Antonio Reigosa

Con el rigor de un diccionario y el hechizo de una novela apasionante, este libro constituye una de las más importantes aportaciones al patrimonio cultural gallego de los últimos años. En las 710 entradas de las que consta el Diccionario de los Seres Míticos Gallegos puede el lector encontrarse con gente pequeña, gigantes, ojancos, enanos, xacias, sirenas, xerpas, rabenos, encantos, lumias, lavanderas; entrar en los pazos de los moros y conversar con la Mourindade; robar el peine de la mora; recoger carbones que se conviertan en un tesoro; sufrir con paciencia a trasgos, diablos y tardos; dormir con Pedro Chosco, tener miedo de la Estadea; huír con Blancaflor o oír los cuentos de María Castaña. El lector podrá visitar las tumbas de Orcavella y la Reina Lupa; asaltará casas con Pepa a Loba; beberá en la fuente de Ana Manana; volará con brujas, chuchonas y nuberos; correrá siete parroquias con los hombres-lobo; verá como Dios crea demonios y ángeles; se asombrará con lobos, culebras, dragones, basiliscos, cocas, unicornios; navegará en el Bergantín fantasma; andará los caminos con la procesión de las ánimas; temblará en la noche al escuchar al Pájaro de la Muerte; se enfrentará con el Perro Negro, con el Lobo Blanco, con la Peregrina, con la Zarrulada, el Orco y con la Pastoriña; visitará ciudades sumergidas y enterradas, como Antioquía, Lucerna o Valverde, Pozos Piagos y entradas del Infierno, Caminos al Más Allá y Cabos del Mundo; conocerá a los cocos tales como el hombre del saco, el Sacamantecas, Maríamanta, la bruja de los dientes verdes; el Zampón y el Orco; leerá el Ciprianillo y desatará definitivamente el saco para coger a los biosbardos. Para encontrarlos, solo hay que abrirlo por cualquier página.

O porco Bacoriño vive sentado no cumio da Croa do Medulio. Bacoriño, que sempre foi un porco rebuldeiro e infatigable, está canso, moi sufocado, por que acaba de correr sete parroquias escapando dos seus verdugos que o tiñan setenciado a morte sen xulgalo. Mais, Bacoriño sabe que ten o seu destino escrito: os matachíns deben cumprir co rito e sacrificalo o día do seu patrón, o dezasete de xaneiro, Santo Antón Lacoeiro. Bacoriño non é un porco normal: fala, discorre e cavila como calquera persoa. Razóns pola que Bacoriño non acepta conformarse co seu destino e emprenderá unha desternillante aventura.Unha novela de humor de Antonio Reigosa no que destaca a súa espléndida linguaxe e unha excelente integración da historia coa pervivencia da cultura tradicional. Andrés Meixide humanizou a este personaxe coas súas divertidas ilustracións.

Estes dous volumes de Contos prodixiosos completan a colección Cabalo buligán, nacida hai cinco anos para recuperar e actualizar o conto popular de tradición oral galego. Preparados como as anteriores entregas polos escritores lucenses Xosé Miranda e Antonio Reigosa, a partir de versións orais existentes na actualidade, estes contos prodixiosos dan conta de algo ou alguén extraordinario que intervén na breve historia que refiren. Ás veces, o prodicio, a marabilla, é obra dun ser sobrenatural; outras, en cambio, é produto da habilidade e da capacidade dun personaxe listo que supera a situación con intelixencia. Sempre, en todo caso, como sinalan os autores, será o lector o que faga posible o prodicio do que se fala. O primeiro volume, Contos prodixiosos I, ilustrado por Patricia Castelao, Xosé Miranda escribiu "Papas" e Antonio Reigosa "O sabor dos sabres", "os tres irmáns sabios", "A moza vestida de home e a cerva", "Martuxiña", "A fera domada", "Tres bos consellos", "O tesouro do home na forca", "O demo na botella" e "A moza mataladróns".

