Libros de Poesía en gallego, página 14 de 71

O lapis do mono é o terceiro libro de aforismos do autor, logo de Arca cotidiana / Irispaxaros (1984) e Da rocha imantada (Laiovento, 2010). Xavier Seoane leva toda a vida escribindo aforismos e no presente volu-me recolle a sua producion entre os anos 2010 e 2020. A sua dedicacion ao xenero inclue tamen un libro de artista, Irispaxaros, que o gravador Manuel Facal realizou sobre unha antoloxia das suas creacions. Da sua autoria e tamen a edicion, en colaboracion con Francisco Pillado, dunha ampla antoloxia de aforismos de 48 autores galegos, titulada Os aforismos do riso futurista (Ed. Xerais, 2016). O aforismo, coa sua concentracion e brevidade, e un xenero moi do noso tempo. Que, por fragmentario ou parco que aparente, constitue un ente autonomo, completo, que absorbe moita enerxia nun molde reducido. O aforismo integra elementos que van da filosofia a poesia, da etica a estetica, do humor ao ludismo, da creatividade filoloxica e linguistica as inmersions no psiquismo, da subversion a retranca, do enxeño a sabedoria, do paradoxo ao siloxismo, do xogo verbal a sentenza, da imaxinacion a ironia... Pois nada cae fora das virtualidades incisivas do aforismo. No noso momento historico e cultural, o aforismo literario esta a alcanzar valores relevantes no campo da literatura.

Pido unha patria ao mundo inaugura a Colección Moraima, un proxecto editorial que recupera a obra inédita ou pouco coñecida de Celso Emilio Ferreiro. Este libro rescata poemas dispersos e esquecidos, ofrecendo unha nova perspectiva sobre a sua escrita en galego.

Cada verso, cada estrofa, cada poema constrúese a modo de manobra de Heimlich emocional que pretende liberarnos da obstrución que produce a dor interna e o padecemento psíquico, en certa medida funcional e adaptativo e que nos fai buscar proteccion ante situacions adversas. Asfixia e exactamente iso: unha situacion critica que podemos experimentar e que nos impide respirar con normalidade liberandose coas palabras, coas apertas, co afecto e coa creacion dese universo propio que actua a modo de defensa ante unha emerxencia emocional. Asfixia e a cor que nos devolve a capacidade de osixenar. Asfixia e a creacion dun espazo que tenta rachar coas sogas da dor, coas ataduras desta sociedade, coas cordas que nos apreixan. E respirar.

Cando era pequena, as borrascas non tiñan nome. Trebóns, vento e xeada no inverno; seca no verán. O tempo era un caracol á sombra dunha maceira. Nalgún momento da vida adulta mutou en falcón peregrino, en picado entre borrascas con nome propio

SEREAS AFONICAS es un libro del autor ABAD ABAD, MARIA LUISA editado por ELVIRA EDITORIAL. SEREAS AFONICAS tiene un código de ISBN 978-84-129921-6-8, de la colección POESÍA.

En Bosque, o poema revela un mundo se cadra anterior, mais tamén atemporal. Sinala os movementos e as articulacións do que é natural; e reclámaas para si coma linguaxe. A través de recursos como a polifonia e a particion, o espazo ou o poema, soñase concentrico, circula: abrese.

Abel Veiga es un autor de conocimientos enciclopédicos, capaz de explicar minuciosamente pero de manera didáctica cada pequeño detalle. Su visión del mundo es enriquecedora e invita al lector al descubrimiento y a la perplejidad. Su poesia es, como su prosa, sorprendente.

En Arame e fío, Rochi Nóvoa tece un universo de palabras entre afiadas e sutís a través duns fíos de cores que unen tempos, voces e emocións, onde a tenrura e a forza entrelázanse coma puntadas nun tecido delicado e resistente ao mesmo tempo, a cabalo entre a urxencia e o perdurable. E unha viaxe pola identidade, pola memoria e polas feridas que nos construen. En cada mazacote, coa sua cor vital e coa sua proposta activa, Novoa procura versos onde fia sentimentos profundos, empregando a lingua como un arame que sosten e une, pero tamen como unha ferramenta de resistencia e expresion, e como ela mesmo di, coas mans cheas de vida e experiencia que protexen e coidan a terra.

Versos e imágenes, palabra e color. La magia habita en las esquinas y Andrea F. Maneiro la encuentra en los pequeños momentos de la vida. Meridiano orixe es el lugar donde comienza y acaba el tempo.

