Libros de Poesía en gallego, página 5 de 71

Os clásicos galegos a ritmo de rapRapoemas é un libro-disco da rapeira Aid no que se musican os grandes clásicos da literatura galega. Nunca antes se escoitara a Rosalía ou a Curros cantados desta maneira. A sorpresa vai ser grande. A calidade musical, tamen o e. Xa que logo, Rapoemas e unha viaxe que vai dende o seculo XIX, cando foron escritos moitos destes textos que tan ben coñecemos, ata este seculo XXI cheo de ritmos novos. Un libro-disco que vai facer que movamos as pernas e o corazon.

Obra reveladora da extraordinaria forza expresiva do seu autor, que ilumina a carga que o poema leva dentro.

Narrativa

Desde as primeiras composicións líricas galegas até a poesía contemporánez das penúltimas décadas, o patrimonio vexetal e animal, como soporte de imaxes, metáforas ou sinxelas evocacións determina profundamente innumerabeis poemas da literatura galega. O elemento animal e, moi nomeadamente, o vexetal son o espello que reflicte as visions do imaxinario cun esbellamento particualr, con aquel "miroitemente en dessous" do que falaba Mallarme en relacion ao significado do poema

A primeira antoloxía poética de Joseba Sarrionandia en edición bilingüe galego-éuscaro reflicte a rebeldía do autor e o seu compromiso coa lingua do seu pobo. Tamén pode lerse como unha crónica recen

Coidado... coidado, ti, lector; amodo, pois este libro que tes nas túas mans agora mesmo é fráxil coma o punto xusto máxico de unión de dúas cereixas nos días de primavera. Así é. Aínda que este oso, mama, si? e brutalmente sincero coma un temporal na fisterra mais atlantica e animal. O poemario, de innovadora linguaxe poetica, susurranos ao oido, moi baixiño, a maxia, por unha banda, e a brutalidade por outra, que se agocha en algo tan especial como e a maternidade. Pero non so, pois oso, mama, si? non e un libro sobre a maternidade... non; este novo poemario de Maria Lado, fala de todo iso co que irremediablemente conectamos nas nosas vidas, independentemente de quen sexamos; todo ese amor que desprendemos, o medo ao paso do tempo, a nosa evolucion persoal, as dubidas invernais, a calor que acentua cada caricia, cada aperta... en definitiva, do longo e escarpado camiño vital que percorremos todos e cada un de nos. Suso Vaamonde.Coidado... coidado, ti, lector; amodo, pois este libro que tes nas túas mans agora mesmo é fráxil coma o punto xusto máxico de unión de dúas cereixas nos días de primavera. Así é. Aínda que este oso, mama, si? e brutalmente sincero coma un temporal na fisterra mais atlantica e animal. O poemario, de innovadora linguaxe poetica, susurranos ao oido, moi baixiño, a maxia, por unha banda, e a brutalidade por outra, que se agocha en algo tan especial como e a maternidade. Pero non so, pois oso, mama, si? non e un libro sobre a maternidade... non; este novo poemario de Maria Lado, fala de todo iso co que irremediablemente conectamos nas nosas vidas, independentemente de quen sexamos; todo ese amor que desprendemos, o medo ao paso do tempo, a nosa evolucion persoal, as dubidas invernais, a calor que acentua cada caricia, cada aperta... en definitiva, do longo e escarpado camiño vital que percorremos todos e cada un de nos. Suso Vaamonde.

A liña do tempo desdebúxase nos seus extremos entre a esperanza e a devastación e, suspendida no centro dese arame de funambulista, a vítima do maltrato tenta aínda unha última reflexión. Dos días de anguria e soidade, escuros, xorden as preguntas e albiscase o xerme do naufraxio pero tamen a paixon para afrontar a loita.A resistencia non e de balde, con todo, e sempre quedara o sinal de cada negacion, dos ollos indiferentes que non quixeron ver, da man desafecta que non acudiu, da suplica silenciosa que ninguen escoitou... Nunca a reconstrucion sera completa.A liña do tempo desdebúxase nos seus extremos entre a esperanza e a devastación e, suspendida no centro dese arame de funambulista, a vítima do maltrato tenta aínda unha última reflexión. Dos días de anguria e soidade, escuros, xorden as preguntas e albiscase o xerme do naufraxio pero tamen a paixon para afrontar a loita.A resistencia non e de balde, con todo, e sempre quedara o sinal de cada negacion, dos ollos indiferentes que non quixeron ver, da man desafecta que non acudiu, da suplica silenciosa que ninguen escoitou... Nunca a reconstrucion sera completa.

