Libros de Literatura en gallego, página 17 de 244

En un parque de Buenos Aires, un hombre y una mujer se encuentran furtivamente. La atracción y el desaliento serán una constante en este fragmento de sus vidas. Él es un fotógrafo frustrado. Ella es un enigma.El la reinventa a cada paso de su errante periplo. El parque los reune y los separa sin proposito. Toda resistencia es inutil. El hombre cree que la mujer desconocida le dara sentido a su vida e inicia una persecucion imprudente y sombria que lo transporta hacia ella. Dos crimenes singulares desencadenan en el la paranoia y lo haran marchar en zig-zag bajo el impulso de su inconsciencia, hasta que una imagen del pasado se despliega como un pasaporte a un presente que no puede aferrar y le revela su infortunado lenguaje.

Cuarto volumen correspondiente al Certamen de relatos Vigo Histórico, en él se incluyen ganador: 1972, segundo premio: O vento e as formigas, accésits y hasta un total de treinta relatos seleccionados para su publicacion, escritos en gallego o castellano. 1972[...] Gritaban con furia, levantando las manos a la vez como si estuviesen en clase y todos supiesen la respuesta. Los primeros sostenian un cartel muy largo con letras gigantes. En voz baja lei aquellas palabras sin entender nada. Mama, ¿que significa sindicato?.O vento e as formigas[...] Entre o balbordo da xente falando e o rechiar do metal, os lategazos do tranvia a parar e a poñerse en marcha co estorbo continuo da xente a moverse, a fascinacion estrugalle a Manuel o sentido cuando axexa a clavicula intima de Rosa ao descuberto, o territorio para explorar do seu pescozo lene [...]. Los ojos de la Oliva[...] Antes, cuando no habia television, las cosas se contaban en la calle, de vecino a vecino y de padres a hijos, alimentando una memoria sin fin que se embrollaba desde Teis a Bouzas. Los llamaban hijos de la Oliva por el legendario y formidable olivo que daba sombra a la Colegiata, cerca de roquedal donde rompian las olas y todavia llaman la Piedra. Habia moita fame decian. E desgrazas [...].

O volume que edita hoxe a colección Arealonga contén tres novelas que, de algún xeito constituen unha triloxia. Trátase, por decilo de algunha maneira, do ciclo do neno dentro da novelística de Neira Vilas. Ainda a risco de simplificarmos unha migueña, na narrativa de Neira Vilas hai dous eixes: o da aldea natao o da infancia. Neira Vilas, transterrado na Arxentina ou en Cuba, retorna unha e outra vez o seu curruncho natal e a sua nenez. De todoslos xeitos nalgun relato soio hai un eixe xa que o retorno a infancia implica o retor a aldea, a sua aldea.

Macbeth, Macbeth, Macbeth, gárdate de Macduff, gárdate do señor de Fife. Dime adeus... Xurxo, Xurxo, Xurxo, gárdate do Papas, o señor do Ribeiro. Gárdate do Papas e da súa filla, pois, se non te matan, faran que te mates ti. Xa e-lo seu prisioneiro. Xa te torturan. Xa che roubaron os soños... Procura que non che corten a cabeza como Macduff lla cortou a Macbeth. Antes de que cha corten eles a ti, cortalla ti a eles. Defendete. Desarma os teus verdugos. Non me digas adeus...(Dunha nota perdida de X.C.)

Reúnense neste libro tres poemarios centrais na obra da súa autora: Catálogo de velenos (Premio Esquío de Poesía, 2001), Abecedario de árbores (2006) e Mudanzas (Premio Caixanova, 2006). Tres fitos dunha poetica na que a morfoloxia da terra e as suas rochas, montes, fragas, rios e mares xeran unha carta xeografica que desvela o que hai detras da aparencia. A voz da poeta elevase e albisca a realidade cos recursos e instrumentos que fan da natureza afiliacion e da literatura, escolla. A liberdade amosase aqui na fidelidade da arte ao mundo, non nas ideas senon nas xemas, non nos balsamos senon nos velenos, non na beleza senon nos vermes. Os simbolos volven aparecer baixo a luz estraña do inaudito. Si, a poesia e materia, ou unha cousa que agarrar coas mans.

Hans Schnier, o pallaso que non precisa subir a un escenario para dicir a súa verdade, por embarazosa que sexa, relembra a súa vida e reflexiona sobre ela con humor, tenrura e desesperación, tecendo un relato sobre a memoria ambientado nunha Alemaña deshumanizada, inxusta, hipocrita e conformista, empeñada en esquecer a miseria moral do pasado.Cunha voz que esta, sen dubida, entre as mais potentes da literatura contemporanea, o pallaso que colecciona momentos sofre por un amor perdido mentres proclama que o segredo do terror esta no detalle.

