CID CABIDO

"Fálame sempre" é o libro dun escritor con moito oficio e, a ninguén se lle oculta, unha das voces máis singulares da nosa literatura. O particular universo-mundo de Cid Cabido está aquí, discorrendo polos limpos carreiros do humor. Mais non so hai humor nesta obra de Cid Cabido: o autor situa os personaxes na corda frouxa, obrigandoos a tomar partido. Eis o relato Outra vida cotia, onde o protagonista se enfronta a tesitura de baixar polo pan e non volver a casa. Mais nada e o que parece. Aqui o equivoco ten visos dramaticos. Nos dezasete relatos restantes veremos desfilar personaxes variopintos, como o inquilino do conto O estraño caso de Candido Costas Tobio, que arrinca nunha marcha pola supresion da peaxe de Rande, nun espazo aberto, e remata nunha lobrega estancia. Logo aparecen os que fan casas con solainas a altura do tellado, e as mozas dunha chea de fulanos, o boom dos mobiles, os que estan profundamente namoriscados, ou os que loitan contra as multinacionais coa unica arma que teñen a man, a retranca, a mesma ironia de que se vale o autor o longo de todo o libro. E mais tamen a neurose proxectada sobre unha poliña de castiñeiro, o medo os que non son coma nos, a vinganza do neno -en quen todos nos recoñecemos- contra o mestre infame... E claro, sentese a presenza de Calvino e Melville, e Cunqueiro e Monterroso, e tamen os Cohen e Woody Allen, e a reflexion sobre a existencia, a literatura, a soidade, o amor e a morte... A vida, en definitiva."Fálame sempre" é o libro dun escritor con moito oficio e, a ninguén se lle oculta, unha das voces máis singulares da nosa literatura. O particular universo-mundo de Cid Cabido está aquí, discorrendo polos limpos carreiros do humor. Mais non so hai humor nesta obra de Cid Cabido: o autor situa os personaxes na corda frouxa, obrigandoos a tomar partido. Eis o relato Outra vida cotia, onde o protagonista se enfronta a tesitura de baixar polo pan e non volver a casa. Mais nada e o que parece. Aqui o equivoco ten visos dramaticos. Nos dezasete relatos restantes veremos desfilar personaxes variopintos, como o inquilino do conto O estraño caso de Candido Costas Tobio, que arrinca nunha marcha pola supresion da peaxe de Rande, nun espazo aberto, e remata nunha lobrega estancia. Logo aparecen os que fan casas con solainas a altura do tellado, e as mozas dunha chea de fulanos, o boom dos mobiles, os que estan profundamente namoriscados, ou os que loitan contra as multinacionais coa unica arma que teñen a man, a retranca, a mesma ironia de que se vale o autor o longo de todo o libro. E mais tamen a neurose proxectada sobre unha poliña de castiñeiro, o medo os que non son coma nos, a vinganza do neno -en quen todos nos recoñecemos- contra o mestre infame... E claro, sentese a presenza de Calvino e Melville, e Cunqueiro e Monterroso, e tamen os Cohen e Woody Allen, e a reflexion sobre a existencia, a literatura, a soidade, o amor e a morte... A vida, en definitiva.

