Ramiro Fonte

Este libro agroma da infancia, o espazo mítico do que ninguén pode fuxir. Os poemas falan das predileccións da persoa, de todos eses días que un suceso aparentemente cotián converteu nunha xornada memorable. Falan, asi mesmo, das cousas humildes, dos obxectos, lugares e costumes que determinan a nosa vida para sempre. Todo isto acontece no xardin do pasatempo, o lugar real e imaxinario que nos descobre as regalias do mundo.

Con As pontes no ceo péchase a monumental triloxía «Vidas de infancia» que Ramiro Fonte decidiu emprender para reconstruír os ecos dunha vila galega, o Pontedeume da súa infancia, contrastándoos co r

Reversos. Días adiados constitúe o derradeiro poemario do poeta Ramiro Fonte, falecido o pasado 11 de outubro. Continuando co ciclo de poemas complementarios de formas clásicas, recompilado en A rocha dos poscritos (Xerais 2005), Fonte ofrece un libro memorable escrito, na súa grande parte durante a súa estancia en Cataluña, durante a primavera pasada cando se reconstruía corporal e espiritualmente. Cento quince poemas, onde o autor xogando cunha prolífica secuencia de formas, nas que se emparella o culto e o popular, volve a demostrar as simetrías entre o clasicismo e a modernidade que caracterizou a toda a súa obra.

Coa intención de recuperar o tempo e lugar da súa infancia, a vila mariñá de Pontedeume, Ramiro Fonte converte as páxinas destas memorias primeiras nun relato emocionante no que recrea ó detalle, cunha prosa esencial, cristalina e precisa, dotada dunha conmovedora ollada poética, a vida dunha vila galega nos anos sesenta. Ademais dun exercicio de recuperación vivificadora da memoria individual e colectiva, “Os meus ollos (Vidas de infancia)” é, tamén, un ensaio sobre a vivencia da perdurabilidade do tempo e dos espacios humildes que nos son queridos. Un relato engaiolante no que o autor emprega a emoción, a piedade e certa ironía para recuperar espacios derruídos polo tempo e devolverlle a vida a ducias de personaxes reais, populares, tratados co mesmo rango cós protagonistas históricos. Historias particulares que demostran que o local é o universal. Un libro de historia cotiá que se le coa mesma paixón que nos proporcionan as novelas exemplares. Unha obra que demostra a vixencia da frase de Baudelaire, “O xenio non é máis que a infancia netamente formulada”; e proba que a infancia non representa o camiño, senón todo o camiño. “Os meus ollos”, primeira entrega dunha obra máis ampla na que Fonte está a traballar, abre unhas perspectivas inéditas na narrativa contemporánea. Unha grande novela para ler varias veces.

Con esta edición de “A rocha dos proscritos (Poemas complementarios, 1994-2004)” que inclúe o libro inédito “O pasaxeiro inmóbil”, Ramiro Fonte ponlle ramo a unha década consagrada a un estilo de escritura poética que pretende demostrar as simetrías entre clasicismo e modernidade. Un libro con vocación de provocar un debate estético, como demostra a prolífica secuencia de formas, nas que se emparella o culto e o popular. Un libro con vontade de reflectir épocas e ambientes: arquetipos e personaxes reais, e escenarios urbanos de aquén e alén abordados cun ton entre sentimental e paródico no que ondean referentes clásicos, de Baudelaire a pessoa, de Ribaud a Cesário verde ou de Rosalía a Rubén Darío.

Con "Os ollos da ponte", segunda entrega da futura triloxía "Vidas de infancia", Ramiro Fonte volve reconstruír meticulosamente un espazo físico e moral, a vila de Pontedeume nos últimos sesenta, desenvolvendo cumpridos panoramas sociais, ao estilo das novelas do XIX. A diferenza do primeiro volume, "Os meus ollos" (Xerais 2003), nesta reflexion sobre a recuperacion da infancia, a vida familiar cede o protagonismo ao ambito da escola publica, que vincula todos os episodios da existencia do rapaz. Escrita con elegancia a pesar do sensible da materia, na que estan implicadas as vidas de persoas reais, a novela e un modelo de exactas e virtuosas descricions, formuladas por medio dun humorismo benevolo e unha emocion serena. Asi mesmo, "Os ollos da ponte" constitue un ensaio sobre a temporalidade dos seres e da novela como arte temporal, na que as diversas tecnicas narrativas se poñen ao servizo dunha obra que constantemente vai creando a sua propia arquitectura e reinventandose a si mesma. Un relato no que Ramiro Fonte explora os limites entre a ficcion e a verdade da escritura literaria mediante a descricion dunha estensa galeria de tipos humanos, proxectando un seculo enteiro de vida dun prototipo de vila galega. Pola sua riqueza en nostalxias que a todos nos vinculan e polo seu alto ton narrativo, que afouta as nosas capacidades sensoriais, aparenta un confeite mesmo nas mans do lector desavezado e confirma a busca por parte do autor dun gran estilo para a prosa galega baseado na humildade, na sinxeleza e no diafano.Con "Os ollos da ponte", segunda entrega da futura triloxía "Vidas de infancia", Ramiro Fonte volve reconstruír meticulosamente un espazo físico e moral, a vila de Pontedeume nos últimos sesenta, desenvolvendo cumpridos panoramas sociais, ao estilo das novelas do XIX. A diferenza do primeiro volume, "Os meus ollos" (Xerais 2003), nesta reflexion sobre a recuperacion da infancia, a vida familiar cede o protagonismo ao ambito da escola publica, que vincula todos os episodios da existencia do rapaz. Escrita con elegancia a pesar do sensible da materia, na que estan implicadas as vidas de persoas reais, a novela e un modelo de exactas e virtuosas descricions, formuladas por medio dun humorismo benevolo e unha emocion serena. Asi mesmo, "Os ollos da ponte" constitue un ensaio sobre a temporalidade dos seres e da novela como arte temporal, na que as diversas tecnicas narrativas se poñen ao servizo dunha obra que constantemente vai creando a sua propia arquitectura e reinventandose a si mesma. Un relato no que Ramiro Fonte explora os limites entre a ficcion e a verdade da escritura literaria mediante a descricion dunha estensa galeria de tipos humanos, proxectando un seculo enteiro de vida dun prototipo de vila galega. Pola sua riqueza en nostalxias que a todos nos vinculan e polo seu alto ton narrativo, que afouta as nosas capacidades sensoriais, aparenta un confeite mesmo nas mans do lector desavezado e confirma a busca por parte do autor dun gran estilo para a prosa galega baseado na humildade, na sinxeleza e no diafano.

