Xosé Miranda

Morning Star é unha novela de odios e amores, de sangue, crimes, tiros, coitelos, persecucións, paixóns e esperanzas, gavelas de bandoleiros do século XIX, da busca dun tesouro e de dous rapaces procurando a liberdade, dun cego que toca a gaita e o violin e fala en verso, dun can branco burgales, dun portugues con tres pegas amestradas e un ollo coma un ovo cocido, que ten o seu tobo na Pena de Anaman, do patibulario e toco Lazaro Rivadulla, da sublevacion progresista nas ruas de Pontevedra de 1846, dun pozo cun esqueleto, da aprendizaxe da vida, dunha saudade coma un furaco no que cantan os grilos e dunha afastada estrela que brilla cada dia soamente para quen sabe ollala.Morning Star foi definida por Xose Luis Barreiro Rivas, un dos membros do xurado de lectores do Premio Xerais 1999 como "unha novela que gosta sen adovios, que resulta agradable de ler, que reten a atencion de principio a fin, e narra historias e aventuras como todos sabemos".Morning Star é unha novela de odios e amores, de sangue, crimes, tiros, coitelos, persecucións, paixóns e esperanzas, gavelas de bandoleiros do século XIX, da busca dun tesouro e de dous rapaces procurando a liberdade, dun cego que toca a gaita e o violin e fala en verso, dun can branco burgales, dun portugues con tres pegas amestradas e un ollo coma un ovo cocido, que ten o seu tobo na Pena de Anaman, do patibulario e toco Lazaro Rivadulla, da sublevacion progresista nas ruas de Pontevedra de 1846, dun pozo cun esqueleto, da aprendizaxe da vida, dunha saudade coma un furaco no que cantan os grilos e dunha afastada estrela que brilla cada dia soamente para quen sabe ollala.Morning Star foi definida por Xose Luis Barreiro Rivas, un dos membros do xurado de lectores do Premio Xerais 1999 como "unha novela que gosta sen adovios, que resulta agradable de ler, que reten a atencion de principio a fin, e narra historias e aventuras como todos sabemos".

Este primeiro libro de contos de Xosé Miranda, agora reeditado, revisado e actualizado polo autor, recolle oito pezas de impecable construción e gran forza argumental que van engaiolando ao lector a cada paso. Un libro plural, aberto, no que os relatos parten do cotián para adentrarnos nas perplexidades da vida que sempre acaban por marcar o desenlace. Oito fermosos relatos inquedantes, asombrosos, premonitorios, desacougantes para o lector, pero tamén, sen dúbida ningunha, frescos, divertidos, irónicos, escritos nunha lingua áxil e capaz, que mestura con habilidade o real e o fantástico para recrear, desde unha poderosa imaxinación, o onírico, o asombroso, o misterioso. A biblioteca da iguana navega sobre o tema da identidade, especulando, anticipando, creando incomodidade, fatalidade, coma se fose un cruel anecdotario do asombroso, suxerindo unha lectura orixinal e gozosa para os lectores.

Primera entrega de una serie de novelas fantásticas protagonizadas por Amancio Amigo. Este estudiante de magia será capaz de desaparecer y transformarse en objetos y animales, vive apasionantes aventuras, y junto a la mejor literatura fantástica no falta el amor, la lealtad ni la necesidad de superar las más difíciles pruebas.

