Libros de Narrativa en gallego, página 11 de 155

Este primeiro libro de contos de Xosé Miranda, agora reeditado, revisado e actualizado polo autor, recolle oito pezas de impecable construción e gran forza argumental que van engaiolando ao lector a cada paso. Un libro plural, aberto, no que os relatos parten do cotian para adentrarnos nas perplexidades da vida que sempre acaban por marcar o desenlace. Oito fermosos relatos inquedantes, asombrosos, premonitorios, desacougantes para o lector, pero tamen, sen dubida ningunha, frescos, divertidos, ironicos, escritos nunha lingua axil e capaz, que mestura con habilidade o real e o fantastico para recrear, desde unha poderosa imaxinacion, o onirico, o asombroso, o misterioso. A biblioteca da iguana navega sobre o tema da identidade, especulando, anticipando, creando incomodidade, fatalidade, coma se fose un cruel anecdotario do asombroso, suxerindo unha lectura orixinal e gozosa para os lectores.

Premio Ramón Piñeiro de Ensaio 2007 En Paisaxe e nación explórase o nacemento e a evolución do modo de ollar e de relacionarse coa paisaxe. As distintas teorías sobre a paisaxe e o seu desenvolvemento historico como creacion cultural a traves da pintura, a literatura e a reflexion historica. Os diferentes xeitos de entender a nacion e a sua relacion coa elaboracion discursiva do territorio, que lle outorga a paisaxe un papel simbolico primordial. A cartografia e a literatura como fornecedores dunha ollada sobre o espazo que nunca e inocente.

A nova novela dun dos grandes escritores xaponeses contemporáneos, por primeira vez traducido para o galego. En Toquio, no tempo que vai da medianoite ao mencer, incíciansae e remátanse as historias desta novela. No seu centro, dúas irmás: Eri, ensumida no sono do esquecemento, e Mari, a lectora solitaria. Cabo delas, un mozo trombonista de jazz, as empregadas dun love hotel e un frío e escuro executivo. Xente da noite, vidas que conflúen, segredos descubertos e preguntas que ás veces non precisan resposta. Cada un dos capítulos de Tras do solpor posúe, concentrada, a mesma forza de atracción hipnótica que Haruki Murakami amosara anteriormente en Norwegian Wood ou Kafka on the Shore.

O libro formula en que medida o cambio desde a economía de subsistencia á economía de mercado  con todo o aparato institucional que provoca- propulsa procesos de inversión de estatus intersocietario

Un actor que soña con Shakespeare, un escritor que soña con limóns, unha muller que soña con ser correspondida polo seu home, unha vella que ficou soñando co noivo da mocidade, unha prostituta que soña con non sentirse soa e un vello que nada soña e que goza controlando os soños alleos son os personaxes d'' O Globo de Shakespeare. O achado do primeiro Hamlet, a obra do soño e a morte, no pazo de Ribadeo onde se relacionan, asulagara os seus soños e as suas vidas. O Globo de Shakespeare, a novela de Jaureguizar gañadora do Premio Terra de Melide 2008, alen dunha homenaxe ao teatro shakespereano (como o que mellor reflite as paixons humanas), supon, tras unha trama de intriga, unha reflexion sobre o espectaculo, o escape das vidas, a soidade e unha sociedade onde non hai posibilidades para o amor. O monifateiro Ricardo e o seu pai, o pintor Leandro, tras a tola e valleinclanesca procura do manuscrito agochado, emprenderan unha viaxe que, irremediablemente, rematara cuna apoteosico final traxico.Un actor que soña con Shakespeare, un escritor que soña con limóns, unha muller que soña con ser correspondida polo seu home, unha vella que ficou soñando co noivo da mocidade, unha prostituta que soña con non sentirse soa e un vello que nada soña e que goza controlando os soños alleos son os personaxes d'' O Globo de Shakespeare. O achado do primeiro Hamlet, a obra do soño e a morte, no pazo de Ribadeo onde se relacionan, asulagara os seus soños e as suas vidas. O Globo de Shakespeare, a novela de Jaureguizar gañadora do Premio Terra de Melide 2008, alen dunha homenaxe ao teatro shakespereano (como o que mellor reflite as paixons humanas), supon, tras unha trama de intriga, unha reflexion sobre o espectaculo, o escape das vidas, a soidade e unha sociedade onde non hai posibilidades para o amor. O monifateiro Ricardo e o seu pai, o pintor Leandro, tras a tola e valleinclanesca procura do manuscrito agochado, emprenderan unha viaxe que, irremediablemente, rematara cuna apoteosico final traxico.

