Juan Garzia Garmendia

Txirrita dugu -gutxik ukatuko du- bertsogintzaren eredu gailenetakoa. Haren -eta, bide batez, bertsogintza klasikoaren- poetika azaltzea du helbururik agerien saio honek. Ez da, ordea, saiakera akademikoa. Norteko trenbide bertsozkoaren aitzakiazko literatur txango ederra baizik, baratze horren ezaugarri, aberastasun eta mugak, denok bidaiari gaituen alegiazko trenetik ikustatu ahala, paperera jaso nahi dituena. Ahozkoaren -kantuzkoaren- eta idatziaren mugalur horretan, literaturtasunaren eta literaturaren inguruko gogoeta askotarikoak iradokitzen zaizkio irakurleari, bertsozale izan zein ez.

Txirrita dugu -gutxik ukatuko du- bertsogintzaren eredu gailenetakoa. Haren -eta, bide batez, bertsogintza klasikoaren- poetika azaltzea du helbururik agerien saio honek. Ez da, ordea, saiakera akademikoa. Norteko trenbide bertsozkoaren aitzakiazko literatur txango ederra baizik, baratze horren ezaugarri, aberastasun eta mugak, denok bidaiari gaituen alegiazko trenetik ikustatu ahala, paperera jaso nahi dituena. Ahozkoaren -kantuzkoaren- eta idatziaren mugalur horretan, literaturtasunaren eta literaturaren inguruko gogoeta askotarikoak iradokitzen zaizkio irakurleari, bertsozale izan zein ez.

Narrazio gidari bat ageri da Itzalen itzal ipuin-bilduman, hainbat ipuin biltzen dituena. Eta narrazio gidari horrek garrantzi handiagoa hartzen du, gainera, liburuan aurrera egin ahala, ipuin ttiki distiragarriek baino. Marrubi-sorta baten antzera antolatuak ageri dira ipuinak, eta landare-zurtoin batek lotzen ditu. Bidaia bat da landare-zurtoina. Bidaia bat Italian barrena eta Erdi Aro eta Berpizkunde garaian atzera, gaurko gizakiaren ikuspegitik bada ere. Hamaika hiri ikusiko ditu irakurleak, auto baten leihotik bezala pasatzen; autoan bertan gertatzen denari jarri beharko dio, ordea, arretarik handiena.

ABTONIO M. LABAIEN SARIA (1994) Nerabezaroan sartu berri da Mirentxu. Itsusi ikusten du bere burua. Besteen aurrean barregarri geratzen da, ustez, beti. Eta, gainera, betaurrekoak erabiltzeko agindua eman diote… Aberatsa beharko du irudimena, benetako abentura horretatik onik ateratzeko…

Barnekoia atera zaio Juan Garziari bere lehen nobela. Teo eta Laura Portugalen barrena doaz oporretan. Leku berak korritzen dituzte, bazter berak ikusten dituzte, baina bakoitzak bere argazkiak ateratzen ditu ordea. Bi pertsonaia horien arteko harremanak eta oroimenak osatzen dute nobelaren funtsa.

Esaldiak josten hau Esaldiaren antolaera: funtzio-informatiboak gako liburukiaren segida da, Testugilearen Eskuliburua egitasmoa osatzeko bidean. Esaldiaren esparruan aritu ginen han, eta egokia zen hortik abiatzea, esaldia izanik diskurtsoaren unitate oinarrizkoa. Oraingo honetan, hortik aurrerako hortik gorako urratsari ekingo diogu: ea esaldiak diren unitate prosodiko, sintaktiko eta semantiko nagusi horiek nola konbinatzen diren testua osatuz joateko, hots, nola josten den esaldiz esaldi diskurtsoaren haria, hala unitate zabalago batzuk eraturik: esaldi-elkarketa, esaldi-katea, paragrafoa. Esaldiak elkarrekin lotzeko oinarrizko prozedura elkarketa da, bere bi aukeretan: juntadura (juntagailua tartean) eta alborakuntza (juntagailurik gabe). Lehenik, elkarketa den joskera-ildo nagusi horretan baliatzen diren josgailu funtsezko batzuk ekarriko ditugu hizpidera: anafora-sistema eta lokailuak.

Las narraciones que forman este libro conducen al lector a un viaje a través de la Italia medieval y renacentista. Sustentados sobre la tenue urdimbre de una historia-guía, los once relatos, nombrados como las once ciudades italianas en que se localizan, son diversos y distantes en cuanto al tono, trama y técnica narrativa de que se sirve el autor en cada uno de ellos. Sin embargo, línea tras línea se abre ante el lector una perspectiva sumamente inquietante: se verá urgido a prestar atención a lo que realmente importa, que no es tanto el desenlace como lo que sucede en el habitáculo del vehículo en el que se sentirá transportado de lugar en lugar, de una peripecia a otra, de uno a otro universo.

Liburu hau ez da sintaxi-liburu bat, nahiz eta, zentzu zabalean, joskeraz diharduela esan litekeen. Sintaxia arau sorta baten bitartez perpaus gramatikalak sortzeko mekanismo bat da. Hiztunak arauok jakin (edo ikasi) beharra dauka. Sintaxiarauek, ordea, erabaki gabe uzten dute nola antolatu perpausak egoki adierazteko kasuan-kasuan eman nahi den informazioa. Sintaxia, zentzu horretan, ez da interesgarria testugintzari begira: men egin, eta kito. Beste nonbait bilatu beharko dugu, beraz, askatasun-tarte handiagoa eskainiko digun zerbait. Denok baitakigu badela askatasun ez nolanahikorik, eta are sormen puskarik, testu bat ontzeko orduan. Non da, ordea, horren gakoa?

Edicion de los sonetos de Shakespeare en euskera.