Mario Regueira

A partir do concepto de "Rebelión", Mario Regueira preséntanos un libro de alento, ben pautado e reflexivo, que se vai construíndo a través destes relatos de aire enigmático, misterioso e, por veces, onírico. Os personaxes de Rebelión no inverno están en estado de rebelión, é dicir, na situación de dicir non a algo, e en ocasións ante a dúbida de dicir que non e seguir subsistindo. Eses personaxes, os subversivos, son portadores de historias de rebeldía que merecen ser contadas, historias que sempre nos provocan a fascinación dun acto transcendente, que sucede neste inverno, inhóspito e frío, metáfora do mundo actual e do seu sistema socioeconómico. As rebelións deste libro son múltiples: políticas, filiais, sociais. pero a máis destacable é, sen dúbida, a revolta contra a linguaxe como forma de comunicación. Os problemas da comunicación son tema recorrente en Rebelión no inverno, enfocado desde diferentes perspectivas. O noso tempo, deixounos pendurando sobre un mar de incertezas e dalgún xeito, estamos sós coa palabra. O feito de comunicarnos ten unha compoñente importante de ficción e falsidade. Rebelión en inverno presenta aqueles personaxes que, en actitude manifestamente subversiva, tratan de modificar a realidade para adaptala aos seus soños.

O silencio constrúese sobre a pausa que se crea entre dous bombardeos, no lugar no que a realidade se converte en distorsión e se borran os límites entre as palabras e o que designan realmente. É ademais unha xeografia tridimensional das guerras, cartografa a planicie na que se enfrontan os estados cos seus exercitos e descende aos abismos nos que os pobos, as minorias e as clases populares libran a sua particular batalla contra estes, espazos onde as fronteiras non existen ou se configuran dun xeito completamente diferente. O autor concibe este libro como unha estrema da sua propia producion poetica, un punto de inflexion que deixa o camiño da sua escrita tocado e todas as posibilidades abertas.

Premio Manuel Lueiro Rey de Novela Curta 2011Cando a literatura se reviste coa pel da música, xorde Outono aquí, novela que, dende un íntimo diálogo entre sociedade, identidade e individuo, asume a escrita da modernidade, por esa fuxida de todo intento de solideza, como se todo, voces e silencios, acabasen por se esluír no ar da desmemoria do que fomos, seres nados en aldeas feridas pola coitelada sangrante de autovías mal trazadas, que obrigan aos seus habitantes a asumiren todas as formas inimaxinables de deshumanización nos barrios obreiros das cidades emerxentes. Son vidas de desacougo, angustia, soidade, rancor e contas pendentes. Outono aquí é, sen dúbida, un achegamento a eses seres forxados en espazos de miseria moral e física e á súa decadencia, á ignonimia de actos cometidos no nome da honra familiar vilipendiada, aos fillos e fillas deses seres e ás súas feridas. É o caso de Xoán e Guillerme, os protagonistas, que loitan por reconstruír a súa identidade a partir de falsos certificados de nacemento, historiais médicos de prognóstico incerto, segredos nunca antes confesados, fotografías veladas e tantas lembranzas esquecidas que, ao verbalizalas, conteñen unha soidade, ateigada, no entanto, de físgoas de felicidade. Guillerme vese obrigado a viaxar a Gante, unha anónima cidade europea, un lugar con prazas, estatuas, castelos turísticos e barrios obreiros, tan igual e tan diferente coma calquera outro, para recuperar unha herdanza que lle pertence de seu e escoitar tamén as palabras de perdón de Xoán, o seu exitoso irmán músico, mais nesa viaxe non só atopará a verdade dos feitos, senón tamén unha man cálida e amable que o axuda a saír da espiral da vertixe e, sobre todo, a cicatrizar tantas feridas abertas.

"Guillerme, obrero en una ciudad gallega, viaja a la ciudad belga de Gante para recuperar una herencia y encontrarse con su hermano Xoán, un músico famoso. Dos hermanos huérfanos sostienen esta novela de gran profundidad psicológica sobre la familia y el desarraigo. Un viaje que ayudará a combatir el vértigo y cicatrizar heridas abiertas. Una obra literaria que, desde el propio título, dialoga con la música para componer un fresco contemporáneo de pasiones, por la que Mario Regueira obtuvo el Premio Lueiro Rei de Novela Corta en 2011."