"Corpo" é unha obra onde poesía, amor, sexo e morte conflúen na noda dunha escrita limpa e impactante.«"Corpo" é unha obra onde poesía, amor, sexo e morte conflúen na noda dunha escrita limpa e impac

En versos melodiosos, con «música interior», como escribe el prologuista, por los que fluye la emoción de modo natural, aborda el poeta asuntos como el imposible retorno a la niñez, el amor perdido,

Baxo el título de Personaxe desconocido presentamos tres poemarios del poeta boalés Quique Roxíos que espertan en nosoutros varias preguntas... Quen é ese personaxe? Será el propio autor? Quen non ocultou algua vez os mais profundos sufrimentos que lo embargan? Quen non pasou por situaciois vitais comprometidas? Fai falta, pra entender aos outros, padecer nas propias carnes sentimentos universais como son a ausencia dun ser querido, el remordemento ou el desanimo?El autor sempre busca desesperadamente as portas que nos llevan al acougo, a estabilida e quizabes a felicida.

O FACEDOR DE TEATRO

A Aurora gústalle correr. Se cadra é por iso que foxe con facilidade de tomar decisións e busca acubillo no sarcasmo contido. Dende que por fin puido regresar da Vilalba dos seus pais á Barcelona da sua infancia, o peso da orixe abre nela fendas que non sabe como xestionar. A proxeccion de si mesma na cidade, o rexeitamento e a vergoña, fan que por veces esqueza que foi en Vilalba, ese lugar que tanto detesta, onde coñeceu unha das persoas mais importantes da sua vida: a sua amiga Sainza. Dende a sua liña de saida torta, Aurora busca seguir correndo cara adiante sen matinar no percorrido, concentrada no seu traballo como xornalista de deportes e nos espazos dunha vida na que todo, en aparencia, esta dentro do agardado. "As cousas que non queremos oir" explora o alleamento, os limites do corpo e a enfermidade, os afectos e a busca das certezas cando o mundo enteiro se esfarela. Porque de cando en vez a vida nos interroga sen que poidamos atopar respostas definitivas, mais que a forza de afondar na nosa propia debilidade para renacer.Nesta nova entrega do "Ciclo dos elementos", Reimondez entrecruza os fios das protagonistas de entregas anteriores cos de Aurora para continuar creando un universo literario unico no que as lectoras son quen de compoñer tamen a historia a partir de cada unha das novelas independentes. Despois de "En vias de extincion", "A musica dos seres vivos" e "Dende o conflito", "As cousas que non queremos oir" transita unha nova forma de enfrontarse a migracion e o desprazamento e traza novas interaccions e perspectivas das personaxes xa coñecidas, como Gaia, MK ou Sainza Combarro.A Aurora gústalle correr. Se cadra é por iso que foxe con facilidade de tomar decisións e busca acubillo no sarcasmo contido. Dende que por fin puido regresar da Vilalba dos seus pais á Barcelona da sua infancia, o peso da orixe abre nela fendas que non sabe como xestionar. A proxeccion de si mesma na cidade, o rexeitamento e a vergoña, fan que por veces esqueza que foi en Vilalba, ese lugar que tanto detesta, onde coñeceu unha das persoas mais importantes da sua vida: a sua amiga Sainza. Dende a sua liña de saida torta, Aurora busca seguir correndo cara adiante sen matinar no percorrido, concentrada no seu traballo como xornalista de deportes e nos espazos dunha vida na que todo, en aparencia, esta dentro do agardado. "As cousas que non queremos oir" explora o alleamento, os limites do corpo e a enfermidade, os afectos e a busca das certezas cando o mundo enteiro se esfarela. Porque de cando en vez a vida nos interroga sen que poidamos atopar respostas definitivas, mais que a forza de afondar na nosa propia debilidade para renacer.Nesta nova entrega do "Ciclo dos elementos", Reimondez entrecruza os fios das protagonistas de entregas anteriores cos de Aurora para continuar creando un universo literario unico no que as lectoras son quen de compoñer tamen a historia a partir de cada unha das novelas independentes. Despois de "En vias de extincion", "A musica dos seres vivos" e "Dende o conflito", "As cousas que non queremos oir" transita unha nova forma de enfrontarse a migracion e o desprazamento e traza novas interaccions e perspectivas das personaxes xa coñecidas, como Gaia, MK ou Sainza Combarro.

