Todo sobre Serie Sopa de libros

A Nicolás anóxao a escola pero pásao fenomenal cando visita seu Tío Delio, que é reloxeiro e vive nun vello vagón de tren, que el mesmo amañou. Alí, tío e sobriño consultan libros e pasan os mellores momentos observando o curioso mecanismo dos reloxos e a engrenaxe das suas diferentes pezas. Un dia, na caixa dun reloxo antigo, descobren un antigo cofre que conten unhas cartas de amor -que fan referencia a desavinzas familiares, herdos e a un obxecto misterioso-, un pano cunhas iniciais bordadas que envolve unha presa de xoias e unhas moedas antigas. Daquela deciden investigar. Para iso conta con Ramiro, Sol e Tarsila, os amigos de Nicolas. As esculcas levaranos a contactar cun anticuario da cidade e despois cunha señora pertencente a unha familia nobre que era a propietaria dun pazo deshabitado de Eiravela, de onde inicialmente procede o reloxo. Todos os catro acudiran ao pazo nunha mision un tanto arriscada, pero chea de sorpresas.Xabier P. Docampo en O Pazo Baleiro deixa albiscar a sua afeccion pola literatura de aventuras cando eses catro amigos tratan de desenredar xuntos un misterio da aldea onde viven e que se remonta a tempos moi afastados. Docampo retrata con eses catro nenos catro universos diferentes: a rapaza timida, a valente, o neno independente e o honesto, catro calidades coas que os rapaces conseguiran o que se propoñen. Pero ainda hai algo mais. Amais dunha historia de aventuras tamen o e de solidariedade, de comprension e de respecto a diferenza pois o misterio comezao Delio, que e o retrato dun ser marxinal, extravagante, incomprendido, pero apaixonado polo seu traballo e complice co seu sobriño, a quen lle demostra que o importante e actuar como un pensa.En O Pazo Baleiro, como nas mellores novelas de aventuras, o lector ou a lectora sente que hai algo prohibido. Unha novela de corte clasico que de seguro ha cumprir un dos desexos do autor. "Gustame pensar que para cada libro que escribo existe alguen a quen lle gusta lelo".

¿Chegará algún día no que poida existir unha convivencia feliz entre os seres humanos máis alá das diferencias de ideas ou capacidades? Estrela, unha nova alumna do derradeiro curso de primaria -que recibe clases de apoio-, demostrara os seus compañeiros de colexio,a sua familia e... a todo o mundo que o mais importante e ter un gran corazon.¿Chegará algún día no que poida existir unha convivencia feliz entre os seres humanos máis alá das diferencias de ideas ou capacidades? Estrela, unha nova alumna do derradeiro curso de primaria -que recibe clases de apoio-, demostrara os seus compañeiros de colexio,a sua familia e... a todo o mundo que o mais importante e ter un gran corazon.

Raquel, unha nena de dez anos, e os seus compañeiros de clase foron de excursión en autobús aos bosques do río Eume. Alí pasaron un día marabilloso. Explorando as ruínas dun mosteiro abandonado, e adentrandose no bosque para coller castañas e levalas a casa. Cando regresou, Raquel contoulles aos seus pais as aventuras, e foise esgotada para a cama. Enton escoitou uns ruidos que procedian da sua mochila, descubrindo que ali habia un homiño diminuto. Un trasno chamado Derdrin, que se agochara para pasar o inverno cos homes, pois todolos seus compañeiros desapareceran. Raquel deulle de comer e agochouno entre os seus monecos, para que ninguen o descubrise. Derdrin e un trasno invisible ou case invisible para as persoas adultas, pero non para os nenos pequenos e os animais. Derdrin ten 300 anos de idade. E moi valente e decidiu salvar aos seus procurando axuda entre os humanos. Todolos dias, ao deitarse, Raquel contaralle ao trasno as suas aventuras, ata facerense moi bos amigos. Nas festas de nadal, Derdrin disfrazase de Papa Noel. Pero tera saudades do seu bosque, e da sua amiga Gwinlai, unha trasniña nova coa que se levaba moi ben.No corazon do bosque, o libro de Agustin Fernandez Paz, ilustrado fermosamente por Miguelanxo Prado, e unha historia de seres fantasticos, onde trasnos, aneis maxicos con poderes, seres invisibles desenvolvense sobre a atmosfera natural da fraga do Eume. Como e habitual nas obras de Fernandez Paz, neste libro tamen se abordan outras cuestions de interese para os lectores de oito anos en diante. A convivencia dentro da familia, os conflitos dentro da aula, os problemas economicos, a amizade e a soidade, os problemas ecoloxicos ou do medio ambiente. O eixo do libro esta constituido, pois, polo encontro dunha nena de hoxe cun ser tan caracteristico do mundo mitico galego (e tamen do peninsular e europeo) como e o trasno.

