Libros de Poesía en gallego, página 7 de 71

A voz poética de Manuel Álvarez Torneiro necesita espazo porque arrastra ecos dunha memoria en permanente estadode alerta. “Rigorosamente humano” ergue, cos cachotesdo tempo, un castelo onde o corazó

Un libro de poemas enormemente rico y misteriorso, complejo y trascendente. Luz Pozo Garza (Ribadeo-Lugo, 1922) regresa a la poesía en lengua gallega con esta Rosa tántrica, un singularísimo microcosmos donde la veterana escritora establece un dialogo con Jorge Luis Borges a partir del relato La rosa de Paracelso, en el que el escritor argentino narra la historia del mago alquimista y de su incredulo discipulo. Borges ahonda, en esa narracion, en el origen de la creacion como algo trascendente. Sobre esta base construye Luz, libre, su Rosa tantrica. El libro, en el que ha trabajado la autora en los ultimos diez años, consta de 63 poemas, estructurados en dos partes o Libros y trece capitulos. En el, Luz Pozo nos sumerge en un peculiar universo poetico onde, en ocasiones, la puntuacion juega con los lectores, y la lengua gallega atrae como iman terminos y giros del sanscrito, latin, ingles y castellano. La simbologia budista y el tantra asoman a cada paso como tambien los enigmaticos tigres de Borges o la aparicion de filosofos como Carl Jung aquel sabio que entendia el alma.Nos pide Luz, desde su altura vital, que, como ella, nos enfrentemos a la idea de eternidad a traves de la palabra y de la creacion.

HACER VISIBLES LAS TRIPAS, TODO LO QUE DE FORMA NATURAL PERMANECE ESCONDIDO, NO ES FáCIL, NI SIQUIERA CONVENIENTE. TRANSPARENTAR LOS TEJIDOS QUE RECUBREN LO OCULTO SIGNIFICA EVITAR LAS PRECAUCIONES INHERENTES AL INSTINTO DE SUPERVIVENCIA, DESNUDARSE EN E

"Long Play" soa coma unha poesía incitada polas persuasións da aventura e do risco, conformando unha sorte de "jukebox de autoxeografía". Estes versos teñen un pé no feitizo do estético, transitando pola benevola tirania da rima; e outro, na inmediatez da emocion, a da esquina sucia do ring, cando o centro do libro viaxa as formas mais propias da cancion ou da "twitteratura" a ritmo de musica e desexo, coma un parteluz que observa a "aritmetica beatle": letras tristes + alegres melodias. A "forma" do Long Play navega libertaria cara as augas de sinxeleza do fondo, tensando as fronteiras do xenero poetico que galantea por intres con algun "riff" de humor -se Ian Curtis e de Curtis e Ohio e O Hio, eu a Bueu digo vou, Jhonny, go, go!- e evasions cara "outros territorios posibeis"; concibese o propio proceso de creacion como un "crescendo de arte e ensaio" pleno de liberdade e de poesia por si mesmo. As palabras cantan e denuncian, celebran, imaxinan e protestan, concisas e inmersas na observacion da experiencia vital: os problemas, os medos e inquedanzas de quen as escribe, os ollos tisnados da infancia infinda.A "ledicia blue" que agroma do triste.A loita por habitar os silencios da nosa zona escura."Long Play" soa coma unha poesía incitada polas persuasións da aventura e do risco, conformando unha sorte de "jukebox de autoxeografía". Estes versos teñen un pé no feitizo do estético, transitando pola benevola tirania da rima; e outro, na inmediatez da emocion, a da esquina sucia do ring, cando o centro do libro viaxa as formas mais propias da cancion ou da "twitteratura" a ritmo de musica e desexo, coma un parteluz que observa a "aritmetica beatle": letras tristes + alegres melodias. A "forma" do Long Play navega libertaria cara as augas de sinxeleza do fondo, tensando as fronteiras do xenero poetico que galantea por intres con algun "riff" de humor -se Ian Curtis e de Curtis e Ohio e O Hio, eu a Bueu digo vou, Jhonny, go, go!- e evasions cara "outros territorios posibeis"; concibese o propio proceso de creacion como un "crescendo de arte e ensaio" pleno de liberdade e de poesia por si mesmo. As palabras cantan e denuncian, celebran, imaxinan e protestan, concisas e inmersas na observacion da experiencia vital: os problemas, os medos e inquedanzas de quen as escribe, os ollos tisnados da infancia infinda.A "ledicia blue" que agroma do triste.A loita por habitar os silencios da nosa zona escura.

