Libros de Literatura en gallego, página 31 de 244

Un encarapuchado asasinou de tres disparos a Mario Dacosta, parlamentario do Bloque Nacionalista Galego, cando saía da reunión do Consello Nacional no que a executiva, co seu voceiro á cabeza, Óscar Quiroga, presentou a sua dimision. Os feitos aconteceron pouco despois das seis da tarde, cando Dacosta se dispuña a arrincar o seu coche, estacionado no aparcadoiro do Hotel Congreso de Santiago de Compostela. Segundo fontes da Delegacion do Goberno, o pistoleiro achegouse ao parlamentario e asestoulle tres tiros, fuxindo posteriormente nun vehiculo Renault Clio. Un dos disparos impactoulle na cabeza, provocandolle a morte. Os servizos sanitarios trataron de reanimalo no lugar do crime, sen exito, durante media hora.O presidente en funcions da Xunta de Galiza, Felipe Mendez Tarrio, cualificou o suceso de "atentado contra a democracia". O vicepresidente Oscar Quiroga, amosouse "conmocionado" e afirmou que "Galiza sabera estar a altura das circunstancias" ante un asasinato "que enche de rabia a todos os democratas, e especialmente aos nacionalistas galegos". Fernando Xelmirez, secretario xeral UPG, partido integrado no Bloque e no que o parlamentario militaba dende 1982, amosouse conmocionado polo suceso e cualificou a Dacosta de "camarada insubstituible e extraordinario patriota galego". Horas antes do crime, Oscar Quiroga anunciara a sua dimision ao comezo do consello nacional da formacion frontista, conclave no que tamen presentou a sua renuncia toda a executiva. Abriase asi unha nova etapa despois da derrota sufrida nos comicios autonomicos do 1 de marzo, cuxos resultados devolveron a maioria absoluta ao Partido Popular en detrimento do bipartito formado por PSdG-PSOE e BNG.Alberto Cudeiro, un detective elegante con infulas taoistas, recibira da direccion do BNG o encargo de investigar este crime, que o levara, tamen, a resolver un enigma relacionado coa guerra civil.Un encarapuchado asasinou de tres disparos a Mario Dacosta, parlamentario do Bloque Nacionalista Galego, cando saía da reunión do Consello Nacional no que a executiva, co seu voceiro á cabeza, Óscar Quiroga, presentou a sua dimision. Os feitos aconteceron pouco despois das seis da tarde, cando Dacosta se dispuña a arrincar o seu coche, estacionado no aparcadoiro do Hotel Congreso de Santiago de Compostela. Segundo fontes da Delegacion do Goberno, o pistoleiro achegouse ao parlamentario e asestoulle tres tiros, fuxindo posteriormente nun vehiculo Renault Clio. Un dos disparos impactoulle na cabeza, provocandolle a morte. Os servizos sanitarios trataron de reanimalo no lugar do crime, sen exito, durante media hora.O presidente en funcions da Xunta de Galiza, Felipe Mendez Tarrio, cualificou o suceso de "atentado contra a democracia". O vicepresidente Oscar Quiroga, amosouse "conmocionado" e afirmou que "Galiza sabera estar a altura das circunstancias" ante un asasinato "que enche de rabia a todos os democratas, e especialmente aos nacionalistas galegos". Fernando Xelmirez, secretario xeral UPG, partido integrado no Bloque e no que o parlamentario militaba dende 1982, amosouse conmocionado polo suceso e cualificou a Dacosta de "camarada insubstituible e extraordinario patriota galego". Horas antes do crime, Oscar Quiroga anunciara a sua dimision ao comezo do consello nacional da formacion frontista, conclave no que tamen presentou a sua renuncia toda a executiva. Abriase asi unha nova etapa despois da derrota sufrida nos comicios autonomicos do 1 de marzo, cuxos resultados devolveron a maioria absoluta ao Partido Popular en detrimento do bipartito formado por PSdG-PSOE e BNG.Alberto Cudeiro, un detective elegante con infulas taoistas, recibira da direccion do BNG o encargo de investigar este crime, que o levara, tamen, a resolver un enigma relacionado coa guerra civil.

Para Jean Genet isto implica que a condición humana non deixa de ser a superposición de numerosos roles que se combinan de forma permanente. Esa visión do ser humano como suma de caretas, que se usan en funcion das expectativas da situacion e da pulsion do desexo, amosa unha radiografia caustica e aceda do ser humano.

