Libros de Literatura en gallego, página 13 de 242

A comezos da década dos 60 do século XX -unha década realmente « prodixiosa» na perspectiva de determinados analistas e, desde logo, de moitos daqueles que a protagonizaron- o mundo enteiro vive mom

A obra orixinal na que se basea A néboa amarela é unha canción titulada Black Diamond Bay, escrita xusto na metade da segunda metade do século pasado por un cantante/poeta (Bob Dylan) e por un poeta/dramaturgo (Jacques Levy). Tamén é unha obra de teatro, malia que fora pensada nese caso para ser cantada.Resumir aquí a historia de A néboa amarela sería absurdo, porque toda a graza da desgraza está en ila coñecendo. Logo, para entretemento de filólogos e outros viciosos, suxerimos escoitar a canción –unha das cincocentas mellores cancións de Dylan– e entreterse descubrindo o ben pouco que –din eles– «os presuntos autores engadimos á idea e o moito que botamos a perder da desgraza (hard-luck story) que Dylan e Levy escribiron».

Todo é silencio narra o irresistíbel ascenso social de Mariscal, un capo contrabandista, e das almas que habitan Noitía, o universo que domina ao seu antollo. En Noitía, na costa atlántica, houbo un tempo en que as redes do contrabando, reconvertidas ao narcotrafico, acadaron tanto poder que estiveron moi preto de controlar o poder social e as institucions. Todo e silencio narra tamen a vida dun grupo de amigos, aos que une dende a infancia o andar a crebas, a procura de restos de naufraxios, no escenario sempre sorprendente do mar de Galicia. Ese mar que fala cos signos que deita na beira. Dende moi pronto, o destino da xente nova estara determinado pola sombra odiosa e engaiolante a un tempo do omnipresente Mariscal. Unha novela, Todo e silencio, que relata como os circulos do crime rodean e corrompen, non sempre con exito, o extraño feitizo da condicion humana.Todo é silencio narra o irresistíbel ascenso social de Mariscal, un capo contrabandista, e das almas que habitan Noitía, o universo que domina ao seu antollo. En Noitía, na costa atlántica, houbo un tempo en que as redes do contrabando, reconvertidas ao narcotrafico, acadaron tanto poder que estiveron moi preto de controlar o poder social e as institucions. Todo e silencio narra tamen a vida dun grupo de amigos, aos que une dende a infancia o andar a crebas, a procura de restos de naufraxios, no escenario sempre sorprendente do mar de Galicia. Ese mar que fala cos signos que deita na beira. Dende moi pronto, o destino da xente nova estara determinado pola sombra odiosa e engaiolante a un tempo do omnipresente Mariscal. Unha novela, Todo e silencio, que relata como os circulos do crime rodean e corrompen, non sempre con exito, o extraño feitizo da condicion humana.

Para Jean Genet isto implica que a condición humana non deixa de ser a superposición de numerosos roles que se combinan de forma permanente. Esa visión do ser humano como suma de caretas, que se usan en funcion das expectativas da situacion e da pulsion do desexo, amosa unha radiografia caustica e aceda do ser humano.

ESTA Antoloxía da literatura galega 1196-1981 proponse introducir o lector á literatura galega tal e como se leva expresando durante case oitocentos anos. Cincuenta e cinco textos de corenta autores, mais seis que son anonimos, foron especialmente escolmados por escritores e expertos de recoñecido prestixio e logo traducidos ao ingles polos principais tradutores que arestora traballan neste eido. Aparecen representados todos os periodos (desde a epoca medieval ata o Rexurdimento e o seculo vinte, tanto antes como despois da guerra civil) e todos os xeneros literarios (desde a poesia a narrativa, o ensaio, o teatro, e a tradicion oral que mantivo o fio da continuidade entre os seculos dezaseis e dezaoito). Compracenos publicar unha antoloxia que axunta a experiencia de tantas persoas (autores, antologos, tradutores) e que situa o lector-peregrino nos pasos da literatura galega contemporanea.ESTA Antoloxía da literatura galega 1196-1981 proponse introducir o lector á literatura galega tal e como se leva expresando durante case oitocentos anos. Cincuenta e cinco textos de corenta autores, mais seis que son anonimos, foron especialmente escolmados por escritores e expertos de recoñecido prestixio e logo traducidos ao ingles polos principais tradutores que arestora traballan neste eido. Aparecen representados todos os periodos (desde a epoca medieval ata o Rexurdimento e o seculo vinte, tanto antes como despois da guerra civil) e todos os xeneros literarios (desde a poesia a narrativa, o ensaio, o teatro, e a tradicion oral que mantivo o fio da continuidade entre os seculos dezaseis e dezaoito). Compracenos publicar unha antoloxia que axunta a experiencia de tantas persoas (autores, antologos, tradutores) e que situa o lector-peregrino nos pasos da literatura galega contemporanea.

