María Mariño (María Mariño Carou) (Noia, 1907-Parada do Courel, 1967) de familia humilde, deixou moi nova a escola para exercer como costureira. Con todo, entrou en contacto coa literatura na magnífica biblioteca do Pazo de Goiáns, en Boiro, onde morou un tempo cunha súa tía que traballaba na casa como cociñeira. Finalizada a guerra civil, contrae matrimonio e o seu home é destinado ao País Basco. Alí tiveron un fillo, que faleceu prematuramente. Esta morte, á que se uniu a da súa mai, provocaría en María Mariño unha fonda depresión. De regreso á Galiza e tras un tempo en Arzúa, instaláronse no Courel, primeiro en Romeor e posteriormente en Parada, onde a escritora residiría o resto dos seus días. En 1953 coñeceu a Uxío Novoneyra, quen se convirtiría nun forte estímulo para Maria Mariño comezar a escribir e a través do que superaría o isolamento en que vivía, entrando en contacto con outros escritores como Manuel María, Domingo García Sabell, Victoria Armesto ou Ramón Piñeiro. Morreu en 1967, despois de ver publicada unha única obra, Palabra no tempo (1963). O poemario Verba que comenza (1990), escrito nos últimos meses de vida, vería a luz postumamente. A súa obra foi recompilada en Obra completa (Xerais 1994).
Recibe novedades de MARIA MARIÑO directamente en tu email
O presente volume, Obra completa, recolle Palabra no tempo e Verba comeza, os dous títulos que conforman a obra poética coñecida ata agora de María Mariño, precedida dun estudo biobibliográfico de Victoria Sanjurjo Fernandez.Maria Mariño foi unha das mais singulares e persoais voces de toda a poesia galega de posguerra. Resulta especialmente sorprendente pola destrucion que realiza da linguaxe, sobre todo no plano da sintaxe, a fin de lograr a maxima forza expresiva para a comunicacion das suas vivencias mais intimas, feito que levou a Uxio Novoneyra a cualificala comodinamiteira da fala. A sua orixinalisima poetica esta presidida por un intimismo radical, onde o desacougo xorde da propia conciencia da morte; os seus versos enchense, daquela dunha abraiante beleza interior: sombriza e preñada de tristura, que se combina cunha percepcion especial da paisaxe como vivencia profundamente intima. Estamos ante unha poeta radical e decididamente singular.O presente volume, Obra completa, recolle Palabra no tempo e Verba comeza, os dous títulos que conforman a obra poética coñecida ata agora de María Mariño, precedida dun estudo biobibliográfico de Victoria Sanjurjo Fernandez.Maria Mariño foi unha das mais singulares e persoais voces de toda a poesia galega de posguerra. Resulta especialmente sorprendente pola destrucion que realiza da linguaxe, sobre todo no plano da sintaxe, a fin de lograr a maxima forza expresiva para a comunicacion das suas vivencias mais intimas, feito que levou a Uxio Novoneyra a cualificala comodinamiteira da fala. A sua orixinalisima poetica esta presidida por un intimismo radical, onde o desacougo xorde da propia conciencia da morte; os seus versos enchense, daquela dunha abraiante beleza interior: sombriza e preñada de tristura, que se combina cunha percepcion especial da paisaxe como vivencia profundamente intima. Estamos ante unha poeta radical e decididamente singular.
Poeta de formación, en boa medida, autodidacta, pero cunha especial capacidade para asimilar o legado de Rosalía e mais aqueloutro da lírica de carácter popular, María Mariño (1918-1967) é un dos nomes míticos da nosa literatura contemporánea. Mítico, porque nalgunha ocasión mesmo xurdiron dúbidas arredor da súa verdadeira personalidade, trátase de alguén que viviu practicamente fora do mundo das relacións literarias -e mítico tamén por canto a súa obra, reducida a penas a un par de títulos- non foi sempre de acceso doado para o público. En todo caso, coa edición que agora presentamos, estamos diante dunha autora na que o intimismo radical, o desacougo que xorde da propia conciencia da morte, da aniquilación que se aproxima enchen os versos dunha beleza interior: sombriza e preñada de tristura, tal vez, máis beleza sempre que se combina aínda cunha percepción especial da paisaxe en poemas nos que entrevemos a comunicación dun mundo e dunhas vivencias certamente profundas e singulares.
María Mariño faleceu o 19 de maio de 1967. En 2007 dedícaselle o Día das Letras Galegas, corenta anos despois da súa morte e cando se celebra tamén o centenario do seu nacemento. María Mariño chega no ano 1947 a Parada do Courel, onde coñece ao poeta Uxío Novoneyra, circunstancia que provocará o xurdimento dunha das voces máis sorprendentes da lírica galega. No ano 1963 publica, cun limiar de Otero Pedrayo, o libro Palabra no tempo, despois escribirá os versos que compoñen Verba que comenza (1990), publicado postumamente.
Más allá del tiempo é o libro inédito que María Mariño concluíu en 1965 e que permaneceu ilocalizable durante máis de corenta anos. Apareceu xusto cando as Letras Galegas homenaxean a esta enigmática escritora, en 2007. Estamos ante o primeiro libro preparado e ordenado directamente por María Mariño. Más allá del tiempo permite despexar todas as incógnitas e recompoñer a fondo a súa obra. Ademais de poeta, descubrimos que era unha narradora orixinal, consciente e insubmisa, con influencia dos movementos de vangarda e reveladoras composicións oníricas. Boa parte do libro semella un relato autobiográfico, que se completa coa até agora descoñecida poesía infantil. Más allá del tiempo é a peza clave para entender a súa obra galega. Esta edición conta cun amplo e documentado estudo introdutorio a cargo da profesora da Universitat de Barcelona, Helena González, responsable tamén da edición do texto.