Gladys, Helena e Laura arrastran vidas moi difíciles. Ningunha delas elixiu o pesado lastre dunhas circunstancias provocadas pola escravitude sexual, polo maltrato familiar ou pola precariedade laboral que sofren atadas de pes e mans. Seran os fios de apoio que a avogada Maria Xose Muradas e as suas compañeiras van tecendo dende o xermolo da "Fundacion Libelula" de axuda as mulleres en situacion precaria os que lles permiten enxergar a posibilidade de comezar unha nova vida. Mais, a pesar das esperanzas acuñadas deberan seguir loitando, xa que as cousas as veces empeoran antes de mellorar.Gladys, Helena e Laura arrastran vidas moi difíciles. Ningunha delas elixiu o pesado lastre dunhas circunstancias provocadas pola escravitude sexual, polo maltrato familiar ou pola precariedade laboral que sofren atadas de pes e mans. Seran os fios de apoio que a avogada Maria Xose Muradas e as suas compañeiras van tecendo dende o xermolo da "Fundacion Libelula" de axuda as mulleres en situacion precaria os que lles permiten enxergar a posibilidade de comezar unha nova vida. Mais, a pesar das esperanzas acuñadas deberan seguir loitando, xa que as cousas as veces empeoran antes de mellorar.

A obra, coeditada por Sotelo Blanco Edicións e o Servizo Galego de Igualdade, forma parte da colección ?As Letras das Mulleres? e o seu obxectivo é o de divulgar obras fundamentais de autoría feminina, tanto de ficción como ensaísticas, e fomentar o recoñecemento do labor intelectual co que as mulleres teñen contribuído á cultura universal ao longo da Historia. Esta obra conta con un prólogo de Jorge Figueroa Dorrego e tradución de Mª.Fe González. Eliza Haywood. Foi unha escritora moi prolífica e popular na Gran Bretaña do século XVIII. Actriz, dramaturga, novelista, tradutora e editora de xornais, podemos afirmar que é difícil atopar algunha muller da época con máis actividade no mundo das letras. A dama solitaria e Fantomina son dous bos exemplos da narrativa que Haywood escribiu durante a década de 1720. A primeira é unha historia de sedución e abandono que reivindica o desexo feminino e apela á solidaridade entre mulleres. Fantomina é unha fantasía de liberdade feminina que xoga co carácter performativo das relacións interpersoais, presenta unha alternativa á literatura de sedución e abandono, e explora as complexidades do amor.

Sopa de xarope de amora é, segundo o ditame do xurado, "unha comedia áxil e divertida, protagonizada por personaxes estrambóticos que actualizan algúns dos tradicionais contos de fadas creando unha atmosfera que estimula a imaxinacion". A "critica social" supon"o trasfondo que esta ao longo de toda a obra".A peza conta a historia do doutor Amorodo, un cientifico ao servizo das casas reais que recibe encargos estrafalarios e esta namorado de dona Chismunda. "Son reinos diminutos, que lle daran ao doutor ultimatos para que consiga casar as suas fillas, ou senon declaranlle a guerra... O titulo ven da sopa que fai a sua ama de chaves, e el tenta descubrir cal e a receita..."Sopa de xarope de amora é, segundo o ditame do xurado, "unha comedia áxil e divertida, protagonizada por personaxes estrambóticos que actualizan algúns dos tradicionais contos de fadas creando unha atmosfera que estimula a imaxinacion". A "critica social" supon"o trasfondo que esta ao longo de toda a obra".A peza conta a historia do doutor Amorodo, un cientifico ao servizo das casas reais que recibe encargos estrafalarios e esta namorado de dona Chismunda. "Son reinos diminutos, que lle daran ao doutor ultimatos para que consiga casar as suas fillas, ou senon declaranlle a guerra... O titulo ven da sopa que fai a sua ama de chaves, e el tenta descubrir cal e a receita..."

Nesta novela, Xavier Alcalá adentrase con habelencia e eficacia de gran narrador nun relato de vida de pazo e aventuras polo mundo, de guerra e posguerra, de mudanzas sociais ata chegar case ao presente. Cambios sociais que fixeron abalar aquel universo aparentemente tranquilo da vida de pazo. O seu protagonista, un fisico que so cre no que se pode formular e medir, conta unha historia de misterios, informulables e inmedibles. Xavier Alcala descobre en Codigo morse a existencia dun segredo gardado por unha familia ao longo das xeracions, desde os tempos dun antepasado corsario. Un segredo cuxo coñecemento excita cobizas e mesmo leva ao crime. Un codigo e unha pintega mitica, que resiste ao lume, levan a mente cartesiana do narrador a resolver este enigma apaixonante. Segundo o critico Xose Antonio Ponte Far, prologuista da primeira edicion da obra, Codigo morse e "unha novela solida, de longo alento e amplo percorrido, consistente na sua exposicion e ben resolta, de doada lectura e contido interesante...".

