Arantxa Iturbe

Eskarmentu handiko emakumeak dira. Gure herriko emakume adin batekoak. Kamera baten aurrean jarri ditu kazetariak. Ez, ez daude ohituta kamerari erantzuten. "Baina zer jakin nahi duzu?", galdetu dute maiz. Haurtzaroa eta gaztaroa nolakoa izan zuten jakin nahi du kazetariak. Eta kontatu egin dute. Kazetariak idazleari pasatu dio grabazioa, eta idazleak haiena jaso, eta bere uztatik erantsi du zerbait. Helduek, mahaian eserita, hizketan ari direla, haurren bat adi-adi sumatzen badute, esan ohi dute: "ari zara ba orain ere kontu-jaten". Arantxa Iturbek berarekin batera jarri gaitu mahai honetan, gure herriko emakume eskarmentudunen mahaian, kontu-jaten.

Non todo o mundo che está feito da mesma pasta… ¿E que? Haiche persoas moi distintas e peculiares. A min, por exemplo, gústame facelo sentado. A diversidad

Todos mis amigos se ríen de mí porque lo hago sentado. No lo entiendo. ¡Es mucho mejor hacerlo así! EDUCACIÓN EN VALORES Fomentar el respeto por la diversidad, potenciar una actitud abierta y respetuosa ante determinadas problemáticas, favorecer la integración de cualquier persona en un colectivo, fomentar la convivencia EDAD a partir de 8 años

Els meus amics es riuen de mi perquè ho faig assegut. No ho entenc. Si és molt millor!

"Lehengo batean, eskolatik itzuli nintzenean, bi ipotx aurkitu nituen gure bere etxeko salan" Batek pentsa dezake horrela hasten den ipuin batek irudimentsua behar duela izan, ipuin magikoa behar duela izan eta halaxe da. Ipotxa aipatzean Edurne Zuriren lagunak etortzen zaizkigu gogora, eta halaxe gertatzen da ipuin honetan ere. Baina ipuin irudimentsuak eta magikoak askotan zerikusi handia dute gure eguneroko bizitzan. Eta familian eragin bitxia izan zuen ipotxen presentziak. Aita, telebista ikusteko, haien erdian eseri eta ez zen han zeudenik ere ohartu. Aita ez baita ezertaz ohartzen albisteak entzuten dituen bitartean, ezta ipotxak agertzen badira ere Amak afaltzera gonbidatu zituen natural-natural Izan ere, egunerokotasunaren zamak askotan ez digu uzten bizitzaren alderdi magikoa ikusten eta hartaz gozatzen. Salbabiderik ba al dago? Gure burua eta bizitza ispiluan ikustea izan daiteke horretarako bide bat. Eta ipuin txiki honetan ispilu asko daude.

Bi ahizpa, urtetan elkar ikusi ez dutenak, bat-batean amaren heriotzak berriro elkartudituen arte. Asko dute batak besteari esateko, urrun egon diren bitartean bakoitzari gertatu zaizkionak, eta baita lehenagotik nork bere kolkoan gordetakoak ere. Otzan eta esanekoa izana da bata, errebelde eta lotsagabeagoa bestea, ama estu eta zurrunaren alabak biak ere. Trapu zikinak etxean garbitzeko aginduaren kontra, isilpekoak argitara aterako dituzte Arratek eta Begoñak, beren arteko arrangurak eta ezin ulertuak sendatzeko, hezkuntza zikiratzaile baten min herdoilduak goxatzen saiatzeko.

