Xavier Queipo

Mauro goza dunha nenez fantástica, inzada de soños, vive logo unha mocidade de dúbidas e desterro interior para, ao cabo, iniciar a madureza cunha espiral de tormentos e inseguridades. Cunha escritura que vai mudando desde o relato naturalista a memoria esnaquizada, Xavier Queipo conta nesta novela a historia dunha vida marcada pola diferenza.O seu protagonista, Mauro, xunta as forzas que lle quedan para vindicar unha experiencia que ninguen cre e liberarse dunha dubida terrible que condiciona a sua existencia. Esta e a historia dun home engaiolado en si mesmo, dun deses icaros que aprenden a voar ata a extenuacion das forzas e da ilusion.Unha novela para ler co corazon. Narrada cunha prosa precisa, coa tension necesaria para deixar de lado a convencion literaria e a estreitez existencial.

Moi quiere saber mucho más sobre unos tímidos habitantes de su isla, los cangrejos violinistas, y no parará hasta conseguirlo. Con este álbum, Xavier Queipo nos recuerda que siempre quedan cosas nuevas por aprender. Lo único que se necesita es tener ganas. Después, uno puede aprender por si mismo… o de los que saben más, como los abuelos, que guardan auténticos tesoros de sabiduría a la espera de que los descubramos. Destacan por su gran poder de evocación, las ilustraciones de Jesús Cisneros. El artista reserva para el primer plano las figuras, casi siempre humanas. Se trata de formas muy estilizadas, trazo que acentúa su elegancia. Los fondos, en cambio, aparecen difuminados, como creados a partir de manchas de color. En general se decanta por una gama de tonos suaves, excepto en el caso del azul, color que no pasa nunca desapercibido en las composiciones y que brilla con una fuerza especial. Como no podía ser de otra manera, en una isla tan misteriosa… Un hermoso álbum que nace del ansia de conocimiento, muy viva siempre en los niños, y que nunca deberían dejar morir tampoco los adultos. Texto de Xavier Queipo Ilustraciones de Jesús Cisneros

Os ciclos do bambú descóbrenos unha Asia insólita: o antigo imperio do Vietnam, os costumes funerarios de Bombai, os soños dun lama ou o metro de Hong-Kong, como escenario da perda da identidade. Cada libro de Xavier Queipo é unha nova aventura, un percorrido por mundos e paisaxes sorprendentes, tamén unha exploración do que se agocha nos adentros do ser humano. A presenza de Asia na narrativa de Queipo xa tivera moi boa acollida por parte dos lectores e lectoras, ao xurdir en libros como Ringside e a novela Malaria sentimental. Nunca ata o de agora o escritor dedicara un libro a percorrer distintos ámbitos das culturas asiáticas, recreando e experimentando cos xeitos de narrar as historias do continente ou utilizando o senso do humor e o xogo textual como fai en Os ciclos do bambú.

Para celebrar o vixesimo aniversario da publicación do seu primeiro libro, Xavier Queipo presenta Çrtico 2.0. A pegada do mar e dos oceanos xeados e unha constante na narrativa de Queipo, que experimenta coa escritura baixo a sombra tutelar de Borges e Jack London, de Conrad e Francisco Coloane. Libro de libros e de oceanos, relatos de viaxe, ficcions que descobren personaxes e historias ignotos, mundos polo de agora inexplorados.

Nun curruncho perdido do Himalaia había un país tan pequeno que só tiña unha montaña. Na montaña había unha cova. Na cova vivía un animal monstruoso a quen chamaban o malvado dragón Nemoth. O dragón Nemoth tiña o pobo na miseria. Repañaba con todo o que atopaba diante, queimando casas e cabanas co lume que saía da súa boca e roubando todos os animais que se achaban ao seu paso. "O espello e o dragón" é un conto de estrutura acumulativa tradicional e dirixido a lectores de sete anos en diante, ambientado na cultura chinesa, co que o escritor Xavier Queipo se inicia no eido da literatura infantil.

Partindo do tanxíbel, o poema esculca a zona iluminada polo foco da luz,ao tempo que estende a circunferencia do misterio que o arrodea. Poemas que se nutre da súa propia incerteza, mais entende que a beleza pode devir unha forma de opresion, que o equilibro e sempre pasaxeiro, e a perfeccion, frio plastificado. Sabe das teorias cientificas que fican en estado de poesia ate que se demostran (e mesmo despois de seren veriticadas, poden seguir oerando como materia poetica). Poesia que non procura describir, senon nomear con precision; para o que desenvolve as suas propias ferramentas. A palabra que tampouco dubida en denunciar, ao tomar conciencia do momento e do lugar que lle corresponde vivir.

