Libros de Narrativa en gallego, página 18 de 155

O prezo da fama inclúe os relatos que Slawomir Mrozek escribiu a principios da década de 1990, polo que se trata da súa obra máis recente. Malia seren escritas hai vinte anos, o talento do autor logra que estas breves narracions queden chantadas nun espazo a marxe do tempo, o cal permite que sexan lidas dende unha perspectiva actual. Destaca o humor co que Mrozek desenmascara o primitivismo, o disparate e a fachenda absurda coa que todos actuamos en ocasions, ao mesmo tempo que desacredita os esteriotipos do noso comportamento en sociedade.

Ninguén tiña a Gaspar Soutullo de Batitalas e Combarro por home de bosiso. Algúns dicían que certas quenturas sufridas cando neno lle deixaran como espetada entre as cellas unha eiva que lle privaba rexer ben; outros eran do parecer de que a fonte dos seus males viña de máis atrás, do mesmo nacemento, cando á parteira da Senra lle esborrexera o meniño e esnafrara contra o chan do dormitorio do pazo da Rúa Nova; e el mesmo, Gaspar Soutullo de Batitalas e Combarro, consciente ata certopunto da súa excentricidade, entendía que co aquel do seu nome non sepodía ser doutra lei. Aínda así, se nalgunha cousa uns e outros estaban de acordo, era en que un algueiro se lle atravesara nos miolos e non lle deixaba caletrar de xeito.

Tras rematar un máster de criminoloxía, Diana, a filla dunha parella de progresistas, ingresa na Brigada da Policía Xudicial, onde coñecerá a Mario, un mozo aleitado no rural, co que axiña ennoivará. A tia Lola, a irma solteira da nai de Diana, agocha no seu caserio de pedra os vestixios do que fora unha familia de certo avoengo. Entre aquelas antigallas, Diana atopara algunhas pistas que a levaran a emprender unha viaxe ata Patagonia, na Arxentina, na procura do seu tio Moncho. Meu pai vaite matar e unha novela que esculca dende unha ollada antipatriarcal e racionalista os segredos mais ocultos dunha familia. Unha novela de intriga, aventura e viaxes na que se abordan as principais preocupacions dunha autora fundamental do pensamento feminista galego.Tras rematar un máster de criminoloxía, Diana, a filla dunha parella de progresistas, ingresa na Brigada da Policía Xudicial, onde coñecerá a Mario, un mozo aleitado no rural, co que axiña ennoivará. A tia Lola, a irma solteira da nai de Diana, agocha no seu caserio de pedra os vestixios do que fora unha familia de certo avoengo. Entre aquelas antigallas, Diana atopara algunhas pistas que a levaran a emprender unha viaxe ata Patagonia, na Arxentina, na procura do seu tio Moncho. Meu pai vaite matar e unha novela que esculca dende unha ollada antipatriarcal e racionalista os segredos mais ocultos dunha familia. Unha novela de intriga, aventura e viaxes na que se abordan as principais preocupacions dunha autora fundamental do pensamento feminista galego.

Na Cidade dos Anxos, capital mística dun país remoto, vive Roi, un singular estudante universitario. Mocidade louca, luces de neón, buguinas, tellados, unha virxe sensual e magoada, diamantes no ceo, confusión. Porén, aí están os anxos para... Esta novela, como a vida mesma, é unha singradura, unha viaxe, unha odisea. O navío intérnase en océanos vastos, en ríos sanguineos, da nosa xeografía. O navío é unha procura,a procura da vida. Enviar a un amigo Imprimir

