Manuel Monge

Cómpre un balance do desgoberno de Feijóo. Sete anos perdidos, sete anos en negro. Este é o «éxito económico» de Feijóo: no primeiro trimestre de 2009, co goberno bipartito (PSOE-BNG), Galiza tiña 162.700 persoas desempregadas, cunha taxa de paro do 12,22%, e acababa 2015 con 222.700 parados e unha taxa do 17,74%; nese mesmo período, a débeda pública de Galiza pasaba de 3.923 millóns de euros a 10.375 millóns, e Galiza perdía máis de 18.000 millóns de euros na súa capacidade de gasto, pasando de 11.793 millóns de euros en 2009 a 8.873 millóns en 2016. Galiza recada cada ano 3.000 millóns de euros máis do que despois inviste o Estado na nosa nación. Perdemos 8.464 millóns de euros dende a entrada en vigor do sistema de financiamento autonómico en 2009. E Feijóo calou.Retroceso no Estado de Benestar. Recorte de 237 millóns de euros no orzamento de Sanidade (un 18%), hai un proceso de privatización da sanidade pública e suprimíronse máis de 3.000 postos de traballo. Recorte de 256 millóns de euros no orzamento de Educación desde 2009, coa perda de máis de 2.000 ensinantes. Hai 23.672 persoas dependentes, que seguen esperando por unha prestación, e 465.852 persoas (o 16,14% da poboación) viven na Galiza por debaixo do limiar da pobreza.Desmantélase o sistema financeiro galego e as caixas fusionadas véndense, a prezo de saldo, a un banco venezolano. Perdemos o Banco Pastor e o noso aforro tamén emigra. Abandono de sectores estratéxicos da nosa economía: volven as tractoradas en defensa dun prezo digno para o leite; paralización da construción naval; temos menos barcos de pesca e perdemos caladoiros; a Xunta practica unha nefasta política forestal e o PP prorroga a concesión a Ence na ría de Pontevedra até 2073.Continúa a corrupción nos concellos galegos e o financiamento ilegal do PP. O presidente da Deputación de Ourense, José Manuel Baltar, está procesado por ofrecer traballo a cambio de sexo. E Feijóo non sabía nada.

A batalla política polas autovías comezou no ano 1986 cando o Congreso aprobou o Plan Xeral de Estradas 1984-1991, prevendo a construcción dunha rede de vías rápidas que comunicaría a tódolos territorios do Estado, excepto Galicia. Na exposicion de motivos do Plan xustificabase a non inclusion na rede de autovias dos territorios, as cordais e serras peninsulares e Galicia en xeral. Manuel Monge, diante deste feito, que contemplaba a construccion de 3.250 km de autovias en todo o Estado e so 30 km en Galicia, decidiu escribir esta cronica dun longo proceso de reivindicacion colectiva e social de infraestructuras de comunicacion para unir Galicia con Europa. O Parlamento Galego aprobou en 1990 unha iniciativa na que se esixia a finalizacion da construccion das autovias de enlace coa Meseta en 1993. Desde aquela, a sociedade galega asistiu ao anuncio de sucesivos aparazamentos na execucion das obras das autovias galegas; o Goberno Central e a Xunta de Galicia vironse implicados nunha escalada de atrasos e sucesivas demoras que malograron as expectativas da sua rapida finalizacion. Manuel Monge reconstrue neste documentado libro todo o debate politico sobre a construccion das autovias, faise eco da frustracion da opinion publica causada polos reiterados atrasos e autoxustificacions das Administracions, e ofrecelles os lectores as claves para entender a construccion das autovias galegas como a cronica dunha farse pero tamen como un compromiso cidadan irrenunciable e inaprazable por mais tempo. O libro, que recolle abundante informacion grafica e documental, finaliza analizando as contribucions da Union Europea ao financiamento das autovias (con especial atencion a distribucion dos Fondos Estructurais e de Cohesion que recibe Galicia da Union Europea), e as perspectivas do desenvolvemento do tren de alta velocidade que mellore as comunicacions de Galicia, co resto do estado, con Portugal e con Europa. Para Camilo Nogueira, autor do limiar do libro este libro de Manuel Monge e o producto dunha preocupacion politica admirabel e dun serio traballo de anos. Sae como testemuño daquela batalla a prol das autovias e como aguillon para continuala.

