Teresa Moure

Una historia insólita donde ciertos secretos, transmitidos de generación en generación, unen pasado y presente. Hierba mora es el nombre de una planta que comparte con las mujeres la mala fama, ya que de una y de otras se ha ido diciendo, durante siglos, que son tóxicas y muy inclinadas a las pasiones. Esta novela trata sobre la pasión; pero no solo la amorosa sino también la del conocimiento. Tres mujeres en tiempos y espacios distintos se encargarán de rebatir la aspiración cartesiana de la racionalidad en detrimento de la perniciosa pasión. Para lograrlo, la autora atribuye tres amantes a Descartes, sensibles y sabias, que sabrán utilizar la palabra para la curación del dolor y la consecución del amor.

Unha lingua para a humanidade. Convocado por Editorial Galaxia co patrocionio de Unión Fenosa, o premio Ramón Piñeiro de Ensaio 2004 foi para o libro Outro idioma é posible, de Teresa Moure. O subtítulo do libro, "Na procura dunha lingua para a humanidade", xa anuncia o obxectivo deste ensaio: a proposta dunha lingua artificial que favoreza os intercambios culturais sen perxudicar a lingua propia de cada comunidade e sen minguar o respecto por todas as culturas do mundo. Nos últimos anos, o sensible incremento das comunicacións a distancia e a universalización do coñecemento reclaman unha lingua que supere as barreiras entre comunidades, máis ata hoxe ningunha institución con competecias mundiais se pronuniciou sobre cal debe ser esa lingua que se usará nos contactos internacionais. Outro idioma é posible pretende chamar a atención sobre o feito de que en todo o mundo se impón acriticamente o inglés, colocándose nunha situación de privilexio. Teresa Moure salienta no seu ensaio que as dificultades para a comunicaión poden salvarse con mecanismos que non respondas aos intereses ideolóxicos da globalización e o pensamento único. O máis orixinal deles, e tamén o máis silenciado, consiste no uso dunha lingua artificial, construída deliberadamente para a comunicación internacional. Esa é a única posición ética en materia lingúística: o compromiso coa lingua propia de cada comunidade e o respecto cara a todas as culturas do mundo. Dese xeito garántese a pervivencia das pequenas linguas do mundo, hoxe ameazadas pola uniformidade dominante.

En A xeira das árbores atopámonos cunha narradora-protagonista, solteira e nai de tres fillos, cada un dun pai diferente, que levanta acta, con grandes doses de humor e sen dramatismos, das dificultades que supoñen para unha muller nas súas circunstancias, sen apenas axudas de fóra, levar unha vida profesional e criar os seus fillos. Trátase dunha nai entregada, que non lles escatima un minuto de tempo aos seus fillos, pero que tamén ten que traballar duro para sacar a súa familia adiante, o cal a obriga a prolongar a súa xornada de traballo ata altas horas da madrugada. Pero é unha muller feliz e contenta coa vida que leva. Como curiosidade, traballa como tradutora para unha editorial, ocupación que realiza no momento actual desde a casa, polo que se entrecruzan no relato as consideracións de tipo lingüístico que lle suxire a tradución na que está traballando. Ao longo das distintas partes nas que se estrutura a novela, entrecrúzase a historia da súa familia (marcada por unha problemática relación cun pai maltratador), a súa infancia, e tamén as relacións que mantivo cos homes que acabarían sendo os distintos pais dos seus fillos. En certo sentido, pódese dicir que se trata dunha novela cun importante compoñente reivindicativo dos dereitos das mulleres a levar a vida que elas queiran, á marxe dos prexuízos sociais e das valoracións, censuras e presións do mundo exterior. O xurado do Premio Manuel Lueiro Rey destacou a orixinalidade da novela e a frescura do seu estilo.

Teresa Moure desafía el género ensayístico intercalando ideas aisladas y cuentos. Su intención última es renovar el lenguaje, utilizarlo como elemento liberador. La idea de fondo es que la mujer del siglo XXI todavía está obligada a seguir un modelo. Ahora es más dinámica y puede aparecer en más lugares, pero no está claro que sea más libre. El discurso científico, la escuela y su lenguaje políticamente correcto y las instituciones tienden trampas a través del lenguaje y atan a la muje a unos tópicos difíciles de combatir.