Extramunde narra, co alento prendido nas entrañas, unha viaxe alucinada que vai da freguesía de San Andrés deica a illa de Borneo, pasando por Senegal, Camerún, o Cabo de Boa Esperanza, Mozambique, a illa de Madagascar, a badia de Trincomalee, as illas de Anaman e o estreito de Malaca. Unha novela que retrata o poder omnimodo da Igrexa nos tempos escuros da Inquisicion e a navegacion polos oceanos Atlantico e Indico na procura de mundos afastados, para rematar nun poboado da tribo dos Dayaks, os cortadores de cabezas. Extramunde, escrita nunha prosa coidada, engaiolante, por veces vertixinosa, supon a culminacion dun soño: a negacion da diferenza, a procura da liberdade. Dividida en catro seccions, cada unha cun ritmo e cun alento diferenciado, admite varios niveis de lectura, pois e, ao mesmo tempo, novela de aventuras, de viaxes e de pausada reflexion. Unha novela que non vai deixar indiferente a quen se adentre no proceloso mar da escrita de Queipo.Extramunde narra, co alento prendido nas entrañas, unha viaxe alucinada que vai da freguesía de San Andrés deica a illa de Borneo, pasando por Senegal, Camerún, o Cabo de Boa Esperanza, Mozambique, a illa de Madagascar, a badia de Trincomalee, as illas de Anaman e o estreito de Malaca. Unha novela que retrata o poder omnimodo da Igrexa nos tempos escuros da Inquisicion e a navegacion polos oceanos Atlantico e Indico na procura de mundos afastados, para rematar nun poboado da tribo dos Dayaks, os cortadores de cabezas. Extramunde, escrita nunha prosa coidada, engaiolante, por veces vertixinosa, supon a culminacion dun soño: a negacion da diferenza, a procura da liberdade. Dividida en catro seccions, cada unha cun ritmo e cun alento diferenciado, admite varios niveis de lectura, pois e, ao mesmo tempo, novela de aventuras, de viaxes e de pausada reflexion. Unha novela que non vai deixar indiferente a quen se adentre no proceloso mar da escrita de Queipo.

O Premio de Relatos Mulleres Progresistas foi convocado por vez primeira no ano 2006, vindo substituír o xa veterano de Novela, cun obxectivo moi claro: animar e fomentar a escrita de narrativa en galego por mulleres, e nada mellor para isto que facer esa convocatoria desde o formato do relato, verdadeiro banco de probas de todo tipo de argumentos e voces e de maior poder de convocatoria para todas aquelas que algunha vez pensaron en contar algunha historia en negro sobre branco. O resultado final e concreto e este recompilatorio: quince pezas breves dun total de once autoras entre gañadoras, finalistas e mencions especiais do I, II, III e IV Premios, que veñen amosarnos a riqueza tematica e de estilos da narrativa galega escrita por mulleres, pero, sobre todo, que veñen dar forma e corpo a un entusiasmo compartido.

Cun enorme poder metafórico, 15.724, unha magnífica novela de Xesús Constela, trasládanos a unha Patria «asentada no lombo dunha ave durmida» que está presidida pola figura do Gran Mariscal e ten com

A nove metros do chan e a sete do taboleiro onde escorregara dez minutos antes, o operario Orlando Valiñas planeaba na bruma da mañá. Pendurado dun incómodo arnés, que o unía á vida, pensaba en Alexandra, a compañeira que enchera a sua vida nos tres ultimos anos. Orlando preguntabase como identificar os sinais que indican o modo de facer correcto na vida, a maneira de atopar o rumbo preciso para avanzar na boa direccion. Durante aquela situacion limite, en boa medida froito do tempo de crise que vivimos, cruzaronselle na sua cabeza as decisions principais da sua vida, xusto cando se vera obrigado a tomar outra que orientara o seu futuro.Con Orlando pendurado, un protagonista argallante que principia namorado e remata furioso, a autora quixo trazar un relato entre existencial e costumista, cun resultado entre piadoso e retranqueiro.A nove metros do chan e a sete do taboleiro onde escorregara dez minutos antes, o operario Orlando Valiñas planeaba na bruma da mañá. Pendurado dun incómodo arnés, que o unía á vida, pensaba en Alexandra, a compañeira que enchera a sua vida nos tres ultimos anos. Orlando preguntabase como identificar os sinais que indican o modo de facer correcto na vida, a maneira de atopar o rumbo preciso para avanzar na boa direccion. Durante aquela situacion limite, en boa medida froito do tempo de crise que vivimos, cruzaronselle na sua cabeza as decisions principais da sua vida, xusto cando se vera obrigado a tomar outra que orientara o seu futuro.Con Orlando pendurado, un protagonista argallante que principia namorado e remata furioso, a autora quixo trazar un relato entre existencial e costumista, cun resultado entre piadoso e retranqueiro.