“A morte non é un “problema”, nin aínda menos un “misterio”, en canto que non se pode enunciar nin resolver. Noutro contexto ben distinto, como é sabido, Marx dicía que a humanidade só formula aquele

Este é un libro para recuperar a historia secuestrada polo franquismo, mais tamén un libro para a acción, para cambiar as cousas. Aquí non houbo Guerra Civil, senón un auténtico xenocidio. Como sina

GUIA PARA NON PERDESE EN POLITICA

Este libro fala do que non se pode dicir, nin divulgar: temos unha monarquía corrupta, cunha tradición de reis e raíñas implicados en negocios, que utilizaron o trono para o seu enriquecemento. O rei Juan Carlos era o "jefe" da trama corrupta do Instituto Noos, onde estan implicados Iñaki Urdangarin e a sua esposa, a infanta Cristina. Temos unha monarquia caduca, desprestixiada, que non ten futuro e que non foi elixida polo pobo. A chamada dinastia borbonica non existe e ten pouco de exemplar. Dadas as numerosas relacions de reis e raiñas con amantes e moi dificil saber quen e o pai ou a nai de moitas infantas e infantes. O rei Alfonso XII, coñecido como ?El Puigmoltejo?, non era fillo de Francisco de Asis de Borbon y Borbon, esposo da raiña Isabel II, senon de Enrique Puigmolto i Mayans, tenente de enxeñeiros. O que cualifican moitos libros de historia como o "Rexime", que tivemos de 1936 a 1977, foi en realidade unha ditadura criminal, equiparabel, segundo a ONU, a Alemaña nazi e a Italia fascista de Mussolini. Foi o ditador Franco quen elixiu a Juan Carlos en 1969 como o seu sucesor e o futuro rei xurou fidelidade ao Caudillo Franco e as leis da ditadura. Cando se cumpriron xa corenta anos da morte do ditador, ainda quedan moitos restos do franquismo, como o pazo de Meiras e unha gran fortuna da familia Franco. Unha Fundacion, que recibe fondos publicos para lembrar e enaltecer a figura do ditador. Simboloxia fascista por todo o Estado e 150.000 persoas vitimas da represion continuan en cunetas e foxas. Permanecen as distincions honorificas e titulos nobiliarios a golpistas e criminais, que se sentaron nos consellos de ministros presididos por Franco. Mentres tanto, Felipe VI, o mesmo que o rei Juan Carlos, ainda non condenou a ditadura franquista. Esta en marcha a Querela Arxentina para xulgar os crimes do franquismo, que gozan aqui de impunidade porque, en virtude do pacto da Transicion, os sucesivos gobernos de UCD, PSOE e PP interpretaron a Lei de Amnistia de 1977 como unha lei de punto final." Manuel Mong

Difúndese que Alberto Núñez Feijóo é unha persoa de centro dereita, reformista, liberal, dialogante, etc. Outros din que é un ultra disfrazado de moderado, que ten dúas caras. Falemos claro, Feijóo é un farsante: hipocrita, mentireiro, troleiro, patrañeiro, segundo o Dicionario Xerais de sinonimos.Feijoo manifestaba: No tengo intencion de pactar con Vox, y no lo hare, es un partido que esta contra Galicia. Hoxe e un valedor de pactos e gobernos de coalicion con Vox e asume o discurso da extrema dereita.Pode dicir unha cousa hoxe, maña outra e ao dia seguinte todo o contrario. En Ourense cualificaba como letal a posibilidade dun pacto con Gonzalo Perez Jacome. Despois mantiña a Jacome como alcalde porque garantiza la estabilidad. Feijoo e un marxista (de Groucho Marx) convencido: Estes son os meus principios. Se non lle gustan, teño outros.O libro pode ser util para coñecer as amizades perigosas de Feijoo; que fixo como presidente da Xunta de Galiza en educacion, sanidade, servizos sociais, medio ambiente ou desenvolvemento economico. Lectoras e lectores teran informacion para comprobar que Feijoo non ten nada de bo xestor e nada de moderado e que seria un pesimo Presidente do Goberno.Existen outras biografias sobre Feijoo. Esta e unha biografia non autorizada, que ten pouco de literatura. E un libro de consulta, que pode ser util para desmontar o discurso da dereita e ultradereita e conseguir que non gobernen nin en Galiza, nin no Estado, asi de claro.