Manuel Seixas

O presente volume, preparado por Carlos Díaz Martínez, recolle máis dun centenar de documentos gráficos, maiormente postais editadas no período de 1900 e 1936 , ademais de fotografías, mapas e marcas filatelicas, sobre a cidade de Vilagarcia. A partir de 1900 e ata aos tempos da IIª Republica dispoñemos de moi numerosas testemuñas graficas que utilizan o novo soporte de comunicacion grafica daqueles tempos: a postal de correo. As tematicas presentan unha ampla recompilacion do patrimonio monumental e das efemerides da vida urbana, principalmente nas categorias da vida comercial (mercados e transportes e pesca pola ria) e do vigoroso turismo do momento centrado no Balneario e nas praias.O presente volume demostra que a Vilagarcia daqueles tempos tiña un lugar preponderante nas grandes series de postais editadas en Madrid ou Barcelona; o gran esforzo de produccion que neste eido fixeron fotografos e editores locais; asi como tamen a importancia da cidade que se reflectia nas postais editadas por empresas de Paris, Irun ou Berlin. A orixe de todas estas pezas amosa a importancia do porto de Vilagarcia a principios do seculo XX, tanto para os barcos de pasaxe (inicio do turismo de ?cruceiro?) ou de emigrantes, asi como a calidade de ?porto refuxio? da ria de Arousa para as flotas de guerra (en particular da armada Inglesa).Iniciase o volume coa reproduccion do ?Plano da Ria de Arousa?, realizado por Domingo Fontan en 1828, e coa reproduccion dun gravado do palacio de Vista Alegre de 1879. Continua cun texto literario, ?Vilagarcia, eterna lembranza?, onde o escritor vilagarcian Manuel Seixas, evoca a sua Vilagarcia antiga e sempre eterna na memoria, para dar paso ao discurso grafico. Dende as primeiras vistas xerais dende a ria ou dende Vista Alegre, o libro propon unha visita pola Vilagarcia tradicional: a casa do Concello e os xardins de Ravella, a Alameda, a Porta do Sol?son espacios que se recuperan para a memoria no presente volume.

Bailarina desenvolve a súa acción no século XXII, no Ano Terrestre 2120. Manuel Seixas crea un Universo de cores e emocións, ateigado de realidade virtual e submisión fronte ó establecido, no que, paradoxicamente ainda existen pequenas estrelas raras. Estrelas que brillan intensas nesta Bailarina, peculiar novela de ciencia ficcion inzada de paixon e intriga, na que os personaxes tentan atopar a identidade persoal entre labirintos de informacion controlada, ou o sentido da sua existencia entre a loucura do amor e o desamor. Velaqui xentes que non son o que parecen, sentimentos enfrontados a razon fria da tecnoloxia mais depuarda, relacions que se entrelazan nun fondo de incerteza e desacougo, nunha especial mestura de enigmas, bagoas e accion.Bailarina propon unha fantastica viaxe a traves do espacio do corazon, unha inquietante e persoal vision do futuro, na que o lector pode xogar cos dados do azar a procura da solucion para as eternas preguntas sen resposta.Manuel Seixas construiu un Universo Bailarina, xa que a novela se completa cunha exposicion de colaxes, obra de Xurxo Romero, "Imaxes para Bailarina" e cunha seleccion musical dos temas que se escoitan na novela que sera acompañaran as presentacions que do libro se realicen nos proximos meses.Bailarina desenvolve a súa acción no século XXII, no Ano Terrestre 2120. Manuel Seixas crea un Universo de cores e emocións, ateigado de realidade virtual e submisión fronte ó establecido, no que, paradoxicamente ainda existen pequenas estrelas raras. Estrelas que brillan intensas nesta Bailarina, peculiar novela de ciencia ficcion inzada de paixon e intriga, na que os personaxes tentan atopar a identidade persoal entre labirintos de informacion controlada, ou o sentido da sua existencia entre a loucura do amor e o desamor. Velaqui xentes que non son o que parecen, sentimentos enfrontados a razon fria da tecnoloxia mais depuarda, relacions que se entrelazan nun fondo de incerteza e desacougo, nunha especial mestura de enigmas, bagoas e accion.Bailarina propon unha fantastica viaxe a traves do espacio do corazon, unha inquietante e persoal vision do futuro, na que o lector pode xogar cos dados do azar a procura da solucion para as eternas preguntas sen resposta.Manuel Seixas construiu un Universo Bailarina, xa que a novela se completa cunha exposicion de colaxes, obra de Xurxo Romero, "Imaxes para Bailarina" e cunha seleccion musical dos temas que se escoitan na novela que sera acompañaran as presentacions que do libro se realicen nos proximos meses.

