Libros de Literatura en gallego, página 13 de 244

Najla Shami canta a Rosalía CastroNa lingua que elas falan, na lingua que falamos e que queremos seguir falando. Cancións dunha elegancia feliz. Músicas que son coma un tremor rosaliano. Actualización da poeta ao seculo XXI. E a voz de Najla Shami, desde a profundidade dun dicir e dun cantar as veces delicado, asveces profundo. Sempre suxestivo."Na lingua que eu falo"e un agasallo para os corazons. Cada cancion, un latexo. Rosalia pentagramada en aires novos.

Nunha cidade descoñecida un escritor atorméntase coa desaparición da súa amada, mentres en Nova York unha azafata trafica con estrañas mercadorías. En Le-Vivier-Sur-Mer, na Bretaña, outra muller terá un encontro inesperado que rematara por mudar a sua vida. Os camiños dos tres confluiran, se cadra, dun xeito insolito. Como nunha road-movie vertixinosa, O sangue dos camiños (Premio Risco de Literatura Fantastica 2003) debulla, e transcende, os mitos do folclore actual -os dos medios de comunicacion de masas-, mantendo a tension do lector cara a fatalidade dos desenlaces. Aos dez anos da sua publicacion, esta edicion definitiva actualiza e recupera a novela, e culmina a triloxia narrativa de sombras e de lume, integrada tamen por Soños electricos e Sarou/Louzos."A obra mais lograda do autor ourensan, na que enfronta ao home cos avances cientificos, a busca dun mesmo na soidade mais absoluta e o camiño cara ao destino de cada un de nos, malia non sermos conscientes da forza e da determinacion do azar." (Isabel Mociño Gonzalez) "O sangue dos camiños e unha novela chea de trama, de argumento, de verdadeira historia. Unha historia que manten sempre a primacia, o interese, a verosimilitude e nos obriga a reflexionar sobre o sentido das nosas vidas e as suas continxencias. Novela de estradas, de peregrinaxes, de fuxidas dun mesmo, de identidades cambiantes; tamen de pesadelos, alustres e frialdades. Con doses selectas de erotismo, de onirismo, de intres nos que o relato se converte nun verdadeiro thriller psicoloxico." (Francisco Martinez Bouzas)Nunha cidade descoñecida un escritor atorméntase coa desaparición da súa amada, mentres en Nova York unha azafata trafica con estrañas mercadorías. En Le-Vivier-Sur-Mer, na Bretaña, outra muller terá un encontro inesperado que rematara por mudar a sua vida. Os camiños dos tres confluiran, se cadra, dun xeito insolito. Como nunha road-movie vertixinosa, O sangue dos camiños (Premio Risco de Literatura Fantastica 2003) debulla, e transcende, os mitos do folclore actual -os dos medios de comunicacion de masas-, mantendo a tension do lector cara a fatalidade dos desenlaces. Aos dez anos da sua publicacion, esta edicion definitiva actualiza e recupera a novela, e culmina a triloxia narrativa de sombras e de lume, integrada tamen por Soños electricos e Sarou/Louzos."A obra mais lograda do autor ourensan, na que enfronta ao home cos avances cientificos, a busca dun mesmo na soidade mais absoluta e o camiño cara ao destino de cada un de nos, malia non sermos conscientes da forza e da determinacion do azar." (Isabel Mociño Gonzalez)"O sangue dos camiños e unha novela chea de trama, de argumento, de verdadeira historia. Unha historia que manten sempre a primacia, o interese, a verosimilitude e nos obriga a reflexionar sobre o sentido das nosas vidas e as suas continxencias. Novela de estradas, de peregrinaxes, de fuxidas dun mesmo, de identidades cambiantes; tamen de pesadelos, alustres e frialdades. Con doses selectas de erotismo, de onirismo, de intres nos que o relato se converte nun verdadeiro thriller psicoloxico." (Francisco Martinez Bouzas)

Poemas para el combate en esta época de vencidos y derrotas. Una poesía de altura sobre ruinas y frente a ellas. Estos nuevos versos de Xesús Rábade Paredes (Seixas, Cospeito-Lugo, 1949) son un grito para despertar a los rendidos; tambien un lamento contra la desolacion. Se alza en ellos la voz contra los malditos, los ruines y los mercaderes.

A cegueira é unha reflexión sobre a banalidade do mal. Os seus personaxes participan nunha cerimonia do horror. Ninguén pode fuxir desta eucaristía. O Rei Nu atravesa Palestina e vaise afundindo na historia de humillacions dun pobo que esta a ser exterminado. Marta e Maria non deixan de cavar. O Padre decreta o vomito sobre a carne humana excentaria. Xudas e Barrabas odian os seus papeis e, mesmo asi, expanden a amnesia do cancro. Neste territorio devastado, a xestion da barbarie vira norma sagrada.A cegueira é unha reflexión sobre a banalidade do mal. Os seus personaxes participan nunha cerimonia do horror. Ninguén pode fuxir desta eucaristía. O Rei Nu atravesa Palestina e vaise afundindo na historia de humillacions dun pobo que esta a ser exterminado. Marta e Maria non deixan de cavar. O Padre decreta o vomito sobre a carne humana excentaria. Xudas e Barrabas odian os seus papeis e, mesmo asi, expanden a amnesia do cancro. Neste territorio devastado, a xestion da barbarie vira norma sagrada.

