Libros de Poesía en gallego, página 23 de 71

«Declárome culpable: / asasinei o eu lírico». Estás convidada, querida persoa lectora, a participar neste crime e a acumular a ficción da cultura de masas e da "high art". Avisada quedas desde agora:

.

"Long Play" soa coma unha poesía incitada polas persuasións da aventura e do risco, conformando unha sorte de "jukebox de autoxeografía". Estes versos teñen un pé no feitizo do estético, transitando pola benevola tirania da rima; e outro, na inmediatez da emocion, a da esquina sucia do ring, cando o centro do libro viaxa as formas mais propias da cancion ou da "twitteratura" a ritmo de musica e desexo, coma un parteluz que observa a "aritmetica beatle": letras tristes + alegres melodias. A "forma" do Long Play navega libertaria cara as augas de sinxeleza do fondo, tensando as fronteiras do xenero poetico que galantea por intres con algun "riff" de humor -se Ian Curtis e de Curtis e Ohio e O Hio, eu a Bueu digo vou, Jhonny, go, go!- e evasions cara "outros territorios posibeis"; concibese o propio proceso de creacion como un "crescendo de arte e ensaio" pleno de liberdade e de poesia por si mesmo. As palabras cantan e denuncian, celebran, imaxinan e protestan, concisas e inmersas na observacion da experiencia vital: os problemas, os medos e inquedanzas de quen as escribe, os ollos tisnados da infancia infinda.A "ledicia blue" que agroma do triste.A loita por habitar os silencios da nosa zona escura."Long Play" soa coma unha poesía incitada polas persuasións da aventura e do risco, conformando unha sorte de "jukebox de autoxeografía". Estes versos teñen un pé no feitizo do estético, transitando pola benevola tirania da rima; e outro, na inmediatez da emocion, a da esquina sucia do ring, cando o centro do libro viaxa as formas mais propias da cancion ou da "twitteratura" a ritmo de musica e desexo, coma un parteluz que observa a "aritmetica beatle": letras tristes + alegres melodias. A "forma" do Long Play navega libertaria cara as augas de sinxeleza do fondo, tensando as fronteiras do xenero poetico que galantea por intres con algun "riff" de humor -se Ian Curtis e de Curtis e Ohio e O Hio, eu a Bueu digo vou, Jhonny, go, go!- e evasions cara "outros territorios posibeis"; concibese o propio proceso de creacion como un "crescendo de arte e ensaio" pleno de liberdade e de poesia por si mesmo. As palabras cantan e denuncian, celebran, imaxinan e protestan, concisas e inmersas na observacion da experiencia vital: os problemas, os medos e inquedanzas de quen as escribe, os ollos tisnados da infancia infinda.A "ledicia blue" que agroma do triste.A loita por habitar os silencios da nosa zona escura.

HACER VISIBLES LAS TRIPAS, TODO LO QUE DE FORMA NATURAL PERMANECE ESCONDIDO, NO ES FáCIL, NI SIQUIERA CONVENIENTE. TRANSPARENTAR LOS TEJIDOS QUE RECUBREN LO OCULTO SIGNIFICA EVITAR LAS PRECAUCIONES INHERENTES AL INSTINTO DE SUPERVIVENCIA, DESNUDARSE EN E

A obsesión pola beleza do efémero, dos obxectos superfluose das atmosferas kitsch está na cerna deste volume. Compóñeno versos lanzados desde o lugar estético do videoclip e, por tanto, xenerosos en golpes de musica e imaxes.Son reflexo dun mundo urbano, nocturno e inhospito.Mais tamen o espello dunha realidade mutuamente contaxiada pola lentitude da aldea, porque a destas paxinas e unha voz poetica hibrida, irma da mestizaxe, filla das marxes e netada periferia.

O neno acudía sempre á liturxia e chegou a ser consciente da relevancia das contradicións, o seu significado, aprender a desobedecer. O neno nacera, de feito, no lugar en que abrolla a propia execucion da cerimonia que cantaba a praxe dunha supervivencia que despois o obrigou a desfacerse de todo aquilo que daba forma ao culto, tivo que aprender a cruzar os rios. Foi asi como puido reparar nos vencellos entre mobilidade, violencia, linguaxe e corpo.Todo comeza, tamen aqui, co movemento da morte, da ausencia e da derrota que prende un lume. A necesidade de determinar e de medir, a procura dun padron. O resultado e a consciencia dos limites, dos movementos.O neno acudía sempre á liturxia e chegou a ser consciente da relevancia das contradicións, o seu significado, aprender a desobedecer. O neno nacera, de feito, no lugar en que abrolla a propia execucion da cerimonia que cantaba a praxe dunha supervivencia que despois o obrigou a desfacerse de todo aquilo que daba forma ao culto, tivo que aprender a cruzar os rios. Foi asi como puido reparar nos vencellos entre mobilidade, violencia, linguaxe e corpo.Todo comeza, tamen aqui, co movemento da morte, da ausencia e da derrota que prende un lume. A necesidade de determinar e de medir, a procura dun padron. O resultado e a consciencia dos limites, dos movementos.