Estes contos de encantamento, procedentes da da tradición oral popular e reelaborados e adap-tados polos escritores Antonio Reigosa e Xosé Miranda, dan testemuño da vixencia do conto o

Estes contos de encantamento, procedentes da tradición oral popular e reelaborados e adaptados polos escritores Antonio Reigosa e Xosé Miranda, dan testemuño da vixencia do conto oral

Con el rigor de un diccionario y el hechizo de una novela apasionante, este libro constituye una de las más importantes aportaciones al patrimonio cultural gallego de los últimos años. En las 710 en

Estes Contos colorados son unha mostra ampla, seria, competente e representativa das narracións eróticas da tradición oral de Galicia. Douscentos noventos contos, a maioría deles moi breves, dos considerados popularmente como de amores, rubios, pilleirentos, pícaros, pillabáns, eróticos ou porno-inxenuos, xa que todos eles falan, insinúan ou inciden en materia sexual. Reelaboradas e coidadosamente anotadas, as narracións que aquí se presentan constitúen a variante total dos contos eróticos galegos que se foron aprendendo de boca a orella, de xeración en xeración, na longa viaxe dos séculos. Quen lea este volume verá desfilar páxina a páxina unha impresionante galería de maridos cornudos, curas putañeiros, acólitos e sancristáns luxoriosos, esposos cansos e pouco espilidos, casadas infieis, monxas lascivas, episodios de zoofilia, artes e enganos de amantes e queridos, descarnadas burlas de todo tipo de comportamentos sexuais, especialmente os dos cregos hipócritas que fan todo o contrario do que predican, pecados de luxuria de solteiros, casados e relixiosos con profesión de castidade, inocentes burlados, falsas virxes, fillas que burlan a severa vixilancia dos seus pais, contraseñas que abren portas e propician encontros secretos de amantes adúlteros e toda clase de trasegos eróticos; con distintas doses de atrevemento e ousadía pero case sempre nun ton de humor despreocupado e burlesco. Ós ollos de hoxe, unha alta porcentaxe destas narracións son machistas e en moitos casos retrógadas nas valoracións morais que transmiten; anque noutros casos poidan ser certeiramente críticas e cuestionen de arriba a abaixo os poderosos alicerces do estamento clerical; pero en definitiva veñen sendo a plasmación de cómo asume ou entende unha sociedade tradicional, hoxe en quebra, determinados valores.

Nestes contos de maxia, novos contos marabillosos un protagonista, que adoita ser un mozo ou moza, ten que pasar diversas probas e enfrontarse a grandes perigos. O protagonista conta para iso con axudantes sobrenaturais, que poden ser mortos agradecidos, como tal, ou animais maxicos (o paxaro que fala, o carneiro), e con obxectos maxicos: espadas, gaitas que fan bailar a todos, cunchas as que hai que obedecer, mantas que voan, burros que cagan diñeiro, unha orella do demo. Nos contos marabillosos hai sempre polo menos un opoñente ou adversario moi malo e case sempre sobrenatural (o demo ou dema, unha meiga, un encanto, un ogro ou xigante). E, normalmente, final feliz. No volume Contos de maixa III, ilustrado por Xesus Balboa, reune catro contos: Os tres pelos do demo, conto concomitante coa historia bibilica de Moises, presente en versions miñotas e outras peninsulares; Os amigos na vida e na morte, conto marabilloso no que un amigo visita a outro no Paraiso; O afillado da morte, moi presente na literatura culta europea e nas coleccions mais coñecidas de contos de tradicion oral nas que a Morte adoita facer a funcion de padriño; e Os dous xemelgos, onde dous rapaces protagonistas, dous cabalos e dous cans nacen por comeren os seus proxenitores un peixe maxico.