L' affiche rouge narra a chegada ao mundo adulto de varios mozos nacidos ao abeiro da transición política. Os personaxes enfróntanse a un contexto onde a conquista da esperanza é só o principio de toda loita politica ou persoal, e a sua propia identidade colectiva representa un problema que hai moito tempo ficou sen resolver polas xeracions precedentes. L' affiche rouge e o retrato dunha xeracion que vai ao encontro dunha realidade que non e a prometida, senon un mundo onde a propia identidade persoal e sometida a constantes negacions e agresions nun contexto globalizado e xerarquizado. Os protagonistas adoptaran unha serie de posturas distintas que van desde a completa inhibicion ate unha revolucionaria e gozosa celebracion da diverxencia. Entroncando coa tradicion do bildungsroman, ou novela de aprendizaxe, os personaxes atopanse inmiscuidos nun proceso de formacion do que o fracaso e a ausencia dos referentes agardados e unha constante.L' affiche rouge narra a chegada ao mundo adulto de varios mozos nacidos ao abeiro da transición política. Os personaxes enfróntanse a un contexto onde a conquista da esperanza é só o principio de toda loita politica ou persoal, e a sua propia identidade colectiva representa un problema que hai moito tempo ficou sen resolver polas xeracions precedentes. L' affiche rouge e o retrato dunha xeracion que vai ao encontro dunha realidade que non e a prometida, senon un mundo onde a propia identidade persoal e sometida a constantes negacions e agresions nun contexto globalizado e xerarquizado. Os protagonistas adoptaran unha serie de posturas distintas que van desde a completa inhibicion ate unha revolucionaria e gozosa celebracion da diverxencia. Entroncando coa tradicion do bildungsroman, ou novela de aprendizaxe, os personaxes atopanse inmiscuidos nun proceso de formacion do que o fracaso e a ausencia dos referentes agardados e unha constante.

Mario Regueira aborda o período da posguerra desde unha perspectiva nova, capaz de recoller algunhas das achegas máis innovadoras do ámbito dos Estudos Galegos acompañándoas dunha visión de conxunto que non teme problematizar moitos dos aspectos tratados, rachando con certas inercias estruturais da historiografia literaria propia.A reconstitucion do campo cultural galego tras o enorme impacto da Guerra Civil presenta unha serie de circunstancias especificas que sempre a diferenciaron das experiencias doutras realidades nacionais, tanto nos efectos inmediatos da represion franquista como na estratexia de oposicion desenvolvida no medio e longo prazo. O estudo que presenta Mario Regueira aborda o periodo da primeira posguerra desde unha perspectiva nova, capaz de recoller algunhas das achegas mais innovadoras do ambito dos Estudos Galegos acompañandoas dunha vision de conxunto que non teme problematizar moitos dos aspectos tratados, rachando con certas inercias estruturais da historiografia literaria propia.Desta forma, a pesar do foco inicial no desenvolvemento da narrativa, a proposta do autor aborda a relacion desta con outras producions, sinaladamente as de tipo ideoloxico, abordando a reconstitucion dun campo literario galego e o papel normativo que neste proceso tomou a editorial Galaxia. Desde a conquista das institucions ate a configuracion dun marco ideoloxico, filosofico e historiografico que predeterminou unha idea concreta do pais e da sua literatura, Mario Regueira explora tamen os espazos de sombra que esas estratexias deixaron: as discrepancias co exilio, a ruptura das novas xeracions de autores, a debeda con filosofias de corte esencialista ou o papel de mediacion que o proxecto culturalista chega a representar fronte a ditadura e alguns sectores do franquismo como caracteristicas deste primeiro periodo da editorial.A reconstitucion do campo cultural galego tras o enorme impacto da Guerra Civil presenta unha serie de circunstancias especificas que sempre a diferenciaron das experiencias doutras realidades nacionais, tanto nos efectos inmediatos da represion franquista como na estratexia de oposicion desenvolvida no medio e longo prazo. O estudo que presenta Mario Regueira aborda o periodo da primeira posguerra desde unha perspectiva nova, capaz de recoller algunhas das achegas mais innovadoras do ambito dos Estudos Galegos acompañandoas dunha vision de conxunto que non teme problematizar moitos dos aspectos tratados, rachando con certas inercias estruturais da historiografia literaria propia.Desta forma, a pesar do foco inicial no desenvolvemento da narrativa, a proposta do autor aborda a relacion desta con outras producions, sinaladamente as de tipo ideoloxico, abordando a reconstitucion dun campo literario galego e o papel normativo que neste proceso tomou a editorial Galaxia. Desde a conquista das institucions ate a configuracion dun marco ideoloxico, filosofico e historiografico que predeterminou unha idea concreta do pais e da sua literatura, Mario Regueira explora tamen os espazos de sombra que esas estratexias deixaron: as discrepancias co exilio, a ruptura das novas xeracions de autores, a debeda con filosofias de corte esencialista ou o papel de mediacion que o proxecto culturalista chega a representar fronte a ditadura e alguns sectores do franquismo como caracteristicas deste primeiro periodo da editorial.