A velocidade do frío é unha novela feita sen contemplacións, que pode tanto resultarlle aborrecible ó lector nunha primeira aproximación como doada e comprensible, pero dificilmente, en ningún dos casos, vai provocar indiferencia, porque as suas voces, as voces que se van facendo cargo do relato o longo das 296 paxinas, sexan as dos protagonistas principais en forma de monologo interior, ou sexa a do narrador en terceira persoa omnisciente -na segunda parte da novela- resoan todas, como di o propio Seixas, dende un recanto interior, autente, visceral e, dende logo, nada frio.Esta novela foi escrita sen filtros formais, de xeito que o seu autor aborda unha historia singular, especialmente orixinal, sen preocuparse de cometer excesos nas recorrencias expresivas, procurando o cerne das accions e reflexions dos seus personaxes mesmo a expensas de calquera estilo previsible ou supostamente correcto e decoroso. Aqui vaise o directo sen miramentos. Aqui narrase unha historia, que impregna a mente do lector con imaxes ben definidas, ainda que, por suposto, abertas a recreacion personalizada.En A velocidade do frio hai moito instinto criminal e polo tanto moita culpa, porque, de partida, os seres humanos viven na frustracion, atrapados polas turbias consecuencias do seu baleiro interior e dos seus impulsos irracionais. Os unicos que non sofren por darlle satisfaccion o seu instinto asasino -maquinal- son o coches, que aparecen nesta novela como seres malignos dotados dunha vontade allea a toda moral. Pero quizais os coches, inimigos dos seres humanos, non sexan outra cousa que a expresion dun estilo de vida baseado no consumo, na supervivencia individual egoista e insolidaria, na crua oposicion de intereses materiais, no culto as aparencias e na falta total de sentimentos.A velocidade do frío é unha novela feita sen contemplacións, que pode tanto resultarlle aborrecible ó lector nunha primeira aproximación como doada e comprensible, pero dificilmente, en ningún dos casos, vai provocar indiferencia, porque as suas voces, as voces que se van facendo cargo do relato o longo das 296 paxinas, sexan as dos protagonistas principais en forma de monologo interior, ou sexa a do narrador en terceira persoa omnisciente -na segunda parte da novela- resoan todas, como di o propio Seixas, dende un recanto interior, autente, visceral e, dende logo, nada frio.Esta novela foi escrita sen filtros formais, de xeito que o seu autor aborda unha historia singular, especialmente orixinal, sen preocuparse de cometer excesos nas recorrencias expresivas, procurando o cerne das accions e reflexions dos seus personaxes mesmo a expensas de calquera estilo previsible ou supostamente correcto e decoroso. Aqui vaise o directo sen miramentos. Aqui narrase unha historia, que impregna a mente do lector con imaxes ben definidas, ainda que, por suposto, abertas a recreacion personalizada.En A velocidade do frio hai moito instinto criminal e polo tanto moita culpa, porque, de partida, os seres humanos viven na frustracion, atrapados polas turbias consecuencias do seu baleiro interior e dos seus impulsos irracionais. Os unicos que non sofren por darlle satisfaccion o seu instinto asasino -maquinal- son o coches, que aparecen nesta novela como seres malignos dotados dunha vontade allea a toda moral. Pero quizais os coches, inimigos dos seres humanos, non sexan outra cousa que a expresion dun estilo de vida baseado no consumo, na supervivencia individual egoista e insolidaria, na crua oposicion de intereses materiais, no culto as aparencias e na falta total de sentimentos.

Trevo e unha triloxía poetica de vida, morte e ausencia concentradas. Unha ollada íntima, sutil e crúa na procura do sentido desta existencia inexplicable. Un berro, unha bágoa, un triste sorriso mergullados entre a rabia, impotencia, perda e maxia que os humanos levamos as costas.

Ela, María, traballa como fisioterapeuta na residencia Miguel Hernández, un centro privado de persoas maiores. Preparada para rehabilitar outros corpos, cansos e mallados, espíritos esgotados polo paso do tempo, ela permanece soa, tamen por dentro, onde doe, onde as viaxes son tan longas, tan pesadas e interminabeis. El, Xose, profesor de Historia nun centro de ensino secundario, tamen so, leva un tempo agardando, mentres agoniza cada tarde de xaneiro. Interferencias e a historia de Maria e Xose, dous seres humanos que atravesan os camiños da vida como poden, persoas illadas, que se mergullan entre insospeitadas interferencias. Unha novela escrita nunha longa noite de pedra psicoloxica, que supon o agardado regreso a narrativa galega de Manuel Seixas, autor de A velocidade do frio, (Premio Xerais 1996) e Bailarina (1999), duas novelas destacadas da fin do seculo XX.Ela, María, traballa como fisioterapeuta na residencia Miguel Hernández, un centro privado de persoas maiores. Preparada para rehabilitar outros corpos, cansos e mallados, espíritos esgotados polo paso do tempo, ela permanece soa, tamen por dentro, onde doe, onde as viaxes son tan longas, tan pesadas e interminabeis. El, Xose, profesor de Historia nun centro de ensino secundario, tamen so, leva un tempo agardando, mentres agoniza cada tarde de xaneiro. Interferencias e a historia de Maria e Xose, dous seres humanos que atravesan os camiños da vida como poden, persoas illadas, que se mergullan entre insospeitadas interferencias. Unha novela escrita nunha longa noite de pedra psicoloxica, que supon o agardado regreso a narrativa galega de Manuel Seixas, autor de A velocidade do frio, (Premio Xerais 1996) e Bailarina (1999), duas novelas destacadas da fin do seculo XX.