Estes dous volumes de Contos prodixiosos completan a colección Cabalo buligán, nacida hai cinco anos para recuperar e actualizar o conto popular de tradición oral galego. Preparados como as anteriores entregas polos escritores lucenses Xosé Miranda e Antonio Reigosa, a partir de versións orais existentes na actualidade, estes contos prodixiosos dan conta de algo ou alguén extraordinario que intervén na breve historia que refiren. Ás veces, o prodicio, a marabilla, é obra dun ser sobrenatural; outras, en cambio, é produto da habilidade e da capacidade dun personaxe listo que supera a situación con intelixencia. Sempre, en todo caso, como sinalan os autores, será o lector o que faga posible o prodicio do que se fala. O segundo volume, Contos prodixiosos II, que completa a vintena de entregas de Cabalo buligán, pon a disposición dos lectores contos que, dentro da clase de contos fantásticos, pertencen a unha nova categoría, a dos chamados relixiosos, pois son sempre protagonizados por Deus, por Xesús, polos santos e polo demo. Con todo, baixo a superficie pía destes contos, estásenos contando algo ben semellante o que se estaban contando nos de maxia, marabillosos, fantásticos ou de encantamento. Son estes, pois, estes os contos relixiosos de Cristo e san Pedro peregrinos en Galicia. O volume ilustrado por Chus Ferrín, inclúe o conto "o vello e as lampadiñas da vida", preparado por Antonio Reigosa e unha serie doutros máis breves, reesritos por Xosé Miranda, como "Cristo e san Pedro en Galicia", "Os tres desexos", "A fonte no cu do lobo", "o ladrón transformado en asno", "o pecador resucitado", "A devota e o blasfemo", "Por qué é calvo san Pedro", "por qué a lúa está marxada", "As tres rosas" ou "A fuxida de Exipto".

Estes dous volumes de Contos prodixiosos completan a colección Cabalo buligán, nacida hai cinco anos para recuperar e actualizar o conto popular de tradición oral galego. Preparados como as anteriores entregas polos escritores lucenses Xosé Miranda e Antonio Reigosa, a partir de versións orais existentes na actualidade, estes contos prodixiosos dan conta de algo ou alguén extraordinario que intervén na breve historia que refiren. Ás veces, o prodicio, a marabilla, é obra dun ser sobrenatural; outras, en cambio, é produto da habilidade e da capacidade dun personaxe listo que supera a situación con intelixencia. Sempre, en todo caso, como sinalan os autores, será o lector o que faga posible o prodicio do que se fala. O primeiro volume, Contos prodixiosos I, ilustrado por Patricia Castelao, Xosé Miranda escribiu "Papas" e Antonio Reigosa "O sabor dos sabres", "os tres irmáns sabios", "A moza vestida de home e a cerva", "Martuxiña", "A fera domada", "Tres bos consellos", "O tesouro do home na forca", "O demo na botella" e "A moza mataladróns".

Este volume recolle e reoordena a produción poética de Xosé Miranda nos case últimos vinte anos. Prologado por Darío Xohán Cabana, reune os nove libros de poemas escritos polo autor dende 1973 ata a actualidade: «Lenta luz dos lousados» (1973-1982); «Amantes e viaxeiros» (1984), premio Eusebio Lorenzo Baleirón 1995; «Carozo azul» (1985), accésit do premio González Garcés 1996; «Vésperas de min mesmo» (1986); «Sonetosfera» (1993), accésit do premio Esquío 1995; «Se parte a miña alma» (1994); «Permiso para o corso» (1995), premio Esquío 1996; «Escondida senda» (1997); «Inverno e outras ausencias» (1998-2002). Para Darío Xohán Cabana «o presente é un libro necesario, un libro composto de libros, ou por mellor dicir, dos capítulos que foi escribindo despaciosamente un poeta case clandestino, un poeta certamente estraño -por ser estraño, ata non é profesor de Literatura, senón de Bioloxía, cousa que ben se nota en moitos dos seus versos-. Un poeta que de repente emerxe á consideración xeral cunha obra non só estensa, senón especialmente intensa, cunha sensibilidade dolorosa e pouco amable. Un poeta co que loitamos a brazo partido, e que pode mancarnos, que o máis probable é que nos manque.» Un volume esencial que recolle aos dous Mirandas poéticos. Aquel primeiro, que iría desde 1973 a 1986, de «Lenta luz nos lousados» a «Vésperas de min mesmo», o Miranda que ama especialmente o verso libre, "música composta sobre os pés esenciais dos máis

