Libros de Poesía en gallego, página 3 de 71

Reprodución facsimilar dun caderno autógrafo de Xosé María Álvarez Blázquez, a quen vai adicado o Día das Letras Galegas do ano 2008. Este documento fai o número oito dunha serie de cadernos conservados no arquivo da familia Alvarez-Caccamo e recolle poesias orixinais e traducions, algunhas delas ineditas, datadas entre 1934 e 1939.

Reversos. Días adiados constitúe o derradeiro poemario do poeta Ramiro Fonte, falecido o pasado 11 de outubro. Continuando co ciclo de poemas complementarios de formas clásicas, recompilado en A rocha dos poscritos (Xerais 2005), Fonte ofrece un libro memorable escrito, na sua grande parte durante a sua estancia en Cataluña, durante a primavera pasada cando se reconstruia corporal e espiritualmente. Cento quince poemas, onde o autor xogando cunha prolifica secuencia de formas, nas que se emparella o culto e o popular, volve a demostrar as simetrias entre o clasicismo e a modernidade que caracterizou a toda a sua obra.

Merquei unha parellade canariospara facer menos desoladaa orde da casamorreron aos tres díasde virus ou tristuranon tiñan aíndanome

Alexandre Nerium María Do Cebreiro

"Non existe a arte, só os artistas". Se así o aceptamos, podería explicarse a afinidade, a irmandade, entre dúas formas de expresión, imaxe e palabra, que se complementan. Antiga é a relación. Xa Simonides de Ceos sostiña que "a poesia e unha pintura falada, e a pintura unha poesia muda". Luz Pozo e Jose Valentin seguen unha tradicion ben nosa: houbo epocas nas que non se concebia a edicion dun libro galego sen as correspondentes ilustracions: de Colmeiro, Seoane, Laxeiro, Xohan Ledo... Relacion constantemente renovada, a da pintura e a poesia, que volvemos atopar nesta obra, sintese fecunda de duas achegas a un todo harmonico. Deter o dia cunha flor, este e o titulo, enunciado-proposito, do libro de Luz Pozo Garza e Jose Valentin; Luz Pozo, unha das nosas mais grandes poetas; Jose Valentin, revelacion serodia, pero a tempo, dun artista moito mais importante do que a sua modestia lle permite aceptar. Luz e Jose, dous creadores cun enfoque comun de interaccion e apoio.

"Este libro existe gracias a meu ben querido amigo e poeta Celso Fernández Sanmartín, que xuntando a nenos de a cinco e a vellos de a 100 nunha residencia de anciáns, tiveron a ben escribirme e mandarme debuxos de baleas.Con eses debuxos e esas experiencias tentei escribir un libro que fora para todos: poemas de adultos para nenos e poemas de nenos para adultos coa intención de que a lectura fora conxunta, as explicacións e entendementos recíprocos, e de que as risas, se as houber, foran compartidas. Do que si estou certo, é de que todos estes textos nunca estarán á altura do acontecido eses días, e de que, etesa eu onde estea, e pasen os anos que pasen, eu sempre vivirei alí, con eles:habitando entre cetáceos."

Infancia de vacas mortas é o retrato dun mundo deshumanizado e mecanizado, dunha roda que crava o seus dentes nos soños dos máis febles. Os seus versos debuxan infancias roubadas e aniquiladas, infan

Centoonce, un e un e mais outro un. A monotonía dunha vida covarde. Un poeta arrodeado das súas máis tristes referencias: as rutinas diarias do seu traballo, da súa parella e das visitas tristeiras aos bares. Ate que, mesturada entre os seus soños, principia a descuberta doutra rapaza, arredada e non, desexada, pero tampouco. A imaxe, en definitiva, de todos os seus anceios. Unha escusa para se sentir vivo. Ou algo asi. Daquela, atrapallado, covarde e mesmo miserable, con letras espidas, vai indo o poeta cara ao seu soño (que si, que non), decidido ao cabo, a se maldecir unha e unha e outra vez, ate sumar centoonce poemas.Centoonce, un e un e mais outro un. A monotonía dunha vida covarde. Un poeta arrodeado das súas máis tristes referencias: as rutinas diarias do seu traballo, da súa parella e das visitas tristeiras aos bares. Ate que, mesturada entre os seus soños, principia a descuberta doutra rapaza, arredada e non, desexada, pero tampouco. A imaxe, en definitiva, de todos os seus anceios. Unha escusa para se sentir vivo. Ou algo asi. Daquela, atrapallado, covarde e mesmo miserable, con letras espidas, vai indo o poeta cara ao seu soño (que si, que non), decidido ao cabo, a se maldecir unha e unha e outra vez, ate sumar centoonce poemas.