Libros de Poesía en gallego, página 8 de 71

A d''A boca da terra é unha poesía de natureza insurxente. Porque aquí a natureza fala, murmura, berra ou xura con ironía no eco das campás. Tamén se agocha nas ruínas e aluca, sentinela, o pasar dos camiños. Lembra e soña: corren por estes eidos cabalos de cores insubmisas, a liña do horizonte esta a espreita dun temporal de bolboretas. Esa natureza insurxente abrangue as persoas humanas e non humanas, e mesmo as maquinas: a bascula de Ohio que pesa cousas e emocions, o rancor dos tractores nas granxas abandonadas... E abrangue a linguaxe, as palabras que, como velairiñas arredor da lampada, loitan contra a extincion, desvelan un misterio e crean outro, como corpos que se agochan en almas.A d''A boca da terra é unha poesía de natureza insurxente. Porque aquí a natureza fala, murmura, berra ou xura con ironía no eco das campás. Tamén se agocha nas ruínas e aluca, sentinela, o pasar dos camiños. Lembra e soña: corren por estes eidos cabalos de cores insubmisas, a liña do horizonte esta a espreita dun temporal de bolboretas. Esa natureza insurxente abrangue as persoas humanas e non humanas, e mesmo as maquinas: a bascula de Ohio que pesa cousas e emocions, o rancor dos tractores nas granxas abandonadas... E abrangue a linguaxe, as palabras que, como velairiñas arredor da lampada, loitan contra a extincion, d...

Dobao, X. Antón L. Impenetrable desde fóra 11Nada se move 13Todo estático 15Sería imprescindible dominarlle as normas 17Non ter nada 19Era a dor 21Multitudinario 23Ao redor, confusión 25Toques onde toques, ola e van 27O labirinto 29Alenta o sufrimento 31.A sua era candida 33Alegria sobre as ruinas anticipadas Poida que sexa todo fundar equilibrio 37Todas as sombras son coros 39Non e a auga a que se evade 41E o cafe das angustias 43lmaxes 45Durante un momento parece todo cristal 47Tamen a calor do coreo 49Todo o tempo na tunca das mans 51Movemento continuo, vira :Porque se pode vivir sen case todo 55sera corno botar un pito a calquera hora do dia 57Enton serei un dia de descanso 59O que quede de min seran obxectos 61Unha inxeccion de blocaxe as particulas moleculares 63

O escritor e poeta ourensán Alberto Pascual Carballo e José Antonio Ocaña Martínez, recoñecido pintor e escultor galego afincado en Madrid, colaboraron estreitamente para facer A neve do tempo, un libro de arte, moi singularmente no panorama editorial e artistico galegos. Para o critico J. Carlos Garcia Alia membro da Unione Internazionale degli Instituti di Archologia, Storia e Storia dell'arte in Roma, ambos os dous autores forxaron un valioso libro de artista por cuxas paxinas despregan un fermoso espazo dual e equilibrado co que, a proposito do amor, a terra, a vida e a morte, as dubidas, encamiñan ao lector ao goce analoxico de duas artes orixinais que, en lugar de contrapoñeerse, se dan a man: os sentidos poemas de Pascual, e las suxestivas pinturas de Ocaña realizadas con lapis de cor, acrilico e impresions dixitais. A xa vedraña relacion pintura-poesia, que clava as suas raices na antiguidade, coas noticias reveladas por Simonides de Ceos (V a.C), Aristoteles (IV a.C.) ou Plutarco (II y I a.C.), patentadas na ut pictura poesis de Horacio (I a.C.); a inflexion do Laooconte de Lessing (1776), e a subseguiente ambivalencia sobre os limites interartisticos argumentadas durante seculos posteriores (Gombrich, Winesatt, Mitchell, etc.), renace nesta orixinal composicion na que, como albisca Alfonso Palomares, o prologuista, lonxe do tipico libro no que se ilustran uns poemas ou se rima a partir dunha iconografia, Ocaña e Pascual concatenan linguaxes autonomas nas que xurde harmonicamente un mesmo sentir nesta creacion. Os propios artistas veñen conferir que este traballo, realizado de manera independente por cada un, conflue ao xeito dunha percepcion do visible e o sensible a traves dunha vertente xanica pintura y poesia, cal virtual ambivalencia, mais cunha soa moeda: albiscar un retrinco de arte no que entre duas verbas se desangra A neve do te

Libro co que Erín Moure quedou finalista do Griffin Poetry Prize 2006, un dos premios máis importantes da literatura anglosaxona. Este libro é unha encrucillada de linguas e voces no que inglés e galego fluen coma correntes dun mesmo rio. Os seus poemas abren recunchos agochados na linguaxe e na percepcion, descobren no miudo, no comun, un brillo ignorado ou un matiz perdido. A literatura recupera o pulo inocente da fala primixenia, o pracer do rexeitado que volve rexurdir.

Daniel SalgadoA nova colección de poesía Edoy Leliadoura que presenta Sotelo Blanco Edicións, con deseño de Andrés Meixide, quere ser, como o seu nome indica, herdeira e continuación do labor realizado pola historica e dalgunha maneira xa mitica coleccion Leliadoura, na que se publicaron alguns dos libros mais importantes da poesia galega dos anos 1980, e que foi, tamen, testemuño e actor do renacer poetico da Galiza daqueles anos. Conscientes do importante herdo recibido, Edoy Leliadoura aspira a ser o reflexo das diversas constelacions poeticas que atravesan e iluminan a poesia galega actual. Constelacions que estan representadas nos primeiros volumes que hoxe presentamos da coleccion, ao tempo que non renuncia a por en galego importantes voces da poesia universal. Hoxe, cando a poesia necesita mais lectores que defensores. Hoxe, como di John Berger, a poesia fala mais directamente a ferida que a prosa, esta nova coleccion quere gañar novos lectores para a poesia e ao tempo enorgullecerse de que os poetas publicados falasen directamente a esa ferida, mais profunda cada dia, e de non ser indigna da sua antecesora.

Modesto Fraga

Se a poesía quere intimidade e reflexión, tempo, un dos sitios que mellor lle acaen hoxe é o váter: Hai cu, e polo tanto tamén hai medo. Ser retraído quere tempo. Tempo abondo para facer (de ventre) unha breve e(va)cuacion. Tempo que se inviste, por exemplo, en faceren as suas pintadas os vates publicos nos vateres publicos. O vater reduto ultimo do eu, do nos, do noso, do noxo. Un libro de poemas para colgar nun cordel no cravo en que espetamos as follas do xornal para nos limpar; de par da cadea da cisterna do vater. Mentres hai cu, hai esperanza.Se a poesía quere intimidade e reflexión, tempo, un dos sitios que mellor lle acaen hoxe é o váter: Hai cu, e polo tanto tamén hai medo. Ser retraído quere tempo. Tempo abondo para facer (de ventre) unha breve e(va)cuacion. Tempo que se inviste, por exemplo, en faceren as suas pintadas os vates publicos nos vateres publicos. O vater reduto ultimo do eu, do nos, do noso, do noxo. Un libro de poemas para colgar nun cordel no cravo en que espetamos as follas do xornal para nos limpar; de par da cadea da cisterna do vater. Mentres hai cu, hai esperanza.