Un longuísimo coito sempre interrompido e prolongado unha vida enteira, a preparación dun atraco que remata nunha ridícula equivocación, a cruel carta dunha ex-moza que chega cando o destinatario xa se suicidou, un dexenerado confeso que cae en mans dunha obsesiva vexetariana, un escritor que descobre que todas as fantasias das suas novelas son en realidade premonicions que se van cumprindo a posteriori na sua propia vida, un neno obsesionado polo ritual familiar de cortarlles un dedo aos seus fillos ao chegar aos nove anos... son alguns dos personaxes e das historias que circulan por estes Vinte e nove contos de Quim Monzo. Esta seleccion da compilacion publicada en catalan co titulo Vuitanta-sis contes e unha mostra do particular mundo do escritor catalan, que alguns criticos se atreveron a catalogar como o mellor escritor de contos de Europa. As obsesions, os equivocos, as particulares interpretacions da realidade que cambian unha vida enteira, as casualidades reais que construen o destino individual, a terrible incomunicacion no ambito mais intimo, as rebelions que se revelan absurdas, en fin, a burla constante que nos fai a vida. Esa e a materia destes contos. Unhas historias nas que o individuo se converte a miudo nun ridiculo monicreque en mans da casualidade. Pero o peculiar humor con que se narran afasta definitivamente o ton da traxedia e incita a un sorriso permanente.

Fendas abertas céntrase na idea da cuestión nacional, abordando a súa relación coa globalización, coa esquerda e o Estado; co papel asignado a Galiza no magma xeral da globalización capitalista; coa singularisima condicion dun nacionalismo, o español, de sempre esquecido; e, en suma, a natureza da cuestion nacional na Union Sovietica e o acontecido na Europa central e oriental contemporanea, no que a aquela atinxe, nos dous ultimos decenios.O libro, escrito nunha linguaxe sempre comprensible, desenvolve perspectivas que non son, con claridade, as que defenden a maioria dos estamentos de poder no mundo contemporaneo; e configura un material polemico desde o que repensar moitas das discusions, a miudo agres, que se interesan pola cuestion nacional a principios do seculo XXI.Fendas abertas céntrase na idea da cuestión nacional, abordando a súa relación coa globalización, coa esquerda e o Estado; co papel asignado a Galiza no magma xeral da globalización capitalista; coa singularisima condicion dun nacionalismo, o español, de sempre esquecido; e, en suma, a natureza da cuestion nacional na Union Sovietica e o acontecido na Europa central e oriental contemporanea, no que a aquela atinxe, nos dous ultimos decenios.O libro, escrito nunha linguaxe sempre comprensible, desenvolve perspectivas que non son, con claridade, as que defenden a maioria dos estamentos de poder no mundo contemporaneo; e configura un material polemico desde o que repensar moitas das discusions, a miudo agres, que se interesan pola cuestion nacional a principios do seculo XXI.

Liliput, opera prima editada do seu autor, introdúcenos, a través dunha historia coa cidade da Coruña como pano de fondo, tamén como personaxe silencioso, na experiencia profesional de Emilio Ramallo, xornalista e gañador do Premio Nacional das Letras, que, pouco a pouco, e obxecto dunha investigacion xornalistica na que se nos presenta unha epoca na que todo se desenvolve como un espectaculo de monicreques, onde os personaxes, semella, non poden escapar ao seu destino. O resultado e unha experiencia vital marcada pola traizon e o fracaso. Por fin alcanzaba a posicion de dominador. Eran as propias posibilidades, independentemente da sua natureza cuantitativa, as que, agora, posuian a forza real suficiente para recuperar a miña condicion de home. Tantos anos tratando de afastarme da paisaxe dos malos recordos, non abondaba para facerme perder, definitivamente, os raigaños a que me consideraba con dereito. Algo se revelara en min...

Érase unha vez unha casa no medio do Mar. A casa tiña unha torre que miraba o Poñente, unha escalinata no medio das augas e unha árbore, polo levante, que floreaba entre marzo e abril. Alí vivían, namorados, unha muller que tocaba o violonchelo e un pintor engaiolado polo Mar e as súas criaturas, polos segredos que gardan as súas profundidades, os seres marabillosos que el imaxinaba que os poboaban e polas costas de terras afastadas no cabo do mundo, ás que as augas podían conducir se se sabía.

Alguén explicou, unha vez, que envellecer viña sendo o mesmo que escalar unha gran montaña durante toda unha vida. A medida que se ascende faise máis lento e traballoso o camiño, pero, en troques, a mirada volvese libre e a vista que ante nos se ofrece resulta dunha amplitude totalmente descoñecida, serena... mais reconfortante. Ana e unha de tantas mulleres que naceran na segunda decada do seculo XX e que viu rota a sua vida pola marcha do seu ser mais querido a outra beira do oceano na procura duns pesos... e por unha guerra que nunca tiña que ter comezado... pola soidade, pola xenreira. Sentese, cando era moza, case unha nena, na obriga de abandonar a sua casa, a sua familia, coa soa idea de afastarse de todo para sempre, tentando ao mesmo tempo fuxir dos recordos que ameazaban con relala por dentro. A cidade da Coruña acolleuna cos brazos abertos e ali permanece durante corenta anos. Consegue co tempo o seu proposito de borrar o pasado. As circunstancias levana de novo a sua terra. Un fortuito accidente conducea a un fogar da terceira idade que construiron preto da aldea que a viu nacer. Desde ali pode contemplar a diario todos os recantos nos que reverdecen outra vez, as lembranzas que cria durmidas... Ana ten algo mais de sesenta anos...