Helena Villar

A campá da lúa de Helena Villar Janeiro é un poemario para nenos e nenas de sete anos en diante, nun libro delicadamente ilustrado por Ánxeles Ferrer. Helena Villar Janeiro, autora dunha extensa obra para os lectores mais novos, xoga neste libro con elementos senlleiros do mundo infantil: a lua, como unha campa de prata de gata, de vento e cristal; unha princesa triste que leva na man un paniño de encaixe para chorar; un gato que na xanela lle canta a curuxa coplas de amor; o pais encantado onde habia un loro verde e un boticario; a casiño do anano; os trens que teñen gravata e sombreiro de fume.

nha novela que desenvolve liricamente un interesante argumento sobre as relacións familiares. Pipa vive na gran cidade como se estivese soa mentres o avó padece tamén a soidade no seu país. Avó e neta non falan a mesma lingua nin pertencen a mesma cultura. Ainda asi, Pipa axudada pola boneca Tarnas e o canario Ismael logra crear arredor de seu avo unha atmosfera de comunicacion e de cariño. A aparicion de dona Baia Maceda, anfitriona das reunions que lle descobren a Pipa un mundo marabilloso, completara o grupo de protagonistas desta singular historia.

O libro consta de quince breves contos cos animais como protagonistas. Uns animais que case sempre son os que corresponden á fauna propia do bosque galego: lobos, raposos, curuxas, paspallás, merlos, coellos...'Don Merlo con chaqueta' é un conto que serve de pórtico ós que veñen despois. Nel, don Merlo decláralle a dona Bolboreta que 'sabe contar mil contos pequeniños'. Os que se nos ofrecen no libro son só unha mostra. Atopamos contos con personaxes humanos '¡Vaia aventura!', 'Ana e o rato González' nos que se mestura realidade e fantasía. E atopamos sobre todo contos con animais de protagonistas (o león que devece por ve-lo mar, o paspallás que exerce de profesor doutros paxaros, o canario que arela ser presentador de circo...). Na mellor tradición dos relatos de animais, os personaxes teñen un comportamento humanizado, o que lle serve á autora para pousar unha ollada tenra e irónica sobre moitos comportamentos da vida cotiá. Algúns dos contos, finalmente, teñen como personaxes os elementos da natureza (o Sol, o Vento...), un recurso moi usado na tradición oral e moi eficaz para as idades dos lectores ós que vai dirixido este libro.

Cando cae un dente, vén o ratiño traernos un agasallo. Pero na casa de Marco cómese moi ben, así que o ratiño dos dentes decidiu quedar a vivir