Libros de Teatro en gallego

Unha primavera para Aldara de Teresa Moure é unha peza teatral que se desenvolve no interior dun mosteiro, na Galicia do século XV. No exterior estoupa a Revolta Irmandiña contra os abusos dos nobres feudais. Ao convento chega Don Nuno, un cabaleiro irmandiño ferido gravemente na batalla. As regras non permiten presencia masculina no mosteiro, poren Aldara, a abadesa decide poñer por diante a misericordia e acoller ao forasteiro. Mais unha decision coma esta no convento serviu como detonante dun enfrontamento de posturas entre as monxas que culminara nunha traizon. En palabras da autora "os personaxes desta obra teatral afrontan conflitos dos que se chaman eternos e procuran horizontes de liberdade persoal relativos ao afan de coñecemento, a paixon, a ruptura co establecido, nun ambiente de tenrura e fraternidade". Unha primavera para Aldara obtivo o Premio de teatro Rafael Dieste 2007, ademais dos premios da Asociacion de Escritores en lingua Galega (Teatro) 2008 e o Maria Casares ao Mellor Texto Orixinal 2009.

«O Tartufo representa de xeito manifesto o triunfo da liberdade de expresión fronte á censura e o intento de afogar toda crítica ao Poder. Molière mantivo unha dura loita, resistindo rexamente contra

A dramaturxia é unha disciplina recente, que se ocupa dos procesos que van do texto ao espectáculo e que pode ter as máis diversas orientacións, desde a análise dos textos na súa dimensión escénica ata o deseño virtual do espectaculo.Con todo, as practicas dramaturxicas son consubstanciais ao desenvolvemento do traballo teatral, polo que a sua xenese hai que buscala no inicio dos tempos en que a escena se configura como espazo para crear mundos dramaticos. Este libro, que se concibe a maneira dun manual, analiza os aspectos mais substantivos da disciplina sobre os que se sustentan todas esas posibles orientacions.

Obra teatral en gallego sobre bullying y masculinidades, inspirada en un caso real en Vigo.

PREMIO NACIONAL DE LITERATURA DRAMÁTICA 2023. Premio Follas Novas 2023 á mellor Obra de teatro. Elvira Fontao e Rosa Lires, antigas alumnas de María Barbeito, volven atoparse na data da morte da mest

Os amores de anciáns e rapazas, un tema popular para unha farsa de gran influencia no teatro galego. Preparada por Manuel Rosales, Os vellos non deben de namorarse é unha excelente mostra das ideas e das capacidades teatrais de Castelao, que logrou plasmar nesta peza un mundo escenico no que a tradicion popular galega avivece en contacto coas tendencias renovadoras do teatro europeo. Pedra angular da literatura dramatica galega, a popularidade desta fermosa obra non deixou de medrar desde a sua estrea en Bos Aires no ano 1941. Chega agora esta version dentro da Edicion do cincuentenario, ilustrada coas laminas en branco e negro e en cor elaboradas polo propio Castelao.

Unha obra de teatro que fala da liberdade, da necesidade de ser e, sobre todo, da identidade. O simple acto de nacer marca a nosa vida nun molde que a sociedade se encarga de contornar e puír. Mais, que pasa se nacemos nun molde equivocado?Ze, o noso protagonista, vive unha historia chea de valentia, loitando a contracorrente por construir a sua propia identidade. Coa complicidade dos seus amigos e a sua familia, percorrera un camiño en que moitas vendas negras, que tapan os ollos e a alma, caeran ao chan. Rompendo todos os moldes, Ze sera quen de amosarlle a todas as persoas que da igual como te vexan os demais. O mais importante e como nos sentimos nos, ser quen queiramos ser e seguir sempre o que dite o noso corazon.

Nunha cidade baixo cero, oito personaxes que transitan pola rúa escapan da súa rutina e aparcan os seus problemas para deixarse engaiolar por unha raiola de sol. Lonxe soa un estrondo de explosións pero eles deixanse quentar, non reaccionan. Cruzan anacos das suas voces interiores pero non dialogan. Movense polo espazo na procura dos raios fugaces pero non actuan. O mesmo sol que os acubilla vainos atrapando mentres as bombas soan cada vez mais cerca... Son oito personaxes baixo unha mesma presion social, baixo a mesma presion atmosferica. Isobaras e un mapa de temperaturas do noso tempo.Nunha cidade baixo cero, oito personaxes que transitan pola rúa escapan da súa rutina e aparcan os seus problemas para deixarse engaiolar por unha raiola de sol. Lonxe soa un estrondo de explosións pero eles deixanse quentar, non reaccionan. Cruzan anacos das suas voces interiores pero non dialogan. Movense polo espazo na procura dos raios fugaces pero non actuan. O mesmo sol que os acubilla vainos atrapando mentres as bombas soan cada vez mais cerca... Son oito personaxes baixo unha mesma presion social, baixo a mesma presion atmosferica. Isobaras e un mapa de temperaturas do noso tempo.

O escenario é unha gaiola de hámster. Á dereita, en primeiro termo, hai un montón de coxíns, edredóns e sabas brancas. No fondo, unha roda andadora xiratoria, un comedeiro, un bebedeiro. Á esquerda da porta de entrada hai, carpichosamente distribuidos, varios cubos de cores e unha pelota grande que ao movela fai soar cascabeis.