?Moitas veces marrei unha bóla que tiña segura. Tiven centos de oportunidades, tirei á portería, pero a pelota deu no largueiro, coouse polo fondo, desviouse no aire. Non sei canto tempo hai que empezou o partido. Posiblemente horas. Se cadra dias. Non o sei, non lembro o comenzo?? Asi comeza ?Tarxeta vermella?, o texto que da titulo a este libro de relatos, onde o autor subverte a vision epica do futbol a traves dun monologo de quen esta a xogar un partido sen conciencia de si mesmo e que o vive como unha eterna condena. Ao xeito dun novo ?Inferno? semellante ao de ?!A Divina Comedia? de Dante Alighieri, este relato inquedante transmite unha crecente sensacion de angustia e opresion, unha atmosfera na que paira o medo, o castigo, a violencia e a irracionalidade. Froito dun traballo de destilacion de quince anos, esta colectanea de dezasete contos de Xose Miranda, maiormente de caracter fantastico e con indubidable arrecendo onirico e memorialistico, constituen unha homenaxe as mitoloxias literarias dun dos autores mais lidos e valorados da narrativa galega da ultima decada.

Estes contos de encantamento, procedentes da da tradición oral popular e reelaborados e adap-tados polos escritores Antonio Reigosa e Xosé Miranda, dan testemuño da vixencia do conto o

Estes contos de encantamento, procedentes da tradición oral popular e reelaborados e adaptados polos escritores Antonio Reigosa e Xosé Miranda, dan testemuño da vixencia do conto oral

Xose Miranda naceu en Lugo, estudou Bioloxía e e profesor de ensino medio na súa cidade natal. Ç parte das leis biolóxicas sempre lle gustou tamen a literatura e, de feito, xa leva máis de dez anos adicandose a escribir: novelas, relatos, poemas, e mesmo dicionarios! Algo que lle interesa especialmente son as historias fantasticas de cousas marabillosas e a presenza do estraño neste noso mundo. O seu labor literario xa lle valeu bastantes premios. Recibiu o Modesto R. Figueiredo duas veces, o Manuel Garcia Barros, o Xerais, o Eusebio Lorenzo Baleiron, o Esquio..., como vedes toda unha restra deles. Pero o mellor premio e a resposta dos lectores e, en canto iso, tampouco hai queixa, pois varios dos seus libros editaronse mais dunha vez.

Con el rigor de un diccionario y el hechizo de una novela apasionante, este libro constituye una de las más importantes aportaciones al patrimonio cultural gallego de los últimos años. En las 710 en

O coello Federico saíu da súa toqueira para facer unha excursión. Cando chegou ao fondo do bosque atopou un coello negro e tras un carballo viu ao compadre Raposo. Federico, o coello que nacera na silveira, quixo escapar a correr, mais decatouse que non podia, xa caera na trampa do temible Raposo.Federico na silveira e a segunda entrega da serie escrita por Xose Miranda e ilustrada por Roberto Yepes, protagonizada por Federico, o rebuldeiro coello e inspirada na tradicion da literatura popular. Desta volta o protagonismo enfrontarse co temible raposo ao que lle xogara unha das suas intelixentes trasnadas. Un album dirixido aos primeiros lectores e para ser lido por pais e profesores a aqueles que ainda non len.O coello Federico saíu da súa toqueira para facer unha excursión. Cando chegou ao fondo do bosque atopou un coello negro e tras un carballo viu ao compadre Raposo. Federico, o coello que nacera na silveira, quixo escapar a correr, mais decatouse que non podia, xa caera na trampa do temible Raposo.Federico na silveira e a segunda entrega da serie escrita por Xose Miranda e ilustrada por Roberto Yepes, protagonizada por Federico, o rebuldeiro coello e inspirada na tradicion da literatura popular. Desta volta o protagonismo enfrontarse co temible raposo ao que lle xogara unha das suas intelixentes trasnadas. Un album dirixido aos primeiros lectores e para ser lido por pais e profesores a aqueles que ainda non len.