Cinco relatos de marcado carácter experimental e variado rexistro que van dende o exotismo intelectual á recuperación da memoria dos primeiros días da Guerra Civil en Compostela.O ladrón de esperma esta constituido por cinco relatos de marcado caracter experimental e variado rexistro, que vai dende o exotismo intelectual de Shinju, onde se revisa a tradicion do suicidio de mutuo acordo entre dous amantes co fin de probar o caracter xenuino do seu amor, que se realiza no Xapon, ata o relato O ladron de esperma, que da titulo ao libro, onde se analiza o comportamento sexual humano mimetizado co dos insectos (os traballos cientificos relatan que os cabaliños do demo macho teñen o seu pene deseñado non so para fecundar a femia, senon tamen para limparlle a vaxina de xeito que non quede ningun tipo de resto de esperma do macho anterior), pasando por un conto onirico con catro finais posibles, Soño nunha noite de inverno ou a vision bifocal dun acontecemento escoitado en voz baixa durante a nenez polo autor, O tio Filipe; finalmente, Os cabalos da procesion aporta unha version de como se viviron os primeiros dias da Guerra Civil española en Compostela. Imaxinado tamen a partir dunha historia incompleta que algun dia escoitou Xavier Queipo por boca dun seu ancestro. Xavier Queipo obtivo cos relatos incluidos en O ladron de esperma o Premio Cafe Dublin 2000.Xavier Queipo (Santiago, 1957) ten publicado Artico e outros mares (1990), Premio da Critica Española; Ringside (1993), Diarios dun nomada (1993), Contornos (apuntes de filosofia natural, Xerais 1995), O paso do noroeste (1997), Premio Garcia Barros; Mundiños (microrrelatos cientificos, Xerais 1997), Manual de instruccions (ensaios de antropoloxia cultural, Xerais 1999), Malaria sentimental (novela, 1999), Papaventos (novela, Xerais 2001) e O ladron de esperma (relatos, Xerais 2002).

As Cartas marcadas, de Xavier Queipo non teñen nada que ver coa idea de "xogar con avantaxe" senón co concepto de "marca" referido ao tipo de tema do que se trata, que está ben definido: a escritura e a lectura. Os libros e o seu universo. A experiencia da literatura como escritor e lector, comezando por un texto sobre a lectura titulado simplemente "Ler", pasando seguidamente a teoria cinetica dos gases en "A ficcion, fabrica de realidades" para seguir cos temas mais diversos, coma os libros que levar cando se viaxa, a autoironia do autor en "A cita, ese sintoma", reflexions sobre a literatura nos cadernos de bitacora, as semellanzas entre certos conceptos de astronomia e a literatura na blogosfera, os escritores galegos biologos ou a arte de editar. Asi ata vintecatro textos. Unha frase escoitada ou unha cita subliñada serven de punto de partida para unha argumentacion posterior. A lembranza dunha paisaxe, unha prospeccion nocturna nos labirintos da memoria, unha foto atopada entre as paxinas dun libro ou simplemente unha idea que agroma van compoñendo devagar un libro diferente, apaixonado e sincero.

Relatos en carne viva que espertan conciencias e establecen a ponte entre o real e o imaxinario.Os de Final feliz son relatos en carne viva, un mando de historias para espertar conciencias ou establecer a ponte entre o real e o imaxinario, entre o que non se conta e o que agroma do subconsciente. A traves delas sentimos o voo dos estorniños nun ceo de Istanbul envurullado en murmurios do Oriente; abrimos o armario encaixado na sua coiraza de pedra para deixar fuxir os fantasmas sexuais en gloriosa promenade; vemos medrar a hedra do tempo no medio dunha gran nevarada en Viena; notamos o vaiven das ondas nos afastados mares de Terranova.Xavier Queipo presentanos historias impregnadas de sensacions oniricas, que asentan nas lecturas, na experiencia vivida, na observacion da natureza, e que conforman un novo elo no universo literario do seu autor.Os de Final feliz son relatos en carne viva, un mando de historias para espertar conciencias ou establecer a ponte entre o real e o imaxinario, entre o que non se conta e o que agroma do subconsciente. A traves delas sentimos o voo dos estorniños nun ceo de Istanbul envurullado en murmurios do Oriente; abrimos o armario encaixado na sua coiraza de pedra para deixar fuxir os fantasmas sexuais en gloriosa promenade; vemos medrar a hedra do tempo no medio dunha gran nevarada en Viena; notamos o vaiven das ondas nos afastados mares de Terranova.Xavier Queipo presentanos historias impregnadas de sensacions oniricas, que asentan nas lecturas, na experiencia vivida, na observacion da natureza, e que conforman un novo elo no universo literario do seu autor.

