Francisco Sampedro

Dirixido a todas as persoas interesadas na historia do pensamento e de gran utilidade como material complementario para as materias da Filosofía e Historia no Bacharelato, este estudo profundiza en aspectos singulares do pensamento e obra de Louis Althusser.

Que a obra dun filósofo resista o paso de cen anos non ten nada de estraño. A de Platón séguese a analizar, e van alá vintecinco séculos. O que sen embargo chama a atención é a pluralidade de interpretacions que se teñen tirado da obra de Friedrich Nietzche. Ningun pensador deu tanto que falar xustamente en nome dunha ambiguidade extrema. Persoas situadas nas antipodas no tocante a sua concepcion do mundo teñen sido literalmente fascinadas por ese pensamento convulso, compulsivo e ambicioso como poucos.¿Que sentido ten hoxe un libro sobre un autor do que case todo esta dito? E ¿por que sobre a suapoliticaprecisamente? A nosaescusa, o noso pretexto principal, non vai ser que a obra de Nietzsche, supostamente ben coñecida e mellor estudiada, abra un abano de posibilidades ilimitadas, entre as cales situar a nosa tentativa de interpretacion. Antes ao contrario. A Nietzsche pasalle o que a outros filosofos: son celebres, sen a penas seren coñecidos. Del falase moito, da lugar a multitude de citas o chou, mais xustamente por se tratar dun autor en aparencia directo, seductor en extremo e dotado dunha vea poetica indiscutibel, leuse demasiado a lixeira, producindo polarizacions arreo. O motivo do presente libro e o de tentar amosar unha certa coherencia no discurso nietzscheano verbo da politica, distanciandose simetricamente das versions nazis e libertarias que del se teñen deducido. Xa que logo, aqui atoparemos certas claves para podermos entender a torsion subxacente ao discurso nietzscheano sobre a politica, sen pretendermosunificaro pensamento daquel que precisamente presumia de ser o filosofo antidialectico por excelencia.

Desde que Destutt de Tracy acuñara en 1796 o termo idéologie para referirse a unha nova ciencia das ideas, o seu dominio dilatouse considerablemente converténdose nunha referencia que se vai da filosofia a socioloxia, da historia a politoloxia e as ciencias da comunicacion. Esta universalizacion do concepto deu, co tempo, na sua desubstantivacion, e a severa advertencia de F. Mauther de que a palabra baleira e a mais usada confirmouse tamen no caso da ideoloxia. Paradoxalmente, o baleiramento conceptual de ideoloxia debeuse moi principalmente a sua riqueza de significados e complexidade. Ideoloxia, ao igual que cultura, ofrece un catalogo de infinitas definicions que desafian o seu inventario exhaustivo e que o abocan por exceso ao fracaso. Francisco Sampedro fuxiu da esteril inventariacion e prefiriu analizar o concepto de ideoloxia partindo da episteme do seculo XX que inauguran Marx, Nietzsche e Freud. Sampedro recoñece os dous grandes usos do concepto de ideoloxia: un descritivo (a vision valorativa do mundo e as suas formas de conciencia correlativa) e un pexorativo (a falsa conciencia, o conxunto de representacions distorsionadas dunha realidade determinada) e delimita a sua polisemia consonte a tres elementos: a lexitimacion, a alternancia entre consciente/inconsciente e a proxeccion social. Como reza no titulo da obra, Sampedro, sen desatender a acepcion descritiva, fixa a sua atencion na ideoloxia en tanto que nos ofrece a apariencia en distorsion dunha realidade, enmascarando a mesma realidade que pretende representar. Distorsion que opera en cinco liñas de forza: a conversion dos xuizos de valor en xuizos de feito; a racionalizacion dos intereses de dominacion; o caracter especulativo, a sua cousificacion e ahistoricidade; e a mudanza do cultural en natural coa imposicion de evidencias incuestionables. Con estes presupostos, Ideoloxia e distorsion entregase a analise das orixes do termo, na primeiriza idoloxia de Bacon, na critica ilustrada dos prexuizos e na obra de Destutt de Tracy, como un suxerente preambulo do estudio das teorias conservadoras (Sorel, Pareto e Nietzsche). Na coidada lectura de Marx salienta Sampedro a sua critica da especulacion e tamen a xenese materialista da inversion e a esculca dos efectos da dominacion. Re

Este libro non intenta inventariar a obra de Magritte, e menos interpretar dun xeito unívoco un autor conscientemente esquivo a toda interpretación, senón de oferecer algunhas das claves para responder a esas cuestions, por medio dun achegamento rigoroso ao pensamento, a arte e a dimension poetica dun dos contemporaneos que mais detestou a deglucion liturxica da arte, e que propuxo o paradoxo visual como metafora do escandalo da existencia.

“Para os que non acreditamos no“Mundo de Sofía”, nin aínda menos, no de“Alicia”, ler filosofía en Galiza, con bastante frecuencia, é motivo de depresión cando non de cabreo. Por iso, atoparse cun tex

A morte non é un “problema”, nin aínda menos un “misterio”, en canto que non se pode enunciar nin resolver. Noutro contexto ben distinto, como é sabido, Marx dicía que a humanidade só formula aqueles