És amb aquesta veu suggestiva i vital que Herba d'enamorar ens transmet la importància de la vida privada, intentant retornar a la passió el protagonisme que li correspon: parlem, evidentment, de la passió amorosa, però també d'altres passions tan sovint oblidades com la del coneixement, l'amistat, la maternitat o la lectura i també la paraula.La novel•la pren la vida del filòsof Descartes com a excusa i, a partir de dades històriques reals, s'atreveix a inventar-se les seves passions ocultes segons la perspectiva de tres dones: la reina Cristina de Suècia, la seva amant Hélène Jans, bruixa d'Amsterdam, i Einés Andrade, una noia del nostre segle, desencantada de la vida universitària, que fa una tesi doctoral sobre el filòsof. El que les uneix és la història alternativa, la de la vida quotidiana, la dels seus sabers amagats que es transmeten de generació en generació guardats en baguls al costat de les receptes per curar malalties, les cartes d'amor i els llençols de fil. Teresa Moure ha publicat més d'una dotzena de treballs, en els quals subratlla la responsabilitat ètica de l'investigador i la por del colonialisme i de l'homogeneïtzació cultural amb una decidida vocació antiglobalització. És autora de llibres com La alternativa no-discreta en lingüística, Universales del lenguaje y linguo-diversidad o La lingüística en el conjunto del conocimiento: una mirada crítica

Adam y Eva, la típica pareja que se podría considerar perfecta y estable, se ven obligados a separarse en vacaciones a causa de sus diferentes e irreconciliables problemas de piel. Una eventualidad que traspasará la barrera de la epidermis y que los dejará desnudos en medio de una inesperada ciclogénesis existencial que amenaza sus vidas. Con un estilo narrativo innovador y desenfadado, Teresa Moure plantea una reflexión sobre la identidad sexual de los individuos y la destrucción de un mundo "perfecto" para alcanzar ese otro mundo feliz.

Novela intensa, de múltiples matices, cuyo título hace referencia a una planta, que a su vez es una metáfora de la mujer. Tres mujeres en tiempos y espacios distintos se encargarán de rebatir la aspiración cartesiana de la racionalidad pura en detrimento de la perniciosa pasión. Para lograrlo, la autora atribuye tres amantes a Descartes, tres pozos de sabiduría cotidiana, sensibles y sabias, que sabrán utilizar la palabra para la curación del dolor y la consecución del amor.

Un dos tópicos máis arraigados recoñece Galiza como unha paisaxe: un país verde, de dondas montañas e mil ríos, onde a poboación vive da casa labrega ou do oficio mariñeiro, apegada ao territorio e ao seu. Hai varias decadas que ese modelo deixou de existir para ser aceleradamente substituido polo unico vixente coa globalizacion neoliberal. O natural e politico, o novo ensaio de Teresa Moure, non e un texto especializado. Un determinado modelo de desenvolvemento economico e os problemas globais do planeta (quecemento, cambio climatico, contaminacion) desatan unhas paxinas en que alterna o ensaio literario coas narracions, para provocar unha revolta contra o medioambientalismo eslamiado e o consumismo masivo. Velaqui un berro doente a prol da liberacion animal, da desobediencia civil que practica segas de cultivos transxenicos, da toma de conciencia; de estarmos, en fin, a vivir un momento crucial na historia da humanidade. A pesar de a literatura ecoloxica ter sona de pesimista, o texto participa do entusiasmo liberador, do compromiso e a militancia, e propon o ecoloxismo como unha estratexia de liberacion nacional, un modelo de existencia atento non so aos intereses economicos, senon tamen a conservacion da vida, que poña os coñecementos tecnicos e cientificos ao servizo dos ecosistemas e desenvolva tecnicas menos agresivas na liña dun movemento que xa se coñece como ecoloxia profunda.Un dos tópicos máis arraigados recoñece Galiza como unha paisaxe: un país verde, de dondas montañas e mil ríos, onde a poboación vive da casa labrega ou do oficio mariñeiro, apegada ao territorio e ao seu. Hai varias decadas que ese modelo deixou de existir para ser aceleradamente substituido polo unico vixente coa globalizacion neoliberal. O natural e politico, o novo ensaio de Teresa Moure, non e un texto especializado. Un determinado modelo de desenvolvemento economico e os problemas globais do planeta (quecemento, cambio climatico, contaminacion) desatan unhas paxinas en que alterna o ensaio literario coas narracions, para provocar unha revolta contra o medioambientalismo eslamiado e o consumismo masivo. Velaqui un berro doente a prol da liberacion animal, da desobediencia civil que practica segas de cultivos transxenicos, da toma de conciencia; de estarmos, en fin, a vivir un momento crucial na historia da humanidade. A pesar de a literatura ecoloxica ter sona de pesimista, o texto participa do entusiasmo liberador, do compromiso e a militancia, e propon o ecoloxismo como unha estratexia de liberacion nacional, un modelo de existencia atento non so aos intereses economicos, senon tamen a conservacion da vida, que poña os coñecementos tecnicos e cientificos ao servizo dos ecosistemas e desenvolva tecnicas menos agresivas na liña dun movemento que xa se coñece como ecoloxia profunda.