Nestes Algoritmos non hai trama, senón unha variada galería de personaxes, lecturas e rememoracións, máis ben pretendidas intimidades intelectuais. Non son un dietarios, nin tan sequera unha compilacion, senon unha secuencia de ideas acoutadas entre 2011 e 2018.Felizmente inclasificabeis, como tantos outros textos de Xavier Queipo, estes algoritmos reflicten dalgun xeito que son os propios algoritmos a ideoloxia dominante neste tempo de dubidas e incertezas, que temos que apandar con eles, coñecelos e dominalos, mesmo para seguir exercendo o oficio de escribir.Un exercicio de analise, de pensar fora da norma, de expresar ideas e sentimentos con estas notas heteroclitas, aloucadas as veces e excesivamente racionais outras, para construir o meu relato, que diria Queipo.

Velaquí un libro de amador, como anuncia o propio autor. Un libro que bebe das mesmas fontes onde Cunqueiro encontrou a Sinbad. Un libro de libros, ou de historias para engaiolar lectores. É probable que cada lector ou lectora fique prendado dunha distinta. Por iso a cada viaxeiro lle corresponde "unha historia diferente, para que se expanda polo mundo e abraien os señores dos palacios e os rufiáns das tabernas, para que engaiolen as nenas en amores de príncipes encantados, e fagan soñar os rapaces aventureiros co que nunca viron... nin verán".

'La otra vida' discurre entre 1960, cuando el autor tiene sus primeros recuerdos, hasta el inicio de su vida universitaria en 1974. El libro centra los recuerdos en dos lugares: Santiago de Compostela y Padron. Tiene su genesis en un escaner de barrido de la memoria y recupera imagenes de un pasado contradictorio, triste, enmedio de la dureza de los inviernos y la amabilidad de los veramos gozosos.Como todo ejercicio de memoria, la eleccion de las imagenes tiene algo de insondable, pues se realiza desde el presente.

En Papaventos, Xavier Queipo transpórtanos desde as douradas praias de California ó País da Brétema, pasando por Chicago, a cidade onde o protagonista coñecera o frío e a felicidade, o amor e a estabilidade emocional. A historia de Papaventos ten a sua orixe na morte de Giovanni Portiero, traductor de Jose Saramago o ingles. Portiero morreu cego, logo dunha longa enfermidade incapacitante e o pouco de rematar a traduccion de Ensaio sobre a Cegueira. Saramago contoullo, totalmente abraiado, a Donzelina Barroso, nunha entrevista que lle concedeu para a revista literaria The Paris Review, editada en Nova York no inverno de 1998, logo de recibir o Premio Nobel. Xavier Queipo quere "que ninguen procure outra semellanza. Agas esta anecdota, que da orixe o conflicto da novela, o resto da trama, e ficcion. Por respecto a Portiero. Por respecto a Saramago. Por respecto a quen lea esta novela".A partir, pois, desta anecdota real Queipo ensarilla unha historia que narra a desposesion da luz, a privacion da seguridade que ofrece a percepcion dun mundo de coordenadas coñecidas, para se mergullar na loita interior dun personaxe enfrontado coa fatalidade.Papaventos e unha novela de amor e confusion, de busca e desposesion dos sentidos, unha viaxe iniciatica, unha procura constante da iluminacion e do equilibrio.En Papaventos, Xavier Queipo transpórtanos desde as douradas praias de California ó País da Brétema, pasando por Chicago, a cidade onde o protagonista coñecera o frío e a felicidade, o amor e a estabilidade emocional. A historia de Papaventos ten a sua orixe na morte de Giovanni Portiero, traductor de Jose Saramago o ingles. Portiero morreu cego, logo dunha longa enfermidade incapacitante e o pouco de rematar a traduccion de Ensaio sobre a Cegueira. Saramago contoullo, totalmente abraiado, a Donzelina Barroso, nunha entrevista que lle concedeu para a revista literaria The Paris Review, editada en Nova York no inverno de 1998, logo de recibir o Premio Nobel. Xavier Queipo quere "que ninguen procure outra semellanza. Agas esta anecdota, que da orixe o conflicto da novela, o resto da trama, e ficcion. Por respecto a Portiero. Por respecto a Saramago. Por respecto a quen lea esta novela".A partir, pois, desta anecdota real Queipo ensarilla unha historia que narra a desposesion da luz, a privacion da seguridade que ofrece a percepcion dun mundo de coordenadas coñecidas, para se mergullar na loita interior dun personaxe enfrontado coa fatalidade.Papaventos e unha novela de amor e confusion, de busca e desposesion dos sentidos, unha viaxe iniciatica, unha procura constante da iluminacion e do equilibrio.