Adriana e Ariadna son dúas irmás xemelgas que chegan ata o Vello Planeta nunha viaxe turística, gracias a que foran gañadoras dun concurso dos que aparecen nas tapas de cartón dos cereais. A estancia prevista de quince dias, despois da viaxe dende o seu planeta Europa, no foguete interplanetario Hecatonquiric IV, modificara totalmente as suas vidas. No Vello Planeta aloxaranse no Cristal Palace, un dos dous unicos puntos de presencia humana no planeta virxe, no Paraiso Perdido do que a humanidade emigrara uns seculos antes. Ali atopanse cunha banda de foraxidos, con criaturas nativas semihumanas e cun cientifico coroado por un nimbo de luz. Hai unha rapaza robot, Preciosa, que se cre humana e que pregunta constantemente pola sua familia, e un rapaz de ollada triste e andares extraños. No seu primeiro dia de estancia no planeta saen a caza de unicornios. O fio que une a Adriana e Ariadna vaise adelgazando nese labirinto constituido por un planeta enteiro.Ariadna, a ultima novela de Xose Miranda, e unha obra de ciencia ficcion engaiolante. Unha novela de aventuras trepidante, enfiada por una intriga permanente. Unha viaxe a procura da felicidade, enfiada polo descubrimento da identidade dos seres humanos, aqueles que disfrutan do amor e da tristeza, os que viven a mercede da natureza coas unicas armas da intelixencia e a solidariedade.

Nestes contos de maxia, novos contos marabillosos un protagonista, que adoita ser un mozo ou moza, ten que pasar diversas probas e enfrontarse a grandes perigos. O protagonista conta para iso con axudantes sobrenaturais, que poden ser mortos agradecidos, como tal, ou animais maxicos (o paxaro que fala, o carneiro), e con obxectos maxicos: espadas, gaitas que fan bailar a todos, cunchas as que hai que obedecer, mantas que voan, burros que cagan diñeiro, unha orella do demo. Nos contos marabillosos hai sempre polo menos un opoñente ou adversario moi malo e case sempre sobrenatural (o demo ou dema, unha meiga, un encanto, un ogro ou xigante). E, normalmente, final feliz. No volume Contos de maixa III, ilustrado por Xesus Balboa, reune catro contos: Os tres pelos do demo, conto concomitante coa historia bibilica de Moises, presente en versions miñotas e outras peninsulares; Os amigos na vida e na morte, conto marabilloso no que un amigo visita a outro no Paraiso; O afillado da morte, moi presente na literatura culta europea e nas coleccions mais coñecidas de contos de tradicion oral nas que a Morte adoita facer a funcion de padriño; e Os dous xemelgos, onde dous rapaces protagonistas, dous cabalos e dous cans nacen por comeren os seus proxenitores un peixe maxico.

Contos Marabillosos, I contén tres contos de maxia ou marabillosos. Os contos de maxia son antigos coma o mundo. Engaiolan e encantan. Divirten e estimulan os sentimentos máis variados dos humanos. Se os animais falan ou habitan neles monstros do imaxinario, se as mulleres bonitas son princesas e os heroes reis ou principes, se o mundo dos mortos e dos vivos se mestura, se os deuses e os homes se tratan de ti, e porque toda busqueda do sentido da vida ten dimensions sicoloxicas, relixiosas, fantasiosas, que precisan deses simbolos, comuns a humanidade enteira, simbolo que constitue a autentica linguaxe universal. O paxaro que fala, a arbore que canta e a auga dourada; Manta en Roma e A gaita que facia a todos bailar, os tres titulos deste primeiro volume contanse ainda nas aldeas de Galicia. Do primeiro, O paxaro que fala, a arbore que canta e a auga dourada, faise unha version literaria a partir dunha oral rexistrada na Pontenova, nunca impresa, e doutras mais coñecidas, poucas, rexistradas hai alguns anos. De Manta en Roma so hai unha version oral galega, ainda inedita, e que e a unica fonte da que bebe a reelaboracion que aqui se ofrece. Do terceiro, A gaita que facia a todos bailar, mais coñecido, refundense unha serie de versions orais que lle dan o corpo, a forma e o sentido que debeu ter algun dia. En todolos casos cada conto vai anotado coas fontes das que se partiu para elaboralo.