Pedro Miguel Rocha, escritor português: "A intensa e apaixonante obra Galeguia provoca-nos saudades e, portanto, a ela teremos de regressar uma e outra vez. "Delmar Maia Gonçalves, escritor e presidente do Círculo de Escritores Moçambicanos na Diáspora: "Um poeta visionário e como todos os verdadeiros poetas, um intérprete da história; um poeta que aponta caminhos... Tenho por certo que a irmandade fraterna dos nossos povos é factual e indesmentível." Teresa Moure, escritora galega e professora na Universidade de Santiago de Compostela: "Na época do global e o rápido, a voz de Galeguia volta para o passado, joga com os mitos e tece cumplicidades entre o povo galego e o português, esses que mantêm um longe-perto inquietante." José Fanha, poeta e escritor português: "Ao entrarmos na palavra de Manuel Miragaia somos desde logo arrebatados pela paixão que o faz construir a sua identidade humana e poética de uma forma belíssima. Galeguia é um canto a língua e a cultura comuns que partindo do Norte Ibérico, a Galiza, se espalhou até ao Algarve e, depois, pelo mundo fora, América, África e Ásia, tomando novas músicas, misturando outros deuses, inventando identidades que, sendo novas não deixam de estar umbilicalmente ligadas aquelas de onde um dia partiram."

Dos exilios emocionais e dos corporais, das prisións internas e das reais, da memoria como testemuño. Elvira Ribeiro (Pontevedra, 1971). Nacín cando soaba na radio “Me and Bobby McGee” da rabuda da

Primeiro poemario da autora nesta colección É unha forma de viaxe a través do tempo, das cronoloxías e das maneiras de mirar dunha poeta que quere, nun verso, atrapar os mundo, físicos ou simbólico

.

«Declárome culpable: / asasinei o eu lírico». Estás convidada, querida persoa lectora, a participar neste crime e a acumular a ficción da cultura de masas e da "high art". Avisada quedas desde agora:

Un libro de poemas que traza un percorrido íntimo e, ao tempo, social e colectivo, desde unha perspectiva feminista, articulando un mapa cartográfico que funde o territorial coas lembranzas persoais e o propio corpo."Galicia en bus" e un libro de poemas que traza un percorrido intimo e, ao tempo, social e colectivo, desde unha perspectiva feminista, articulando un mapa cartografico que funde o territorial coas lembranzas persoais e o propio corpo. Este libro, co que a escritora Maria Reimondez gañou a XX edicion do Premio Johan Carballeira do Concello de Bueu, afonda na identidade persoal e na identidade politica establecendo e proxectando unha forte ligazon entre distintos periplos e espazos que se vencellan a memoria, a experiencia, ao pais e ao feminismo."Galicia en bus" e un libro de poemas que traza un percorrido intimo e, ao tempo, social e colectivo, desde unha perspectiva feminista, articulando un mapa cartografico que funde o territorial coas lembranzas persoais e o propio corpo. Este libro, co que a escritora Maria Reimondez gañou a XX edicion do Premio Johan Carballeira do Concello de Bueu, afonda na identidade persoal e na identidade politica establecendo e proxectando unha forte ligazon entre distintos periplos e espazos que se vencellan a memoria, a experiencia, ao pais e ao feminismo.