Logo do rotundo éxito de «O gardián invisible», Dolores Redondo ofrécenos agora o segundo volume da súa triloxía ambientada no val do Baztán e protagonizada pola inspectora Amaia Salazar, da Policía

Dióxenes en Dolorida, novela gañadora do XXX Premio Blanco Amor, narra as peripecias dun personaxe singular ––misóxino e excesivo–– que chega a unha cidade costeira, Dolorida, tras un fracaso amoros

Obradoiro Internacional de Traducción Poética en San Simón (Edición e traduccións de Yolanda Castaño).

O presente continuo é o tempo verbal do permanente correr, aparentemente inapreixable porque en canto se toca, convértese automaticamente en pasado. É o tempo do constante movemento, da vida que non cesa, do latexar das relacions que perduran fronte a ventos e mareas, fronte a maremotos, mesmo. Mais se cadra hai xeitos de apreixalo, de abrazalo, de entendelo nun contexto. A traves dos ecos de gravacions, que foron nun momento o inmediato e que de socate volven e forman ondas novas de presente. Presente continuo e esa gravacion atopada no camiño por quen viviu e se deten a esculcar. Unha gravacion que marca os dez anos daquela primeira viaxe a India en 1994, da relacion cambiante e fluida con lugares que xa non definen ben os nomes coñecidos, con culturas, con persoas, con formas de vida que son xa parte do cotian, do ser afortunadamente descentrado. Novamente, o tempo xoga con nos e escoitamos esa gravacion no presente que marca os case vinte anos de enguedellarse coa outra, porque o tempo nunca se deten.Presente continuo e a voz que tenta lembrar que o pasado so ten relevancia cando permite construir un presente diferente.O presente continuo é o tempo verbal do permanente correr, aparentemente inapreixable porque en canto se toca, convértese automaticamente en pasado. É o tempo do constante movemento, da vida que non cesa, do latexar das relacions que perduran fronte a ventos e mareas, fronte a maremotos, mesmo. Mais se cadra hai xeitos de apreixalo, de abrazalo, de entendelo nun contexto. A traves dos ecos de gravacions, que foron nun momento o inmediato e que de socate volven e forman ondas novas de presente. Presente continuo e esa gravacion atopada no camiño por quen viviu e se deten a esculcar. Unha gravacion que marca os dez anos daquela primeira viaxe a India en 1994, da relacion cambiante e fluida con lugares que xa non definen ben os nomes coñecidos, con culturas, con persoas, con formas de vida que son xa parte do cotian, do ser afortunadamente descentrado. Novamente, o tempo xoga con nos e escoitamos esa gravacion no presente que marca os case vinte anos de enguedellarse coa outra, porque o tempo nunca se deten.Presente continuo e a voz que tenta lembrar que o pasado so ten relevancia cando permite construir un presente diferente.

O bosque, eido primario onde a natureza impón o seu poder, está a ser penetrado por hordas de refuxiados de guerra. Proceden da Cidade, trasunto de civilización sepultada baixo a barbarie. Dous irmáns-paradigma, Hans e Greta, encarnan de seu a aprendizaxe da crueldade e o asedio a inocencia. Obra polimorfa, de multiples rexistros (do western apocaliptico ao relato de iniciacion) que se ensamblan nunha estrutura de sinfonia atonal. Novela de limites, de cuestions definitivas, da man dun autor que concibe a literatura como laboratorio de experimentacion artistica e discurso indagatorio no bosque do real.O bosque, eido primario onde a natureza impón o seu poder, está a ser penetrado por hordas de refuxiados de guerra. Proceden da Cidade, trasunto de civilización sepultada baixo a barbarie. Dous irmáns-paradigma, Hans e Greta, encarnan de seu a aprendizaxe da crueldade e o asedio a inocencia. Obra polimorfa, de multiples rexistros (do western apocaliptico ao relato de iniciacion) que se ensamblan nunha estrutura de sinfonia atonal. Novela de limites, de cuestions definitivas, da man dun autor que concibe a literatura como laboratorio de experimentacion artistica e discurso indagatorio no bosque do real.

Obra reveladora da extraordinaria forza expresiva do seu autor, que ilumina a carga que o poema leva dentro.

