Carlos López Bernárdez

Bestiario en pedra. Animais fabulosos da arte medieval galega pretende recuperar unha parte esquecida do noso patrimonio artístico e simbólico. Aínda que a maioría da xente actual nos as "ve", a arte medieval esta repleta de representacions de animais, nas marxes dos manuscritos, na escultura decorativa, nos capiteis, nas cornixas e gargolas e nos cadeirados de coro. Os temas e motivos simbolicos dos animais fabulosos, con paralelos en Europa, presentan en Galicia unha riqueza e unha variedade realmente extraordinarias. Destacan os conxuntos das catedrais de Santiago e Ourense, da igrexa e do espectacular claustro de San Francisco de Ourense, das igrexas betanceiras, das de Ribadavia, desa xoia que se chama Santiago de Breixa... Os autores recollen os exemplos de anfisbenas, basiliscos, bestas apocalipticas, centauros, dragons, grifons, harpias, sereas ave e sereas peixe na arte do noso pais. E fornecen un amplo repertorio de textos, antigos e medievais, e unha interpretacion que permiten entender a sua omnipresenza nas nosas catedrais e igrexas

Biografía e escolma de textos do autor homenaxeado nas Letras Galegas 2008. Nun único volume que condensa as distintas e ricas facetas da súa obra literaria e as relaciona coa súa biografía, este libro é unha áxil e rigorosa introdución á figura e aos textos do escritor homenaxeado no Día das Letras Galegas de 2008. Narrativa, poesía e artigos de xornal aparecen estreitamente vencellados ao seu labor como editor e estudoso da literatura. O seu autor, Carlos López Bernárdez (Vigo, 1958) é profesor de Lingua e Literatura Galegas e ensaísta dedicado a temas literarios e artísticos. Entre as súas publicacións cómpre salientar traballos sobre Lorenzo Varela, Manuel Antonio ou Ramón Cabanillas. Xosé María Álvarez Blázquez (Tui, 1915 - Vigo, 1985) foi un escritor polifacético (poesía, narrativa e ensaio), arqueólogo, investigador e editor. Como poeta cómpre destacar os seus libros Poemas de ti e de min (1949); Roseira do teu mencer (1950); Cancioeiro de Monfero (1953) e Canle segredo (1976). Como narrador en galego é autor dos contos de Os ruíns (1936) e A pega rabilonga e outras historias de tesouros (1971). Foi fundador das editoriais Monterrey e Castrelos, fitos fundamentais para a normalización da nosa cultura nos anos do franquismo. Alén diso, cómpre salientar o seu labor como investigador en temas literarios e arqueolóxicos.

Esta obra é un percorrido polo camiño seguido pola pintura galega desde os primeiros anos do século XX até os anos cincuenta, desde o costumismo rexionalista, de influxo modernista e simbolista, até o desenvolvemento pleno do movemento renovador da arte galega coñecido como Os Novos.Este vieiro amosasenos definido por tres esteos fundamentais: a procura dun ideal, en que se insire a propia definicion e creacion dunha escola de pintura galega, diferenciada da española; a asuncion dunha estetica nacional e o seu desenvolvemento no periodo inmediatamente anterior a guerra civil; e a dificil continuidade no exilio americano e interior coa superacion do modelo de base romantica que serviu de alicerce para a creacion dunha arte nacional, sen renunciar aos valores sociais e identitarios.

Xesús lorenzo Varela (1917-1981) é unha das voces máis vibrantes da literatura do exilio, a memoria da Galicia que se expresa principalmente desde América entre 1939 e 1960: Luís Seoane, Emilio Pita, Silvio Santiago, Ramón Valenzuela... Este volume reúne a poesía galega do autor en tres apartados: Catro poemas para catro gravados, de 1944 (tamén coñecido como María Pita e tres retratos medievais, con ilustracións de Luís Seoane), Lonxe, de 1954, e outros textos.A anguria do desterro, a saudade, a esperanza endexamais abaixada, a épica do vello país... son algunhas das constantes do seu verso, representativo de toda unha xeración.