Este non é un libro calquera. O lector debe sabelo e obriga do editor é pregoalo dende o primeiro momento. Non é literatura light. Poida que tampouco estea na liña de preferencias ou modas literarias que nestes momentos dicta certo sector da critica. Pero aqui hai un escritor. Aqui hai literatura. Boa literatura.Traballando cos mitos, coa memoria da propia literatura, deprendendo dos grandes mestres (sen disimulo), coidando o idioma (cada parrafo, cada imaxe) coma quen ten unha xoia nas mans, o autor consegue enlearnos nunha atmosfera distinta, noutra dimension, poboada de personaxes marabillosos, exercitos que avanzan a traves da soidade das chairas, heroes antigos, o señor de Lanzos, a Irmandade Fusquenlla, rios con nomes de poetas, paxaros mensaxeiros, ananos curiosos e un paraugas, un esplendido paraugas azul que e o cabo o fio conductor do relato, o animador dun variadisimo retablo onde todo se mestura, o presente e maila historia, o tempo e o espacio.Literatura de grande alento que o lector debera gustar de vagar e que, de seguro, mesmo coa perspectiva que dea o tempo, non ha pasar desapercibida.

Os contos que recollen os volumes de "Cabalo buligán" son os nosos contos, os que se mantiveron de boca en boca, pero descoñecidos para os lectores galegos, durante centenios. Non son exclusivos de Galicia, pero teñen a pegada da nosa cultura e da nosa forma de entender o mundo. Contos marabillosos, II conten outros tres contos de maxia: Xoanciño, o oso, Brancaflor e A flor do violar. Dos tres hai moi poucas versions rexistradas en Galicia. Delas, algunhas xa son de anos pero outras son recentes e ainda se escoitan pola xeografia galega.

O Diccionario dos Seres Míticos Galegos é unha viaxe a través da mitoloxía galega, asentada na oralidade dos devanceiros e, daquela, un libro de consulta práctico, útil e fermoso ó tempo, pero tamén e unha viaxe que atravesa paxinas de forte contido narrativo e lectura amena, entretida e divertida. Co rigor dun diccionario e o feitizo dunha novela apaixonante, este libro constitue unha das mais importantes aportacions o patrimonio cultural galego nos ultimos anos. Nas 710 entradas das que consta o Diccionario dos Seres Miticos Galegos pode o lector atoparse con xente cativa, xigantes, ollaparos, ananos, xacias, sereas, xerpas, rabenos, encantos, lamias, lavandeiras; entrar no pazo dos mouros e conversar coa Mourindade; roubar o peite da moura; recoller carbons que se convertan nun tesouro; sufrir con paciencia a trasnos, diaños e tardos; durmir con Pedro Chosco; ter medo da Estadea, ou oir os contos de Maria Castaña. O lector deste singular e unico diccionario podera visitar as tumbas de Orcavella e a Raiña Lupa; asaltara casas con Pepa a Loba; bebera na fonte de Ana Manana; voara con meigas, chuchonas e nubeiros; correra sete parroquias cos lobishomes; vera como Deus crea demos e anxos; asombrarase con lobos, cobras, dragons, basiliscos, cocas, unicornios; navegara no Bergantin Pantasma; andara os camiños coas animas da Compaña; tremera na noite o escoitar o Paxaro da Morte; enfrontarase co Can Negro, co Lobo Branco, coa Peregrina, coa Zarrulada, co urco e coa pastoriña; visitara cidades asolagadas e enterradas, como Antioquia, Lucerna ou Valverde, Pozos Peagos e entradas do inferno, Camiños o Alen e Cabos do mundo; coñecera os cocos, tales como o home do saco, o sacauntos, Mariamanta, a meiga dos dentes verdes, o zampon e o orco; lera o Ciprianillo e desatoara decididamente o saco para pillar os biosbardos. Para atopalos, so hai que abrilo por calquera paxina. A obra, editada de forma moi coidadosa, encadernada en cartone, con fita punto de lectura e sobrecuberta de papel de algodon a catro cores, vai acompañada de 16 extraordinarias laminas despregables a toda cor. A presente edicion foi todo un fito para a edicion en lingua galega. Acompaña a edicion do Diccionario unha exposicion, Habitantes imaxinarios, que recolle en trinta e dous cadros parte do materi