte, as Mikado do tren correo cruzábanse co Coreano e co Ferrolán, os trens das peixeiras e dos obreiros. O chifro pronunciado anunciaba que as dúas vellas Catrocentas iniciaran xa a dura costa que leva desde as cores vergoñentas da ría ata os andéns alongados do Arrabaldo.Nos tempos da Habana, gardamos sempre unha fotografía da estación; nela estamos Andrea e mais eu; a miña irmá cos ollos de chorar e os labios enfuciñados. Sempre me acordou o por que. Na mañá e na tarde do Norte, as Mikado do tren correo cruzábanse co Coreano e co Ferrolán, os trens das peixeiras e dos obreiros. O chifro pronunciado anunciaba que as dúas vellas Catrocentas iniciaran xa a dura costa que leva desde as cores vergoñentas da ría ata os andéns alongados do Arrabaldo.