Isolda ten un libro de viaxes; Hipatia, un telescopio; Borboronte, unha tartaruga (aínda que as tartarugas non se teñen, só están contigo) e Lustucrú, unha pata de pau. Os catro viven do refugallo, co que ninguen quere. Os catro xogan xuntos a crear un mundo novo a partir do mundo vello e roto da sua contorna, porque son nenas e nenos, e saben ver as cousas doutra maneira. O refugallo trata sobre a capacidade de fabulacion que nos fai transformar a realidade, recreala e reinventala, coma o mesmo teatro, que lle da vida a obxectos e personaxes que ata o momento da representacion non existian para o publico.Isolda ten un libro de viaxes; Hipatia, un telescopio; Borboronte, unha tartaruga (aínda que as tartarugas non se teñen, só están contigo) e Lustucrú, unha pata de pau. Os catro viven do refugallo, co que ninguen quere. Os catro xogan xuntos a crear un mundo novo a partir do mundo vello e roto da sua contorna, porque son nenas e nenos, e saben ver as cousas doutra maneira. O refugallo trata sobre a capacidade de fabulacion que nos fai transformar a realidade, recreala e reinventala, coma o mesmo teatro, que lle da vida a obxectos e personaxes que ata o momento da representacion non existian para o publico.

Raclette, de Santiago Cortegoso, gañadora do XXII Premio Álvaro Cunqueiro de textos teatrais, é unha obra que mestura a comedia co dramatismo, abordando temas universais desde a perspectiva da sociedade actual. Cunha solida reflexion arredor de temas como a incomunicacion, a morte, a relacion de parella, a maternidade, a sobreproteccion ou a violencia, Raclette presentanos cinco personaxe sentados nunha mesa que compoñen un complexo mosaico humano. A partir de ai, o autor construe un texto caracterizado por unha inquedante estrutura dramatica, dentro da que a informacion chega ao lector-espectador dun xeito rigorosamente dosificado, nunha liña de accion que avanza con sutil equilibrio entre a ironia e o humor corrosivo, espindo as contradicions dunha sociedade enferma que devora os seus integrantes.Raclette, de Santiago Cortegoso, gañadora do XXII Premio Álvaro Cunqueiro de textos teatrais, é unha obra que mestura a comedia co dramatismo, abordando temas universais desde a perspectiva da sociedade actual. Cunha solida reflexion arredor de temas como a incomunicacion, a morte, a relacion de parella, a maternidade, a sobreproteccion ou a violencia, Raclette presentanos cinco personaxe sentados nunha mesa que compoñen un complexo mosaico humano. A partir de ai, o autor construe un texto caracterizado por unha inquedante estrutura dramatica, dentro da que a informacion chega ao lector-espectador dun xeito rigorosamente dosificado, nunha liña de accion que avanza con sutil equilibrio entre a ironia e o humor corrosivo, espindo as contradicions dunha sociedade enferma que devora os seus integrantes.

A cegueira é unha reflexión sobre a banalidade do mal. Os seus personaxes participan nunha cerimonia do horror. Ninguén pode fuxir desta eucaristía. O Rei Nu atravesa Palestina e vaise afundindo na historia de humillacions dun pobo que esta a ser exterminado. Marta e Maria non deixan de cavar. O Padre decreta o vomito sobre a carne humana excentaria. Xudas e Barrabas odian os seus papeis e, mesmo asi, expanden a amnesia do cancro. Neste territorio devastado, a xestion da barbarie vira norma sagrada.A cegueira é unha reflexión sobre a banalidade do mal. Os seus personaxes participan nunha cerimonia do horror. Ninguén pode fuxir desta eucaristía. O Rei Nu atravesa Palestina e vaise afundindo na historia de humillacions dun pobo que esta a ser exterminado. Marta e Maria non deixan de cavar. O Padre decreta o vomito sobre a carne humana excentaria. Xudas e Barrabas odian os seus papeis e, mesmo asi, expanden a amnesia do cancro. Neste territorio devastado, a xestion da barbarie vira norma sagrada.

Unha obra cun ben logrado movemento escénico, amenidade na trama, léxico accesible e moi axeitado, alusións á cultura popular (Entroido, filloas etc.). Unha obra sobre a cordial relación interxeracional e a transmision de valores humanos, integrada no seo da familia, asi como o vencello fraterno e de camaraderia entre nenos e nenas.

Vemos a imaxe dunha nave espacial que se achega ao escenario, ata que aterra nel. Soa a apertura dunha porta, e entre o fume dos motores aparecen tres extraterrestres. Semellan bonecos de feluxe de cor malva, teñen cara riseira como unha mascara, levan unha pequena antena na cabeza e un peto no bandullo. Moita xente ao escoitar o balbordo asoma para ver o que acontece.

O FACEDOR DE TEATRO

.

Suite Artabria, de Manuel Lourenzo é un conxunto de tres pezas («Orzán», «O fulgor das atochas» e «Alerta na rúa do Pozo») con elementos comúns, concibidas, segundo o xurado, «como un roteiro por alg