O ano 1900 a imprenta betanceira Sucesores de Castañeira publicaba unha orixinal obra titulada Memorias de un viaje improvisado. Nas súas páxinas narrábase, apenas 26 anos despois de que se publicase por primeira vez A volta o mundo en 80 dias, de Verne, a viaxe que en 1899 emprendera o autor do libro. Emulando a Phileas Fogg, Rogelio Borondo partira canda dous amigos cara a Francia, Suiza e Italia nunha viaxe que se fixara na mesma vespera da sua saida, tal como se declara no prologo. Ainda que o autor reclama a benevolencia dos lectores e lles pide que non busquen no texto un elevado estilo literario, o relato resulta fascinante o presentar ante os nosos ollos a experiencia dun viaxeiro galego de hai mais de cen anos.

Denso recendo a salgado son os fragmentos dun espello escachado por un golpe; as páxinas dunha intensa novela con moitas novelas dentro; unha historia de historias fragmentarias e ocasionais, tecida con fios multicolores de personaxes que se entrelazan dende unha aparente desconexion inicial para acabar nunha frenetica sinfonia vital, traxica e vibrante, trepidante, delicada, por veces romantica, e a un tempo crua e dura como a realidade que lle serve de marco de referencia.Ao longo da novela, aparecen vidas anonimas e singulares que teñen en comun a pertenza a unha xeracion de mozos e mozas nados nunha vila mariñeira que poderia ser calquera das que se deitan na Ria de Arousa. Coas suas mudanzas de ritmo, cos panos de fondo das bateas, do narcotrafico e de Compostela, Denso recendo a salgado e como unha montaña rusa que nos fai sentir a vertixe da existencia.Denso recendo a salgado son os fragmentos dun espello escachado por un golpe; as páxinas dunha intensa novela con moitas novelas dentro; unha historia de historias fragmentarias e ocasionais, tecida con fios multicolores de personaxes que se entrelazan dende unha aparente desconexion inicial para acabar nunha frenetica sinfonia vital, traxica e vibrante, trepidante, delicada, por veces romantica, e a un tempo crua e dura como a realidade que lle serve de marco de referencia.Ao longo da novela, aparecen vidas anonimas e singulares que teñen en comun a pertenza a unha xeracion de mozos e mozas nados nunha vila mariñeira que poderia ser calquera das que se deitan na Ria de Arousa. Coas suas mudanzas de ritmo, cos panos de fondo das bateas, do narcotrafico e de Compostela, Denso recendo a salgado e como unha montaña rusa que nos fai sentir a vertixe da existencia.

Nestas páxinas de fasquía singular, o autor de A carta roubada e O enterro prematuro abre novos vieiros á narrativa ao tempo que profunda na imaxinación do ser humano sen desbotar aquelas rexións que abeiran o descoñecido. O escritor norteamericano, un dos fundadores da narrativa moderna, e iniciador de xeneros literarios ao tempo que critico mordaz das ideas convencionais. A fe cega no progreso cientifico e o poder desmedido da prensa na fixacion da verdade son satirizados de xeito maxistral por Poe nalguns destes contos.