A obra, coeditada por Sotelo Blanco Edicións e o Servizo Galego de Igualdade, forma parte da colección ?As Letras das Mulleres? e o seu obxectivo é o de divulgar obras fundamentais de autoría feminina, tanto de ficción como ensaísticas, e fomentar o recoñecmento do labor intelectual co que as mulleres teñen contribuído á cultura universal ao longo da Historia. Edith Wharton (1862-1937) Foi unha muller que viviu a cabalo entre dous séuculos. No século XIX, as mulleres que pertencían á clase alta neoiorquina non recibían unha educación formal. Cómpre dicir que ter veleidades intelectuais estaba moi mal visto, pois podía supoñer que unha muller non atopase un bo marido. Edith Wharton triunfou no século XX, converteuse nunha muller empresaria de éxito e nunha heroína pola súa implicación na axuda aos refuxiados e ás vítimas da Primeira Guerra Mundial. Divorciouse e enfrontouse á súa familia e á sociedade para defender os seus dereitos e, malia todo, non quixo que a cualificasen como feminista. A idade da inocencia entra de cheo nesta sociedade na que naceu e que tan ben soubo retratar Wharton.

O ano 1900 a imprenta betanceira Sucesores de Castañeira publicaba unha orixinal obra titulada Memorias de un viaje improvisado. Nas súas páxinas narrábase, apenas 26 anos despois de que se publicase por primeira vez A volta o mundo en 80 dias, de Verne, a viaxe que en 1899 emprendera o autor do libro. Emulando a Phileas Fogg, Rogelio Borondo partira canda dous amigos cara a Francia, Suiza e Italia nunha viaxe que se fixara na mesma vespera da sua saida, tal como se declara no prologo. Ainda que o autor reclama a benevolencia dos lectores e lles pide que non busquen no texto un elevado estilo literario, o relato resulta fascinante o presentar ante os nosos ollos a experiencia dun viaxeiro galego de hai mais de cen anos.

Dúas parellas en desencontro viven deixándose ir. E a vida, coma se xogase, fai que se encontren nun escenario natural de montañas coma paredes que os obriga a meterse dentro. A moita distancia e por riba deles, un narrador cólleos como personaxes e conta en tempo real os cambios que van sufrindo e a necesidade que se lles vai creando de tomar decisións e deixar de ser autómatas. Para que o amor funcione é necesario sentir que hai algo real fora do eu. E aínda que pareza obvio, non é propio da vida actual. A natureza, funciona coma un espello non corrompido que lles axuda a verse. Un relato intenso para reflexionar sobre o amor no noso tempo

(...) As Rubaiyat (...) trataban dun pracer destemido, dun dionisismo que falaba coa morte con naturalidade e concisión, economía da sintaxe (...): poemas de mocidade, transgresores, de gozo do viño, tabernarios, do paso do tempo, da natureza (no xardín), de amor erótico, de desamor, do ciclo pracer e dor, relación de opostos, da vaidade, teolóxicos, das aparencias, crítica das institucións (en especial da relixiosa), do pasar dos camiñantes pola paisaxe, dos perigos do camiño, da soidade, dos libros, do rodar de vida e morte (no torno do oleiro), da identidade co mundo e de todo con todo, do pasaxeiro, da confusión, da necidade, o destino, a amizade, a humildade e a compaixón, da natureza da morte, da vellez, da derrota, das estrelas, do desexo... Todo un repertorio.

Elisardo Buenaventura regresa durante un mes a Dalmara, a vila dos seus antepasados: o seu pai, un orate desequilibrado por amor, e o seu avó, un filántropo de imaxinación portentosa. Nese territorio ficcional, que acolle o universo literario do autor, Un ultimo destino introduce os lectores nunha atmosfera envolvente, facendoos sentir seres a marxe da realidade, habitantes dun universo insolito, dun mundo paralelo no que unha tribo de personaxes procuran permanentemente a felicidade.

Cincuenta e cinco textos de corenta autores, máis seis que son anónimos, foron especialmente escolmados por escritores e expertos de recoñecido prestixio e logo traducidos ao ingles polos principais tradutores que arestora traballan neste eido. Aparecen representados todos os periodos (desde a epoca medieval ata o Rexurdimento e o seculo vinte, tanto antes como despois da guerra civil) e todos os xeneros literarios (desde a poesia a narrativa, o ensaio, o teatro, e a tradicion oral que mantivo o fio da continuidade entre os seculos dezaseis e dezaoito).