Fronte da arte. A arte galega no contexto europeo dos anos trinta recolle un conxunto de traballos dedicados ao desenvolvemento da pinturado século pasado, con especial atención á produción do moveme

Identidade e universalidade. Lecturas de pintura galega recolle un conxunto de traballos dedicados ao desenvolvemento da pintura galega da primeira metade do século pasado, con especial atención ao papel dos xéneros: retrato, paisaxe ou natureza morta como factores relevantes dentro do proceso evolutivo da nosas artes.A primeira parte do volume insire un estudo sobre a función da retratística na modernización da pintura galega desde fi nais do século XIX até mediados do XX, desde a "Xeración Doente" até Laxeiro, Eugenio Granell, Maruja Mallo ou Seoane.A segunda parte está dedicada a estudos sobre algunhas das figuras centrais do movemento renovador da arte galega, os chamados Os Novos: Maside, Souto e Colmeiro, focalizados en boa medida desde a perspectiva dos xéneros.Alén diso, ao longo de todo o libro quérese salientar que boa parte da pintura galega desta tempo é elaborada desde un proxecto rexenerador na perspectiva nacional e cun forte compromiso social e que este discurso non é alleo ao que se produce noutros lugares de Europa -coas súas singularidades- e en América, no contexto dos chamados "realismos de entreguerras". A procura de raíces no pasado propio como fonte de modernidade, vía primitivista, é unha das receitas. No caso galego é a inspiración na arte popular e medieval, en especial a escultura esgrevia e granítica do noso románico e barroco a principal fonte de inspiración e un elemento activo na renovación estética.

Breve historia del arte gallego pretende una aproximación a la historia del arte en Galicia desde los dólmenes y petroglifos hasta las tendencias estéticas de las últimas décadas, de manera sintética, y partiendo de un acercamiento a la realidad histórica en la que se sitúan los procesos artísticos. El objeto de este libro será, pues, la imagen artística gallega, un fragmento de la tradición cultural europea producido en un país que posee una singularidad histórica marcada, dentro de la que se proyectarán las grandes corrientes artísticas de Europa Occidental, con variables ritmos de incorporación y de acuerdo con los diferentes procesos históricos y que desde el siglo XIX asiste al intento de definir un arte nacional, con diferentes denominaciones según el momento histórico (regionalismo, nacionalismo), en el que artistas y pensadores propiciarán con sus reflexiones una lectura del pasado y el presente artístico gallego.

Desde as mámoas e os petróglifos até as tendencias estéticas das últimas décadas, o obxecto deste libro é realizar un achegamento á imaxe artística galega, un anaco da tradición cultural europea producida nun pais que posue unha singularidade historica marcada. Na arte galega foron proxectandose ao longo da historia as grandes correntes artisticas da Europa Occidental, con variabeis ritmos de incorporacion e en sintonia con diferentes procesos historicos, e neles manifestanse as peculiaridades, as diferenzas locais, as descontinuidades e os achados laterais a respecto dos periodos unificados da historia da arte. Alen diso, desde o seculo XIX, asistiremos ao intento de definir unha arte nacional, con diferentes denominacions segundo o momento historico (rexionalismo, nacionalismo), nun contexto onde artistas e pensadores propiciaran coas suas reflexions unha lectura do pasado e presente artistico galego.Partese de que, como toda actividade humana, a arte non pode nin debe ser inmutabel

Recóllense neste volume catro ensaios dedicados a distintos aspectos da obra plástica de Luís Seoane (Bos Aires, 1910 - A Coruña, 1979). Ao longo dos diferentes estudos saliéntase como o estilo creado e desenvolvido por Seoane durante mais de catro decadas e froito dun traballo intenso e rigoroso, que parte da tradicion da modernidade internacional para a partir desta construir os alicerces dunha pintura profundamente galega, e que se situa fortemente inserida nos valores da tradicion occidental, a que se achega con intenso rigor. En contraposicion co costumismo dominante en moitos pintores galegos, Seoane, partindo de temas semellantes, depura a linguaxe ate converter os mesmos temas nun universo propio, que, sendo intensamente persoal, consegue que nos impliquemos neles, que os sintamos como algo que nos singulariza de xeito intenso, ao tempo intelectual e afectivo. Faise fincape en que estamos perante unha obra que e froito dunha elaborada reflexion e que tende a unha progresiva esquematizacion das figuras, favorecida polo uso dunha pintura plana e o contraste de cores e liñas interdependentes en equilibrio coa realidade. Os logros deste labor, ben evidentes para quen se achegue a pintura, o gravado e o deseño de Luis Seoane, supoñen un dos capitulos mais importantes na construcion dunha arte galega aberta e firmemente ancorada no mellor da correntes internacionais. A sua maneira de concibir a arte nace, xa que logo, de frutiferas estratexias de representacion das que vai agromar parte do mais valioso da pintura galega do seculo XX.