Contos Marabillosos, I contén tres contos de maxia ou marabillosos. Os contos de maxia son antigos coma o mundo. Engaiolan e encantan. Divirten e estimulan os sentimentos máis variados dos humanos. Se os animais falan ou habitan neles monstros do imaxinario, se as mulleres bonitas son princesas e os heroes reis ou principes, se o mundo dos mortos e dos vivos se mestura, se os deuses e os homes se tratan de ti, e porque toda busqueda do sentido da vida ten dimensions sicoloxicas, relixiosas, fantasiosas, que precisan deses simbolos, comuns a humanidade enteira, simbolo que constitue a autentica linguaxe universal. O paxaro que fala, a arbore que canta e a auga dourada; Manta en Roma e A gaita que facia a todos bailar, os tres titulos deste primeiro volume contanse ainda nas aldeas de Galicia. Do primeiro, O paxaro que fala, a arbore que canta e a auga dourada, faise unha version literaria a partir dunha oral rexistrada na Pontenova, nunca impresa, e doutras mais coñecidas, poucas, rexistradas hai alguns anos. De Manta en Roma so hai unha version oral galega, ainda inedita, e que e a unica fonte da que bebe a reelaboracion que aqui se ofrece. Do terceiro, A gaita que facia a todos bailar, mais coñecido, refundense unha serie de versions orais que lle dan o corpo, a forma e o sentido que debeu ter algun dia. En todolos casos cada conto vai anotado coas fontes das que se partiu para elaboralo.

Os contos que recollen os volumes de "Cabalo buligán" son os nosos contos, os que se mantiveron de boca en boca, pero descoñecidos para os lectores galegos, durante centenios. Non son exclusivos de Galicia, pero teñen a pegada da nosa cultura e da nosa forma de entender o mundo. Contos marabillosos, II conten outros tres contos de maxia: Xoanciño, o oso, Brancaflor e A flor do violar. Dos tres hai moi poucas versions rexistradas en Galicia. Delas, algunhas xa son de anos pero outras son recentes e ainda se escoitan pola xeografia galega.

O Diccionario dos Seres Míticos Galegos é unha viaxe a través da mitoloxía galega, asentada na oralidade dos devanceiros e, daquela, un libro de consulta práctico, útil e fermoso ó tempo, pero tamén e unha viaxe que atravesa paxinas de forte contido narrativo e lectura amena, entretida e divertida. Co rigor dun diccionario e o feitizo dunha novela apaixonante, este libro constitue unha das mais importantes aportacions o patrimonio cultural galego nos ultimos anos. Nas 710 entradas das que consta o Diccionario dos Seres Miticos Galegos pode o lector atoparse con xente cativa, xigantes, ollaparos, ananos, xacias, sereas, xerpas, rabenos, encantos, lamias, lavandeiras; entrar no pazo dos mouros e conversar coa Mourindade; roubar o peite da moura; recoller carbons que se convertan nun tesouro; sufrir con paciencia a trasnos, diaños e tardos; durmir con Pedro Chosco; ter medo da Estadea, ou oir os contos de Maria Castaña. O lector deste singular e unico diccionario podera visitar as tumbas de Orcavella e a Raiña Lupa; asaltara casas con Pepa a Loba; bebera na fonte de Ana Manana; voara con meigas, chuchonas e nubeiros; correra sete parroquias cos lobishomes; vera como Deus crea demos e anxos; asombrarase con lobos, cobras, dragons, basiliscos, cocas, unicornios; navegara no Bergantin Pantasma; andara os camiños coas animas da Compaña; tremera na noite o escoitar o Paxaro da Morte; enfrontarase co Can Negro, co Lobo Branco, coa Peregrina, coa Zarrulada, co urco e coa pastoriña; visitara cidades asolagadas e enterradas, como Antioquia, Lucerna ou Valverde, Pozos Peagos e entradas do inferno, Camiños o Alen e Cabos do mundo; coñecera os cocos, tales como o home do saco, o sacauntos, Mariamanta, a meiga dos dentes verdes, o zampon e o orco; lera o Ciprianillo e desatoara decididamente o saco para pillar os biosbardos. Para atopalos, so hai que abrilo por calquera paxina. A obra, editada de forma moi coidadosa, encadernada en cartone, con fita punto de lectura e sobrecuberta de papel de algodon a catro cores, vai acompañada de 16 extraordinarias laminas despregables a toda cor. A presente edicion foi todo un fito para a edicion en lingua galega. Acompaña a edicion do Diccionario unha exposicion, Habitantes imaxinarios, que recolle en trinta e dous cadros parte do materi

