Libros de Poesía en gallego, página 21 de 71

“Rodolfo Alonso fíxome chegar un proxecto que me parece magnífico sobre o noso país visto literariamente por un fillo de emigrantes. Apoio incondicionalmente esta idea, porque non a propón calquera,

En "Exhumación", a xuízo do xurado que lle concedeu o Premio Manuel Lueiro Rey, escóitase «o tempero dunha voz moi afinada, chea de resonancias e lecturas que o autor soubo procesar para ofrecer unha

Na poesía do autor vonviven o persoal e o externo, o natual e o histórico.Como sinalou a crítica, case toda a obra de Franco Grande ten un tema central: a vivencia do propio eu, en distintos estadios de desleixamento do mundo. Nese senso, o seu texto poetico e unha mistica da soidade. Como os misticos, escolma unha falsa simple e recorre ao simbolo e mais a exclamacion para comunicar vivencia inefables. Pero sen esquecer a vivencia da paisaxe e da sua poderosa forza cosmica, asi como tamen a da soidade do ser humano nas modernas cidades.

A d''A boca da terra é unha poesía de natureza insurxente. Porque aquí a natureza fala, murmura, berra ou xura con ironía no eco das campás. Tamén se agocha nas ruínas e aluca, sentinela, o pasar dos camiños. Lembra e soña: corren por estes eidos cabalos de cores insubmisas, a liña do horizonte esta a espreita dun temporal de bolboretas. Esa natureza insurxente abrangue as persoas humanas e non humanas, e mesmo as maquinas: a bascula de Ohio que pesa cousas e emocions, o rancor dos tractores nas granxas abandonadas... E abrangue a linguaxe, as palabras que, como velairiñas arredor da lampada, loitan contra a extincion, desvelan un misterio e crean outro, como corpos que se agochan en almas.A d''A boca da terra é unha poesía de natureza insurxente. Porque aquí a natureza fala, murmura, berra ou xura con ironía no eco das campás. Tamén se agocha nas ruínas e aluca, sentinela, o pasar dos camiños. Lembra e soña: corren por estes eidos cabalos de cores insubmisas, a liña do horizonte esta a espreita dun temporal de bolboretas. Esa natureza insurxente abrangue as persoas humanas e non humanas, e mesmo as maquinas: a bascula de Ohio que pesa cousas e emocions, o rancor dos tractores nas granxas abandonadas... E abrangue a linguaxe, as palabras que, como velairiñas arredor da lampada, loitan contra a extincion, d...

O Cantar de Valtario é unha das máis grandes obras da literatura latina medieval. Conta as fazañas de Valtario de Aquitania, heroe godo do reino de Tolosa. O máis importante desta obra non é a historia epica que relata, senon o ambiente e o ton maxico no que esta envolta.A partir da materia heroica xermanica, entre os seculos IX e X e nalgun mosteiro do imperio carolinxio, componse o Waltharius, un breve poema epico en latin de 1456 elegantes hexametros que fan resoar outra vez a Eneida de Virxilio para narrar a aventura de Valtario de Aquitania.

Esta obra invoca a multivocidade agochada nunha subxectividade en transición: o eu da poeta camiña cara á multiplicación de si a través do silencio, con apelacións a unha enunciación que, intencionalmente, se desfai.Facendo uso da lirica paga e medieval mais guindando boias as tradicions non occidentais, retomase a palabra non dita, a palabra non articulada, a palabra gutural, retida na gorxa das mulleres.Entre os pasos pisados con solemnidade e forza, rachando a atmosfera postapocaliptica, a sibila anuncia unha lirica que foxe da clausura, abrindose as fendas do eu.

“Martin Codax. Bañarnos emos nas ondas! As sete cantigas. O Pergamiño Vindel” ábrese con cadanseu limiar da presidenta do Parlamento de Galicia, do conselleiro de Cultura, Educación e Ordenación Univ

Desde as primeiras composicións líricas galegas até a poesía contemporánez das penúltimas décadas, o patrimonio vexetal e animal, como soporte de imaxes, metáforas ou sinxelas evocacións determina profundamente innumerabeis poemas da literatura galega. O elemento animal e, moi nomeadamente, o vexetal son o espello que reflicte as visions do imaxinario cun esbellamento particualr, con aquel "miroitemente en dessous" do que falaba Mallarme en relacion ao significado do poema

Último libro de poemas de María do CebreiroO discurso lírico moderno abriu por primeira vez na historia da poesía a posibilidade de que calquera poida enunciar o seu dicir baixo o impulso da liberdade subxectiva. Os inocentes nomean un desexo imposible: regresar ao intre fundacional da lirica, a ese momento historico no que a poesia chegou a ser definida como emocion evocada no acougo e a imaxianacion foi pensada como a capacidade intelectual mais estimable. Baixo esas condicions, trazar un mapa dos afectos e unha tentativa de refundar a linguaxe e un xeito de combater o sentimentalismo.