Adam Cairbough, coincidindo coas visitas frecuentes á consulta do doutor Castiñeira para tratar os seus problemas de pel, decide separarse de Eva, á muller que ama desde que chegou a Galiza. As vidas de Adam e Eva veranse sorprendidas por un cambio inesperado, que vai derrubar todo aquilo que xulgaban estabel, e definir quen e cadaquen. Esta nova novela de Teresa Moure, tras o exito rotundo de Herba moura, propon a quen le unha indagacion sobre esoutro sexo que levamos dentro. Velaqui unha ficcion trepidante que, xogando coa indivisibilidade dos numeros primos, cuestiona a identidade como algo inherente aos corpos. A reconstrucion da sua identidade sexual converte as personaxes en seres mais felices, que procuran algo que ficara oculto na cotidianeidade e que rematan por descubrir ao se espiren para nos.Adam Cairbough, coincidindo coas visitas frecuentes á consulta do doutor Castiñeira para tratar os seus problemas de pel, decide separarse de Eva, á muller que ama desde que chegou a Galiza. As vidas de Adam e Eva veranse sorprendidas por un cambio inesperado, que vai derrubar todo aquilo que xulgaban estabel, e definir quen e cadaquen. Esta nova novela de Teresa Moure, tras o exito rotundo de Herba moura, propon a quen le unha indagacion sobre esoutro sexo que levamos dentro. Velaqui unha ficcion trepidante que, xogando coa indivisibilidade dos numeros primos, cuestiona a identidade como algo inherente aos corpos. A reconstrucion da sua identidade sexual converte as personaxes en seres mais felices, que procuran algo que ficara oculto na cotidianeidade e que rematan por descubrir ao se espiren para nos.

Na peza teatral Cínicas, Sara, unha anciá afectada da síndrome de Dióxenes, enfronta o persoal dos servizos sociais, que está a ocupar a súa vivenda coa probábel intención de desaloxala. A propia Dióxenes, unha filósofa grega da Antigüidade, é desterrada da cidade - unha nova refuxiada, emigrante ou homeless- por defender unha vida natural, allea ao luxo, e considerar a pobreza un camiño para a virtude. Ana acode cada ano a unha cita co seu amante que, esta vez, non aparece. Tres vidas críticas contras as convencións dialogan na procura da autenticidade, perante un público convertido en observador cómplice dunha realidade delirante.

Si en nuestra época las categorías de género o raza han saltado por los aires, como trajes que nos venían estrechos, la edad continúa ahí, dictando esquemas de comportamiento, prediciéndonos: “Está e

Si en nuestra época las categorías de género o raza han saltado por los aires, como trajes que nos venían estrechos, la edad continúa ahí, dictando esquemas de comportamiento, prediciéndonos: ÓEstá en plena adolescencia", Otiene la crisis de los cuarenta", Oya no tiene edad para eso", se oye por todas partes, como si todavia nos costase someter a critica una clasificacion que, como el genero o la raza, parece ajustarse a lo biologico, pero, en realidad, es un mecanismo social que pretende imprimir determinadas formas de obediencia. Teresa Moure analiza el fenomeno del edadismo y las edadofobias, mostrando que, sin limitarse a la vejez, como comunmente se ha hecho, detras de etiquetas aparentemente inocuas se esconde una forma de control y discriminacion ejercida sobre todas las franjas de la vida. Pone asi al descubierto las endiabladas metaforas, prejuicios y estereotipos que sustentan la edad como aspecto primordial para interpretar nuestra existencia e identidad, al mismo tiempo que reflexiona sobre las desviaciones a este imaginario. Como sostiene Moure, no se trata de Onegar las evidencias del tiempo en la piel, sino de abandonar el habito de construir, a partir de ellas, unas etapas bien definidas, de romper los estadios de larva, crisalida y mariposa". Teresa Moure es

