Libros de Poesía en gallego, página 4 de 71

A obsesión do límite (temporal, existencial, artístico) atravesa e condiciona toda a obra literaria do autor, na que a arte intenta cubrirse cun veo de misterio. Afortunadamente, ese misterio presupón e inclue a posibilidade necesaria do desvelamento, da lectura, da interpretacion. Nada e completamente enigmatico porque a literatura e real, a poesia e unha cousa producida, unha obra. O mundo e algo certo, consistente. Esa consistencia do mundo como algo perecedoiro, mais por iso mesmo real, e a que se amosa en Santa morte. A poesia e a inscricion que documenta esa experiencia temporal; os poemas armanse con vimbios narrativos. Metaforas que carrexan as sombras e a luz. Ironia, se cadra. Ironia infiltrada de piedade, e, polo tanto, desposuida de cinismo.

«Dou aulas de ioga por videoconferencia» explora, en clave irónica, o noso tempo e o carácter deshumanizado da sociedade actual cunha perspectiva experimental e iconoclasta.«Dou aulas de ioga por vid

Obra poética de Florencio Delgado Gurriarán, autor homenaxeado nas Letras galegas 2022As Letras Galegas 2022, dedicadas a Florencio Delgado Gurriarán, permiten a redescuberta dun autor inserido nas coordenadas da vangarda enxebre ao que compre engadir unha poesia, bastante descoñecida, que conten cantos xeorxicos, exaltacions dionisiacas e eroticas ou que participa da poesia de combate e denuncia social. A Obra poetica de Florencio Delgado Gurriaran inclue Bebedeira (1934), Galicia infinda (1963), Cantarenas (1981) e O soño do guieiro (1986), asi como un monllo de textos aparecidos en publicacions periodicas que confirman un autor que non so continua o ronsel iniciado por Amado Carballo, senon que presenta variados estilos e tematicas. Esta rigorosa edicion da Obra poetica, que recompila toda a producion lirica coñecida do autor valdeorres, estivo ao coidado do profesor e critico Xose Ramon Pena, que leva a termo unha ampla e minuciosa analise da obra de Delgado Gurriaran, asi como da fixacion dos textos.As Letras Galegas 2022, dedicadas a Florencio Delgado Gurriaran, permiten a redescuberta dun autor inserido nas coordenadas da vangarda enxebre ao que compre engadir unha poesia, bastante descoñecida, que conten cantos xeorxicos, exaltacions dionisiacas e eroticas ou que participa da poesia de combate e denuncia social. A Obra poetica de Florencio Delgado Gurriaran inclue Bebedeira (1934), Galicia infinda (1963), Cantarenas (1981) e O soño do guieiro (1986), asi como un monllo de textos aparecidos en publicacions periodicas que confirman un autor que non so continua o ronsel iniciado por Amado Carballo, senon que presenta variados estilos e tematicas. Esta rigorosa edicion da Obra poetica, que recompila toda a producion lirica coñecida do autor valdeorres, estivo ao coidado do profesor e critico Xose Ramon Pena, que leva a termo unha ampla e minuciosa analise da obra de Delgado Gurriaran, asi como da fixacion dos textos.

A morte é un proxecto político, asegura a cita de Lupe Gómez que abre as páxinas de «Negras». Nestes versos penetrantes escóitase como disparan ás negras detrás dos supermercados e como prenden lume

Após 30 anos do asulagamento (8 de xaneiro de 1992) do noso marabilloso val do Limia, este é o meu tributo á súa memoria e a das súas xentes.Comezo aclarando que ASULAGADAS publícase no galego que falamos no val do Limia (comezando polo titulo), ou no que conseguin recordar, en boa medida, coa axuda de meus pais. ASULAGADAS conten 101 poemas (pois, considero que e un libro inacabado, sigo escribindo sobre o val e agardo facelo moito tempo), cun total de 2965 versos. Ao principio ian ser 99 poemas, mais, entre tanto, apareceu un poema dedicado a Buscalque, escrito hai bastantes anos, e quixen incluilo; ao que sumei un poema curto, cunha sutil carga erotica, froito dunha conversa co meu prezado amigo e veciño, (O Manoliño) de Cimadevila de Ludeiros, que comentando sobre o libro e a nosa infancia, preguntoume se non me acordaba das galletas afogadas en auga que comiamos en Aceredo mentres agardabamos para ir ao grupo a Lobios, e que eu infelizmente tiña esquecido.O libro, en certa maneira, levabao dentro, mais por unhas razons ou por outras ia demorando a sua escrita, ata que no outono do ano 2018, unha vez mais, o encoro volveu deixar ao descuberto boa parte das aldeas, principalmente de Aceredo. Pedro, o noso fillo, insistialle a sua nai que queria ir ver a que fora a sua aldea. Foi naquela visita cando escribin o poema Aceredo, que esta no libro que lle dediquei a el, PEDRO; e ese mesmo dia escribin outro poema que vai en ASULAGADAS, e se titula Resistir ollando na memoria. Despois xa foi un non parar ao longo dun ano, mais ou menos, que me levou escribir a maioria dos poemas, pois, alguns xa os tiña escrito tempo atras.

