Antón Cortizas Amado

Rosalía está muy contenta porque tiene un lápiz nuevo y especial para niñas de seis años. Pero cuando tiene que escribir en el colegio, el lápiz no escribe lo que dicta la profesora,por lo que recibe más de una buena regañina. Hasta que la profesora se da cuenta de que es el lápiz el desobediente y no la niña. A sus compañeros de clase les encanta y sólo quieren que Rosalía les deje escribir y dibujar con él. Finalmente, a la hora del recreo, cuando se queda sola en clase, Rosalía intenta escribir lo maravilloso que es tener un lápiz que escribe lo que quiere. Pero el lápiz escribe lo agradable que es estar en la mano de una niña de seis años.

O Bruno vai a unha escola na que hai nenos de todas as razas e cores. Na aula, o profesor proponlles xogos moi divertidos, como descubrir a qué persoa pertence a radiografía que lles fixeran no recoñecemento médico. Mediante as anécdotas do libro, o autor fai pensar ós lectores sobre o sen sentido da discriminación e sobre o feito de que, no fondo, todos somos iguais, aínda que "por fóra" parezamos diferentes.

Constátase que hoxe en día os cativos e as cativas non brincan nin enredan coma se facía décadas atrás. É a mudanza dos tempos. Os novos medios (TV, xogos electrónicos, teléfono móbil, ipad, ipod...) asi como unha xeografia urbana desaxeitada (falta de espazos de encontro e recreo), alen da ocupacion dos mesmos por outras circunstancias (ruas ateigadas de vehiculos) e engadido todo isto ao forte descenso da natalidade que da por resultado a escaseza de nenos (quer no medio urbano quer no medio rural -ainda conservando este toda a xeografia do xogo-) que dificulta, xa que logo, a concentracion de nenos necesaria para que se produza o xogo colectivo e socializador. A todo isto ainda hai que sumar a excesiva ocupacion do tempo de lecer das crianzas en actividades regradas (deportes, musica, tarefas escolares...) que lles resta posibilidades de desenvolveren o xogo libre e creativo. Quizabes, se os meniños e as meniñas xogasen como se xogaba en creatividade, liberdade e gratuidade, esta obra non teria razon de ser.Constátase que hoxe en día os cativos e as cativas non brincan nin enredan coma se facía décadas atrás. É a mudanza dos tempos. Os novos medios (TV, xogos electrónicos, teléfono móbil, ipad, ipod...) asi como unha xeografia urbana desaxeitada (falta de espazos de encontro e recreo), alen da ocupacion dos mesmos por outras circunstancias (ruas ateigadas de vehiculos) e engadido todo isto ao forte descenso da natalidade que da por resultado a escaseza de nenos (quer no medio urbano quer no medio rural -ainda conservando este toda a xeografia do xogo-) que dificulta, xa que logo, a concentracion de nenos necesaria para que se produza o xogo colectivo e socializador. A todo isto ainda hai que sumar a excesiva ocupacion do tempo de lecer das crianzas en actividades regradas (deportes, musica, tarefas escolares...) que lles resta posibilidades de desenvolveren o xogo libre e creativo. Quizabes, se os meniños e as meniñas xogasen como se xogaba en creatividade, liberdade e gratuidade, esta obra non teria razon de ser.

O Xiganano é un ser que medra e mingua segundo a hora do día. É o inventor de tódolos contos que se teñen inventado ata agora. Durante sete días déixase ver por tres amigas, ás que lles conta unha morea de historiasO Xiganano é un ser que medra e mingua segundo a hora do día. É o inventor de tódolos contos que se teñen inventado ata agora. Durante sete días déixase ver por tres amigas, ás que lles conta unha morea de historias. O Xiganano tamen falou con Anton Cortizas, o autor dete libro, para que puidese escribir. Mentres o facia, Anton pensaba se o Xiganano existiria ou non de verdade. E matinou nisto con tanta forza que o pensamento se lle escapou do cerebro. O Xiganano anda agora libre, libro como un papaventos, por todo o noso sistema solar.

