A CURA EN TROIA

A adaptación que Seamus Heaney realiza da obra de Sófocles, Filoctetes, recolle os elementos fundamentais da traxedia grega: o mesmo marco espacio-temporal, os mesmos personaxes e o mesmo conflicto. Sendo así, a fábula constrúese a partir das dúbidas que enfrontan Neptólemo e Filoctetes, o primeiro para ser fiel ós seus propios valores, renunciando a enganar ó solitario penitente cos requintados sofismas que Ulises lle propón e esquecendo as razóns de estado que Odiseo esgrime, e o segundo para aceptar o seu propio destino e ir na axuda de aqueles que tanto agravio lle causaron nun pasado que aínda é presente. O obxectivo último non é outro cumprir a profecía segundo a cal a derrota de Troia e a fin da guerra só será posible co concurso dos dous heroes que dialogan en Lemnos. Heaney propón, algunhas veces por boca do Coro, unha lectura crítica de situacións e conflictos, relativizando os motivos que uns e outros esgrimen para encherse de razón, sen evitar algunhas referencias, tanxenciais e indirectas, á situación na República de Irlanda. A súa versión parte, polo demais, dunha especie de condensación do esencial, o que implica un diálogo máis fluído e unha acción moito máis dinámica. Como sinalan os traductores, Stéphanie Jennings e Manuel Outeriño na lapela, A Cura en Troia é unha acertada mostra dos conflictos éticos e morais que sempre provoca a escolla entre a propia integridade persoal e a conveniencia política, as razóns de estado.