Se leen con una sonrisa. Porque las narraciones que conforman este libro rebosan humor. Un humor a veces tierno y a veces punzante, o negro, incluso trágico. Las breves narraciones de Iturbe se leen con suma atención, y hacen experi-mentar a quien se sumerge en ellas cierta sensación de culpabilidad, como si se escucharan conversacio-nes ajenas. Se leen con avidez, al ritmo del pulso rápido que la auto-ra imprime a su prosa, y con el acicate de la mordacidad que desti-la su constante ironía. Las voces son casi siempre femeninas, y los temas giran en torno a la confrontación entre los sexos. Es decir, las narraciones de Iturbe hablan de amor, odio y ven-ganza, y la perspectiva narrativa se sitúa siempre en pleno centro del conflicto, nunca en la fría posición del observador neutral.

Arantxa Iturbek ez du esprientzia propio soilez idatz litekeen liburu bat osatu. Ama bilakatzearen gazi-gezak deskribatzetik haratago -dezentez haratago- doan ariketa introspektibo bat da liburu hau. Zalatzatik seguratsun ezara; beldurretik izura; espatutik aienera; maitasunetik maitasunera: ugari dira amatasunaren ibilbide zirkularraren abiapuntu-helmugak, eta denak pasatu ditu Iturbek, amatasunean hazbiderik ere bilatzeko tema osasuntsuan.

Irribarrez irakurtzen dira. Umorea dagoelako ipuin hauetan. Umore beltza, askotan, eta tragikoa. Adi-adi irakurtzen dira, bere laburrean, besteen elkarrizketa zatiak entzutearen kulpabilitate puntuarekin: hitzik galdu gabe. Presaka irakurtzen dira, idazlea ez baita luzamendutan ibiltzen. Hasieratik jartzen zaitu narratzailearen mende. Narratzaileak, emakumeak ia beti. Sexoen arteko gudua dute ardatz: maitasunaz, gorrotoaz eta mendekuaz dihardu, beraz, Arantxa Iturbe. Ez da ikusle neutral, orojakilea. Gatazkaren erdi-erditik idazten du, labur, zorrotz eta, batez ere, gaizto. Gero, Ipuin gehiagoren irrika eta gudu luzeagorako grina utziko dizkizu.

Esan gabekoek, isilik gordetakoek, erdizka adierazitakoek ere moldatzen gaituzte."Ez dago dena kontatu beharrik", esan ohi da, eta halaxe jokatzen dugu. "Hiztuna da pentsamendua", ikasi genuen, baina ezinezkoa da berbetara ekartzea burura etortzen zaigun guztia; "ezta komeni ere!", aholkatuko dizute.Arantxa Iturberen ipuin maleziatsu hauetan ere ustekabeko asko izango dira, pertsonaiak eta gertakariak katramilatzen ikusiko dituzu isilpekoen kariaz, oker ulertuak bezainbat ager litezke susmoak. Umorezkoak batzuetan, gaiztoak sarritan.Inkomunikazioak irteerarik gabeko kalezulo batera eraman ditzake jende arteko harremanak, ez aurrera ez atzera, krisiak bueltarik ia ez daukan tokira. Eta honetara ezkero, beharbada ez da inoren laguntzarik izango estualditik irteteko.Denoi suertatu zaigu, noiz edo noiz, ernegaturik galdetzea: "Zer, ez al duzu ezer esan behar?"

Las opiniones acerca del momento apropiado para tener un hijo pueden dividirse en dos grandes grupos: uno te aconseja que no pienses demasiado: "si lo piensas demasiado, cuando por fin lo decidas quizá sea demasiado tarde". El otro, por el contrario, te recomienda que lo pienses mucho. Ese "demasiado tarde" pesa mucho en la vida de cualquier mujer. Nosotras sabemos que, si no es ahora, podría ser mañana, y, con un poco de suerte, incluso también pasado mañana, pero que llegará el día siguiente, y que el día siguiente será imposible. Cada vez disponemos de menos tiempo para pensar, pero la cabeza formula preguntas sin cesar. Y llega el momento -a mí al menos me llegó- en que la respuesta "nunca" se convierte en pregunta: "¿nunca?", primero; y "¿por qué no?", después. Intenté encontrar respuestas. Sólo hallé una. Nueve meses después.