Arroupada por unha constelación de voces amigas, a palabra celebra a plenitude do amor e do sexo, evoca os momentos atrapados e os obxectos marcados, recoñece a impotencia ante o abandono e a perda, reclama a memoria, contempla as identidades esgazadas, abraza quizais a esperanza. Entoa, en suma, un canto a gallardia.Arroupada por unha constelación de voces amigas, a palabra celebra a plenitude do amor e do sexo, evoca os momentos atrapados e os obxectos marcados, recoñece a impotencia ante o abandono e a perda, reclama a memoria, contempla as identidades esgazadas, abraza quizais a esperanza. Entoa, en suma, un canto a gallardia.

Kid Salvaxe de Carlos Reigosa tráenos o arrecendo dunha poesía -velaí a cita introdutoria do máis que admirado Bob Dylan: «Failles caso ás túas lembranzas / porque nunca poderás vivilas de novo»- que

O autor fai unha peneira da poesía que escribiu desde a súa adolescencia até os 35 anos, a idade que Dante consideraba a metade da vida en A Divina Comedia. Cunha forma setenaria, Atravesar o fantasma debruzase sobre os dous temas centrais na vida de calquera ser humano: o eros e o tanatos, dos cales queremos falar e sobre os cales so podemos balbucir.O autor fai unha peneira da poesía que escribiu desde a súa adolescencia até os 35 anos, a idade que Dante consideraba a metade da vida en A Divina Comedia. Cunha forma setenaria, Atravesar o fantasma debruzase sobre os dous temas centrais na vida de calquera ser humano: o eros e o tanatos, dos cales queremos falar e sobre os cales so podemos balbucir.

Poemas de amor que se len, escóitanse e tamén poden verse. Porque, grazas á interpretación que deles fai a ilustradora Irene Silva, o efecto das palabras de Isabel Blanco-Rivas nos seus lectores e lectoras evocara sempre o universo de mulleres fortes, libres e voluptuosas que ela crea con fino e sinxelo trazo. Verbas cum e, polo tanto, unha unidade indisoluble, a suma da forza expresiva de duas mulleres que cren no poder do amor e da amizade.Poemas de amor que se leen, se escuchan y tambien pueden verse. Porque, gracias a la interpretacion que de ellos hace la ilustradora Irene Silva, el efecto de las palabras de Isabel Blanco-Rivas en sus lectores y lectoras evocara siempre el universo de mujeres fuertes, libres y voluptuosas que ella crea con fino y sencillo trazo. Verbas cum es, por lo tanto, una unidad indisoluble, la suma de la fuerza expresiva de dos mujeres que creen en el poder del amor y de la amistad.

Eros e coches, calor, velocidade, paixón, mecánica, seducción, códigos de circulación, estradas… unha mestura que nos conducirá, a todo gas, a este novidoso poemario erótico.

Narrativa en catalan

Acolá no acantilado, aló preto do mar, enriba do verdor cinguido, azuis mates nas augas e o abrente por chegar. Ergueuse da auga unha sirea, moi verde o seu ollar. Foi a primeira vez que te vin. Casei, si casei, a sirea foi miña doa; pasou o tempo, fucheste e xa non estas; non deixo de te lembrar nin quero nin poido esquecerme de ti. No meu devagar, deixo de camiñar, e ainda agora parome de novo ao chegar preto do mar.Acolá no acantilado, aló preto do mar, enriba do verdor cinguido, azuis mates nas augas e o abrente por chegar. Ergueuse da auga unha sirea, moi verde o seu ollar. Foi a primeira vez que te vin. Casei, si casei, a sirea foi miña doa; pasou o tempo, fucheste e xa non estas; non deixo de te lembrar nin quero nin poido esquecerme de ti. No meu devagar, deixo de camiñar, e ainda agora parome de novo ao chegar preto do mar.r.