¿Ostracia? ¿Un lugar, un sentimiento o la voluntad de una gran mujer por no sentirse vencida?Esta biografía apócrifa de Inessa Armand, activista revolucionaria y amante de Lenin, es un relato sobre el amor, la politica, la pasion y el deseo dentro de un contexto historico irrepetible. A traves de sus escritos, cartas, entrevistas a amigos, opiniones del propio Lenin y poemas, vamos conociendo una vida que embauca, cautiva y nos hace viajar a Ostracia, espacio en el que encuentra y transforma la realidad para superarse a si misma y no dejar de ser mujer, bolchevique, amante, madre, libre y mucho mas.Escritora incansable seduce con las palabras y vive gracias a ellas.

Liberar a palabra. Un texto no que se pretende desenmascar as forzas sociais, que como a escola e os seus modelos de corrección ortográfica, nos condicionan. Un contra-ensaio que demanda atención para os movementos de pensamento libertario, coma o feminismo, tantas veces reducidos a tópicos. Teresa Moure xoga a desafiar ao xénero esquecendo as fórmulas do discurso académico para construír un relato poliédrico no que, mentres expón as súas ideas, vai intercalando contos. Con este recurso pode contar como transcorre un parto, ou rememorar en feminino o primeiro día da Creación. Pretende este ser un texto radical, un conxunto de argumentos críticos sobre o adestramento que a linguaxe exerce nas nosas mentes, onde se desenmascaran as forzas sociais que nos modelan. Propón, en definitiva, renovar a linguaxe, para actuarmos sobre as vellas estruturas e construírmos un mundo novo.

"Herba Moura" de Teresa Moure, novela gañadora do Premio Xerais 2005, trasládanos, da man dun personaxe contemporáneo chamado Einés Andrade, ao século XVII, onde nos atopamos coa figura dun Descartes humano e fraxil -nunha perspectiva inedita do filosofo- e, sobre todo, coa figura de duas mulleres: a raiña Christina de Suecia e Helene Jans, unha entrañable meiga residente en Amsterdam. A traves dunha miscelanea de textos (cartas, poemas, recetarios, herbarios) a autora, coma se fose un compendio de estilos literarios e botando man de recursos tan dispares como a epistola, o diario, o ensaio, a poesia, o estilo directo, etc, construe unha novela estilisticamente deslumbrante, sen caer nunca no lirismo gratuito nin no sentimentalismo, chamada a situar a narrativa galega nun novo contexto. "Herba Moura" e un canto as paixons: a paixon amorosa, dende logo, mais tamen a outras paixons deostadas como a do amor polo coñecemento, a da amizade, a da maternidade, a da lectura e a da palabra. Unha novela que deita unha ollada critica sobre o devir das mulleres na historia, dandolles voz e recuperandoa para elas."Herba Moura" de Teresa Moure, novela gañadora do Premio Xerais 2005, trasládanos, da man dun personaxe contemporáneo chamado Einés Andrade, ao século XVII, onde nos atopamos coa figura dun Descartes humano e fraxil -nunha perspectiva inedita do filosofo- e, sobre todo, coa figura de duas mulleres: a raiña Christina de Suecia e Helene Jans, unha entrañable meiga residente en Amsterdam. A traves dunha miscelanea de textos (cartas, poemas, recetarios, herbarios) a autora, coma se fose un compendio de estilos literarios e botando man de recursos tan dispares como a epistola, o diario, o ensaio, a poesia, o estilo directo, etc, construe unha novela estilisticamente deslumbrante, sen caer nunca no lirismo gratuito nin no sentimentalismo, chamada a situar a narrativa galega nun novo contexto. "Herba Moura" e un canto as paixons: a paixon amorosa, dende logo, mais tamen a outras paixons deostadas como a do amor polo coñecemento, a da amizade, a da maternidade, a da lectura e a da palabra. Unha novela que deita unha ollada critica sobre o devir das mulleres na historia, dandolles voz e recuperandoa para elas.