Federico López Silvestre

A orientación do historiador da arte tradicional, preocupado principalmente polos grandes cadros, non fai xustiza ao que a paisaxe é en Galicia. Se se quere considerar axeitadamente o seu valor entre os galegos debe cambiarse a formulación. Non se trata tanto de catalogar pinturas, unhas boas e outras non, coma de historiar o fenómeno desde unha perspectiva máis ampla, unha perspectiva cultural. Un estudo en paralelo da literatura e da linguaxe, da xardinería e da iconografía, pode axudarnos a facelo. Os límites da paisaxe é o primeiro dunha serie de tres volúmes dedicados a perfilar a súa historia. Así mesmo, con el nace unha colección de libros, a colección Novas paisaxes, que ten por obxectivo complementar os textos da colección Paisaje y teoría, cun conxunto de traballos centrados na paisaxe galega nas súas múltiples dimensións.

Este libro se mueve entre dos planos. En el primero, una historia de la representación del artista en el paisaje. Cuatrocientos años de pintura occidental —contemplados a través de la obra de Brueghe

¿Qué tipo de paisaje virtual está empleando el cine contemporáneo? En los últimos 25 años la utilización por parte de las superproducciones de Hollywood de efectos especiales generados por ordenador ha sido cada vez mayor. Entre esos efectos, pocos tienen más capacidad de seducción que los que se aplican a la construcción de nuevos espacios. ¿Es posible encontrar un nexo de unión entre las diferentes escenografías cinematográficas de síntesis que se están generando? Este libro mantiene que existe cierta unidad visual en los territorios simulados que se están creando y que hay una relación entre esa uniformidad escópica y las posturas que la crítica está adoptando a la hora de juzgar ese tipo de trabajos. Además, los datos que maneja cubren un vacío bibliográfico en lo que a la historia de la escenografía cinematográfica se refiere, y se ocupan de un aspecto que, a pesar de sus repercusiones en ese campo, los historiadores del paisaje apenas han tanteado.

A presente Historia da paisaxe é unha ferramenta indispensable para comprender a evolución desa idea estética en Galicia. No primeiro tomo vimos como as prácticas paisaxeiras -a pintura, as descricións literarias e os xardíns artísticos- apenas se desenvolveron en Galicia entre 1517 e 1700. Anos de auténtico rigor moral, sinxelamente non apareceu o espazo necesario para o seu florecemento. Neste segundo tomo fálase da etapa que ten lugar entre comezos do século dezaoito e 1833. Agora, aos novos poemas e descricións do país súmanse os xardíns dos pazos e os primeiros pintores paisaxistas profesionais. Como podemos explicar a curiosa coincidencia cronolóxica que se da na aparición destas novidades? Segundo o autor, todo apunta a que os productos xurdiron agora das mentes de escritores, artistas e mecenas vinculados cun movemento concreto, unha elite social e intelectual coñecida con nome de Ilustración. Só despois de que un puñado de renovadores comezase a observar con atención o contorno, puido iniciarse a súa explotación como fonte de pracer estético

Este libro debería titularse"Lo pequeño es hermoso". Se ocupa de empequeñecer el mundo para jugar con él, pero también para abarcarlo. Además, si en la imaginación miniaturizante puede encerrarse todo lo bueno y todo lo malo, ¿a cuento de que dispendios salvajes en otras tan grandes? Un retorno a lo pequeño, ese es el mensaje, y para abrir boca, una buena dosis de placeres menguantes