Normalmente chámaselle “contos do ciclo do soño” a aquela historias de H.P. Lovecraft comprendidas entre a súa etapa máis temperá, a dos “contos macabros”, inspirada por Poe e toda a tradición románt

O café convértese no punto de reunión da xente dunha vila rural do sur dos Estados Unidos, e recolle os cambios que o amor provoca coma se dun personaxe máis da novela se tratase. Carson McCullers describe con gran sensibilidade os temas da soidade, o desamor e a complexidade das relacions humanas a traves dun triangulo de amor non correspondido formado pola señorita Amelia, Lymon e Marvin Macy. Inverte os roles de xenero e rexeita someter os seus personaxes aos habituais patrons de conduta, criticando a hipocrisia e os rixidos valores morais do antigo sur dos Estados Unidos.Nos seis relatos que seguen a novela curta que da nome a este volume, McCullers continua a tratar os temas da asimetria nas relacions amorosas, asi como a inseguridade adolescente, o fracaso, a inxustiza social, o respecto polas peculiaridades das persoas, o alcolismo e as crises existenciais. Asi a todo, fala con optimismo da esperanza en volver atopar o amor.

Nun porto afastado, Manuel Antonio mantén unha fermosa historia de amor cunha sorprendente muller á que coñeceu grazas a un estraño navegante chamado Joseph Conrad. Un rapaz de 15 anos relata a época en que os veraneantes madrileños eran o punto de todas as olladas e desexos da sua vila. Dous grupos de mozos provocan unha trifulca durante unhas festas patronais ao inicio da Transicion. O musico dunha orquestra e a camareira dun ambigu establecen unha engaiolante historia de amor... Cadeas e unha novela de novelas. Un baul de historias que denotan unha prodixiosa capacidade para fabular, para recrear, para imaxinar. A novela iniciase a partir da anecdota dun escritor que descobre na praia unha muller nova que le unha novela sua. Entre ambos os dous establecese unha curiosa e incomoda relacion que nos conduce a un debate sobre a identidade do que e ou non e hoxe unha novela. Desde o fragmentarismo dun narrador que as veces e pop e as veces e culto, Cadeas paseanos por diferentes atmosferas, rexistros e historias con gran sentido do humor e cunha axil ironia.Esta e a novela dun ventrilocuo, alguen capaz de enredarnos a traves de diversos xogos textuais que pretenden evidenciar para o narrador a imposibilidade de contar, problematizando as dificultades da escrita.Nun porto afastado, Manuel Antonio mantén unha fermosa historia de amor cunha sorprendente muller á que coñeceu grazas a un estraño navegante chamado Joseph Conrad. Un rapaz de 15 anos relata a época en que os veraneantes madrileños eran o punto de todas as olladas e desexos da sua vila. Dous grupos de mozos provocan unha trifulca durante unhas festas patronais ao inicio da Transicion. O musico dunha orquestra e a camareira dun ambigu establecen unha engaiolante historia de amor... Cadeas e unha novela de novelas. Un baul de historias que denotan unha prodixiosa capacidade para fabular, para recrear, para imaxinar. A novela iniciase a partir da anecdota dun escritor que descobre na praia unha muller nova que le unha novela sua. Entre ambos os dous establecese unha curiosa e incomoda relacion que nos conduce a un debate sobre a identidade do que e ou non e hoxe unha novela. Desde o fragmentarismo dun narrador que as veces e pop e as veces e culto, Cadeas paseanos por diferentes atmosferas, rexistros e historias con gran sentido do humor e cunha axil ironia.Esta e a novela dun ventrilocuo, alguen capaz de enredarnos a traves de diversos xogos textuais que pretenden evidenciar para o narrador a imposibilidade de contar, problematizando as dificultades da escrita.

O protagonista de Verán é John Coetzee, un escritor que comparte co autor deste libro procedencia, profesión, obras e Premio Nobel. Só que na ficción xa está morto. A través das conversas que mantén un biografo ingles, o relato reconstrue a vida do personaxe entre os anos 1972 e 1977. A sua curma, unha bailarina brasileira e outras persoas que o coñeceron pintan un Coetzee zoupon con escasas habilidades sociais, nun fresco que se move entre o emotivo e o comico.

Este libro lénbranos as cousas que son realmente importantes na vida.O amor, a familia..., e, en definitiva, todos os valores que fan a nosa existencia máis humana. Un libro para todas as idades, sin

Unha obra cun ben logrado movemento escénico, amenidade na trama, léxico accesible e moi axeitado, alusións á cultura popular (Entroido, filloas etc.). Unha obra sobre a cordial relación interxeracional e a transmision de valores humanos, integrada no seo da familia, asi como o vencello fraterno e de camaraderia entre nenos e nenas.

Vemos a imaxe dunha nave espacial que se achega ao escenario, ata que aterra nel. Soa a apertura dunha porta, e entre o fume dos motores aparecen tres extraterrestres. Semellan bonecos de feluxe de cor malva, teñen cara riseira como unha mascara, levan unha pequena antena na cabeza e un peto no bandullo. Moita xente ao escoitar o balbordo asoma para ver o que acontece.