Outros novos seis contos marabillosos: "O cabalo buligán", "O mozo que non sabía que era o medo", "O demo na mochila", "Conto da moza e o la-garto", "O criado do cego", "A árbore das tres laranxas". Reelaborados e adaptados por Xoan Ramiro Cuba, Antonio Reigosa e Xose Miranda dan testemuño da vixencia do conto oral galego hoxe en dia. Encuadernacion: Rustica.

A colección Cabalo buligán reúne con­tos da nosa tradición oral, son as no­sas historias, a nosa cultura. Cabalo buligán convida a contar e a escoitar un con­to. Poñámonos con el a salvo dos perigos

A colección Cabalo buligán reúne contos da nosa tradición oral, son as nosas historias, a nosa cultura. Cabalo buligán convida a contar e a escoitar un conto. Poñámonos con el a salvo dos perigos da vida, transformemonos en principes ou princesas, en torres que acobillan os que estan en apuros, tiremos do seu ramal, coa certeza de que cando sexa necesario nos presentara a sua montura axil para bulir lixeiros polas corredoiras da imaxinacion.Este volume Contos de maxia, I conten catro contos:O pastor de coellos de Xose Miranda.O paxaro de ouro de Antonio Reigosa.O ferreiro de Mambres, O ferreiro e o demo de Xoan Ramiro Cuba.

Nestes contos de maxia, novos contos marabillosos un protagonista, que adoita ser un mozo ou moza, ten que pasar diversas probas e enfrontarse a grandes perigos. O protagonista conta para iso con axudantes sobrenaturais, que poden ser mortos agradecidos, como tal, ou animais maxicos (o paxaro que fala, o carneiro), e con obxectos maxicos: espadas, gaitas que fan bailar a todos, cunchas as que hai que obedecer, mantas que voan, burros que cagan diñeiro, unha orella do demo. Nos contos marabillosos hai sempre polo menos un opoñente ou adversario moi malo e case sempre sobrenatural (o demo ou dema, unha meiga, un encanto, un ogro ou xigante). E, normalmente, final feliz. No volume Contos de maxia IV, ilustrado por Irene Fra, reunense outros catro contos: O principe lagarto, que corresponde a unha extensisima serie, da que hai multiples variantes, a da busca do esposo perdido, que e de raigame clasica e que ten ilustres versions literarias como a de A Bela e a Besta); Aladina, da mesma serie que o anterior, onde aparece a caixa dos encantos como unha especie de sucesion de bonecas rusas; A caixa dos demachiños, protagonizado, como o anterior, por unha moza, neste caso unha princesa que e obrigada a pasar por traballos que resultarian imposibles de non ser a axuda do carneiro que, baixo aparencia animal, e un mozo encantado; e O mozo, a meiga e o xigante, un conto do tipo do nome do axudante que foi recreado por Grimm como o Anano saltariqueiro.

Outros novos seis contos marabillosos: "O cabalo buligán", "O mozo que non sabía que era o medo", "O demo na mochila", "Conto da moza e o la-garto", "O criado do cego", "A árbore das tres laranxas". Reelaborados e adaptados por Xoan Ramiro Cuba, Antonio Reigosa e Xose Miranda dan testemuño da vixencia do conto oral galego hoxe en dia. Encuadernacion: Rustica.