Luciana e Brown unen os seus destinos, marcados polo amor, o narcotráfico e a violencia, nos límites dunha das favelas de Sao Paulo. Alí na periferia desordenada da megalópole transcorre esta historia, escrita ao ritmo do rap, na que se esculcan os ingredientes da vida urbana no seculo XXI.O xurado do Premio Xerais 2010 no ditame que elaborou sobre Periferia, a novela de Iolanda Zuñiga que resultou gañadora, sinalou que partir dun argumento moi sinxelo e botando man dun sutil fio narrativo, a autoria deste texto creou un universo narrativo contundente, denso, moderno e actualisimo co que se atreveu a construir unha novela do seculo XXI, ano 2010, poñendo cargas de dinamita nos piares da nosa propia concepcion do que debe ser unha novela.Novela polifonica, con constantes referencias a cultura popular, a cultura de masas, a musica, aos medios, a publicidade, ao cine, ao futbol, esta tecida cunha mestura de textos tipicamente postmoderna. A xuizo do xurado, Periferia constitue unha achega necesaria a renovacion da narrativa galega a traves dunha concepcion potente e nitida de cal debe ser unha forma de narrar para o tempo actual. Un relato compacto, tamen mesto, extenso e verdadeiramente fascinante, cun enorme poder de seduccion.Luciana e Brown unen os seus destinos, marcados polo amor, o narcotráfico e a violencia, nos límites dunha das favelas de Sao Paulo. Alí na periferia desordenada da megalópole transcorre esta historia, escrita ao ritmo do rap, na que se esculcan os ingredientes da vida urbana no seculo XXI.O xurado do Premio Xerais 2010 no ditame que elaborou sobre Periferia, a novela de Iolanda Zuñiga que resultou gañadora, sinalou que partir dun argumento moi sinxelo e botando man dun sutil fio narrativo, a autoria deste texto creou un universo narrativo contundente, denso, moderno e actualisimo co que se atreveu a construir unha novela do seculo XXI, ano 2010, poñendo cargas de dinamita nos piares da nosa propia concepcion do que debe ser unha novela.Novela polifonica, con constantes referencias a cultura popular, a cultura de masas, a musica, aos medios, a publicidade, ao cine, ao futbol, esta tecida cunha mestura de textos tipicamente postmoderna. A xuizo do xurado, Periferia constitue unha achega necesaria a renovacion da narrativa galega a traves dunha concepcion potente e nitida de cal debe ser unha forma de narrar para o tempo actual. Un relato compacto, tamen mesto, extenso e verdadeiramente fascinante, cun enorme poder de seduccion.

(Retro)visor parte desa feble liña que separa o real da ficción coa vontade de construír un espazo de identidade onde a voz se sinta cómoda. Non en van, este é un poemario confesional, aínda que configura unha confesion prometida que nunca da chegado. Con imaxes de Win Wenders como telon de fondo e creando un lugar de silencio cheo de palabras, (Retro)visor construese a partir da hibridacion de diferentes disciplinas, onde o codigo poetico entrelaza un discurso de longo monologo, de extenso poema intimista con forma de road-movie. Desde o cotian, apreixado nun fotograma de Paris-Texas, a confesion realiza aqui unha viaxe pola estrada interior para chegar a reflexion vital e ao pensamento.

O badaleo de todos os campaniles de Venecia resoa en canles e pazos da Serenísima República unha mañá do ano de 1739 e, coma nun teatro barroco, álzase o pano deste melodrama para música no que todos os personaxes semellan agochar sentimentos e intencions tras unha branca mascara de Entroido. Baixo a atenta ollada dun alado leon de marmore, Antonio Vivaldi prepara a estrea da sua nova opera, quizais a sua derradeira oportunidade de acadar o exito de antano, mentres procura por un stradivarius perdido que moitos anos mais tarde escoitaremos nos oficios da catedral de Santiago. E, no celme harmonico deste prodixioso instrumento e nas habelenciosas mans do seu interprete, onde fica o segredo dunha historia de culpa e redencion, de amor e desexo, de loita e resignacion, de fulgor e decadencia. Quizabes distintas notas para unha melodia arreo repetida na partitura das nosas vidas. Settecento e un intrigante e vertixinoso relato que confirma a Marcos Calveiro como un dos novelistas primeiros do noso tempo.O badaleo de todos os campaniles de Venecia resoa en canles e pazos da Serenísima República unha mañá do ano de 1739 e, coma nun teatro barroco, álzase o pano deste melodrama para música no que todos os personaxes semellan agochar sentimentos e intencions tras unha branca mascara de Entroido. Baixo a atenta ollada dun alado leon de marmore, Antonio Vivaldi prepara a estrea da sua nova opera, quizais a sua derradeira oportunidade de acadar o exito de antano, mentres procura por un stradivarius perdido que moitos anos mais tarde escoitaremos nos oficios da catedral de Santiago. E, no celme harmonico deste prodixioso instrumento e nas habelenciosas mans do seu interprete, onde fica o segredo dunha historia de culpa e redencion, de amor e desexo, de loita e resignacion, de fulgor e decadencia. Quizabes distintas notas para unha melodia arreo repetida na partitura das nosas vidas. Settecento e un intrigante e vertixinoso relato que confirma a Marcos Calveiro como un dos novelistas primeiros do noso tempo.

IV Premio Diario Cultural de Teatro Radiofónico

Neste libro de estrutura rizomática e aparencia alegórica hai máis parodia que alegoría, parodia do literario, da vida e das convencións. No ronsel de Sterne e Swift, de Lewis Carroll, Kafka ou Beckett, ou das lendas tradicionais galegas e europeas das covas e dos mouros, en Covalladas, Xurxo Borrazas achega unha historia que salta por riba das palabras, un humor que xoga a dotarse de sentido sen caer na trampa de reducilo todo ao sentido.