No Antigo Exipto existiu un ritual relixioso que recibiu o nome de “abertura da boca”, uep-rá. Con el, conseguíase que unha momia recuperase as funcións de alimentarse, comer, beber, respirar e ollar

Augusto Casas foi un dos autores máis prolíficos da chamada xeración do 22, do 25 ou das Vangardas. Recóllense neste volume dous dos seus poemarios máis significativos, onde presenta unha poesía debedora da escola imaxinista de Amado Carballo, que derivou cara a unha direccion sentimental e saudosista que empapa o conxunto da sua obra, do que e claro exemplo Alen (1962).Servidume da treva (1965) foi o o seu derradeiro libro, que segue as liñas xerais da sua poetica, e onde o autor parece consciente dunha vontade testamentaria, porque esta configurado como unha especie de Libro dos amigos. Manuel Maria cualificouno como libro melancolico e apaixonado, escrito con sinxeleza, e salienta a depuracion no seu estilo e a nudez expresiva, asi como o dialoxismo entre a paisaxe externa e a interior do poeta.

Este libro condensa quizais unha das experiencias más fondas que o ser humano ten acadado: o día a día da vida no mar, o contacto con ese rumor permanente que se escoita na illa na que acaban por con

O seu libro máis transgresor, obrigada referencia na obra de Xela Arias, unha criación combinada de poesía e fotografía, nacida man con man entre a poeta e o fotógrafo Xulio Gil. Inclúe dous traballos criticos de Xose Enrique Acuña e Maria Xesus Nogueira.

«Denuncia do equilibrio», de Xela Arias. publicado en 1986 a contracorrente da poesía galega daquel momento, é un libro rabiosamente contemporáneo.Letras Galegas 2021«Denuncia do equilibrio», publica

Libro de poesía minimalista, cunha forte dose emocional, no que o detalle singular e as percepcións inmediatas da vida se converten en iluminacións repentinas. Canto miúdo e humilde que observa un co

SOÑOS DE PIRATA é o meu terceiro libro. Ve a luz nuns momentos escuros, tristes, cheos de inquedanzas no conxunto da sociedade, onde o día de mañá non é para moitos e moitas, nin moito menos, un momento de ilusion, senon mais ben o contrario. Mais ainda asi este poemario fai un chamamento a ilusion e a esperanza, a non deixarse vencer. Segue a ter un alto contido social e de loita continua, asi como o recoñe?cemento da muller galega na vida e desenvolvemento do Pais. Atrevome a tocar un tema ainda tabu, a DEPRESION, que segue a ser unha enfermidade tabu e que avanza a pasos axigantados nunha sociedade deshumanizada, que despreza a sua propia casa, a TERRA, e non se decata que a terra nun chisco nos pode sacar do medio. SOÑOS DE PIRATA e, pois, un poemario que chama a ilusion, a ver a Luz ainda nas peores situacions. Espero vos guste, e se vos axuda a coller forzas nalgun momento dificil da vida, pola miña parte enchome de orgullo. Conta coas fotos da excelente fotografa coruñesa Ana Ruiz, como forma de plasmar de forma visual as alegrias, temores e medos da vida. MOITAS GRAZAS. Salvador Ribadomar

En 1934 Florencio Delgado Gurriarán publicou, na Editorial Nós, Bebedeira, trinta e dous poemas, dos que algúns deles xa viran a luz en revistas e xornais, onde as árbores, as plantas e a paisaxe adquiren caracteristicas de personaxe central en poesias de corte sensorial evocadoras da cosmogonia valdeorresa, que teñen a viña e o viño como centro, achegando imaxes e metaforas que converten o poemario no mais importante do hilozoismo galego, polo que recibiu notables gabanzas da critica do momento.

Premio Victoriano Taibo 2021 Dúas mulleres, nai e filla. Un lugar: o xardín. Unha condición: o crecemento. Unha pexa: o vencello que é ligadura. A partir de situacións cotiás, cunha poética baseada na linguaxe coloquial e nos simbolos dos medios dixitais, na musica e na evocacion de imaxes, Arancha Nogueira fai presente a circunstancia principal da vida: o acceso a liberdade. O paralelismo entre a idea de natureza como xardin e a poesia como cultivo da linguaxe; a metafora, aqui renovada, do abrollar como un rebentar emancipatorio, a arte como medio de liberacion son alguns dos temas que outorgan a este poemario a levidade e a fondura dunha flor. No lugar habia un ermo, Antese e un poemario sobre como cultivar un xardin.

É Florencio Delgado Gurriarán un escritor que hai tempo que reclamaba a atención dos críticos. Desde este traballo, Xesús Alonso Montero achéganos á súa nobre obra literaria e á súa biografía na terra, na guerra e no exilio, moi condicionada por acontecementos adversos, onde, nese longo periodo, o poeta mantivo sempre ergueita a sua dignidade e o seu compromiso cos ideais que abrazara de mozo. Coa sua poetica cantou a paisaxe e os froitos baquicos de Valdeorras, e desde a sua preocupacion polo idioma tamen se debruzou sobre el para compoñer unha serie de sentidos poemas sociolinguisticos, insolitos no seu tempo, a vez que cultivou a satira e os poemas elexiacos. Unha vez mais, vida e literatura van de mans dadas.

«A árbore que dá as lágrimas de Shiva» nace da desposesión, de desaprender. Na visión do sagrado é templo a árbore, a pedra pintada, a máis delicada alfaia mogol.«A árbore que dá as lágrimas de Shiva

Galicia infinda e unha colleita de poemas a traves de vinte anos de traballo de Florencio Delgado Gurriarán, onde as tres primeira partes (“Cantarenas”, “Valdeorras” e “Castiñeiros”) recordan o estil

Isto nao é um poema, é a sintaxe a espreitar a voragem. Sem épica , sem esperanca. Ética do abandono constrói uma estela gravada com a heranca nao desejada, o marasmo que ninguém vê, que expulsa, con