A historia que trata da humillación de sobrevivir ó heroe, a outra que fala dos misteriosos lazos que amor tende ás persoas, a terceira que suxire a fraternal conmiseración dos condenados a morte e as suas quebrantadas fidelidades, e a cuarta, en fin, que trata da fraxilidade do entusiasmo, son catro retallos das vidas de homes sos, que confirman a sua soidade no comercio xestual cos outros e mais no xogo confuso dos afectos e as saudades. Estas Catro novelas sentimentais de Ramiro Fonte son catro cronicas dos comuns heroismos e traxedias dos dias, ofrecidas a traves da conxuncion dunha vision realista a unha prosa lirica que tinxe de nostalxia e desesperanza as paixons e os acontecementos, dando profundidade de campo os escenarios, os personaxes e os mobiles que os animan. Realismo lirico: un feliz achegamento dun poeta a un xenero narrativo.

En Capitán Inverno, Ramiro Fonte culmina un proceso de depuración poética que viña producíndose nos seus últimos títulos. Capitán Inverno é un libro de libros, con vocación de obra total, densa e transparente. Poesia esencial, liberada de ruido, onde a diccion sinxela, por veces conversacional, oculta a complexidade da composicion. Alta poesia o alcance de calquera lector.

Unha novela de iniciación que mostra unha relación entre o protagonista e o seu contorno presidida polo enigma e a indagación.

Son dous relatos extensos: O peso das sombras e Lonxe, dúas novelas curtas, dúas historias de soedade, de dúas aves de paso, Diego Ferro e Clara Dardé, na procura dos seus orixes.Ramiro Fonte amosa nesta sua obra, un excelente dominio da lingua e do retrato psicoloxico dos personaxes. A traves da creacion de situacions, da preocupacion polas relacions interpersonais e da atmosfera onde se relacionan, o autor consigue que o lector deteña por un instante na sua butaca esas "aves de paso".Narrativa intimista, conxuncion dunha vision realista e dunha prosa lirica que tinxe de nostalxia e desesperanza as paixons e os acontecementos, sen caer nos excesos da retorica.Libro de transicion, pero rico, complexo, sabiamente medido e ben administrado, esplendidamente escrito, como todolos traballos deste autor que anuncia a plenitude dun escritor que por meritos propios esta chamado a ocupar un dos postos sobranceiros das nosas letras.

Figura clave da literatura galega de tódolos tempos, Ramón Cabanillas (1876-1959) de quen nesta mesma colección xa están editadas obras fundamentais como Na noite estrelecida, Da Terra asoballada ou Vento mareiro, na Habana, en 1915. Vento mareiro -no texto que hoxe presentamos na Biblioteca das Letras Galegas aparecen tódolos poemas que nalgunha ocasión se editaron baixo este título común- constitúe un poemario central do primeiro Cabanillas. Trátase, pois, dun libro-encrucillada no que están presentes tódalas direccións que se prolongan ao longo da obra do noso poeta. Pluralidade temática e compositiva, entón, neste Cabanillas capaz da dicción contida, da chamada á loita agraria, pero tamén da sentimentalidade tardorromántica e idealista. Poeta cívico e, ao tempo, lírico e culturalista, Ramón Cabanillas é, finalmente, unha das voces imprescindibles da nosa mellor poesía de sempre.

Edición bilingüe : galego-castelán Pode ser certo que hai tantas galicias como galegos andan polo mundo, aquelas que este libro trata de recoller a través das fotografías nel reproducidas e a visión que se trata de fixar nos textos presentados, unha imaxe de Galicia, en definitiva, diversa e rica, chea de singularidades. Puede ser cierto que hay tantas Galicias como gallegos andan por el mundo, aquellas que este libro trata de recoger a través de las fotografías en él reproducidas y la visión que se trata de fijar en los textos presentados, una imagen de Galicia, en definitiva, diversa y rica, llena de singularidades.

Ramiro Fonte (Pontedeme, A Coruña, 1957) es uno de los poetas gallegos más representativos de la generación de los 80. Colindante, en ciertos aspectos, con otras direcciones poéticas peninsulares, su obra se compone de, entre otros, Pasa un segredo (1988), Adeus Norte (1991), Escolma poetica (1991) y este Luz do mediodia (1995); todos ellos traducidos al castellano. Su poesia esta presente en numerosas antologias de poetas gallegos y peninsulares y ha obtenido el Premio de la Critica, el Esquio y el Gonzalez Garces. Como ensayista publico un libro sobre poetas del siglo XX, As bandeiras do corsario (1995), que contiene muchas de sus ideasy reflexiones sobre la lirica. Es tambien autor de una obra narrativa diversa, en la que destaca su novela Os leopardos da lua (1993). Con Luz do mediodia obtuvo por segunda vez el Premio de la Asociacion de Criticos Españoles y fue finalista del Premio Nacional.