"O furtador de auga"non ten nome, simboliza o progreso ao servizo da cobiza e da destrución do equilibrio natural, co único fin dun enriquecemento persoal sen escrúpulos.Cando xa todo parece perdido, a natureza aliase coas xeracions mais novas para lograr recuperar o benestar, algo que adoita habitar na felicidade que nace das cousas mais sinxelas.
Tenro e fermoso relato ambientado en Luanda, cuxas protagonistas son unha nena e a súa nai, que nos contan a historia do seu pobo a través do diálogo entre unha folla verde e outra seca da mulemba que lles dá sombra. Unha obra que mestura a inxenuidade coa crítica social nunha fermosa metáfora de loita pola vida, e que fomenta o amor pola Natureza e polos que son diferentes a nós, ao tempo que nos fai reflexionar sobre a importancia da liberdade e do respecto da dignidade humana.
A idade do orballo conxuga dúas expresións que consolidan a creatividade narrativa do autor: o real e a ficción. Dous contextos que trascenden unificados e sen perder cada un deles a súa identidade e atribución. Un auténtico inventario de formulacións e referencias á terra, ao home e con recorrencia ao mito e á historia, todo en clave de ficción.
Un novo libro da serie dedicada aos nosos clásicos, cuxa visión do mundo chega aos lectores máis novos na voz de autores contemporáneos que, co paso do tempo, tamén pasarán a formar parte desa lista de elixidos desa lista de clasicos de lectura imprescindible. Xose Lois viaxa, a traves das letras do noso abecedario, polo universo literario do tamen coñecido como autor da Terra Cha. Un reto importante para Xose Lois, xa que Manuel Maria e un dos clasicos mais contemporaneos que tanto os lectores adultos coma os lectores adolescentes tivemos oportunidade de coñecer e de escoitar recitar na sua propia voz.
Kalendas de Xosé Lois García é un único e enorme poema que narra a existencia do seu creador dende o 26 de xaneiro ata o 31 de decembro de 2003. Asumindo un esforzo formal, de escribir cada día un poema, todos os textos correspondentes aos sábados e domingos posúen oito e sete versos, mentres os demais días da semana, contan con vinte. O rescate da memoria emigrante, a reflexión sobre o tempo, a defensa da matria galega, a paisaxe, a música, a escultura, a denuncia das miserias da guerra, a exaltación do amor ofrécense como temas dunha proposta sen precedentes na poesía galega.