Co seu xeito tan persoal de entender a narrativa e unha forma de escribir imantada, Cid Cabido ofrécenos a visión crítica dunha época e duns personaxes, se cadra moito máis reais do que poida semellar, tratados con salientable sentido do humor.Foi precisamente na rua Joaquin Loriga, unha das mais empinadas de Vigo, onde o catro de abril de 1985 aquel meu vello Renault 8 decidiu suicidarse da maneira mais elegante que poidades imaxinar. Asi comeza "Tres pintores", a obra coa que Cid Cabido volve a narrativa tras recibir o Premio Anxel Fole, logo de nove anos de silencio. Contada en primeira persoa, cunha prosa divertida, capitaneada pola ironia, a mordacidade e o coloquialismo, "Tres pintores" relata as peripecias de dous amigos que unha noite deciden emprender, sen demora e apenas sen cartos, unha viaxe a Paris a bordo dun vello Renault 8. De fondo, aparece a necesidade urxente de ver mundo que tiñan, nos anos oitenta, uns rapaces que pasaron da militancia clandestina contra o rexime a moverse nos ambientes dunha vida pseudo-caralla-intelecto-bohemio-contrariosa. Eles representan, na creacion artistica e literaria, o que hoxe pode considerarse unha xeracion invisible.Co seu xeito tan persoal de entender a narrativa e unha forma de escribir imantada, Cid Cabido ofrécenos a visión crítica dunha época e duns personaxes, se cadra moito máis reais do que poida semellar, tratados con salientable sentido do humor.Foi precisamente na rua Joaquin Loriga, unha das mais empinadas de Vigo, onde o catro de abril de 1985 aquel meu vello Renault 8 decidiu suicidarse da maneira mais elegante que poidades imaxinar. Asi comeza "Tres pintores", a obra coa que Cid Cabido volve a narrativa tras recibir o Premio Anxel Fole, logo de nove anos de silencio. Contada en primeira persoa, cunha prosa divertida, capitaneada pola ironia, a mordacidade e o coloquialismo, "Tres pintores" relata as peripecias de dous amigos que unha noite deciden emprender, sen demora e apenas sen cartos, unha viaxe a Paris a bordo dun vello Renault 8. De fondo, aparece a necesidade urxente de ver mundo que tiñan, nos anos oitenta, uns rapaces que pasaron da militancia clandestina contra o rexime a moverse nos ambientes dunha vida pseudo-caralla-intelecto-bohemio-contrariosa. Eles representan, na creacion artistica e literaria, o que hoxe pode considerarse unha xeracion invisible.Co seu xeito tan persoal de entender a narrativa e unha forma de escribir imantada, Cid Cabido ofrécenos a visión crítica dunha época e duns personaxes, se cadra moito máis reais do que poida semellar, tratados con salientable sentido do humor.

O autor narra, en tempo real de escritura, durante once días, os acontecementos nos que participou na xornada do 31 de maio de 2005, ofrecendo un texto ininterrompido de 127 páxinas. Afastándose das convencions da narrativa de ficcion clasica, empregando a adxetivacion especular ou simetrica e os constantes cambios de rexistro idiomatico, o autor apostando por liñas de literatura de investigacion, ofrece como fio principal dun texto que carece de argumento, o decorrer do seu blumsdei particular na paisaxe do Morrazo. A oralidade (escribir exactamente como se fala) como ruptura coa ficcion convencional, considerada como un paternalismo do autor cos lectores; e a consideracion do autor como un ser humano que expresa a sua vision da realidade, caracterizan este texto de Cid Cabido, inserido nas liñas de vangarda da narrativa contemporanea. Unha clara volta as orixes da literatura concibida como expresion artistica e via de coñecemento.O autor narra, en tempo real de escritura, durante once días, os acontecementos nos que participou na xornada do 31 de maio de 2005, ofrecendo un texto ininterrompido de 127 páxinas. Afastándose das convencions da narrativa de ficcion clasica, empregando a adxetivacion especular ou simetrica e os constantes cambios de rexistro idiomatico, o autor apostando por liñas de literatura de investigacion, ofrece como fio principal dun texto que carece de argumento, o decorrer do seu blumsdei particular na paisaxe do Morrazo. A oralidade (escribir exactamente como se fala) como ruptura coa ficcion convencional, considerada como un paternalismo do autor cos lectores; e a consideracion do autor como un ser humano que expresa a sua vision da realidade, caracterizan este texto de Cid Cabido, inserido nas liñas de vangarda da narrativa contemporanea. Unha clara volta as orixes da literatura concibida como expresion artistica e via de coñecemento.