Premio de novela por entregas "La Voz de Galicia 2017"Un vello mariñeiro, no solpor da súa vida, sente a necesidade de relatar uns episodios cruciais da súa mocidade. Unha serie de acontecementos que se remontan a Segunda Guerra Mundial, cando Vigo xogou un papel clandestino pero decisivo, e que tiveron un impacto historico considerable. A senda de sal arrinca co encontro entre ese mariñeiro e unha muller en crise, a quen escolle para rescatar da memoria mais distante aqueles feitos en que, sendo neno, tivo unha participacion fundamenteal. O autor combina a perfeccion o emprego ben dosificado dun estilo de claras reminiscencias literarias coa eficacia narrativa, facendo que a intriga medre en intensidade. Na costa sur de Galicia confluen os dous bandos que pouco despois daberian de enfrontarse na contenda belica mundial: aliados e nazis. Un drama no que os galegos tamen se veran implicados.

HACER VISIBLES LAS TRIPAS, TODO LO QUE DE FORMA NATURAL PERMANECE ESCONDIDO, NO ES FáCIL, NI SIQUIERA CONVENIENTE. TRANSPARENTAR LOS TEJIDOS QUE RECUBREN LO OCULTO SIGNIFICA EVITAR LAS PRECAUCIONES INHERENTES AL INSTINTO DE SUPERVIVENCIA, DESNUDARSE EN E

RELATO CURTO" Misións" [Lidia Dosil Tajes]" Contacontos cotiáns" [Xosé Sobral Amoedo]" Cortiza branca" [Antía Iglesias Fernández]POESÍA" Hadewijch" [Genaro Méndez Dasilva]" Recuperar as mans" [Tamara Andres Padin]" Nas riberas dos finisterraes" [Paulo Vilar Millan]" Un outono en Berlin" [Martin Iglesias Taboada]" Capitulo" [Anxo Mena Rodriguez]TRADUCION" Do que falamos cando falamos do amor" [Manuel Arca Castro]" A historia secreta da alfombra voadora" [Moncho Iglesias Miguez]" A cousa ao redor do teu pescozo" [Hadrian Perez Roma]" As mozas no edificio" [Moncho Iglesias Miguez]

"Long Play" soa coma unha poesía incitada polas persuasións da aventura e do risco, conformando unha sorte de "jukebox de autoxeografía". Estes versos teñen un pé no feitizo do estético, transitando pola benevola tirania da rima; e outro, na inmediatez da emocion, a da esquina sucia do ring, cando o centro do libro viaxa as formas mais propias da cancion ou da "twitteratura" a ritmo de musica e desexo, coma un parteluz que observa a "aritmetica beatle": letras tristes + alegres melodias. A "forma" do Long Play navega libertaria cara as augas de sinxeleza do fondo, tensando as fronteiras do xenero poetico que galantea por intres con algun "riff" de humor -se Ian Curtis e de Curtis e Ohio e O Hio, eu a Bueu digo vou, Jhonny, go, go!- e evasions cara "outros territorios posibeis"; concibese o propio proceso de creacion como un "crescendo de arte e ensaio" pleno de liberdade e de poesia por si mesmo. As palabras cantan e denuncian, celebran, imaxinan e protestan, concisas e inmersas na observacion da experiencia vital: os problemas, os medos e inquedanzas de quen as escribe, os ollos tisnados da infancia infinda.A "ledicia blue" que agroma do triste.A loita por habitar os silencios da nosa zona escura."Long Play" soa coma unha poesía incitada polas persuasións da aventura e do risco, conformando unha sorte de "jukebox de autoxeografía". Estes versos teñen un pé no feitizo do estético, transitando pola benevola tirania da rima; e outro, na inmediatez da emocion, a da esquina sucia do ring, cando o centro do libro viaxa as formas mais propias da cancion ou da "twitteratura" a ritmo de musica e desexo, coma un parteluz que observa a "aritmetica beatle": letras tristes + alegres melodias. A "forma" do Long Play navega libertaria cara as augas de sinxeleza do fondo, tensando as fronteiras do xenero poetico que galantea por intres con algun "riff" de humor -se Ian Curtis e de Curtis e Ohio e O Hio, eu a Bueu digo vou, Jhonny, go, go!- e evasions cara "outros territorios posibeis"; concibese o propio proceso de creacion como un "crescendo de arte e ensaio" pleno de liberdade e de poesia por si mesmo. As palabras cantan e denuncian, celebran, imaxinan e protestan, concisas e inmersas na observacion da experiencia vital: os problemas, os medos e inquedanzas de quen as escribe, os ollos tisnados da infancia infinda.A "ledicia blue" que agroma do triste.A loita por habitar os silencios da nosa zona escura.

A obsesión pola beleza do efémero, dos obxectos superfluose das atmosferas kitsch está na cerna deste volume. Compóñeno versos lanzados desde o lugar estético do videoclip e, por tanto, xenerosos en golpes de musica e imaxes.Son reflexo dun mundo urbano, nocturno e inhospito.Mais tamen o espello dunha realidade mutuamente contaxiada pola lentitude da aldea, porque a destas paxinas e unha voz poetica hibrida, irma da mestizaxe, filla das marxes e netada periferia.