Primeiro poemario da autora nesta colección É unha forma de viaxe a través do tempo, das cronoloxías e das maneiras de mirar dunha poeta que quere, nun verso, atrapar os mundo, físicos ou simbólico

Dos exilios emocionais e dos corporais, das prisións internas e das reais, da memoria como testemuño. Elvira Ribeiro (Pontevedra, 1971). Nacín cando soaba na radio “Me and Bobby McGee” da rabuda da

Pedro Miguel Rocha, escritor português: "A intensa e apaixonante obra Galeguia provoca-nos saudades e, portanto, a ela teremos de regressar uma e outra vez. "Delmar Maia Gonçalves, escritor e presidente do Círculo de Escritores Moçambicanos na Diáspora: "Um poeta visionário e como todos os verdadeiros poetas, um intérprete da história; um poeta que aponta caminhos... Tenho por certo que a irmandade fraterna dos nossos povos é factual e indesmentível." Teresa Moure, escritora galega e professora na Universidade de Santiago de Compostela: "Na época do global e o rápido, a voz de Galeguia volta para o passado, joga com os mitos e tece cumplicidades entre o povo galego e o português, esses que mantêm um longe-perto inquietante." José Fanha, poeta e escritor português: "Ao entrarmos na palavra de Manuel Miragaia somos desde logo arrebatados pela paixão que o faz construir a sua identidade humana e poética de uma forma belíssima. Galeguia é um canto a língua e a cultura comuns que partindo do Norte Ibérico, a Galiza, se espalhou até ao Algarve e, depois, pelo mundo fora, América, África e Ásia, tomando novas músicas, misturando outros deuses, inventando identidades que, sendo novas não deixam de estar umbilicalmente ligadas aquelas de onde um dia partiram."

…No recordo do que non ten memoriabaixo forma de amor ningunhapénsote e pérdomeno perfumeda flor de cera e de papel.Bebo o teu orballoe son as que fuches e por quen agardoe non sei quen es nin desde

En Europa vai frío e, así e todo, a través dela flúe o río do desexo.A poesía de Manuel Xestoso percorre a partirtura tenebrosa e estrañamente leda dun destino que se nega a si mesmo. As ruínas de Europa trazan a paisaxe poetica dun tempo que escapa a sua orde para perseguir a posibilidade dunha duracion absoluta. Polifonia de ocres, obxectos carbonizados e imaxes sen sombra coas que resistir os estragos da Historia. O poemario enuncia o desexo de inaugurar unha arquoloxia do discurso, indaga no que na ruina existe e perdura. Mais ala dos nomes, natureza e cultura sobreviven ao esquecemento para posibilitar a aparicion dunha poetica na que a cor timbrica esta solidamente unida a precision da diccion e a lixeira preguiza dos seculos.

Libro de versos que logró en 2016 el segundo premio del Certame Literario do Concello de Vilalba (Lugo). La poesía que todo lo nombra: el amor, el desamor, el paisaje, el tiempo... Ejes sobre los que transcurre, huye, nuestra existencia. Sentimientos recreado a traves de 35 composiciones poeticas, construidas bajo la aparente sencillez, musical y perfecta, del clasico soneto. Maria Xose Lamas (Vilalba, 1961) es autora de varios libros de poesia, profesora de educacion musical y ha desarrollado una intensa labor en el ambito del teatro y tambien como traductora.

.

0

Este libro logró en 2016 el primer premio del Certame Literario do Concello de Vilalba (Lugo) . Telúrica es un grito que emerge de lo más profundo, una fuerza que se gira contra nosotros y que participa de la tierra. Heredero de la mejor tradicion poetica de una comarca tan literaria como la luguesa de la Terra Cha, Xose Otero Canto (Castro de Rei, 1951) penetra como "o lume nas entrañas" en una tierra convertida en "corpo sacratisimo dos nosos", pero que tambien esta "sementada de luz". En estos versos, la riqueza lexica actua con un brio fortificado ante el bastion inexpugnable de lo Telurico.

Intimismo e denuncia da inxustiza no libro no que Rosalía asume a voz do pobo galego. Crítica social e intimismo conviven nos poemas de Follas novas. Uns abordan cuestións como o paso do tempo, a morte e Deus, dende unha vision sombria da existencia humana. Outros denuncian situacions de marxinacion: as mulleres, os orfos, os emigrantes, os labregos. Neste poemario atopanse alguns dos versos mais celebres de Rosalia, distribuidos nas cinco partes das que consta o libro: "Vaguedas", "Do intimo", "Varia", "Da terra" e "As viudas dos vivos e as viudas dos mortos".

Publicado en tres idiomas -galego, castelán e ingles- esta coidada edición inclúe 50 fotopoemas de Helena Villar Janeiro. & x0201C;Un libro de meditación e rezo para ateos e agnósticos& x0201

Acendede as almenaras é un poemario co que Bernardino Graña grava un testemuño de emoción e vibración ante a vida e as persoas, un testemuño a través do que lanza ao aire unha onda a favor das ataduras do amor e da amizade. Libro recompilatorio pero inedito, que reune composicions escritas desde os anos 80 ate hoxe, Acendede as almenaras organiza os textos en poemas amor, amigo e escarnio, seguindo a nosa tradicion literaria medieval, para dar conta da importancia das relacions vitais e persoais, da forza do cariño, da tenrura e do apego que son, en definitiva, os fios invisibles que nos propulsan ao longo da vida.Acendede as almenaras é un poemario co que Bernardino Graña grava un testemuño de emoción e vibración ante a vida e as persoas, un testemuño a través do que lanza ao aire unha onda a favor das ataduras do amor e da amizade. Libro recompilatorio pero inedito, que reune composicions escritas desde os anos 80 ate hoxe, Acendede as almenaras organiza os textos en poemas amor, amigo e escarnio, seguindo a nosa tradicion literaria medieval, para dar conta da importancia das relacions vitais e persoais, da forza do cariño, da tenrura e do apego que son, en definitiva, os fios invisibles que nos propulsan ao longo da vida.