Acolá no acantilado, aló preto do mar, enriba do verdor cinguido, azuis mates nas augas e o abrente por chegar. Ergueuse da auga unha sirea, moi verde o seu ollar. Foi a primeira vez que te vin. Casei, si casei, a sirea foi miña doa; pasou o tempo, fucheste e xa non estas; non deixo de te lembrar nin quero nin poido esquecerme de ti. No meu devagar, deixo de camiñar, e ainda agora parome de novo ao chegar preto do mar.Acolá no acantilado, aló preto do mar, enriba do verdor cinguido, azuis mates nas augas e o abrente por chegar. Ergueuse da auga unha sirea, moi verde o seu ollar. Foi a primeira vez que te vin. Casei, si casei, a sirea foi miña doa; pasou o tempo, fucheste e xa non estas; non deixo de te lembrar nin quero nin poido esquecerme de ti. No meu devagar, deixo de camiñar, e ainda agora parome de novo ao chegar preto do mar.r.

Poesía galega reúne trinta composicións de Eloy Luís André en dous grandes bloques: un no que se recollen os textos datados (que van de 1910 a 1930) e outro cos que non ofrecen indicación cronolóxica. O conxunto presenta un mostrario amplo de tematicas e asuntos entre os que salientan os textos de sensibilidade civica (onde o rexeneracionismo krausista no que se aliñaba o autor se deixa notar no tratamento de cuestions problematicas como o caciquismo ou a emigracion), as composicions mais persoais e intimistas (amorosas, principalmente) e as poesias nas que se leva a cabo unha defensa da lingua.

A nadadora é a metáfora das mulleres e homes que atravesamos un lago escuro como o tempo que vivimos. A nadadora, de costas, fixa a súa atención na luz do ceo, prefire ignorar que por baixo da tona da auga hai un fondo escuro en que podrecen os cadaveres, en que se ocultan as verdades pestilentes. Este poemario e unha reflexion aceda sobre a implicacion e a aceptacion, sobre o descoñecemento e o desinterese. Os poemas do libro falannos da mentira, do dano, da descomposicion social. As imaxes, surrealistas, como soños xeroglificos, anunciannos a realidade. E a auga e auga solida sobre a que transitamos en equilibrio, torrentes de auga para varrer o refugallo que nos inunda; augas quietas que nos afogan. Existe a verdade? Quen e como a construe? Ou vivimos na mentira dunha realidade aparente?A nadadora é a metáfora das mulleres e homes que atravesamos un lago escuro como o tempo que vivimos. A nadadora, de costas, fixa a súa atención na luz do ceo, prefire ignorar que por baixo da tona da auga hai un fondo escuro en que podrecen os cadaveres, en que se ocultan as verdades pestilentes. Este poemario e unha reflexion aceda sobre a implicacion e a aceptacion, sobre o descoñecemento e o desinterese. Os poemas do libro falannos da mentira, do dano, da descomposicion social. As imaxes, surrealistas, como soños xeroglificos, anunciannos a realidade. E a auga e auga solida sobre a que transitamos en equilibrio, torrentes de auga para varrer o refugallo que nos inunda; augas quietas que nos afogan. Existe a verdade? Quen e como a construe? Ou vivimos na mentira dunha realidade aparente?

Najla Shami canta a Rosalía CastroNa lingua que elas falan, na lingua que falamos e que queremos seguir falando. Cancións dunha elegancia feliz. Músicas que son coma un tremor rosaliano. Actualización da poeta ao seculo XXI. E a voz de Najla Shami, desde a profundidade dun dicir e dun cantar as veces delicado, asveces profundo. Sempre suxestivo."Na lingua que eu falo"e un agasallo para os corazons. Cada cancion, un latexo. Rosalia pentagramada en aires novos.

A poesía nunca debe gañar aos puntos. A poesía que paga a pena ler é coma eses marrazos de dereita que varren o sentido, ou te secuestra impedindo que fagas cousa ningunha que non sexa fatigar un verso tras outro ou se non e ganga desaproveitable.E sa vertixe do aviador en caida libre foi a que sentin cando lin As cicatrices do Sol. A buxola virou tola, como se o norte magnetico da agulla critica decidise converterse nun dervixe en transo e non importase nada que non fose o arrebato da poetica visionaria, a forza descomunal das imaxes roxas coma brasas que palpitan, ardentes, nos versos de Luis Valle.Hai neste libro derregos ocultos que so vence a tenacidade. Unha alxebra simbolica tece arredor do poema unha mesta arañeira de significantes implementados, que apuntan en multiples direccions de sentido. A cifra do que se di ancora nunha sistematica transinterpretativa que escurece a hermeneutica convencional.Todo o que se di pecha e abre circulos nunha espiral que metamorfosea en cinta de Moebius para soldar o multiverso da escrita.

