Ana Cabaleiro

A vida nun modesto arrabalde vese trastornada coa construción dunha urbanización de chalés acaroados e a chegada de novos vecinos. Finalista do Premio Xerais de Novela 2020.A vida nun modesto arrabalde vese trastornada coa construcion dunha flamante urbanizacion de chales acaroados. A medida que as vivendas se venden e os novos veciños se van asentando, o muro exterior da urbanizacion transformase en fronteira e o microcosmos do barrio acaba por se dividir en dous bandos. Mais non se trata dunha rivalidade polo territorio, senon da colision entre duas formas de vida que se converte nunha lenta e constante guerrilla de pequenas escaramuzas veciñais, na reafirmacion do status comunitario dos humildes, e na manifestacion dos nosos soños e loitas dependendo do lado do muro en que habitemos.En Deixadenos remar, novela finalista do Premio Xerais 2020, Ana Cabaleiro dalles voz as protagonistas anonimas do cotian, todas humildes e arrabaldeiras, ben sexan esforzadas traballadoras, opositoras, desempregadas, xubiladas, divorciadas, artistas ou viaxeiras.A vida nun modesto arrabalde vese trastornada coa construcion dunha flamante urbanizacion de chales acaroados. A medida que as vivendas se venden e os novos veciños se van asentando, o muro exterior da urbanizacion transformase en fronteira e o microcosmos do barrio acaba por se dividir en dous bandos. Mais non se trata dunha rivalidade polo territorio, senon da colision entre duas formas de vida que se converte nunha lenta e constante guerrilla de pequenas escaramuzas veciñais, na reafirmacion do status comunitario dos humildes, e na manifestacion dos nosos soños e loitas dependendo do lado do muro en que habitemos.En Deixadenos remar, novela finalista do Premio Xerais 2020, Ana Cabaleiro dalles voz as protagonistas anonimas do cotian, todas humildes e arrabaldeiras, ben sexan esforzadas traballadoras, opositoras, desempregadas, xubiladas, divorciadas, artistas ou viaxeiras.

PREMIO GARCÍA BARROS 2018 Mona Otero é unha muller loitadora e soñadora que persegue con ansia, e mesmo con deseperación, a súa meta de triunfar no mundo da arte. A protagonista, sancionada coa perda

Las Ramonas es una novela que atrapa al lector desde el principio. La protagonista, después de haber perdido el carnet en un control de alcoholemia, aparece en el coche de la amante de su marido al que llega desde la aplicación de blablacar. La acción es trepidante. Cada capítulo deja un deseo irreprimible por leer el siguiente.Funciona como una Road Movie, como la historia del intento de una superación contada durante un año desde trayectos en coches ajenos. La protagonista, Mona Otero, fotógrafa de bodas, no es una heroína y como los personajes de las grandes novelas se mueve desde un deseo imposible, en este caso, ser una artista internacional. Entonces, aparece un tema de la condición humana sobre el que se ha escrito poco, la envidia.Los personajes, de unos cuarenta años, viven todavía en la estela de la crisis, con sueños rotos, pocas posibilidades, carreras frustradas.Una novela sobre el rural contemporáneo, escrita no desde la idea de la España vacía, sino desde la realidad de gente que vive a caballo entre la idealización del campo y la necesidad de salir del agujero vital que representa.Las Ramonas está cruzada por un grito de vida, de cambio reivindicativo y transparente, por poner el foco en las mujeres de carne y hueso con sus propias contradicciones, incluso aquellas que no parecen tener derecho a existir. Ramón Nicolás. La Voz de Galicia

É a estrea literaria de Ana CabaleiroUnha voz especialmente singular dentro da nosa literatura e que nos vai agasallar, no futuro, páxinas coa mesma potencia literaria coma as que temos neste mollo de relatos. Neste volume nada e o que parece. A autora disponse a darlle a volta a moitas historias que pensabamos que so se podian contar dunha maneira. E, grazas a sua ollada nova, descubrimos que hai moitos sapos que non merecen sair da fochanca, que hai Sereas atrapadas en destinos traxicos e que a realidade e, cando menos, cuestionable. Mellor dito, que hai que a cuestionar.

Vinte persoas descoñecidas van pasar unha fin de ano ao deserto de Merzouga, no Sáhara marroquí, unha viaxe organizada que atravesa o país. Non e máis ca unha excursión ordinaria que calquera podería facer cun todo terreo e cun simple mapa, pero acabara por converterse nunha travesia singular, liderada por un guia fumado e dous condutores berberes esquivos. Desa experiencia, unha das viaxeiras volve convencida de que, durante unha noite que dormen ao raso, foi trabada por un espirito do deserto e que desde enton anda polo mundo agoniando cunha brasa dentro. E a unica viaxeira galega, unha rapaza de aldea que de pequena soñaba con explorar o continente africano e que de adulta se debate entre a vulgaridade do turismo e o feitizo da literatura e do mito.