Nesta noveliña costumista Bernardino Graña retoma a esencia dos relatos populares e galegos e proxéctaa nunha narración máis ampla na que teñen cabida personaxes prototípicos, como a rapariga pretendida por varios mozos ou o emigrante que regresa a vila tras prosperar no estranxeiro. Un texto breve enriquecido pola lingua vizosa e sabedeira do academico de Cangas do Morrazo.

A pregunta perfecta. Abonda unha pregunta para recompor as pezas do misterio? Que hai por baixo dos raís onde un instante é veloz e discutible? Talvez o inexplicable carece de principio e só se deixa ver, fugaz, a medio percorrido. Pasa. Destrúe a súa forma e, sen volverse, permanece. Incomoda. Desasosega. Aí, nese enigma, desenvólvese esta historia. César Aira e Roberto Bolaño habitan distancias impredecibles. Anchuras conti-nentais dirimidas en minutos. Flutuacións que dun xeito estraño demoran un primeiro encontro, agochando impedimentos dunha simpleza desconcertante. Tres ocasións, tres citas inaprazables penduradas dun fío que toda escena require invisible. Michel Lafon, amigo e tradutor de Aira, comparece no argumento transmutado en narrador e testemuña, cómplice á fin, da intención que mantén o relato en constante expectativa.

As palabras que move o mar son catro relatos longos que teñen como fío condutor a memoria e a construción da identidade alicerzada neses recordos que permanecen imborrables na nosa vida ao longo dos anos. Por que determinadas impresions de natureza emocional, visual, olfactiva, tactil nos acompañan nesta viaxe de asombro e dubidas que e a vida durante toda a travesia? Un sinal, un nome nun papel, un arrecendo que fotografa un lugar na retina da memoria. O destino e ser devorados por ese vendaval que e o paso do tempo. As palabras que move o mar e un dique contra o que bate a marusia gris e invernal do esquecemento.As palabras que move o mar son catro relatos longos que teñen como fío condutor a memoria e a construción da identidade alicerzada neses recordos que permanecen imborrables na nosa vida ao longo dos anos. Por que determinadas impresions de natureza emocional, visual, olfactiva, tactil nos acompañan nesta viaxe de asombro e dubidas que e a vida durante toda a travesia? Un sinal, un nome nun papel, un arrecendo que fotografa un lugar na retina da memoria. O destino e ser devorados por ese vendaval que e o paso do tempo. As palabras que move o mar e un dique contra o que bate a marusia gris e invernal do esquecemento.

As horas rotas. No tronco dunha vella sobreira agóchanse a risa do vento ou talvez o asubío dun xílgaro que coñece os segredos do bosque. Quizais sexa tan só a sombra dun fuxido republicano, un maquis que ten as mans negras da tinta do seu oficio de impresor. Serán só David e Antía, dous rapaces que viven unha conmovedora historia de amor e exilio interior e exterior no bosque, os que descubran o seu rastro invisible de paxaro de voo truncado. As horas rotas fálanos de feridas nunca pechadas, de como o pasado determina as nosas vidas ou de como as batallas comezan cando a loita remata e, para facelo, bota man de diferentes planos espaciais e temporais ao longo de varias xeracións de mulleres que sofren as consecuencias devastadoras dunha guerra que parece non rematar nunca. Escrita cun ritmo poético de notable factura evocadora, As horas rotas supón unha nova achega a esa reelaboración sentimental ideolóxica e moral da memoria de noso.

Unha sátira contra as ditaturas, unha fábula moderna que critica os totalitarismos e a corrupción que enxendra o poder. Máis aló do rexime sovietico no que se contextualiza, e unha ferramenta de formacion nas aulas. Ilustracion de portada: Adria Fruitos