Marta Dacosta

Libro de ton íntimo no que a autora se achega a aspectos máis amplos da existencia e condición femininas. Este libro de ton íntimo, que non intimista, está dedicado a "todas as mulleres da miña familia", pois o "eu poético inicia a procura da súa definición xenérica e familiar", como di Teresa Seara no limiar, e consegue compoñer un canto sensible que, con afán de solidariedade e autodescubrimento á vez, se revela como confesión e homenaxe ao fado de todas as mulleres. Ese mes transitorio entre as estacións, que trae os froitos do verán e anuncia as chuvias do outono, dá nome a un poemario no que a suavidade das palabras abrangue a intensidade da vida.

A nadadora é a metáfora das mulleres e homes que atravesamos un lago escuro como o tempo que vivimos. A nadadora, de costas, fixa a súa atención na luz do ceo, prefire ignorar que por baixo da tona da auga hai un fondo escuro en que podrecen os cadaveres, en que se ocultan as verdades pestilentes. Este poemario e unha reflexion aceda sobre a implicacion e a aceptacion, sobre o descoñecemento e o desinterese. Os poemas do libro falannos da mentira, do dano, da descomposicion social. As imaxes, surrealistas, como soños xeroglificos, anunciannos a realidade. E a auga e auga solida sobre a que transitamos en equilibrio, torrentes de auga para varrer o refugallo que nos inunda; augas quietas que nos afogan. Existe a verdade? Quen e como a construe? Ou vivimos na mentira dunha realidade aparente?A nadadora é a metáfora das mulleres e homes que atravesamos un lago escuro como o tempo que vivimos. A nadadora, de costas, fixa a súa atención na luz do ceo, prefire ignorar que por baixo da tona da auga hai un fondo escuro en que podrecen os cadaveres, en que se ocultan as verdades pestilentes. Este poemario e unha reflexion aceda sobre a implicacion e a aceptacion, sobre o descoñecemento e o desinterese. Os poemas do libro falannos da mentira, do dano, da descomposicion social. As imaxes, surrealistas, como soños xeroglificos, anunciannos a realidade. E a auga e auga solida sobre a que transitamos en equilibrio, torrentes de auga para varrer o refugallo que nos inunda; augas quietas que nos afogan. Existe a verdade? Quen e como a construe? Ou vivimos na mentira dunha realidade aparente?

É unha reflexión tecida con tres fíos: o da literatura, o da historia e o da vida.O tear en que se encontran mulleres míticas e mulleres reais, personaxes literarias e personaxes históricas, todas invisibeis, porque se unhas son anonimas, outras, malia teren nome e coñecermolo, foron deformadas e asimiladas.Mulleres todas que son as nosas avoas e que nos contruiron, que nos botaron a este mundo e ate nos legaron silenciosamente o desexo de rebelarnos e alzar a nosa propia voz.Nestas paxinas hai mulleres de carne e oso, as avoas que nos foron parindo, xeracion tras xeracion.