Rosaliak sei urte ditu eta idazten ikasten ari da eskolan. Aitak arkatz berezi bat oparitu dio: arkatz desobedientea da. Eskolan, andereñoak esaldiak idazteko agindu die haurrei, baina Rosaliaren arkatzak nahi duena idazten du. Andereñoa haserretu egin da Rosaliarekin: ez du sinisten arkatzak ez diola neskari jaramonik egiten. Baina andereñoak arkatza hartu eta nahi ez dituen esaldiak idatzi ditu, eta konturatu denean, lotsaren lotsaz gorri-gorri jarri da. Eskolako haur guztiek Rosaliaren arkatza erabili nahi dute orain, eta neskak arkatza zaindu egin behar du. Arkatzak, pozik, mezuak idazten dizkio Rosaliari.

Leonel, a primeira novela xuvenil de Cortizas, narra a historia de Miguel, un mozo estudante que se despraza á aldea dos avós que a penas coñecía para pasar o verán estudiando o que suspendera. Miguel non imaxinaba que este veran seria o mais apaixonante da sua vida. E non so porque se ia atopar un mundo fascinante, ainda que alleo a sua vida da cidade; nin porque se veria mergullado na solucion dun apaixonante misterio; nin porque habia de coñecer a Leonel e a Metralla; nin porque se namoraria de Ana...

Unhafermosa historia entre a realidade e a lenda narrada nunha prosa maxistral.Lino sufriu un ataque de poliomielite e por iso non puido ser mariñeiro. Pero o mar soñado será o escenario da súa aventura, cando descobre as aves que voan cara a atras e que existe o misterio das illas Lobeiras: un lugar que non recollen os mapas e que so poden ver as persoas coñecedoras do seu segredo.

Con“Tenrura”arranca a colección“Libros para compartir”“Tenrura”cóntanos a historia dunha nena que vai ter un irmán. El, por suposto, vive dentro do ventre da súa nai. E vai ter que esperar nove mese

.

Adiviñas a quen vai dedicado este libro de adiviñas? Cal será o mellor momento deste día, cal será, para que leas adiviñas e aprendas a adiviñar? Cal vai ser? Agora mesmo! Veña, avante, empeza

Cantos dedos tes nas mans? Cóntaos ben e o saberás.E como é mellor contalos? Coa axuda duns animaisque de camiño que os contas un conto che contarán;mais ten coidadiño ao final...

Unha forma de brincar coa poesía e apertala en poucos versos, xustiños e medidos, como se nunha parede de papel encaixásemos unha xanela, con forma de soneto, por exemplo, para dende ela mirarmos o mundo. E asi, brincando cos sonetos, argallamos estes zoonetos, para gozarmos e admirarmos con humor, tenrura, agarimo e tamen queixa, a vida dos animais que forman parte natural da nosa vida.

Rosalía ten seis anos. Cando fala, da súa boca saen bolboretas que pairan no ar moi alegres, dicindo palabras moi bonitas. E as súas mans tocan as cousas con seis caricias, e seis suspiros salaian á vez. Rosalia vai a escola, onde aprende a ler e a escribir.Un dia acabouselle o lapis, chegou a casa e dixolle ao pai: -Papa, tesme que mercar outro lapis. O novo lapis resultou ser moi distinto ao anterior.Ao longo del ten escrita unha frase que di:Lapis especial para nenas de seis anos. Que ten de especial ese lapis?Rosalía ten seis anos. Cando fala, da súa boca saen bolboretas que pairan no ar moi alegres, dicindo palabras moi bonitas. E as súas mans tocan as cousas con seis caricias, e seis suspiros salaian á vez. Rosalia vai a escola, onde aprende a ler e a escribir.Un dia acabouselle o lapis, chegou a casa e dixolle ao pai: -Papa, tesme que mercar outro lapis. O novo lapis resultou ser moi distinto ao anterior.Ao longo del ten escrita unha frase que di:Lapis especial para nenas de seis anos. Que ten de especial ese lapis?