Algunhas obras quedan sen título (s/t) cando o autor non é quen de abranguer nunha única expresión todo o espírito definitivo da obra que vén de crear. Pode resultar un labor difícil de máis cando hai que pechar nel unha declaracion de intencions e unha sintese. As veces a mellor escolla e o silencio. Neste caso s/t significa, ademais, sen terra, e ese demudado titulo leva a describir todas as perdas, a do espazo e a do tempo, a das coordenadas fisicas da infancia nese lugar que xa non sera posible se non e a traves da palabra e da memoria deformadas pola bretema dos dias. Un libro de facer memoria para atopar o inicial e o esencial: as orixes, o xermolo e a raiz, a transicion e o transplante, o medrar no dislocado, desposuido xa, sendo o poema a unica pegada que ficara despois de que as desaparicions sexan totais e non haxa mais forma de sobrevivir que o intanxible.Algunhas obras quedan sen título (s/t) cando o autor non é quen de abranguer nunha única expresión todo o espírito definitivo da obra que vén de crear. Pode resultar un labor difícil de máis cando hai que pechar nel unha declaracion de intencions e unha sintese. As veces a mellor escolla e o silencio. Neste caso s/t significa, ademais, sen terra, e ese demudado titulo leva a describir todas as perdas, a do espazo e a do tempo, a das coordenadas fisicas da infancia nese lugar que xa non sera posible se non e a traves da palabra e da memoria deformadas pola bretema dos dias. Un libro de facer memoria para atopar o inicial e o esencial: as orixes, o xermolo e a raiz, a transicion e o transplante, o medrar no dislocado, desposuido xa, sendo o poema a unica pegada que ficara despois de que as desaparicions sexan totais e non haxa mais forma de sobrevivir que o intanxible.

É posible un riso libertario que rache coa gaiola de ferro? Esa é a pregunta invisible que percorre este libro. O entroido da revolta daquela toma corpo. Un océano de risas contra a reixa de ferro. É posible acadar unha revolta de risos? Chegar ata o Gran Riso? Onde esta o cronotopo da revolta? Instantes poeticos a escintilar, breves configuracions de palabras ingravidas, secuencia de relampos sensoriais, baile tipografico, escrita inzada de imaxes e condensacions a xeito de ideogramas poeticos sobre a paxina en branco. Existe un ADN da ironia? Esa e a tese deste libro. A poesia como creacion dun sentido outro, subversion e loita sensorial. Unha multitude derrubando o poder cun entroido de risos.É posible un riso libertario que rache coa gaiola de ferro? Esa é a pregunta invisible que percorre este libro. O entroido da revolta daquela toma corpo. Un océano de risas contra a reixa de ferro. É posible acadar unha revolta de risos? Chegar ata o Gran Riso? Onde esta o cronotopo da revolta? Instantes poeticos a escintilar, breves configuracions de palabras ingravidas, secuencia de relampos sensoriais, baile tipografico, escrita inzada de imaxes e condensacions a xeito de ideogramas poeticos sobre a paxina en branco. Existe un ADN da ironia? Esa e a tese deste libro. A poesia como creacion dun sentido outro, subversion e loita sensorial. Unha multitude derrubando o poder cun entroido de risos.

A esencia mais nosa. poemas sobre a lingua galega editado por Fund.manuel maria

Sentiredes que o vento asubía nas gaiolas dos pescadores. Notaredes como os pés se vos afunden nos areais. Miraredes nais alimentando os fillos na praia. Veredes gaivotas atragoarse con peixes. Escoitaredes el camaleon, el camaleon no cafe Plantacions. Entraredes no templo. Iredes recibir o pai, por suposto con camisa branca, para logo despedilo. A verdadeira poesia crea territorios. Habitaos. Ismael Ramos, ese rapaz da montaña a quen ensinaron a estar so, hai xa anos que se apropiou do territorio da ferida, pero agora demostra, como moi poucos na poesia galega actual, que tamen sabe construir novas paisaxes, modificar xeografias. Texto de Carlos Maquieira.Sentiredes que o vento asubía nas gaiolas dos pescadores. Notaredes como os pés se vos afunden nos areais. Miraredes nais alimentando os fillos na praia. Veredes gaivotas atragoarse con peixes. Escoitaredes el camaleon, el camaleon no cafe Plantacions. Entraredes no templo. Iredes recibir o pai, por suposto con camisa branca, para logo despedilo. A verdadeira poesia crea territorios. Habitaos. Ismael Ramos, ese rapaz da montaña a quen ensinaron a estar so, hai xa anos que se apropiou do territorio da ferida, pero agora demostra, como moi poucos na poesia galega actual, que tamen sabe construir novas paisaxes, modificar xeografias. Texto de Carlos Maquieira.

e Caín». Paco Souto. 2016. Edicións Laiovento. Colección Ventoalto. Os versos do poeta malpicán Paco Souto foron os elixidos para abrir a nova colección da editorial Laiovento: Ventoalto. Este novo l