Publicado en tres idiomas -galego, castelán e ingles- esta coidada edición inclúe 50 fotopoemas de Helena Villar Janeiro. & x0201C;Un libro de meditación e rezo para ateos e agnósticos& x0201

"Soños. Arquivos. Cartas" componse de fragmentos cosidos por un fío narrativo, non propiamente novelesco, que é o da vida, o dos días pasados e presentes, posto ao servizo dunha procura: falar das condicions nas que ese lume lento que sempre arde nas mans e que chamamos poesia pode ou non ser transmitido as avidas mans daqueles que o procuran."Soños. Arquivos. Cartas" e unha obra experimental e aberta que entra en dialogo co diario poetico e co xenero epistolar, explorando os puntos de xuntura entre estas duas modalidades de escrita. Fronte a tradicion que ve no poema o reino da expresion subxectiva, o libro sosten que a poesia e un xeito privilexiado de apertura aos outros. "Soños. Arquivos. Cartas" componse de fragmentos cosidos por un fío narrativo, non propiamente novelesco, que é o da vida, o dos días pasados e presentes, posto ao servizo dunha procura: falar das condicions nas que ese lume lento que sempre arde nas mans e que chamamos poesia pode ou non ser transmitido as avidas mans daqueles que o procuran. Un libro que, a imitacion do delgado fio vermello da vida, ve na poesia unha herdanza oculta que pasa por enriba de case todo e de case todos. Por iso mesmo, e un libro sobre o amor, semellante neste concepto a case todos os da autora. Mais, a diferenza doutros, "Soños. Arquivos. Cartas" non rende tributo aos amores persoais senon a forza que precisamos para que as cousas que acontecen no dia a dia (as conversas, as lembranzas, os soños, os encontros, os espertares, as noites, os paseos, os poemas) merezan verdadeiramente ser vividas."Soños. Arquivos. Cartas" e unha obra experimental e aberta que entra en dialogo co diario poetico e co xenero epistolar, explorando os puntos de xuntura entre estas duas modalidades de escrita. Fronte a tradicion que ve no poema o reino da expresion subxectiva, o libro sosten que a poesia e un xeito privilexiado de apertura aos outros. "Soños. Arquivos. Cartas" componse de fragmentos cosidos por un fío narrativo, non propiamente novelesco, que é o da vida, o dos días pasados e presentes, posto ao servizo dunha procura: falar das condicions nas que ese lume lento que sempre arde nas mans e que chamamos poesia pode ou non ser transmitido as avidas mans daqueles que o procuran. Un libro que, a imitacion do delgado fio vermello da vida, ve na poesia unha herdanza oculta que pasa por enriba de case todo e de case todos. Por iso mesmo, e un libro sobre o amor, semellante neste concepto a case todos os da autora. Mais, a diferenza doutros, "Soños. Arquivos. Cartas" non rende tributo aos amores persoais senon a forza que precisamos para que as cousas que acontecen no dia a dia (as conversas, as lembranzas, os soños, os encontros, os espertares, as noites, os paseos, os poemas) merezan verdadeiramente ser vividas.

Libro CD no que se recollen varios poemas de Xosé Neira Vilas vinculados coa natureza que son belamente musicalizados e adaptados ao xénero lírico polo tenor Cesáreo Torres e a soprano Susana de Lorenzo, co acompañamento musical do pianista Alejo Amoedo.

Esta obra invoca a multivocidade agochada nunha subxectividade en transición: o eu da poeta camiña cara á multiplicación de si a través do silencio, con apelacións a unha enunciación que, intencionalmente, se desfai.Facendo uso da lirica paga e medieval mais guindando boias as tradicions non occidentais, retomase a palabra non dita, a palabra non articulada, a palabra gutural, retida na gorxa das mulleres.Entre os pasos pisados con solemnidade e forza, rachando a atmosfera postapocaliptica, a sibila anuncia unha lirica que foxe da clausura, abrindose as fendas do eu.

"Corpo" é unha obra onde poesía, amor, sexo e morte conflúen na noda dunha escrita limpa e impactante.«"Corpo" é unha obra onde poesía, amor, sexo e morte conflúen na noda dunha escrita limpa e impac

En versos melodiosos, con «música interior», como escribe el prologuista, por los que fluye la emoción de modo natural, aborda el poeta asuntos como el imposible retorno a la niñez, el amor perdido,