O presente volume, Os poetas galegos e Franco (Estudio e antoloxía), e único no xénero. Niguén recolleu nunha obra tantos poemas Francófilos e tantos Francófobos, e ninguén fixo un estudio político-literario dun corpus poético referido a Franco. Entre os apoloxistas de Franco hai poetas sinceros (algúns non desdeñables), poetas retóricos e algún forzado a cantar desde as musas do medo. Entre os Francófobos (rexoubeiros ou execrdores) figuran algunhas das mellores musas satíricas de Galicia: as mellores linguas viperinas de maldicir.

No coi da lua es un libro del autor Solla, Carlos editado por RINOCERONTE EDITORA S.L.. No coi da lua tiene un código de ISBN 978-84-19040-38-1, de la colección MORGANTE.

As flores do baleiro é un pranto contido diante dunha inmensa traxedia humana, un testemuño poético e persoal desde o ventre dunha pandemia, a dor en extrema soidade.Tamén é a fraxelidade do ser humano, o seu egoismo e a sua necidade, e a barbarie na sua dimension mais salvaxe, onde somos mascaras desta traxicomedia debuxando cicatrices que espantan.

«Estudo sobre o voo dos corzos» é unha disección da beleza vulnerábel, unha análise poética da violencia na cultura humana e na cultura da natureza. Esta ollada é aloumiño e dó pola fraxilidade desa

O SEGREDO DO TRASNO es un libro del autor AA.VV editado por AIRA EDITORIAL. O SEGREDO DO TRASNO tiene un c�digo EAN 9788412883770, de la colecci�n FONDO.

Palabras desatadas, palabras dadas coma beixos, palabras atadas que nos fican dentro, palabras torcidas, palabras de conformidade, palabras sen esquinas, palabras desfeitas, palabras definitivas, palabras insultantes? Todas estas e mais, conforman este volume da Poesia inedita e dispersa de Luisa Villalta, que pecha o fresco poliedrico dunha poeta que converte o seu proceso creativo nun constante madurar, onde, devagar, nas suas polas agroman, cal froitos, a musica e as palabras.

Este ejemplar, tal como indica su título, intenta reflejar con un lenguaje claro y comprensible, las sensaciones positivas que ocupan el espacio que conduce desde la tristeza continuada hasta el entusiasmo mas apreciado. Tambien sugiere profundizar dos conceptos muy diferenciados, como poesias y rel...

Os versos de Sandalias verdes, zapatos azuis e cans negros flúen do goce do tempo, da luz nas pernas, das cicatrices xusto onde agroma a vidaOs versos de Sandalias verdes, zapatos azuis e cans negros fluen do goce do tempo, da luz nas pernas, das cicatrices xusto onde agroma a vida, do niño esfiañado e do adeus. Hai que descalzarse para transitar pola propia vida. So ti podes arrastrar a tua armadura e acostumarte a vivir cos cans negros pegados as pernas. Hai que aprender das arbores e pasar ao proximo anel, fisgoas concentricas impresas que suxeitan a que vira. Cada chanzo, neste xogo intimo, obriga a facer soltas, feridas a romper cinchas, a celebrar derrotas, pero sabendo que xuño volvera falando baixiño e abalandose nos cables da luz.Os versos de Sandalias verdes, zapatos azuis e cans negros fluen do goce do tempo, da luz nas pernas, das cicatrices xusto onde agroma a vida, do niño esfiañado e do adeus. Hai que descalzarse para transitar pola propia vida. So ti podes arrastrar a tua armadura e acostumarte a vivir cos cans negros pegados as pernas. Hai que aprender das arbores e pasar ao proximo anel, fisgoas concentricas impresas que suxeitan a que vira. Cada chanzo, neste xogo intimo, obriga a facer soltas, feridas a romper cinchas, a celebrar derrotas, pero sabendo que xuño volvera falando baixiño e abalandose nos cables da luz.

Con pólvora e magnolias (1976) é unha referencia obrigada na lírica contemporánea. Unha certa perspectiva histórica salienta cada vez máis a significación deste libro, que marcou un fito, unha mudanza radical e necesaria na poesia galega dos ultimos anos. Amor e desamor, paixon pola vida e afirmacion de vellos e inconmovibles soños constituen a base principal deste poemario renovador, intenso, poderoso.Con pólvora e magnolias (1976) é unha referencia obrigada na lírica contemporánea. Unha certa perspectiva histórica salienta cada vez máis a significación deste libro, que marcou un fito, unha mudanza radical e necesaria na poesia galega dos ultimos anos. Amor e desamor, paixon pola vida e afirmacion de vellos e inconmovibles soños constituen a base principal deste poemario renovador, intenso, poderoso.