Manda de elefantes con intereses culturais busca mestra con espírito dinámico e aventureiro. Vivenda na selva africana. Dieta vexetariana. Salario: cen toneladas de plátanos . O ler este anuncio, unha mestra, farta de dar clases a unhas arañas zouponas e maniaticas, solicita o traballo. Ali na selva, comproba a enorme curiosidade dos elefantes daquela manda. Queren coñecer cousas tan incribles como cantas lentellas collen nunha piscina ou cantos pares de sandalias poden levar os Reis Magos. Aqueles elefantes querian aprender ingles, facer ximnasia, utilizar ordenadores ou facer un cursiño para seren astronautas. A nova mestra de elefantes descubre todolos elefantes, a pesar de ser moi parecidos, non son todos iguais ¡depende do corazon que teñan!: habia elefantes corazon de tigre que se enfadaban moitisimo; outros corazon de mono, sempre movendose aqui para ala;, outros corazon de formiga que estaban sempre traballando. Elefante corazon de paxaro, escrito orixinalmente en eusquera por Mariasun Landa, e ilustrado maxistralmente por Emilio Urberuaga e unha fermosa parabola sobre a diferencia e a igualdade. Cheo de humor e ironia, este libro foi merecedor dun dos premio White Ravens 2002, que concede a Biblioteca de Munich entre os mellores libros publicados para nenos no mundo, entre os anos 2000 e 2001.

Alicia é unha rapaza trastísima e, ao parecer, todo lle vén do seu ingobernable desexo de saber, de coñecer e de experimentar. Cando Alicia e os seus amigos inseparables, Álvaro, Aida, Alba e Anxo se afanaban en construir unha cabana interminable onde planificar os seus xogos, apareceu Pumariño, un vello que andaba sempre a picar nas paredes da casa de Eiravella. Alicia e a sua panda descubriran que trala mudez do reverencioso Pumariño, arrastrase unha tristisima ferida familiar que ven dos tempos da guerra. O desexo de coñecer que impulsa Alicia levara a panda a amigarse con aquel toliño que vivia nunha casoupa das aforas, onde gardaba tesouros extraordinarios: saquetiñas de tea que ocultaban xoais, aneis e brincos, moedas de ouro, reloxos de peto... Pero os maiores segredos que Pumariño desvelara a panda seran os seus debuxos, paisaxes marabillosas que ninguen en Eiravella seria quen de imitar e, sobre todo, a entrada a casa da luz, onde se aliñaban unha morea de cadros. Naquela casa da luz, Alicia e os seus amigos poderan entrar nos propios cadros e vivir as aventuras que algun dia, Duarte o pintor que descoñecen, imaxinou e non foi quen sequera de pintar. Unha viaxe fantastica que permitira aos rapaces percorrer o labirinto da torre e coñecer aos homes que perderon as as. Viaxar dentro de cadros que falan do futuro que nos agarda, un futuro que so se pode albiscar do outro lado dos cadros. A casa da luz, de Xabier. P. Docampo, recolle a aventura dunha panda de rapaces e rapazas que entran en contacto co mundo da arte e da memoria da guerra dun tempo pasado. Unha aventura que vai acabar por modificar a sua forma de estar no mundo e que constitue unha reivindicacion, tamen, da beleza e da arte. Os cadros que atravesan os protagonistas, obra de grandes pintores como Dali, Escher ou Palo Ucello, son recreados no libro polo ilustrador Xose Cobas, empurrando ao lector novo de forma irresistible cara ao mundo da arte.

Jaume Mirón sempre sentiu curiosidade polo lugar onde os magos agochan eses coellos que sacan rabexando dos seus sombreiros. ¿Cómo o farán? ¿Por qué non dan un chío cando os sacan polas orellas? ¿Nunca escapou ningun coello? ¿E logo por que son todos brancos? Unha chea de preguntas amoreabanselle na cabeza, polo que Jaume Miron decidiu saber a verdade. Para conseguilo fixose pasar por presidente dunha Asociacion de Defensa dos Coellos de Sombreiro, e consegue chegar a ese misterioso lugar onde os magos gardan o seu maior segredo.O outro lado do sombreiro, escrita orixinalmente en catalan por Carles Cano esta organizada en vintesete capitulos, tantos como letras hai no abecedario. Neste libro de aroma inequivocamente carrolliano, Carles Cano propon aos lectores que xoguen coa fantasia e coa maxia das palabras; que estean dispostos a disparar a sua imaxinacion e deixarse sorprender por estes coellos secretos que se agochan o outro lado do sombreiro, da imaxinacion e da fantasia, en definitiva.

“No mundo hai moitas granxas, pero ningunha é como Mulebap. Mulebap é grande, tan grande que nela hai lugar para todos. Mulebap é pequena, tan pequena que mesmo ata nos corazóns máis pequenos atopa l

Kori é un neno de oito anos que só recoñece as palabras nos movementos da boca. Por iso é capaz de saber o que lle di o seu mellor amigo, un pequeno camelo ao que trata de salvar camiño dese deserto co que sempre soñou.Quizais a sua aventura nunca remate, sobre todo pola mensaxe tan especial de Caramelo.