A RUTINA E O DEBER DE TODAS AS CRIATURAS

Podo sentir zoar o vento / na cabeza do alfinete / cravado na inmensidade / do chan. Ese mesmo vento / que me azouta e me convirte / en duna. O vento cavernoso / saído das mil bocas que axexan / os meus límites. O asubío. Oio / o asubío desas gorxas / que desvelan o meu sono. Sei / que están aí, podo notalas. / Descoñezo as razóns do seu / ocultamento: descoñezo / as sinrazóns dos homes asisados. / O vagar é a miña espada / mellor afiada, temperada coa / paciencia e a espera.